All Chapters of คุณอาที่รัก: Chapter 71 - Chapter 80

"อื้อออ อาธันขา"คนบนร่างหนาร้องครางขึ้นเสียงหวาน ทำให้ชายหนุ่มเกิดอาการร้อนรุ่มไปทั้งตัว ร่างเล็กบดขยี้ก้นกลมกลึงของเธอถูเสียดสีไปกับกางเกงสีดำผ้าเนื้อดีของชายหนุ่ม"ซี๊ดดดด แก้มใสครับ"ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยนำ้เสียงกระเส่ามือเล็กของหญิงสาวเริ่มซุกซนลูบไล้ไปตามหน้าอกแกร่งของชายหนุ่ม"สัมผัสแก้มใสสิคะ อาธัน"เสียงหวานเอ่ยเชื้อเชิญขึ้นด้วยนำ้เสียงออดอ้อนจนทำให้ชายหนุ่มเคลิบเคลิ้มกับเสียงหวานๆของคนบนร่าง"อื้ออ อ่ะ"ร่างบางครางกระเส่าเเอ่นหน้าอกตูมๆของเธอที่ไร้ผ้าปิดบังเข้าสู่มือหนาของชายหนุ่ม ชายหนุ่มบีบคลึงหน้าอกทั้งสองข้างของแฟนเด็กของเขาไปด้วยความลุ่มหลงเนื้อนมเต็มไม้เต็มมือเขานั้น ยิ่งทำให้เขาหลงใหลเรือนร่างของคนบนร่างเป็นยิ่งนัก"จ๊วฟฟฟ จ๊วฟฟ"ชายหนุ่มดูดดึงยอดอกสีชมพูของหญิง หญิงสาวก็ใช้มือกดท้ายทอยของชายหนุ่มให้แน่นเพื่อปลดปล่อยความเสียวของเธอให้คลายลงไปบ้าง"อื้อ เสียวค่ะอาธัน"เสียงหวานยังคงพรำ่บอกกับอาหนุ่มของเธอ ยิ่งที่ออดอ้อนแบบนี้อาหนุ่มของเธอก็ยิ่งควบคุมอารมณ์ตัวของเขาเองไม่ได้ ชายหนุ่มยื่นมือลงไปลูบไล้สีข้างของหญิงสาวจนร่างบางสั่นสะท้านไปทั้งร่างกอดรัดร่างอาหนุ่มของเธอแน่น ยิ่งเ

"จ๊วฟ จ๊วฟฟ ซู๊ดดด"ชายหนุ่มไม่รอช้าเขาก้มหน้าลงไปประกบริมฝีปากร่างบางทันทีเพื่อจะทำให้เธอเคลิบเคลิ้มและได้ลืมความเจ็บตรงส่วนเชื่อมกันของเขาและเธอไปได้ เขามอบจุมพิตที่ร้อนแรงและเร้าร้อนแต่แฝงไปด้วยความหวานจนหญิงสาวเริ่มจูบตอบเขา เมื่อเขาเห็นว่าเธอเคลิ้มกับรสจูบที่เขามอบให้ เขาจึงค่อยๆดันแก่นกายใหญ่เข้าออกจากช่องทางรักของเธออย่างเบาๆและช้าๆนิ่มนวลชวนให้เคลิ้มตาม"อื้ออออ"ร่างบางหลับตาพริ้มครางกระเส่าขึ้นเมื่อความเจ็บเมื่อครู่นี้ได้หายไปกลายเป็นความเสียวซ่านขึ้นมาแทนที่ เธอจึงยกสะโพกขึ้นเด้งรับความเป็นชายของชายหนุ่ม ชายหนุ่มก็หลับตาพริ้มกัดริมฝีปากล่างของเขาเพื่อปลดปล่อยความเสียวเช่นกัน ช่องทางรักของเธอบีบรัดลำกายของเขาจวนจะเสร็จอยู่แล้วพั่บ พั่บ พั่บ"อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อร๊าย เเรงๆ เลยค่ะอาธัน"คนใต้ร่างเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรนกับความสุขที่ชายหนุ่มปรนเปรอให้เธอช้าเกินไป เธอจึงเร่งเขาให้ทำแรงๆ ชายหนุ่มเองก็อยากจะกระหน่ำสะโพกใส่เธอแรงๆแต่เขากลัวเธอจะเจ็บ"อื้อ แก้มใสครับ"ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างตกใจที่คนใต้ร่างจับสะโพกของเขาให้ดันเข้ามาหาร่างของเธอแรงๆพั่บๆๆๆๆๆๆๆๆ"อ๊ะๆๆๆๆๆ อื้อๆๆๆๆ"ห้องทั้งห้องมีแค่เส

“แต่อาเอามามอบให้หนูเพราะอาจะขอหนูแก้มใสคนดีของอาแต่งงานครับ^_^” อาธันพูดขึ้นด้วยนำ้เสียงปกติพร้อมยิ้มแย้มแจ่มใสแต่ใบหูของอาธันค่อยๆเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆจนฉันต้องพูดทวนประโยคที่อาธันพูดบอกกับฉันเมื่อกี้ใหม่อีกรอบ “แต่อาเอามามอบให้หนูเพราะอาจะขอหนูแก้มใสคนดีของอาแต่งงานครับ ห๊ะ อาธัน!!!” เมื่อฉันทวนประโยคของอาธันเสร็จก็ต้องร้องขึ้นเอามือปิดปากอย่างตกใจ อาธันยิ้มหัวเราะเอามือเกาท้ายทอยพลางหลบสายตาของฉัน เวลาอาธันเขินทีไรน่ารักทุกทีเลย น่ารักจนแก้มใสจะอดใจไม่ไหวแล้วนะคะ “อาธัน! จะทำอะไรคะเนี่ย!” ฉันรัองขึ้นอย่างตกใจที่อยู่ดีๆอาธันก็นั่งคุกเข่าลงตรงหน้าฉัน ฉันจึงหันไปมองคุณย่าคุณพ่อและคุณแม่ของฉันที่ยืนอยู่ข้างหลังฉันพลางอมยิ้มมองมาที่ฉันและอาธัน เสียงผิวปากแซวโห่ร้องขึ้นรอบๆข้างตัวฉัน เพื่อนๆในคณะพากันมายืนล้อมรอบตัวฉันและอาธัน ทุกคนอมยิ้มขึ้นอย่างมีความสุข บางคนก็หลับตารอลุ้นว่าอาธันของฉันจะทำอะไร นั่นน่ะสิอาธันจะทำอะไร “แต่งงานกับอานะครับ แก้มใส^_^” อาธันยื่นช่อดอกไม้ช่อโตส่งมาให้ฉัน เขานั่งคุกเข่าที่ตำ่กว่าฉัน ฉันจึงมองไปที่ช่อดอกไม้ก็พบว่าตรงกลางของดอกไม้มีกล่องแก้วใสในนั้นตรงกลางมี

ทางด้านของ ดาหลา บ้านพักหลังเก่าใจกลางกรุง เพล้ง!!!! เสียงแก้วกระทบกับพื้นปูน ดังสนั่น “อีแก้มใส!!!!"เสียงของดาหลามองไปในโทรทัศน์จอแบนขนาดไม่ใหญ่มากเธอมองผู้หญิงตัวเล็กที่สวมชุดรับปริญญายืนแนบชิดกับชายรักคนเก่าของเธอ ทั้งคู่ดูมีความสุขผิดกับเธอ ที่ต้องมาลำบากขนาดนี้เพราะใครกัน! “ถ้าไม่มีแก ป่านนี้ชีวิตของฉันคงจะมีความสุขอยู่บนกองเงินกองทองของธัน อีแก้มใส เพราะมึง!มึงอย่าหวังเลย ว่ามึงจะมีความสุข!!!” เสียงของดาหลาเหี้ยมเกรียมดวงตามองไปยังแก้มใสในจอทีวีด้วยสายตากรุ่นโกรธและเครียดแค้นปนเกลียดชัง “กูจะทำให้ชีวิตของมึงต้อง พังพินาศ วอดวาย ให้ยิ่งกว่าชีวิตของกู!!!!” ดาหลายังคงร้องขึ้นราวกับคนเสียสติ เธอปัดมือรื้อของที่อยู่ในห้องที่เก่าทรุดโทรมนี้จนทุกอย่างตกลงมาพังเสียหาย ชีวิตของเธอต้องอยู่อย่างทุกทรมานอดมื้อกินมื้อผิดกับเมื่อก่อนที่มีงานเข้ามาแต่ปีที่ผ่านมาเธอไม่มีงานเข้ามาเลย เสี่ยเก่าๆคนเดิมๆ ของเธอก็ต่างพากันไม่สนใจเธอ เลิกเลี้ยงดูเธอ เธอที่เคยใช้ชีวิตด้วยเงินที่มีเงินใช้ไม่ขาดมือ เมื่อเธอไม่มีงานถ่ายแบบชีวิตของเธอก็เริ่มตกตำ่ลงเรื่อยๆเพราะบรรดาเมียหลวงของเสี่ยๆที่เคยเลี้ยง

“ภรรยาของผมหายไปได้ยังไงครับ?!” ถึงผมจะใช้คำที่สุภาพในการถามคำถามกับพนักงานฝ่ายความปลอดภัยแต่ก็ทำให้พนักงานในแผนกนี้ก้มหน้าหลบสายตาของผมเพราะพวกเขาคงจะไม่เคยได้ยินเสียงโทนแข็งกร้าวของผมแบบนี้ โรงแรมของผมเป็นระดับห้าดาวเต็มระบบความปลอดภัยแน่นหนาไม่เคยเกิดเหตุอะไรขึ้นกับลูกค้าที่มาพักโรงแรมของผมเลยสักราย แต่ทำไมถึงเกิดกับภรรยาของผมซะเองล่ะ“ผมถาม! ไม่ได้ยินเหรอครับ!!” ผมเริ่มเสียงดังเอามือเท้าเอวไล่มองหน้าพนักงานสิบกว่าคนด้วยแววตาดุดันและแข็งกร้าวพวกเขาคงจะตกใจที่ไม่เคยเจอผมในเวอร์ชั่นนี้ ผมไม่เคยโกรธและโมโหและมากมายได้เท่ากับเรื่องที่เมียของผมหายไปทั้งคน“ธันใจเย็นๆลูก” คุณแม่ของผมเห็นว่าท่าไม่ดีจึงเดินเข้ามาจับแขนผมพลางเอ่ยบอกผมด้วยนำ้เสียงนุ่มนวลช่วยเรียกสติของผมให้กลับคืนมาได้ นั้นสิครับเวลาแบบนี้ถึงต่อให้ผมโวยวายไปก็เปล่าประโยชน์ถ้าผมยังเป็นแบบนี้ผมก็คงจะไม่มีทางหาตัวแก้มใสเจอหรอกครับ“ไปเอากล้องวงจรปิดมาให้ผมดู” ผมหันไปบอกพนักงานด้วยนำ้เสียงผ่อนลง พนักงานก็รีบเข้าไปจัดการเปิดโน้ตบุ๊คแล้วเปิดระบบกล้องวงจรปิดของโรงแรมผมทุกตัวให้ผมดูทันที“นี้ครับคุณธัน คนต้องสงสัย” พนักงานคนหนึ่งที่