All Chapters of BADBOY สอนรัก: Chapter 51 - Chapter 60

“หึ….พี่รู้ว่ายี่หวา…คิดยังไงกับไอ้เค…และพี่ก็คิดว่าพี่ก็รู้ว่าไอ้เคคิดยังไงกับน้องสาวคนสวยของพี่…”พี่ปอนเอ่ยออกมาคำพูดของเขาทำให้ฉันมองหน้าเขาอย่างงุนงงและสงสัยฉันขมวดคิ้วจนมันจะพันกันอย่างไม่เข้าใจเรื่องที่พี่ปอนกำลังพูดอยู่“และถ้ามัน…ยังไม่ยอมทำอะไรที่มันชัดเจนแบบนี้…ต่อให้มันมีบุญคุณกับพี่ขนาดไหน…พี่ก็ไม่ปล่อยมันแน่!”พี่ปอนเอ่ยขึ้นแววตาของเขาแข็งกร้าวน้ำเสียงที่จริงจังของเขาทำให้ฉันรู้สึกหวั่นใจขึ้นมา“เราเข้าไปเยี่ยมสิบทิศกันดีกว่า^_^”พี่ปอนเอ่ยขึ้นเขาเปลี่ยนสีหน้าและน้ำเสียงทันทีทำให้ฉันงงหนักเข้าไปอีกแต่ก็ถามอะไรเขาไม่ได้เพราะพี่ปอนจับมือฉันเดินเข้ามาในห้องพักฟื้นของสิบทิศแล้วพรึบ“สิบทิศ!”ทันทีที่ฉันเข้ามาถึงยังในห้องพักฟื้นที่ทางโรงพยาบาลเพิ่งจะจัดย้ายร่างของสิบทิศออกมาจากห้องไอซียูเข้ามาพักที่ห้องพักฟื้นได้เพียงไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็น ใบหน้าที่เคยหล่อใสตอนนี้กลับบวมปูดดวงตาดำคล้ำเขียวช้ำริมฝีปากแตกจนต้องเย็บหลายสิบเข็มทำให้เขาพูดหรือขยับปากไม่ได้ช่วงคอของเขามีเฝือกอ่อนพยุงไว้เพราะเห็นว่ากระดูกคอเคลื่อนซี่โครงหักสองซี่ดีที่ไม่ทิ่มเข้าปอดไม่งั้น สิบทิศคงจะเหลือแ

สองวันต่อมาวันเสาร์วันเดินทาง…..ลานเกียร์คณะวิศวกรรมศาสตร์….07:30น.ยี่หวา หวันยิหวา……พรึบ“เอาอะไรไปบ้างอ่ะ…ยี่หวา…?”เสียงหวานใสของใยไหมเอ่ยขึ้น ฉันก็หันไปยิ้มให้เธอในขณะที่ตรวจเช็คของในกระเป๋าสะพายของฉันเรียบร้อยแล้ว “ก็ชุดนักศึกษาสองชุด….ชุดลำลองสามชุด^_^”ฉันตอบใยไหมไปพลางยิ้มร่าให้เธอไปด้วย“แล้วบิกินีล่ะ?”ใยไหมว่าพลางทำสีหน้ายับยู่ยี่“เราไม่มีของแพงๆแบบนั้นหรอก”ฉันว่าพลางยิ้มบางๆให้ใยไหมไป เธอก็ยื่นมือมาจับไหล่ฉันและแสยะยิ้มขึ้นมาอย่างมีเลศนัยให้ฉัน“ไม่ต้องห่วง….ฉันเตรียมมาให้เธอแล้ว^_^”ใยไหมว่าพลางตบมือลงไปบนกระเป๋าเดินทางใบแพงสีชมพูของเธอ“เพราะทุกคนต้องมี…ฉันแอบได้ยินมาว่า…พอรับน้องวันแรกเสร็จวันที่สองพี่ๆปีสองและพี่ปีสามจะปล่อยให้ปีหนึ่งทุกคนเล่นน้ำและใช้ชีวิตอย่างได้สบายเหมือนไปเที่ยวเลยล่ะ”ใยไหมว่าอย่างตื่นเต้นสีหน้าของเธอดูเร้าใจมากอ่ะ แต่เธอไปแอบรู้มาได้ไง ฉันนี่แอบถามพี่ปอนตั้งนานแหนะว่าจะได้ลงเล่นน้ำทะเลด้วยเหรอเปล่า“จะดีเหรอ…เธอจะสิ้นเปลืองกับเรามากเกินไปรึเปล่า?”“สิ้นเปลืองอะไรกันยี่หวา….เราเป็นเพื่อนกันนะ^_^”ใยไหมว่าพลางยิ้มหวานให้ฉันอย่างจริงใจ ฉันก็ยิ้มหวา

หลายชั่วโมงต่อมา…รีสอร์ตAจังหวัดชลบุรี….ยี่หวา หวันยิหวา….“น้องๆเอากระเป๋าไปเก็บและอีกครึ่งชั่วโมงลงมาที่นี้เข้าใจไหมคะ…”“ไม่ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้านะ…ใส่ชุดนักศึกษานี้แหละ”“และก็อีกอย่าง….ป้ายชื่อ…ห้ามลืมเด็ดขาด”พี่ปีสองเอ่ยขึ้นทันทีที่พวกเราเด็กปีหนึ่งเดินลงรถบัสกันมาหมดแล้ว ฉันก็หันไปมองรอบๆเพื่อมองหาร่างของพี่เคที่ตอนนี้หายไปแล้วทั้งๆที่เมื่อกี้เขายังเดินตามหลังฉันมาอยู่เลยนะตอนที่เดินลงรถน่ะพรึบ“ป่ะ!!”ใยไหมเดินเข้ามาหาฉันที่ยืนรอกระเป๋าอยู่ทำให้ฉันต้องเลิกมองหาร่างของพี่เคทันทีเพื่อไม่ให้เป็นที่สนใจแก่คนอื่นๆ“จ้า…”ฉันพยักหน้าตอบเธอไปก่อนที่เราสองคนจะยกกระเป๋าที่หนักอึ้งของพวกเราสองคนเดินไปรวมตัวกับปีหนึ่งคนอื่นๆ“ผู้หญิงพักห้องพักห้องละสองคนนะคะ…จับคู่กันได้แล้วมาเอากุญแจที่พี่เลย…..”“ส่วนผู้ชาย….ตามพี่ผู้ชายทางด้านนั้นไปเลยค่ะ….”สิ้นเสียงของพี่ปีสองฉันกับใยไหมก็จับมือกันเดินไปเอากุญแจห้องพักกับพี่ผู้หญิงปีสองพรึบ“คู่กันนะ?”“ค่ะ^_^”ฉันเป็นคนตอบพี่ปีสองไปเธอก็ยิ้มให้ฉันและหยิบกุญแจห้องพักให้ฉัน และฉันกับใยไหมก็พากันเดินออกมาจากที่ตรงนั้นมุ่งหน้าไปยังตามทางเดินที่เด็กผู้หญ

ยี่หวา หวันยิหวา….พรึบ“วิวมันเหมือนกันไปหมดเลย….”เพื่อนของฉันหนึ่งในยี่สิบคนเอ่ยขึ้น“ใช่….แปลกนะที่ทางเข้ามาทางเดียวกัน…และที่สำคัญมีคนเข้ามาก่อนพวกเราตั้งสี่สิบคน…แต่น่าแปลกที่เรากลับไม่ได้ยินเสียงของคนพวกนั้นเลย…”ใยไหมว่าพลางทำท่าให้พวกเราลองพร้อมใจกันเงียบและฟังเสียงและมันก็จริงอย่างที่ใยไหมว่าเพราะเราไม่ได้ยินพูดคุยของเพื่อนๆกลุ่มหนึ่งและกลุ่มสองเลย“ใช่…พวกเธอมีความคิดเห็นอะไรไหม?”“เราคิดว่า…ที่นี้ขึ้นชื่อว่าเป็นเขาวงกตและมันต้องเป็นเส้นทางที่ลึกลับและซับซ้อนจนเราแยกแยะไม่ออกและจะทำให้เราหลงทางกันได้….”“เขาวงกตจะเป็นพื้นที่วงกลมหรือไม่ก็สี่เหลี่ยม…”“ใช่…แต่พวกเราไม่รู้กันเลยว่าที่นี้เป็นทรงกลมหรือทรงสี่เหลี่ยม…”เพื่อนๆต่างช่วยกันคุยกันและออกความคิดเห็น เพราะฉันคิดว่าการที่เราทั้งยี่สิบคนได้รับภารกิจนี้มาคือจะทำให้พวกเราเกิดความสามัคคีในหมู่คณะว่าพวกเราจะช่วยเหลือกันได้ไหมและพวกเราจะทิ้งกันเพื่อเอาแค่ตัวเองรอดรึเปล่า“งั้นเอาอย่างงี้….พวกเราพอจะมีของอะไรที่พกติดตัวกันมาด้วยไหม?”ฉันเอ่ยขึ้นอย่างเสนอความคิดเพื่อนๆก็พากันหันมามองหน้าฉันและทำหน้านึกคิดกันอยู่ก่อนจะเอื้อมมือลงไปค

ปุๆๆๆๆๆ(เสียงพุของเล่น) “ไชโย…!” “ยินดีด้วยนะจ๊ะ^_^”ทันทีที่พวกเรายี่สิบคนเดินพ้นประตูทางออกของเขาวงกตออกมาข้างนอกกระดาษสีสวยหลายสีก็ถูกจุดโดยพวกพี่ปีสองที่เข้ามาแสดงความยินดีกับพวกเราที่นำธงออกมาได้ก่อนเวลาที่กำหนดทำให้พวกเราทุกคนยกมือไหว้พี่ๆปีสองก่อนจะเข้าไปสวมกอดพวกพี่ๆปีสองทุกคนที่ยืนรอรับพวกเราเรียงแถวตรงยาวอยู่ พวกเราก็เดินเรียงหนึ่งหน้ากระดานเข้าไปให้พี่ปีสองที่มาร่วมแสดงความยินที่พวกเราทุกคนผ่านกิจกรรมและแสดงความสามัคคีในหมู่คณะที่สามารถนำธงในเขาวงกตออกมาได้และไม่นานอีกสองกลุ่มที่เหลือก็เริ่มทยอยกันเดินออกมา “เดี๋ยวเชิญน้องๆที่ลานกว้างเลยนะ…เราจะผูกข้อมือกัน” “และจะทำพิธีบายศรีสู่ขวัญเป็นศิษย์ด้วย…พวกอาจารย์มารอเรานานแล้ว^_^” “คือเป็นพิธีและกิจกรรมสุดท้ายในการรับน้องแล้ว^_^”พี่ปีสองว่าพวกเราก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจและรีบเดินไปยังลานกว้างเพื่อจะไปนั่งเป็นแถวตามระเบียบเหมือนเดิม “พวกเราต้องขอบคุณพวกเธอมากนะ…กลุ่มสามทุกๆคนเลย…ที่เขียนลูกศรบอกทางพวกเรานะ..” “ไม่งั้น…มีหวังออกมาไม่ทันพระอาทิตย์ตกดินแน่…”เสียงเศร้าสลดของผู้หญิงกลุ่มสองและกลุ่มหนึ่งต่างเดินเข้ามาขอบคุณพวกเรากลุ่ม