All Chapters of BADBOY สอนรัก: Chapter 21 - Chapter 30

“ค่ะ”“จะเก็บตังค์….ไปทำไร?”พี่เคเอ่ยถามฉันพลางนั่งลงบนเตียงนอนฉันเพื่อเขาจะใส่ถุงน่องและรองเท้าของเขา“จะซื้อไอแพดค่ะ….เอาไว้จดงาน”ฉันตอบพี่เคไปตามความจริง ฉันยอมอดค่าขนมที่พี่ปอนให้เพื่อจะไปซื้อไอแพดเลยนะ เพราะเพื่อนๆฉันมีกันทุกคน จะให้ฉันจดใส่สมุดบันทึกก็ไม่ค่อยจะสะดวกแล้ว“อืม…”พี่เคตอบสั้นๆพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูงที่เขาสูงกว่าฉันมาก หัวของฉันเท่าหน้าอกเขาเอง ฉันก็เม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรงแล้วเดินไปเปิดประตูทางออกของระเบียงห้องที่เป็นบานกระจกเตรียมพร้อมให้พี่เค พี่เคก็ไม่ได้หันมามองหน้าฉันกลับเดินออกไปที่ระเบียงและปีนที่กั้นของราวระเบียงกระโดดลงไปยังพื้นหญ้าข้างบ้านทันที ฉันยืนมองพี่เคที่เขาเดินไปปีนประตูรั้วข้างบ้านของตัวเองเพื่อออกไปยังข้างนอก ซึ่งมันเป็นแบบนี้เป็นประจำเขามักจะขับรถซูเปอร์คาร์ของเขาออกไปตอนดึกเขาเอามันไปจอดไว้ที่ไหนฉันก็ไม่รู้ และเขาก็จะเดินกลับมาที่บ้านบางวันก็ปีนระเบียงบ้านชั้นสองมาเคาะประตูกระจกที่ระเบียงห้องฉันบางวันก็เดินเข้ามาทางหน้าบ้านเลยและจะกลับออกไปจากห้องฉันตอนเช้ามืดแบบนี้ทุกวัน เมื่อแผ่นหลังกว้างของพี่เคละสายตาฉันไปแล้ว ฉันก็ปิดประตูกระจกและเดิน

“อ่ะ….เรียบร้อยแล้ว…ส่งคืนให้ประธานรุ่นนะ”พี่ปอนว่าพลางยื่นกระดาษคืนมาตรงหน้าฉัน ฉันก็ยิ้มที่เห็นลายเซ็นของพี่ปอนในช่องอนุญาตของผู้ปกครอง“รับทราบค่ะ^_^”“พี่ว๊าก^_^”ฉันยิ้มรับคำและเอ่ยกวนพี่ปอนไปและรีบเก็บกระดาษใส่ลงไปในกระเป๋าของตัวเองทันที“อยากโดนว๊ากที่บ้านป่ะ”พี่ปอนเอ่ยถามฉันเสียงเข้มพลางทำสีหน้าจริงจังให้ดูหน้ากลัว “ไม่ง่ะ…สงสารคอพี่^_^”ฉันหันมายิ้มให้พี่ปอนและเอ่ยตอบเขาไป เขาก็ยิ้มแหยๆให้ฉัน“เนอะ…โคตรเจ็บ…เตรียมน้ำผึ้งผสมน้ำมะนาวไว้ให้พี่ยัง?”พี่ปอนถามถึงน้ำผึ้งผสมน้ำมะนาวทันที สงสัยจะรู้สึกเจ็บคอแล้วล่ะสิท่า^_^“เรียบร้อยแล้วค่ะ^_^”ฉันว่าพลางลุกขึ้นยืนและเดินไปยังเคาน์เตอร์ครัวหยิบแก้วน้ำสีใสขึ้นมาสองใบและจัดการเทน้ำผึ้งผสมน้ำมะนาวที่ฉันชงเตรียมไว้อย่างอุ่นๆกำลังพอดีกินไปวางให้พี่ปอนและพี่เคคนละแก้ว“ดื่มเลยก็ได้นะคะ…ยังอุ่นๆอยู่เลยค่ะ…จะได้ชุ่มคอค่ะ^_^”ฉันว่าเสร็จแล้วก็เดินออกมาจากตรงนั้นเริ่มเก็บจานที่พี่เคกับพี่ปอนกินข้าวเสร็จแล้วนำจานไปล้าง ในขณะที่ฉันกำลังยืนล้างจานอยู่สายตาก็แอบชำเลืองมองพี่เคที่นั่งจิบน้ำผึ้งผสมน้ำมะนาวของฉันอย่างเงียบๆใบหน้าขาวใสจมูกโด่งริมฝีปากหยัก

“พอดีเราลืมเอามาจากที่บ้านน่ะ”ฉันต้องจำใจโกหกใยไหมไป เพราะถ้าคนอื่นรู้ว่าพี่เคเป็นคนเอาป้ายอันใหม่มาให้ฉันมีหวังพี่เคโดนปลดออกจากหัวหน้าเฮดว๊ากแน่“อ้อ….โชคดีไปเนอะ^_^”ใยไหมว่าพลางทำสีหน้าโล่งใจ ฉันก็พยักหน้าให้เธอและเป็นในจังหวะที่เราสองคนเดินมาถึงโรงอาหารของคณะวิศวะพอดี ฉันเรียนวิศวะสาขาเครื่องกลซึ่งเป็นสาขาเดียวกับพี่เคและพี่ปอนช็อปของเราจะเป็นสีแดงเข้ม โดยรุ่นพี่ปีสองและปีสามจะสวมใส่ช็อปมาเรียน ส่วนของปีหนึ่งจ่ายเงินและสั่งช็อปไปแล้วอีกไม่กี่วันคงจะได้นะ“โห้….คนไม่เยอะเหมือนกันนะ^_^”ใยไหมที่มองไปแล้วโรงอาหารของคณะเราว่าง คนน้อยมาก“ใช่…มหาลัยที่นี้มีโรงอาหารอยู่ทุกคณะน่ะ…และคณะของเราเวลาเที่ยงแบบนี้เปิดเทอมใหม่ๆก็คงจะมีแต่เด็กปีหนึ่งเพราะพวกรุ่นพี่ปีสามคงไม่ลงมาทานที่โรงอาหารแห่งนี้…”“ทำไมล่ะ?”“เพราะพวกเขายังไม่รับพวกเราเป็นรุ่นน้องน่ะ…พวกเขาจะเข้ามาทานข้าวได้ก็ต่อเมื่อ…จบสิ้นกิจกรรมเชียร์แล้ว”ฉันตอบใยไหมไปตามที่พี่ปอนเล่าให้ฉันฟัง ใยไหมก็พยักหน้าเข้าใจ“เธอจะกินอะไร?”เธอถามฉัน ฉันก็มองไปยังร้านอาหารที่อยู่ในโรงอาหารแห่งนี้อย่างนึกคิดพิจารณา ร้านอาหารในโรงอาหารคณะวิศวะมีอยู่สี

“เอาเถอะนะ…อย่าคิดมาก…ยังไงเราก็เป็นสายรหัสเดียวกัน^_^”พี่กายว่าอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส่ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืน“พี่ต้องไปแล้ว…มีเรียน…ไว้เจอกัน^_^”“ค่ะ…สวัสดีค่ะ”“ขอบคุณสำหรับของขวัญนะคะ^_^”ฉันยกมือไหว้ขอบคุณพี่กายเขาก็ทำหน้าแหยๆให้ฉันก่อนจะยกมือรับไหว้ฉันและเดินออกไปจากที่ตรงนี้อย่างไว ฉันก็ก้มมองไอแพดพลางยิ้มออกมาอย่างดีใจ ถึงมันจะราคาแพงและฉันก็อยากได้ ในเมื่อพี่รหัสของฉันยื่นข้อเสนอดีๆแบบนี้มาให้แล้ว ฉันก็ควรจะรับและดูแลรักษามันไว้ให้เป็นอย่างดีสินะ “อ้อ…ใช่…อบขนมคุกกี้เพื่อเป็นการขอบคุณดีกว่า^_^”ฉันว่าอย่างคิดได้และลุกขึ้นยืนเพื่อกลับบ้านทันที ฉันเดินถือถุงพลาสติกที่ใส่ไอแพดโปรไว้ด้านในและเดินยิ้มร่่าอย่างมีความสุขออกมาจากโรงอาหารมุ่งหน้าไปยังประตูทางออกของมหาลัยเพื่อเรียกแท็กซี่กลับบ้านเพราะช่วงบ่ายฉันไม่มีเรียน ฉันจะมามหาลัยอีกทีก็ตอนเย็นเลยเพราะต้องมาเข้าประชุมเชียร์ตอนห้าโมงเย็น ฉันเรียกแท็กซี่ให้ไปส่งที่บ้าน ระยะทางระหว่างบ้านของพี่เคที่ฉันอยู่กับมหาลัยไม่ไกลกันมากนัก ถ้าเป็นรถยนต์ขับก็ใช้เวลายี่สิบนาทีพรึบ “นี่ค่ะ…”ฉันวางเงินค่าแท็กซี่ลงบนที่ตรงกลางระหว่างที่นั่งคนขับกับคน

“อื้อออ…”“ทำไมไม่ใส่ชั้นใน?!”พีเคกดเสียงต่ำถามหวันยิหวาเสียงเขียวทันทีเมื่อเขายื่นมือเข้าไปหมายจะล้วงเต้าอวบของเธอแต่แล้วเขาก็ต้องตกใจที่คนร่างเล็กไม่ได้ใส่เสื้อชั้นในแต่กับใช้แค่ที่แปะจุกปิดยอดปทุมถันของเธอเพียงเท่านั้น“มันอึดอัดค่ะ…”หวันยิหวาตอบพีเคไปตามความจริงเพราะแค่นี้เธอก็หายใจไม่ค่อยสะดวกแล้วถ้าเกิดเธอใส่ชั้นในมีหวังเป็นลมกันพอดี“แล้วเสื้อตัวใหญ่ๆไม่มีรึไง?”“ไม่มีค่ะ…”“ตัวเล็กมันถูกสิท่า?”พีเคว่าอย่างรู้ทันคนตัวเล็กว่าเธอจะพูดอะไรออกมาเถียงเขา หวันยิหวาไม่กล้าตอบอะไรพีเคไปเธอกลับเม้มริมฝีปากปากแน่นมือของเธอทั้งสองข้างก็ยังคงลูบไล้เป้ากางเกงที่ตุงของพีเคอยู่ทำให้พีเคเคลิ้มและเลิกสนใจเรื่องชุดชั้นในของหวันยิหวา เขาจัดการดึงที่แปะจุกของเธอออกจากยอดปทุมถันทั้งสองข้างของเธอและจัดการบีบคลึงเต้าอวบอิ่มพลางใช้นิ้วมือเขี่ยยอดปทุมถันที่เริ่มแข็งชูชันของเธอไปด้วย จมูกก็ยังคงซุกไซ้สูดดมกลิ่นซอกคอของคนร่างเล็กพลางดูดเม้มทำร่องรอยไว้ทุกจุดที่ริมฝีปากของเขาเลื่อนผ่าน เขานึกแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่ร่องรอยรักที่เขาทำไว้บนร่างของเธอทุกวันมันหายไปไหน แต่แล้วเขาก็รู้ว่าเธอใช้เครื่องสำอางปกปิดร่อ