All Chapters of Seductress Unforgotten: Chapter 61 - Chapter 70

Sa katahimikan ng gabi, isang malumanay na simoy ng hangin ang pumasok mula sa bukas na bintana, tila isang paalala na may bagong simula na naghihintay. Ang mga ilaw mula sa kalye ay kumikislap sa mga pader ng kwarto, at ang mga tunog ng lungsod ay unti-unting naging parang isang malambing na awitin na nagtutulak kay Apple patungo sa mundo ng mga pangarap.Sa kanyang isipan, nariyan pa rin ang alaala ng mga nakaraang sugat—mga pagkakataong nadama niya ang pagkabigo at pag-iisa. Pero ngayon, may kakaibang liwanag na bumabalot sa kanyang puso. Isang pag-asa na hatid ng buhay na dinadala niya sa kanyang sinapupunan.Habang siya'y natutulog, mahigpit niyang niyayakap ang kanyang unan, parang inaakap si Amara. Sa kanyang panaginip, nakita niya ang isang batang babae na tumatakbo sa isang malawak na damuhan, masayang-masaya, ang mga mata ay kumikislap sa ilalim ng araw. Sa panaginip na iyon, alam niyang iyon si Amara—ang hinaharap na puno ng pagmamahal at ligaya.At sa bawat pintig ng kanya

Abala si Lance habang iniikot ang isa sa mga flagship branches ng Emerald Malls. Personal niyang sinusuri ang bawat detalye—mula sa merchandise hanggang sa customer service. Para sa kanya, ang pagiging hands-on ay isang prinsipyo na hindi niya kayang talikuran, kahit pa busy siya sa iba’t ibang aspeto ng kanyang buhay.Habang naglalakad sa hallway malapit sa baby’s section, biglang napukaw ang kanyang atensyon sa isang pamilyar na boses. Huminto siya, pinanood ang direksyon ng tunog, at nakita si Apple. Kasama nito si Mia, masayang namimili ng mga damit at gamit para sa sanggol. Halos maubos ang lakas ni Lance nang makita ang laki ng tiyan ni Apple. Pitong buwan. Alam niyang ito ang anak niya, pero ramdam niya ang agwat na namamagitan sa kanila.Hinayaan niya ang sarili niyang pagmasdan si Apple sa malayo. Ang kanyang mga mata ay puno ng lungkot at pangungulila, habang iniisip ang mga pagkakataong nasayang. Pero alam niyang hindi niya puwedeng lapitan si Apple. Hindi niya alam kung pa

Napabuntong-hininga si Apple. Hindi niya alam kung paano sasagutin si Mia. Ang mga sinabi nito ay tumama sa kaibuturan ng kanyang puso. Hindi niya maitatanggi na sa kabila ng lahat, may bahagi ng kanyang puso ang nagtataglay pa rin ng damdamin para kay Lance. Ngunit alam din niya na hindi ito simpleng usapin ng pagmamahal—ito ay tungkol sa tiwala, respeto, at sa kinabukasan ng kanyang anak. "Alam mo, Mia," simula niya habang nakatingin sa sahig. "Ang dami ko nang pinagdaanan para makabangon ulit. Hindi ko kayang sumugal sa parehong tao na minsang nagpabagsak sa akin. Nagkamali na ako minsan sa pakikipag-date sa kahit sinong lalaki, pero noong nakilala ko si Lance, nagbago ang lahat. Kahit nakikipag-date ako sa iba, hindi na ako nagpapagalaw dahil inalay ko na ang katawan at puso ko noon kay Lance at pinangako ko na siya lang ang makakagalaw sa akin. Pero noong nagbunga ang huling sandali namin ni Lance, nasaktan ako noong pinagtapat ko na buntis ako at siya ang ama. Bigla niya akong

Tumagilid si Lance, hindi kayang sagutin agad si Monica. "You don't have to do this. Don't make this harder for yourself."Suminghap si Monica, naglakad palapit sa kanya at tiningnan siya sa mata. "I don't care, Lance. Mahal kita. I don’t care about the mistakes, about the past. I just know that I'm not going to lose you without a fight."Ang mga mata ni Lance ay malungkot, puno ng mga hinagpis at pagtataka. Hinawakan niya ang mga kamay ni Monica, at ipinagdiinan ang bawat salita. "I’m not the same man you fell in love with anymore, Monica. You deserve someone who can fully give himself to you... someone who isn’t torn between the past and the future. I don’t know if I can be that person for you anymore."Nagkibit-balikat si Monica, ang kanyang mga mata ay puno ng walang hanggang pagmamahal. "Maybe we’ve both changed. But it doesn’t mean we’re done. I’m still here, Lance. I’m not going anywhere."Tumingin si Lance kay Monica, at sa mga mata nito, nakita niya ang walang kapantay na pag

Ramdam ni Lance ang bigat ng sitwasyon. Ang puso niya ay naguguluhan, ang isip ay puno ng mga tanong. Hindi niya kayang iwan si Monica sa ganitong kalagayan—hindi siya pwedeng maging dahilan ng ganitong paghihirap.Tiningnan niya si Monica, na patuloy pa rin sa paghikbi, ang mga mata ay puno ng lungkot at takot. Si Lance, kahit na puno ng kaguluhan sa kanyang puso, ay nagdesisyon na hindi niya ito kayang bitawan. "Monica," ang sabi ni Lance, ang boses niya ay puno ng pag-aalala, "Hindi ko kayang makita kang masaktan pa. Hindi ko kayang ikaw ang magdusa ng ganito." Iniangat ni Lance ang mukha ni Monica, pinunasan ang kanyang mga luha, at nagpatuloy. "I will stay, Monica. I won't leave you... not now, not ever. But we need time. We need to figure things out, separately and together."Si Monica, bagama’t patuloy ang mga luha, ay nagkaroon ng konting liwanag sa kanyang mga mata. "Hindi ko kaya mag-isa, Lance... I need you... please don't leave me." Tila nawalan siya ng lakas, at ang mga s