All Chapters of ฮูหยินจอมโหดรับบทแม่เลี้ยง: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่[9]หลอกมาหลอกกลับ“เจ้าเด็กกำพร้า มายืนโง่อันใดที่นี่” เป็นลู่ซีห่าว“คุณชายลู่ เหตุใดต้องเอาแต่ว่าเสี่ยวหลิงเป็นเด็กกำพร้าด้วย” “ก็เจ้าเป็นเด็กกำพร้าจริง ๆ ทำไม ไม่ยอมรับหรือ” “ถึงจะเป็นเช่นนั้น แต่ก็ไม่ควรกล่าวทับถมกันมิใช่หรือ” เซวียจินหลิงเอ่ยอย่างไม่ยินยอม ซึ่งนั่นทำให้ลู่ซีห่าวรู้สึกไม่พอใจ ไม่เคยมีผู้ใดกล่าวและมองเขาด้วยสายตาเช่นนั้น “ไอ้เด็กกำพร้า!” กล่าวแล้วก็ผลักเซวียจินหลิงอย่างแรง “โอ๊ย!!” เพราะไม่ทันตั้งหลักเซวียจินหลิงจึงหงายหลังลงไปก้นกระแทกพื้นอย่างแรงจนเจ็บและจุกแทบลุกไม่ขึ้น ลู่หรงซินที่ได้ยินเสียงเด็กน้อยที่นางคุ้นเคย มือเรียวก็รีบเร่งมือยิ่งขึ้น อีกแค่นิดเดียว…. เมื่อรายชื่อสุดท้ายถูกคัดลอกเสร็จ นางก็นำต้นฉบับเข้าไปเก็บไว้ที่เดิม ก่อนจะหาช่องโอกาสกระโดดออกทางหน้าต่าง แล้วลัดเลาะไปทางเรือนนอนเดิมของตนก่อนจะไปหยิบอุปกรณ์ตัดเย็บที่ว่าแล้วเร่งฝีเท้าตรงไปที่ห้องทำงานของบิดาอีกครั้งด้านลู่ซีห่าวเห็นว่าอีกฝ่ายล้มลงไปอย่างหมดสภาพก็ยกยิ้มอย่างสะใจ จนเมื่อเห็นว่าเซวียจินหลิงดูเหมือนจะลุกขึ้นมาได้เขาก็เข้าไปผลักอีกครั้ง “โอ๊ย!!” เจียงฉินที่ลอบสังเกตการณ์อยู

ตอนที่[10]ยอมรับ“หนี้บุญคุณอันใดกัน ไม่ใช่เรื่องใหญ่อันใด” “ฮูหยิน เดิมทีข้าไม่คิดว่าจะมีทางรักษาแล้ว กระดูกที่แทบจะป่นละเอียดไปเช่นนั้น แม้แต่หมอเทวดาก็ใช่ว่าจะรักษาได้ แต่แล้วเมื่อวานนี้ที่ฮูหยินรักษา ไม่น่าเชื่อว่าเพียงแค่คืนเดียวเท่านั้น วันนี้ข้า…. ข้าหายแล้ว เดินได้แล้ว นี่จะไม่ใช่เรื่องใหญ่ได้อย่างไรเจ้าคะ” ว่าแล้วก็จะโขกศีรษะลงไปอีกรอบ “หากแม่นมทำเช่นนี้ก็เท่ากับคิดว่าข้าเป็นคนอื่นคนไกล อย่างไรข้าก็เข้ามาอยู่ที่นี่แล้ว อะไรที่ข้าช่วยได้ข้าก็จะช่วย” แม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ นางก็คิดว่าจะช่วยคนให้มากที่สุด เจียงฉินที่ยืนอยู่ไม่ไกลได้แต่แปลกใจขึ้นทุกชั่วขณะ เมื่อวานลู่หรงซินเข้าไปรักษาแม่นมฉิงจริง ๆ ทั้งยังสามารถรักษาได้อีกด้วย นางทำได้อย่างไรกัน ไม่เคยรู้ว่าก่อนเลยว่าลู่หรงซินผู้นี้มีความรู้ด้านการแพทย์ด้วย ในใจเขารู้สึกระแวงนางขึ้น เพราะจากที่ได้รับข้อมูลในสามเดือนที่ผ่านมา ลู่หรงซินมีการกลับจวนตระกูลลู่บ่อย ๆ อีกทั้งเมื่ออยู่ในจวนนี้นอกจากเก็บตัวอยู่ที่ห้องแล้ว ก็ทำเพียงเดินรอบ ๆ จวนอย่างไม่มีสาเหตุ นี่ไม่น่าสงสัยหรืออย่างไร มาตอนนี้กลับมีวิชาแพทย์อีก เรื่องเมื่อวาน

ตอนที่[11]ขุดเส้นทางลับ ใช้เวลาสามวันพอดิบพอดีนางก็สามารถสำรวจพื้นที่ในเมืองหลวงและนอกเมืองหลวงได้สำเร็จ แม้ว่าที่จวนจะมีแผนที่ แต่ว่านั่นไม่สู้ลงดูสถานที่จริง เพราะเวลาเปลี่ยนหลายอย่างก็ย่อมเปลี่ยนแม้กระทั่งเส้นทางต่าง ๆ แต่ข้อดีของแผนที่ในจวนแม่ทัพคือในแผนที่เหล่านั้นจะมีบอกถึงเส้นทางลับที่มีอยู่แล้วด้วย ฉะนั้นมันจะง่ายต่อการเตรียมการเพราะเส้นทางของนางจะต้องไม่ไปทับเส้นทางของใคร แต่ต้องไม่มีผู้ใดรู้ว่ามีเส้นทางนี้ด้วย วันนี้เป็นวันที่นางนัดหมายกับกลุ่มศัตรูพ่ายและกลุ่มคนกลุ่มใหม่ที่พวกเขาได้ไปรวบรวมมา ไม่นานทั้งลู่หรงซินและเจียงฉินที่แต่งกายที่ปกปิดฐานะตนเองก็ออกไปที่สถานที่นัดหมายนอกเมืองด้วยกัน “พวกเจ้าคงรู้มาบ้างแล้วว่าสิ่งที่จะต้องทำนั้นไม่ง่ายและต้องปิดบังเรื่องนี้จากผู้อื่น ข้าจึงอยากจะถามอีกครั้งว่า…มีผู้ใดที่จะเปลี่ยนใจหรือไม่” น้ำเสียงเนิบเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบเมื่อกล่าวจบก็กวาดสายตามองพวกเขาอย่างรอคอยคำตอบ สายตาคมกริบนอกจากมองดูว่าจะมีผู้ใดคิดเปลี่ยนใจหรือไม่ นางยังสอดส่องหา ‘สิ่งแปลกปลอม’ ที่อาจจะแฝงตัวมากับคนอื่น ๆ แต่ทว่าเมื่อดูจนพอใจแล้วกลับพบว่าไม่มี ใบหน้าง

ตอนที่[12]ก่อนวันอันตราย เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วไม่นานก็จะมาถึงวันพิพากษาหรือวันตัดสินชีวิตของทุกคนในเมืองหลวงเฉกเช่นในโรงหนังลึกลับที่นางได้เห็นแล้ว บรรยากาศในเมืองหลวงภายนอกดูปกติ การค้ายังดูคึกคัก แต่ว่าภายในนั้นไม่ปกติสักนิด รายชื่อขุนนางที่นางได้จากจวนตระกูลลู่นั้นสามารถช่วยให้นางจัดการคนได้เป็นอย่างมาก การเลือกขุดเส้นทางลับก็เลือกจากผู้เข้าร่วมเหล่านั้น ตระกูลใดที่เข้าร่วมการก่อกบฏ เส้นทางของนางจะไม่ตัดผ่านทางนั้น แต่ผู้ใดที่ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องนางจะส่งจดหมายลับไปยังผู้นำตระกูลรวมถึงชาวบ้านร้านตลาดต่าง ๆ ว่าหากเกิดความวุ่นวายในเมืองหลวงให้รีบเตรียมตัวแล้วรีบไปยังแผนที่ในจุดนัดพบ จะมีคนพาไปซ่อนตัวยังจุดที่ปลอดภัย หรือหากผู้ใดไม่อยากเสี่ยงก็สามารถไปซ่อนยังจุดนั้นได้ตั้งแต่ตอนนี้ แต่มีข้อแม้ว่าต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ห้ามบอกคนตระกูลอื่นที่ไม่ได้จดหมายเด็ดขาด ใช่แล้ว! เส้นทางลับนั้นถูกจัดการเสร็จเรียบร้อย ท่ามกลางความร่วมมือร่วมใจของทุกคน เหล่าคนงานเมื่อจัดการเสร็จเรียบร้อย พวกเขาก็รีบพาครอบครัวหรือคนที่ตนรู้จักเดินทางไปยัง ‘ฐานลับ’ หรือก็คือที่ซ่อนตัวก่อนใคร เมื่อเสร็

ตอนที่[12]ก่อนวันอันตราย “ท่านแม่ทัพมีอันใดหรือ เหตุใดจึงมองข้าเช่นนั้น” นางเห็นเขามองนางด้วยสายตาแปลก ๆ จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกไป “อะ อ้อ คือว่า ข้าจะถามว่า…เหตุใดฮูหยินจะต้องทุ่มเทตนเองถึงเพียงนี้” “ข้าเพียงอยากให้ทุกคนปลอดภัย” ไม่ต้องเป็นเช่นในภาพที่นางเห็น “จากนั้นข้าก็จะได้ไป….” ออกท่องโลกในยุคโบราณก็น่าสนใจไม่น้อยนางเคยเห็นในซีรีส์ย้อนยุคที่อลิซเคยเปิดดูแล้วบอกว่าสนุก เรื่องที่เกี่ยวกับท่องยุทธภพ มองดูผ่าน ๆ มันก็น่าสนใจไม่น้อยเช่นกัน แต่ทว่าในด้านของเซวียหลิงจ้านเมื่อได้ยินเขากลับคิดไปเรื่องอื่น นางยังอยากจะหย่าและไปอยู่กับบุรุษผู้นั้น แต่ว่าในยามที่เขากลับเมืองหลวง เขาได้ตามไปสืบข่าวฉู่หวังหมิ่นผู้นั้นแล้ว มันช่าง….. หากนางรู้นางคงปวดใจไม่น้อย และหากนางยังเลือกจากไป เสี่ยวหลิงก็คงจะปวดใจเช่นเดียวกัน “ฮูหยิน เจ้าปักใจกับเขามากเลยหรือ…” เสียงแผ่วเบาถูกเอ่ยออกมาคล้ายคนไม่มั่นใจ “ท่านว่าอันใดนะเจ้าคะ….” ระหว่างลู่หรงซินกำลังเอ่ยถามออกไป บ่าวผู้หนึ่งก็เดินเข้ามา “ฮูหยินพวกเรากำลังจะเริ่มติดตั้งอาวุธรอบฐานทัพชั่วคราวแล้วขอรับ” “อืม ดีมาก ทำกันไปได้เลย เดี๋ยวข้