All Chapters of สตรีที่ท่านไม่ได้รัก: Chapter 1 - Chapter 10

"คุณหนูเจ้าคะใกล้จะถึงจวนคุณชายหลินเฟิ่งแล้ว คุณหนูตื่นเต้นหรือไหมเจ้าคะ" หยางหยางสาวใช้ข้างกายของเสี่ยวเอ๋อถามขึ้นด้วยความตื่นเต้นที่นายหญิงของตนเองจะได้เป็นภรรยาของคุณชายหลินเฟิ่งผู้โด่งดังเรื่องหน้าตาและวรยุทธ์มิมีผู้ใดกล้าเทียบเทียม"หยางหยางเจ้าพูดอันใดกันเจ้าก็รู้รึใช่รึว่าข้าเป็นเพียงตัวของของพี่เสี่ยวหลินเท่านั้น" เสี่ยวเอ๋อสตรีงามที่อยู่ในชุดแต่งงานเธอเองก็ตื่นเต้นไม่น้อยถึงหลินเฟิ่งจะเป็นคนรักของพี่สาว แต่ทว่าเสี่ยวเอ๋อนั้นก็แอบรักหลินเฟิ่งมาตั้งแต่น้อยเช่นกัน เธอทำได้เพียงแอบดูเวลาที่หลินเฟิ่งไปหาเสี่ยวหลินที่จวน“แต่ตอนนี้คุณหนูกำลังจะเป็นภรรยาของคุณชายเหตุใดต้องพูดแบบนั้นด้วยเจ้าค่ะในเมื่อคุณหนูเสี่ยวหลินไม่อยู่คุณหนูของหยางหยางใยต้องคิดมากด้วยเจ้าค่ะ” หยางหยางสงสารคุณหนูของเธอจับใจเธอรู้ว่าในใจของคุณหนูมีหลินเฟิ่งเต็มหัวใจเมื่อรถม้าของเสี่ยวเอ๋อมาถึงจวนของหลินเฟิ่งก็มีสาวใช้ในจวนออกมาต้อนรับอย่างสมฐานะหยางหยางจับมือของเสี่ยวเอ๋อเดินลงมากรถม้า ทันใดนั้นเองหลินเฟิ่งก็ปรากฎตัวขึ้นมารับภรรยาของเขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส เขาไม่รู้เลยว่าหญิงที่อยู่ภายใต้ผ้าคุมหน้านี้มิใช่หญ

เมื่อเข้าเฝ้าและคำนับฮ่องเต้กับฮองเฮาเสร็จสิ้นหลินเฟิ่งต้องเข้าร่วมคุยราชการลับต่อจึงให้เสี่ยวเอ๋อเดินเล่นรอเขาอยู่ในวังเพื่อรอกลับจวนพร้อมกันเสี่ยวเอ๋อกับหยางหยางจึงมาเดินชมสวนในวังหลวงเพื่อฆ่าเวลารอ หยางหยางเมื่อเห็นใบหน้าที่เศร้าสร้อยของคุณหนู นางจึงพยายามทำให้คุณหนูอารมณ์ดีขึ้น"คุณหนูของหยางหยางทำไมท่านต้องทำหน้าอมทุกข์ตลอดเวลาด้วยเจ้าคะ หยางหยางอยากเห็นคุณหนูยิ้มออกมาเหมือนตอนที่อยู่บ้านเวลาที่คุณหนูยิ้มโลกทั้งใบช่างงดงามจริงๆนะเจ้าคะ""ข้าแค่เหนื่อยเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอกนะหยางหยาง"หยางหยางนางหันไปเห็นผีเสื้อที่บินดอมดมชื่นชมดอกไม้ภายในสวนอยู่นั้นนางจึงเรียกให้คณหนูให้ดูด้วยความตื่นเต้น"คุณหนูเจ้าคะ ผีเสื้อสวยๆทั้งนั้นเลยคุณหนูเห็นมั้ยเจ้าคะ เดี๋ยวหยางหยางจะจับมาให้คุณหนูดูนะเจ้าคะ" หยางหยางว่าแล้วนางก็วิ่งไล่จับผีเสื้อจนเสี่ยวเอ๋อหลุดหัวเราะออกมาเพราะความเป็นเด็กของหยางหยาง"อย่าวิ่งเร็วนักสิ หยางหยางเราอยู่ในวังหลวงเจ้าช่วยสำรวมกิริยาด้วย" เสี่ยวเอ๋อพูดไม่ทันขาดคำหยางหยางก็วิ่งชนเข้าอย่างจังเมื่อหยางหยางเห็นบุรุษตรงหน้าก็รู้ในทันทีว่าคุณชายท่านนี้ต้องเป็นผู้ที่มียศหรือส

ฝูงนกที่บินไปมาอยู่บนท้องฟ้าแสงแดดสาดส่องลอดใบไม้มากระทบใบหน้าของเสี่ยวเอ๋อที่นั่งจิบชาอยู่ที่สวนหลังจวน“หยางหยางเจ้าว่าปานนี้ท่านพ่อกับท่านแม่ของข้าจะทำอันใดกันอยู่” “คุณหนูคิดถึงพวกท่านหรือเจ้าคะ”“ใช่ข้าคิดถึงท่านพ่อท่านแม่แล้วก็ท่านพี่ ถ้าท่านพี่ยังอยู่ปานนี้ท่านพี่คงมีความสุขดีสินะ”ไม่ทันที่หยางหยางจะได้ตอบสาวใช้คู่กายของแม่ของหลินเฟิ่งก็ได้มาตามนางให้เข้าไปพบ“คุณหนูเสี่ยวหลินเจ้าคะ ฮูหยินใหญ่ให้ตามท่านเข้าไปพบเจ้าค่ะ”“ท่านแม่นะหรือได้สิ “ นางมาอยู่ที่จวนแห่งนี้ก็นานมากแล้วนางได้เข้าพบท่านแม่สามีแค่เพียงครั้งเดียวก็ตอนแต่งเข้าจวน มีเหตุอันใดกันแม่สามีถึงตามนางเข้าไปพบ เมื่อนางเดินตามสาวใช้จนมาถึงจวนของฮูหยินใหญ่ที่กำลังนั่งจิบชาอยู่ “เสี่ยวหลินคำนับท่านแม่”“นั่งลงเถิด ฟ่างเมิ่งรินชาให้แม่นางเสี่ยวหลินสิ” นางหันไปสั่งสาวใช้ให้รินชาให้กับเสี่ยวเอ๋อ“ท่านแม่มีสิ่งใดถึงเรียกข้าเข้ามาพบหรือเจ้าคะ”“เจ้านี่ช่างรู้ใจข้าเสียจริง มาถึงก็ถามเลยดีเช่นกันข้าจะได้ไม่อ้อมค้อม”“อะไรหรือเจ้าคะ”“เจ้ามาอยู่ที่จวนที่ก็จะเข้าหนึ่งฤดูแล้ว เมื่อไหร่เจ้าจะมีบุตรชายให้แก่หลินเฟิ่งกัน” เสี่ยวเอ

"คุณหนูเจ้าคะ คุณหนู” หยางหยางวิ่งเข้ามาที่จวนด้วยความรีบร้อน “หยางหยางข้าเคยบอกเจ้าหรือไม่ว่าอย่าวิ่งไปมาในจวน “ เสี่ยวเอ๋อส่ายหัวไปมากับการกระทำของหยางหยางที่เฝ้าพรำสอนตลอดเวลา“ข้าขอโทษเจ้าคะเพราะความตื่นเต้นของข้า ข้าเลยเผลอไป “ หยางหยางนั่งลงกับพื้นทั้งพูดทั้งเหนื่อยหอบในเวลาเดียวกัน“ตื่นเต้นมีเรื่องอันใดกัน”“ข้าไปเดินเล่นซื้อขนมที่ตลาดมาให้คุณหนูข้าได้ยินมาว่าที่หมู่บ้านใกล้ๆเขาได้จัดงานเทศกาลกัน ท่านพาข้าไปเที่ยวบ้างได้มั้ยเจ้าคะ ตั้งแต่มาอยู่ที่จวนแห่งนี้ข้าไม่เคยออกไปเที่ยวเลย”“เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ชอบที่แออัดผู้คนเดินเบียดกันมากมาย.” เสี่ยวเอ๋อนางหยิบตำราขึ้นเตรียมจะมาอ่านก็ถูกหยางหยางแย่งไป“โธ่คุณหนูไม่สงสารหยางหยางคนนี้บ้างหรือเจ้าคะ ข้าก็อยากไปเดินเล่นเหมือนหญิงสาวคนอื่นบ้าง” นางพูดพร้อมทำท่าทางออดอ้อนเหมือนแมวน้อยที่กำลังอ้อนเจ้าของอยู่“งั้นเจ้าก็ไปเที่ยวเล่นกับสาวใช้ในจวนสิ.” เสี่ยวเอ๋อจึงหยิบตำรากลับคืนมาจากมือของหยางหยาง“ท่านก็รู้นี่เจ้าคะ ว่าคุณหนูอยู่ที่ใดข้าต้องอยู่ที่นั้นแล้วจะให้ข้าทิ้งคุณหนูไปได้อย่างไร" หยางหยางนางเศร้าทันทีและก้มหน้าลงเหมือนน้อยใจ เสี่ยวเอ

เสี่ยวเอ๋อเดินกลับมาที่ห้องของนางโดยมีหยางหยางเดินตามมาด้วย หลินเฟิ่งจึงเดินมาจับข้อแขนเล็กของนางให้หยุดเดินและหันมาคุยกับเขา"ข้าบอกให้เจ้าหยุดเดินแล้วหันมาพูดกับข้าเดี๋ยวนี้" เสี่ยวเอ๋อนางไม่อยากคุยกับเขาในตอนนี้ เพราะนางยังโกรธเรื่องที่เขาต่อว่านาง"ท่านมีเรื่องอันใดจะคุยกับข้าหรือเจ้าคะ ""เจ้าไปไหนทำไมถึงไม่แจ้งข้าหรือบอกกล่าวคนที่จวนนี่บ้าง""ท่านเคยบอกข้าว่าท่านจะไม่สนใจตัวข้า แล้วทำไมตอนนี้ท่านถึงมาถามเรื่องนี้เล่าเจ้าคะ ข้าเหนื่อยปล่อยข้าข้าจะไปพักผ่อน หยางหยางกลับห้อง" เมื่อหลินเฟิ่งได้ยินคำพูดของเสี่ยวเอ๋อเขาจึงต้องปล่อยมือนางไปโดยละอายแก่ใจ แถมยังต้องกลืนน้ำลายของตนเองอีกด้วย แม้วันนั้นเขาจะต่อว่านางก็จริง แต่ทว่าตอนนั้นเขายังไม่รู้เรื่องว่าแม่ของเขาต้องการให้นางท้องบุตรของเขา หลินเฟิ่งจึงปล่อยให้เสี่ยวเอ๋อกลับไปห้องพักพร้อมสาวใช้ เขาจะรอให้นางใจเย็นก่อนจะเข้ามาขอโทษนางอีกครั้ง"เจ้าค่ะ "หยางหยางรีบพาคุณหนูของนางเดินไปที่ห้อง หลินเฟิ่งทำได้แค่เพียงถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดก่อนที่เข้าจะเดินไปที่ห้องของเขาเช่นกัน"เจ้าไปเอาเหล้าหมักมาให้ข้าที " หลินเฟิ่งก็ได้บอกบ่าวรับใช้ขอ