บททั้งหมดของ รักสำรอง: บทที่ 41 - บทที่ 50

วันเดียวกัน…13:00น.ภัตตาคารAAชั้น อาหารเอริ ฐิติมน….พรึบ“สวัสดีค่ะ…คุณท่าน…”ฉันที่เดินเข้ามาภายในห้องอาหารหรูของภัตตาคารโรมแรมหรูแห่งนี้ได้แล้วก็ยกมือไหว้ผู้หญิงสวยสง่างามที่ใส่แว่นตาดำนั่งอยู่หัวโต๊ะทันทีด้วยความเคารพ ฉันแอบตกใจเล็กน้อยที่คุณหญิงนฤมิตรโทรหาฉันแล้วบอกให้ฉันรีบมาพบท่านที่โรงแรมหรูย่านใจกลางเมืองแห่งนี้“เชิญนั่ง”คุณหญิงนฤมิตรไม่ได้ยกมือรับไหว้ฉันแต่ท่านกลับผายมือชี้ไปที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับท่าน“ขอบคุณค่ะ”ฉันเอ่ยขอบคุณท่านไปพลางค่อยๆเดินไปลากเก้าอี้อย่างแผ่วเบาและเบามือที่สุดเพื่อไม่ให้มันเกิดเสียงดังเพราะเป็นเก้าอี้ไม้น่ะพรึบ“เธอคงรู้….ว่าอะไรทำให้ฉันบอกให้เธอมาหาฉันในวันนี้…”คุณหญิงนฤมิตรเอ่ยเปิดบทสนทนาขึ้นทันทีที่ก้นของฉันแตะเบาะนั่งบนเก้าอี้ไม้สัก ฉันก็เม้มปากเป็นเส้นตรงก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปสบตากับนัยน์สีดำของคุณหญิงนฤมิตรที่ตอนนี้ท่านได้ถอดเเว่นตากันแดดสีดำราคาแพงออกจากโครงหน้าของท่านแล้ว“ดิฉันพอจะทราบอยู่บ้างค่ะ….”“หึ….ก็ดีฉันจะได้ไม่ต้องพูดอ้อมค้อม…”คุณหญิงว่าพลางจ้องมองมาที่ฉันด้วยแววตาเกลียดชังอย่างเปิดเผย ซึ่งฉันก็ทำได้เพียงแค่หลบสายตาและเอามือกุมกัน

"หมายความว่ายังไงคะ?”ฉันเอ่ยถามคุณหญิงไปอย่างสงสัย เธอก็เบะปากอย่างมีจริตก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มอย่างสบายใจผิดกับฉันที่นั่งไม่ติดเก้าอี้แล้วตอนนี้ “ฉันจะให้เธอได้อยู่ใกล้ๆกับขุนศึกเหมือนเดิม….แต่เธอต้องทำทุกอย่างให้ขุนศึกตอบตกลงแต่งงานกับนามิ…ผู้หญิงที่ดีเพียบพร้อมกับขุนศึกไปหมดซะทุกอย่าง…” “เพราะฉันมีข้อเสนอให้เธอสองทางเลือกที่ให้เธอเลือก” “ทางเลือกที่หนึ่ง…ออกไปอยู่ไกลๆจากขุนศึกโดยที่เธอจะไม่ได้ทำงานที่บริษัทKAต่อพูดง่ายๆคือเธอต้องหายออกไปจากชีวิตของเขา…และอย่าเสนอหน้าของเธอมาให้เขาเห็นอีก” “และทางเลือกที่สอง…คือเธอจะได้อยู่ใกล้ๆขุนศึกต่อและยังคงจะได้ทำงานที่บริษัทKAที่เธอรักนักรักหนาตามเดิม…แต่คือเธอต้องทำทุกอย่างให้ขุนศึกเลิกกับเธอและหันไปแต่งงานกับหนูนามิ…” “เข้าใจที่ฉันพูดไหม?” “ตกลงเธอจะเลือกข้อไหน…?”คุณหญิงนฤมิตรเอ่ยเสียงเข้ม ฉันก็มองหน้าท่านเพราะถ้าฉันเลือกข้อที่หนึ่ง ขุนศึกไม่มีทางบริหารงานที่บริษัทคนเดียวได้แน่เพราะเขายังไม่มีความรู้และความเข้าใจมากพอเหมือนฉัน และถ้าขาดฉันไป บริษัทKAจะต้องขาดทุนหลายพันล้านเผลอๆขุนศึกอาจจะถึงขั้นโดนฟ้องล้มละลายเพราะผู้นำขาดศัก

“ไม่ปล่อย”เขาก็ขยับศีรษะไปมาพลางบอกฉันกลับมาด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์“ขุนศึก!”“เอริ^_^”เขาเรียกฉันกลับพลางยิ้มหวานให้ฉันก่อนที่เขาจะเอามืออีกข้างล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงของเขา ฉันก็มองหน้าเขาสลับกับมือของเขาที่ล้วงกระเป๋ากางเกงอย่างนึกหวาดกลัวความบ้าบิ่นของขุนศึกพรึบ“ขุนจะทำอะไรอ่ะ?”ฉันเอ่ยถามขุนศึกไปพลางขยับขาถอยหลังหนีเขาแต่ก็โดนขุนศึกที่ยังไม่ปล่อยมือออกไปจากไหล่ฉันจับฉันไว้แน่นก่อนจะรั้งฉันไว้ไม่ให้หนีเขาพรึบ“อื้ออออ!”ฉันดีดดิ้นสุดแรงและพยายามเบือนหน้าหนีเขาที่ตอนนี้เขาได้หยิบเนคไทออกมาจากกระเป๋ากางเกงสแล็คผ้าเนื้อดีขึ้นมาสองเส้นและใช้หนึ่งเส้นปิดปากฉันโดยการมัดปมเนคไทไว้ด้านหลังของฉัน“อื้ออออ!!”ฉันร้องเสียงอู้อี้อย่างไม่เป็นภาษาเพราะตอนนี้ปากของฉันได้ถูกเนคไทของขุนศึกปิดปากฉันได้สำเร็จแล้ว เขาก็ยิ้มหวานให้ฉันหนึ่งทีผิดกับฉันที่จ้องเขาตาเขม่นอย่างเอาเรื่อง นี้เขาเล่นบ้าอะไรอยู่เนี่ย ดีนะที่ตอนนี้ไม่มีผู้คนเดินไปเดินมาน่ะไม่งั้น เขาคงคิดว่าอีตาขุนศึกนี่กำลังจะลักพาตัวฉันแน่ๆ“อื้ออออุน!”ฉันเบิกตาโตขึ้นอีกครั้งที่คราวนี้ขุนศึกยิ้มที่มุมปากอย่างมีเลศนัยทำให้ฉันนึกหวั่นในใจขึ้นมาและมั

“เรา….เลิกกันเถอะ”ฉันเอ่ยบอกขุนศึกไปเสียงแผ่วเบาแต่หนักหน่วง เสียงของเพื่อนๆฉันทั้งสามคนหยุดนิ่งราวกับทุกอย่างโดนสั่งให้หยุดลง ผู้ชายตรงหน้าฉันขมวดคิ้วจนจะเป็นปมมองหน้าฉันอย่างไม่เชื่อในคำพูดของฉัน“เมื่อกี้ริ…พูดว่าอะไรนะ?”ขุนศึกเอ่ยถามฉันอีกครั้งเพื่อย้ำความแน่ใจ ฉันก็พยายามกลั้นใจและกลั้นน้ำตาแววตาแห่งความเจ็บปวดเอาไว้ให้นิ่งที่สุดและเอ่ยบอกเขาไปอีกครั้ง“เลิกกันเถอะ”“ริอย่าล้อขุนเล่นดิ^_^”ขุนศึกว่าพลางยิ้มขำอย่างคนที่กำลังฝืนหัวเราะ ใช่เขารู้แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าฉันบอกเขาว่าอะไร เพราะสีหน้าและน้ำเสียงของฉันดูจริงจังมากพรึบ“เลิกกันเถอะ…”ฉันเอ่ยอีกครั้งด้วยแววตาและน้ำเสียงเรียบเฉยอย่างคนที่ไม่มีความรู้สึกสงสารหรือโหยหากับคำที่ฉันเพิ่งจะบอกเลิกผู้ชายตรงหน้านี้ไป และฉันก็ยกมือข้างซ้ายขึ้นมาเพื่อถอดแหวนเพชรที่ขุนศึกเพิ่งจะสวมใส่ให้ฉันเมื่อคืนออกคืนเขาไปแต่เขาก็ไม่ยอมรับแหวนคืนจากฉัน เมื่อเขาไม่ยอมรับแหวนคืนจากฉัน ฉันก็ยื่นมือไปหยิบกระเป๋าสะพายของฉันที่ขุนศึกสะพายไหล่ของเขาอยู่ออกมาเพื่อจะหยิบเอกสารบางอย่างให้เขา ขุนศึกก็เอาแต่จ้องหน้าฉันแววตาของเขาสั่นไหวอย่างคนที่กำลังอึ้งจนพูดอะ

“เอริ!!”ทีตะโกนเสียงดังอย่างไม่พอใจฉัน“นี่มันบ้านฉัน….ถ้าฟังที่ฉันพูดไม่ได้…ก็ออกไปดิ…”ฉันหันไปมองทีเสียงห้วนพลางทำหน้าทำตาให้เหมือนนางมารร้าย“แต่นี่ไอ้ขุนมันซื้อ…”ฟิวเอ่ยบอกขึ้น ฉันก็หันกลับมามองหน้าขุนศึกและยกยิ้มที่มุมปากขึ้นอย่างสะใจ“แล้วไง…ก็มันอยากโง่เองอ่ะ!”ฉันละสายตาจากขุนศึกไปมองฟิวและตอบเขาไป“มันแรงมากเลยนะเอริ….”เป็นเพลงขวัญเพื่อนสนิทที่สุดของฉันเป็นคนพูดออกมา ฉันจึงหันไปมองหน้าเธอเธอเองที่มองฉันอยู่ก่อนแล้วด้วยสายตาผิดหวังเช่นกัน แต่ฉันเชื่อว่าขวัญจะเข้าใจฉันมากที่สุด“ฉันผิดอย่างั้นเหรอ?”ฉันเอ่ยขึ้นถามทุกคน ทุกคนก็เงียบรวมถึงฉันที่เงียบเพื่อรอฟังคำตอบจากทุกคนด้วยเช่นกัน“เธอ….ไม่ผิดหรอก…เอริ…”ขุนศึกเป็นคนที่ตอบฉันมา เขามองหน้าฉัน ฉันก็มองหน้าเขาเราสองคนมองหน้ากัน แววตาคู่คมสวยของขุนศึกสั่นไหวและแดงก่ำเหมือนคนกำลังกลั้นน้ำตาไว้“ใช่….ฉันก็คิดว่าฉันไม่ผิด…ถ้าเรื่องนี้มันจะมีคนผิดก็คงจะเป็น…นาย…”“ที่โง่มาให้ฉันหลอกเอง…”“และก็ออกไปจากบ้านของฉันได้!!”ฉันเขวี้ยงแหวนเพชรที่ขุนศึกไม่ยอมรับมันคืนไปจากฉันใส่หน้าอกเขา จนมันกระเด็นโดนหน้าเขาเต็มๆก่อนจะตกลงสู่พื้นดินตรงหน้าของขุ