บททั้งหมดของ ดอกบัวในสงคราม: บทที่ 31 - บทที่ 40

“ทุกคนพักตรงนี้ก่อน” แสงตะวันเริ่มสาดส่อง บ่งบอกถึงเช้าวันใหม่ พวกเขาเดินทางจากค่ายมาไกลพอสมควร“เราจะรอท่านแม่ทัพก่อนใช่หรือไม่” เจียหมิงถาม หากพักนานหน่อยจะได้เตรียมก่อไฟ ออกไปหาอาหาร ล่าสัตว์เผื่อทุกคน“ใช่ พวกเขาน่าจะเดินกันต่อไม่ไหวแล้วด้วย” อี้ฟ่านมองทุกคนที่เหน็ดเหนื่อยจนแทบก้าวขาไม่ออก บางคนก็เดินกะเผลก แต่ก็ไม่มีใครปริปากบ่น อาจเพราะความกลัวว่าต้องถูกจับไปอีกมีมากกว่า“งั้นข้าขอตัวไปล่าสัตว์ ไม่ไกลจากนี้ทางทิศเหนือมีแม่น้ำอยู่ หากไปก็ระวังสัตว์ใหญ่กันด้วย ฝากท่านแจ้งแก่พวกเขา” อี้ฟ่านพยักหน้าขอบคุณ หันไปบอกกับทุกคน ทว่าพอหันกลับมาอีกทีกะจะตามไปช่วยเจียหมิงล่าสัตว์ด้วย กลับไม่เห็นอีกฝ่ายเสียแล้ว อี้ฟ่านได้แต่เกาหัวอย่างงงๆกับความว่องไวของอีกฝ่าย“หืม นั่นมัน...” เจียหมิงที่เร่งออกมาหาอาหารให้กับทุกคนที่ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เมื่อคืน ก่อนที่จะพบกับหัวมันที่บุตรสาวเคยชี้บอกว่ากินได้ ทว่าตั้งแต่ครั้งนั้นเขาก็ยังไม่ได้ลองกินทุกอย่างตามที่นางบอก เพราะมีหัวมันหลากหลายชนิดมาก แต่บางอย่างก็ลองกินแล้วพบว่ามันกินได้จริงๆ แถมยังอร่อยอีกด้วยโดยเฉพาะเจ้าหัวมันที่มีรสหวาน นึกขอบคุณบุ

หลายชั่วยามผ่านไป“เรื่องนี้เกี่ยวพันกับแคว้น ข้าคงต้องกราบทูลฝ่าบาทก่อน” ห่าวซวนตอบอย่างเอนเอียงไปทางเสียงส่วนมาก พร้อมทำหน้าเครียด หลังจากพวกเขาใช้เวลาไปครึ่งค่อนวันก็ยังไม่ได้ข้อสรุปใดๆ“งั้นท่านจะบอกว่าให้เรื่องนี้รอไปก่อนหรือ” เป่ยหวงถามขึ้นอย่างโมโหเล็กน้อย เหตุใดต้องรั้งรอ กว่าจะเข้าเฝ้า แจ้งฝ่าบาท แล้วกว่าจะออกราชโรงการอีก เขาไม่เถียงเลยว่าขั้นตอนการเข้าเฝ้ากษัตริย์นั้นช่างยากเย็น พิธีรีตองยิ่งนัก ใช้เวลาอย่างต่ำเป็นสัปดาห์ ชีวิตคนทั้งคน ไม่อาจรั้งรอได้ หากปล่อยไว้ฮุ่ยหมิงจะยิ่งเป็นอันตราย“เจ้าไม่ได้ยินแม่ทัพใหญ่บอกหรือ มันเรื่องใหญ่ไม่อาจตัดสินใจพลการได้” เยว่เล่อยิ้มหยัน กับอีแค่สายลับคนเดียว ทำไมต้องเอาชีวิตคนทั้งกองทัพไปเสี่ยง ส่วนเรื่องทดลองมันไม่มีทางสำเร็จอยู่แล้ว วิปลาสไปกับใหญ่ จะมีคนคลั่งแล้วกัดกินคนด้วยกันเองได้อย่างไร“งั้นท่านจะบอกให้เขาเสียสละ ปล่อยให้ไปเผชิญชะตากรรมอันใดก็ไม่รู้ โดยที่เขาทำประโยชน์ให้แคว้นมาไม่น้อยงั้นหรือ!!” เฟยจินที่เงียบมาตลอดเอ่ยขึ้นอย่างเหลืออด อีกอย่างเรื่องนี้ไม่ใช่แค่ชีวิตของคนคนเดียว แต่อาจรวมถึงชีวิตของทั้งแคว้น หากมันทดลองสำเร็จ แต่น

2 ปี ผ่านไป“ป้อ ป้อ วังเน้ นุไปหาปานะ” เวลาล่วงเลยผ่านหลังจากเหตุการณ์หลายอย่าง บัดนี้เหลียนฮวาตัวน้อยอายุได้เกือบ 3 ขวบแล้ว เจ้าตัวเล็กช่างเจรจา แถมยังไม่กลัวคน ใช้ขาสั้นๆวิ่งเข้ามาหาเจียหมิงที่ปลูกผักอยู่หลังบ้าน“หืม ไปกับเสี่ยวหยวนหรือ” เสี่ยวหยวนลูกชายของบ้านโม่เป็นเพื่อนเล่นเพียงคนเดียวของบุตรสาว หลายครั้งที่ทั้งคู่พากันออกไปเล่นด้วยกันแล้วมีรอยถลอก เนื้อตัวมอมแมมกลับมา คาดคั้นถามจึงได้ความว่าบุตรสาวเขามักโดนเด็กในหมู่บ้านกลั่นแกล้งและล้อว่าไม่มีแม่ เป็นตัวโชคร้ายคราแรกที่ได้ยินเจียหมิงเศร้าใจและสงสารบุตรสาวยิ่งนัก พอจะเอ่ยปากอธิบาย บุตรสาวชิงพูดสวนกลับด้วยท่าทีร่าเริงว่านางจัดการเด็กพวกนั้นจนร้องไห้แงๆวิ่งไปฟ้องแม่แล้ว ท่าทีสดใสแบบนั้นทำให้เบาใจได้ว่าบุตรสาวของเขาไม่เก็บเอามาเป็นปมด้อย จากนั้นเขาก็เอ่ยสอนต่อว่าหากต้องจัดการกับคนที่มากลั่นแกล้งให้ทำกลับไปอย่างมีขอบเขต พร้อมกับเอ่ยเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับแม่ของนางให้ฟัง“ชั่ยเจ้าค่ะ” เหลียนฮวาตัวกลมไม่ต่างกว่าแต่ก่อนพยักหน้าหงึกหงัก แก้มแดงปลั่งอย่างเด็กสุขภาพดี บ่งบอกว่าเจ้าตัวถูกเลี้ยงมาด้วยความรักความเอาใจใส่ นางชอบแทนตัวเองว

“เหลียนเอ๋อร์ เจ้าสิ่งนี้มันใช้อย่างไรลูก” นับจากวันที่เหลียนฮวาตัดสินใจบอกความจริงแก่เจียหมิง จากนั้นนางก็เรียกของจากยุคของนางออกมาอย่างมากมายให้ท่านพ่อได้ลองใช้สร้างความคุ้นชิน เจียหมิงหยิบแปลงสีฟันชูขึ้นถามบุตรสาว นางบอกแค่ว่าเจ้าสิ่งนี้ใช้คู่กับของที่เรียกว่ายาสีฟันโดยต้องบีบออกมา“บีบเจ้านี่ลงบงเจ้าสิ่งเน้ แย้วขัดฟังเจ้าค่ะ ห้ามกลืน ต้องบ้วงทิ้งอย่างเน้” เหลียนฮวาว่าพลางทำไปด้วยเป็นตัวอย่าง เจียหมิงลองทำตามอย่างเงอะๆงะๆ สัมผัสแรกรู้สึกเย็นในช่องปาก ทว่าพอขัดฟันบ้วนออกมาตามนางว่าเสร็จ เขารู้สึกฟันสะอาดขึ้นมาก“เสร็จแย้ว เยาไปลองอย่างอื่นต่อ” เหลียนฮวามีหลายสิ่งที่อยากให้ท่านพ่อของนางได้ลองทำระหว่างที่สองพ่อลูกได้ลองทำสิ่งใหม่ๆร่วมกันอย่างมีความสุขนั้น อีกด้านก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นปัง“ว่าอย่างไรนะ ทัพที่ส่งไปพ่ายแพ้งั้นหรือ!!” แม่ทัพใหญ่ตบโต๊ะไม้เสียงดังลั่นเอ่ยเสียงเครียด“ขะ ขอรับ” พลทหารที่กำลังรายงานถึงกับสะดุ้งตกใจ“แล้วนายพันทหารที่เป็นผู้นำทัพล่ะ”“ตะ ติดต่อไม่ได้ คาดว่าน่าจะไม่รอด” “เป็นไปไม่ได้ เราใช้เวลาเตรียมทัพมาเกือบสองปี กองทัพหนึ่งพันนายจะแพ้ลงง่ายๆเชียวหรื

“พวกท่านมายืนทำอะไรหน้าบ้านข้า” เจียหมิงและบุตรสาวหยอกล้อพูดคุยกันระหว่างกลับมาหลังจากขายปลา ทั้งคู่อารมณ์ดีไม่น้อยเพราะได้มาหลายเหรียญ ครั้นพอถึงหน้าบ้าน ชายหนุ่มกลับต้องขมวดคิ้วยุ่น น้ำเสียงไม่พอใจเมื่อมีคนมายืนด้อมๆมองๆอยู่หน้าบ้านตน“อ้าว ลูกเลี้ยงข้ามาพอดี เข้าไปคุยกันอย่างในสิ” นางจ้านที่ข่มความไม่พอใจไว้แสร้งพูดเสียงหวาน นางรึอุสส่าห์มารอตั้งนาน จะกลับก็ไม่ได้เกรงจะเสียหน้า แต่เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางอีกฝ่ายที่ส่งมาให้ นางแทบจะหลุดคำด่าใส่ แต่ก็ทำได้เพียงฝืนยิ้มกลับไป“ข้าถามว่าพวกท่านมายืนทำอะไรตรงนี้ขอรับ” เจียหมิงเอ่ยเสียงแข็งขึ้น ไม่ใส่ใจกับคำกล่าวของแม่เลี้ยง เพราะไม่คิดว่าคนอย่างนางจะมาดี“กะ แก แฮ่ม พอดีข้ามาแนะนำคุณหนูลี่หลินให้นะ นางถึงวัยออกเรือน อีกทั้งยังงดงามไม่น้อย เจ้าก็เป็นหม้าย น่าจะเหงา...” นางจ้านเลือดขึ้นหน้าเมื่อได้ยินลูกเลี้ยงของตนเสียงแข็งใส่ ทว่าพอนึกได้ว่าที่มาวันนี้จุดประสงค์อื่นจึงพยายามระงับความโกรธลง“ข้าไม่สน เชิญพวกท่านกลับไป” เจียหมิงแทบอยากปิดหูไม่อยากให้บุตรสาวได้ยินเรื่องพวกนี้ มองแม่เลี้ยงด้วยสายตาแข็งกร้าว เรื่องครานี้จะมีใครเป็นตัวตั้งตัวตี