All Chapters of I'm Crazy For You: Chapter 191 - Chapter 200

Bago matapos ang meeting, nagsalita muli si Ms. Veronica. "Cherry, gusto ko lang malaman mo na kung kailangan mo ng kahit anong tulong, nandito lang kami. Isang chat o tawag lang."Napakagat-labi si Cherry upang pigilan ang emosyon. "Salamat po, Ma’am. Malaking bagay po ‘yan sa akin."Pagkalabas niya ng meeting, huminga siya nang malalim at ipinikit ang mata. Isang yugto ng kanyang buhay ang natapos—at isa na namang bagong kabanata ang magsisimula.Pagsapit ng gabi, habang nag-aayos ng gamit para sa ospital, biglang sumakit ang tiyan ni Cherry."Ahh!" Napakapit siya sa gilid ng kama, pilit pinapakalma ang sarili.Agad na lumapit si Ralph, ang kanyang ama. "Cherry, anak, anong nangyayari?!""Pa… parang may kung anong pumipigil sa paghinga ko… Ang sakit!"Narinig ni Gemma ang sigaw ng anak at mabilis na lumapit. "Diyos ko, Cherry! Malapit ka na bang manganak?"Humihingal si Cherry, hindi alam kung paano ibabahagi ang sakit na nararamdaman. "Ma… parang… parang lalabas na sila!"Nataranta

Napakaliit pa nila, ngunit ramdam niyang sila na ang magiging pinakamahalagang bahagi ng kanyang buhay mula ngayon. Dahan-dahan niyang inilapit ang kamay sa incubator at hinaplos ang maliliit na daliri ng kanyang panganay na si Mikaela."Ang ganda mo, anak," mahina niyang bulong. Napangiti siya nang bahagyang gumalaw ang kamay ng sanggol, waring tumutugon sa kanyang haplos.Kasunod nito, lumapit ang isang nurse at inilagay sa kanyang dibdib si Mikee. Napaluha siya sa init ng katawan ng kanyang pangalawang anak. Para bang sa unang pagkakataon, ganap niyang naramdaman ang koneksyon nila bilang mag-ina."Napakaganda mo, baby ko," mahina niyang sabi habang hinahaplos ang maliit na pisngi ni Mikee. "Kamukha mo si Lola."Dahil sa sobrang pagod, naramdaman niyang bumibigat ang kanyang mga mata. Pero kahit gustuhin niyang ipahinga ang sarili, hindi niya magawa. Gusto niyang mas matagal pang pagmasdan ang kanyang mga anak."Miss Cherry, mukhang gusto kang yakapin ng bunso mo," biro ng nurse ha

Sa loob ng command center ng Blue Ocean Cruise, nakatayo si Captain Prescilla, hawak-hawak ang kanyang tiyan habang pinagmamasdan ang dashboard ng barko. Ilang araw nang patuloy na tumataas ang mga kaso ng COVID sa loob ng barko, at kahit anong gawin nilang pag-iingat, parang hindi ito napipigilan.Habang malalim siyang nag-iisip, bumukas ang pinto at pumasok si Captain Jal, ang kanyang asawa. Kasunod nito ay si Dr. Manuel Reyes, ang chief medical officer ng barko."Captain Prescilla," seryosong bungad ni Dr. Manuel, "kailangan na po nating higpitan ang restrictions, lalo na para sa inyo. Delikado ang sitwasyon, at hindi tayo puwedeng magpabaya."Tiningnan siya ni Jal, halatang may pag-aalala sa kanyang mukha. "Prescilla, tama si Doc. Hindi ka na dapat lumalabas nang madalas. Mas mataas ang risk mo dahil buntis ka. Kailangan mong magpahinga."Nagtaas ng tingin si Prescilla kay Jal, halatang hindi siya sang-ayon sa sinasabi nito. "Jal, hindi ako puwedeng basta-basta magkulong sa kwarto

Tumingin siya nang diretso sa mga mata ni Jal. "Ang anak natin."Napapikit si Jal, parang tinamaan ng isang matinding suntok sa puso."Jal, matuto kang lumaban," mahina ngunit mariing bulong ni Prescilla. "Dahil kung hindi mo kayang lumaban para sa akin, sana, lumaban ka man lang para sa anak natin."Hindi sumagot si Jal. Sa unang pagkakataon, hindi niya alam ang tamang sagot.Ang tanging nagawa niya ay titigan ang monitor kung saan makikita ang imahe ng kanyang anak. Ang maliit na buhay na nasa sinapupunan ni Prescilla.Ang anak nilang hindi niya inakalang darating sa buhay niya."Jal, matuto kang lumaban," mahina ngunit mariing bulong ni Prescilla. "Dahil kung hindi mo kayang lumaban para sa akin, sana, lumaban ka man lang para sa anak natin."Sa sumunod na araw, hindi pa rin nag-usap sina Jal at Prescilla.Si Jal—patuloy na binabagabag ng kanyang mga pangamba.Si Prescilla—tahimik ngunit matigas ang determinasyong panindigan ang kanyang pagiging ina.Habang abala si Jal sa kanyang

SA BLUE OCEAN CRUISE SHIP…Malamig ang simoy ng hangin sa deck ng barko, pero hindi iyon sapat para palamigin ang nagngangalit na damdamin ni Prescilla."Ano? Wala kang balak akong habulin?!" sigaw niya kay Jal, na nanatiling nakatayo at tahimik sa harapan niya."Prescilla, please… huwag na tayong mag-away," mahinang sagot ng lalaki."Hindi na tayo nag-aaway, Jal. Dahil sawa na akong makipaglaban sa’yo!" Muling tumulo ang luha niya. "Araw-araw, nagpapakatanga ako, iniisip ko na baka isang araw, magising ka at sabihin mo sa akin na mahal mo ako. Pero hindi nangyari ‘yon. At alam kong hindi na mangyayari kailanman!""Prescilla, alam mong mahalaga ka sa akin—""Mahalaga?!" Natawa siya nang mapait. "Yan na naman tayo, Jal! Mahal ako pero hindi kasing mahal ni Cherry, ‘di ba? Ako ang babaeng kasama mo, pero siya ang babaeng laman ng puso mo!"Hindi nakasagot si Jal.At doon, tuluyan nang napuno si Prescilla."Mahal ko kayo ng anak natin, pero hindi ko kayang ipagpilitan ang sarili ko sa is