All Chapters of ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง: Chapter 111 - Chapter 120

“พวกเจ้าตามไปเถอะ” ฉีชินอ๋องสั่งองครักษ์ที่ติดตามมา“พ่ะย่ะค่ะ!” องครักษ์ขานรับ จากนั้นจึงตามหลงฉางอี้บ่าวรับใช้ในจวนนำฉีชินอ๋องไปยังเรือนไฉ่ย่วน ส่วนหลงฉางอี้ก็พาองครักษ์ไปยังเรือนหนิงย่วน เรือนหนิงย่วนกับเรือนไฉ่ย่วน เรือนหนึ่งอยู่ทางตะวันออก อีกเรือนหนึ่งอยู่ทางตะวันตก อยู่ฝั่งตรงข้ามกันพอดีฉีชินอ๋องเป็นคนใสซื่อ ก่อนหน้านี้ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องราชสำนักน้อยนัก เพียงแต่หลังจากมู่หรงฉิงเทียนดำรงตำแหน่งเซ่อเจิ้งอ๋อง เขาจึงเริ่มรับงานและทำงานให้มู่หรงฉิงเทียนอย่างเป็นทางการ อย่างไรก็ตาม เขาด้อยประสบการณ์ จึงไม่เคยคิดว่าจวนตระกูลหลงจะกล้าหลอกใช้เขาเมื่อมาถึงหน้าเรือนหนิงย่วน หลงฉางอี้ก็บอกกับองครักษ์ว่า “ติดตามไทเฮาจะพกอาวุธไม่ได้ รบกวนพวกท่านทั้งสี่ส่งมอบกระบี่ให้ข้าเก็บรักษาไว้ก่อน”องครักษ์ผู้เป็นผู้นำคนหนึ่งจึงเอ่ย “หากมอบกระบี่ให้ท่านแล้วมีศัตรูมาบุกเล่า พวกเราจะป้องกันอย่างไร?”“วางใจเถอะ ข้าจะอยู่แถว ๆ นี้ หากมีอันตรายต้องส่งอาวุธคืนทันทีแน่” หลงฉางอี้เอ่ยหลังจากทั้งสี่พิจารณาครู่หนึ่ง นับจากติดตามฉีชินอ๋องก็ใช้ชีวิตอย่างปกติสุขมาไม่น้อย กอปรกับในอดีตเข้าวังก็ห้ามพกอาวุธเห

อีกนัยหนึ่ง หากเขาไม่เอ็ดออกไป คนที่ลอบสังหารไทเฮาก็คือนักฆ่า แต่หากเขาดึงดันจะตรวจสอบให้ได้ ท่านนั้นในวังหลวงก็จะยัดความผิดให้กับเขานับจากเชิญเขามาในคืนนี้จวบจนเวลานี้ เรื่องราวทั้งหมดคือกับดัก จุดประสงค์ก็เพื่อลากเขาลงน้ำ“ข้าไม่เข้าใจ ทำไมต้องหลอกใช้ข้าด้วย นางอยู่ในจวนของพวกท่าน ถ้าพวกท่านอยากลงมือก็ทำได้ทุกเมื่อนี่” ฉีชินอ๋องข่มไฟโกรธในใจ แล้วถามอย่างใจเย็น“เพราะนางเชื่อแต่เซ่อเจิ้งอ๋อง ส่วนท่านอ๋องก็มีสัมพันธ์พี่น้องลึกซึ้งกับเซ่อเจิ้งอ๋อง มีแต่การนัดหมายกับท่านอ๋อง นางจึงจะปลดระวางการป้องกัน จึงจะยอมเข้าเรือนหนิงย่วนพร้อมกับนางกำนัลเพียงคนเดียวอย่างไรเล่าเพคะ” ฮูหยินผู้เฒ่าบอกเขาตามตรงอย่างไม่ปกปิด“หึ เรือนหนิงย่วน เรือนไฉ่ย่วน ฮูหยินผู้เฒ่าแผนร้ายนักนะ!” ฉีชินอ๋องใบหน้าแดงก่ำ เปลวเพลิงโทสะในดวงตาลุกโชน ไม่ว่าจะได้รับการอบรมมาดีเพียงไร ครั้นถูกคนวางแผนใส่ร้ายเช่นนี้ก็ยังอดด่าพ่อล่อแม่ไม่ได้“ใช่ว่าหม่อมฉันจิตใจล้ำลึก ท่านอ๋องควรทราบว่าในฐานะที่เป็นขุนนาง กษัตริย์ต้องการให้ขุนนางตาย ขุนนางก็ต้องตาย หม่อมฉันจนปัญญา จวนตระกูลหลงบนล่างนับร้อยชีวิตจะประมาทไม่ได้” ฮูหยินผู้เฒ่

ส่วนฉีชินอ๋องหลังจากกลับไปแล้วก็ไม่ได้กลับจวน แต่ตรงดิ่งไปยังจวนเซ่อเจิ้งอ๋องหลังจากสนทนาเรื่องทั้งหมด ดวงหน้าขาวเนียนของเขาก็ฉายเพลิงโทสะ “ข้าคิดไม่ถึงเลยว่าหลงฉางเทียนจะกล้าวางแผนกับข้า ต้องโทษที่ข้าไม่ระวังจึงถูกเขาหลอกใช้”ฮุ่ยอวิ่นแสยะยิ้ม “มิใช่ความคิดของหลงฉางเทียนหรอก หลงฉางเทียนที่เป็นคนตีรันฟันแทงไม่มีความคิดเช่นนี้หรอก แค่เขาให้โจรป่ามาฆ่าหลงจ่านเหยียนก็รู้แล้ว ตัวต้นคิดคงเป็นยายแก่หลงนั่นแหละไอเย็นบนตัวเซ่อเจิ้งอ๋องแผ่ขยาย เขาถามฉีชินอ๋อง “เจ้าแน่ใจนะว่าหลงจ่านเหยียนตายแล้ว?”“ในเรือนหนิงย่วนมีแต่คนของจวนตระกูลหลง คนข้างตัวของไทเฮาอยู่ข้างนอกหมด กัวอวี้นางกำนัลคนสนิทนางได้รับบาดเจ็บสาหัส ทิ้งกระบี่สองเล่มไว้ที่เกิดเหตุ เป็นกระบี่ที่นักฆ่าทิ้งเอาไว้ เล่มหนึ่งเป็นของอาเชาองครักษ์คนสนิทข้า อีกเล่มที่มาไม่แน่ชัด และบนกระบี่ของอาเชามีเลือดติดอยู่ น่าจะเป็นของหลงจ่านเหยียน”เซ่อเจิ้งอ๋องได้ยินว่ากัวอวี้บาดเจ็บสาหัสก็หนักใจ “เช่นนั้นต่อให้หลงจ่านเหยียนไม่ตายก็ต้องบาดเจ็บแน่”“รู้อย่างนี้เราก็ไม่กลับมาก่อนแล้ว ยังนึกว่าลูกไม้ของหลงฉางเทียนจะหมดแล้วเสียอีก ไม่นึกว่ายายแก่นั่

เพียงแต่อารมณ์เหล่านี้แค่แวบเข้ามาในก้นบึ้งหัวใจเท่านั้น มิได้คงอยู่ เรื่องพวกนี้ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับเขา เขาไม่จำเป็นต้องรู้สึกไม่เป็นธรรมเพื่อผู้หญิงคนนั้นกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งอยู่กลางอากาศ ตามกลิ่นหอมสดชื่นของสระบงกช ในที่สุดดวงจันทร์ก็เคลื่อนตัวออกจากเมฆชั้นหนาเสี้ยวหนึ่ง ครั้นแสงจันทร์จาง ๆ สาดส่องลงมา ฉายดวงหน้างดงามมีเสน่ห์ของเซ่อเจิ้งอ๋อง กลับทำให้คนรู้สึกหนาวขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุฮูหยินผู้เฒ่าหลงรู้สึกครั่นคร้ามเหมือนกัน ในที่สุดนางก็รู้ว่าตัวเองประเมินชายหนุ่มผู้นี้ต่ำเกินไป แต่... ในตอนที่นางกำลังรบราฆ่าฟันอยู่ในสนามรบ เขายังไม่เกิดเลยด้วยซ้ำ จะถูกเขาขย่มขวัญไม่ได้ ความกล้าของเขาก็มีเพียงฆ่าสาวใช้คนหนึ่งเท่านั้นเมื่อคิดถึงตรงนี้ นางก็ยืดหลังตรง ขณะกำลังจะพูดก็ได้ยินเสียงเย็นชาหนึ่งดังขึ้น และเสียงนี้เองที่ทำให้นางตกใจจริง ๆ“เกิดอะไรน่ะ? แต่ละคนมาล้อมกันอยู่ที่ทำอันใด?”เห็นเพียงศีรษะคนผุดขึ้นมาจากสระบงกช จากนั้นก็ค่อย ๆ ว่ายมา สองมือเกาะหินริมฝั่งพาดตัว แววตาเย็นชาระคนรอยยิ้มจาง ๆ นัยน์ตาดำขลับพกพาความบันเทิงเล็กน้อย เส้นผมชื้นแฉะสยายปกอยู่บนบ่า ราวกับภูตที่หลงเข้ามา

“ข้าไม่ได้อยู่ในน้ำสักหน่อย แค่หลบอยู่ในพงหญ้าแถวนั้น พอได้เห็นช่วงถึงพริกถึงขิงของละครจึงลงน้ำ” ที่เซ่อเจิ้งอ๋องลงมือในตอนท้ายนั้นน่าจะข่มขวัญยายแก่นั่นได้คนที่มั่นใจเกินเหตุคนหนึ่งจะโอหังใช้อำนาจบาตรใหญ่ เอาแต่ใจวางก้าม นี่คือโรค ต้องมีคนรักษา!“แต่... เหตุใดต้องดำน้ำแล้วค่อยปรากฏขึ้นสู่ผิวน้ำด้วย? ทรงปรากฏตัวออกมาตรง ๆ เลยมิได้หรือพ่ะย่ะค่ะ?” อาเถี่ยก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีจ่านเหยียนยิ้มสวย “เจ้าไม่รู้สึกว่าโผล่ออกมาจากใต้น้ำเพิ่มความลึกลับได้หรือ? อีกอย่าง หญิงงามขึ้นสระ เป็นภาพน่าชมแค่ไหน!”คนเป็นฝูงยุ่งกันทั้งคืน ก็ต้องให้สวัสดิการหน่อยใช่หรือไม่?ทุกคนเหงื่อตกกันเป็นแถว ยังจะหญิงงามขึ้นสระอีกแน่ะ? ช่างหลงตัวเองโดยแท้!ครั้นกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว จ่านเหยียนก็ไปเยี่ยมกัวอวี้กัวอวี้บาดเจ็บถลอกนิดหน่อยจริง ๆ นางนอนอยู่บนเตียง เมื่อเห็นจ่านเหยียนกลับมาอย่างปลอดภัยก็ยันตัวจะลุกขึ้นทำความเคารพ แต่จ่านเหยียนกดตัวนางลง “พอแล้ว นอนเถอะ”“คุณหนูใหญ่ทรงหยั่งรู้ดังคาดเพคะ!” กัวอวี้ยิ้มพูด“ก็เพราะเจ้าให้ความร่วมมือดี!” ใบหน้าหมดจดของจ่านเหยียนฉายรอยยิ้มมีเสน่ห์ เส้นผมยาวยังชื้นอยู