Sa pag-iisip ni Lance habang bumibiyahe pauwi mula sa kanyang kompanya at dahil sa hindi inaasahang muling pagkikita nila ni Apple sa mall, biglang nag-vibrate ang kanyang telepono. Napakunot ang noo niya nang makita ang pangalan ni Monica na naka-flash sa screen. "Monica," sagot niya, pilit itinatago ang inis sa boses. "Lance, honey! Kumusta ka na? Hindi ka sumasagot sa mga text ko kanina. Busy ka ba?" tanong ng babae sa kabilang linya, ang boses ay puno ng lambing. Napabuntong-hininga si Lance. "May inaasikaso lang ako," sagot niya nang malamig. "Awww, work na naman ba? Sabihin mo sa akin kung kailangan mo ng break; pwede naman tayong mag-dinner mamaya," sabi ni Monica, halatang nagpapahiwatig. Saglit na tumahimik si Lance, ang isip niya ay abala sa pag-iisip. Hindi niya maialis ang mata sa direksyon kung saan nawala si Apple at Mia. Alam niyang may malaking posibilidad na ang dinadala ni Apple ay anak niya. "Monica, kailangan ko munang tapusin ang isang bagay. Tatawagan
Napabuntong-hininga si Apple. Hindi niya alam kung paano sasagutin si Mia. Ang mga sinabi nito ay tumama sa kaibuturan ng kanyang puso. Hindi niya maitatanggi na sa kabila ng lahat, may bahagi ng kanyang puso ang nagtataglay pa rin ng damdamin para kay Lance. Ngunit alam din niya na hindi ito simpleng usapin ng pagmamahal—ito ay tungkol sa tiwala, respeto, at sa kinabukasan ng kanyang anak. "Alam mo, Mia," simula niya habang nakatingin sa sahig. "Ang dami ko nang pinagdaanan para makabangon ulit. Hindi ko kayang sumugal sa parehong tao na minsang nagpabagsak sa akin. Nagkamali na ako minsan sa pakikipag-date sa kahit sinong lalaki, pero noong nakilala ko si Lance, nagbago ang lahat. Kahit nakikipag-date ako sa iba, hindi na ako nagpapagalaw dahil inalay ko na ang katawan at puso ko noon kay Lance at pinangako ko na siya lang ang makakagalaw sa akin. Pero noong nagbunga ang huling sandali namin ni Lance, nasaktan ako noong pinagtapat ko na buntis ako at siya ang ama. Bigla niya akong
Lumingon si Lance at nakita ang kalituhan at sakit sa mga mata ni Monica. Alam niyang nasaktan siya ng kanyang sinabi, pero hindi niya kayang itago pa ang katotohanan. Hindi niya kayang magpatuloy na itago sa sarili niya kung gaano kalalim ang mga emosyon niyang nakatago para kay Apple."I found out recently that maybe I have a child... kay Apple. I want to know if that baby is mine.At first she told me from the letter that baby she's carrying is mine but now shes denying that i am the father."Hinawakan ni Monica ang kanyang mga braso, halatang naguguluhan. "But Lance, what about us? Hindi ba’t nandito ako para sa’yo? Are you sure that is your child?Maybe its someone else's child?"Lance closed his eyes for a moment, feeling the weight of his choices. "Monica, I care about you, I really do.I don't want you to put in this mess. But what we have is... not the same anymore. There’s something in my heart that’s pulling me back to Apple."Si Monica ay hindi nakasabay sa mabilis na pag-ino
Tumagilid si Lance, hindi kayang sagutin agad si Monica. "You don't have to do this. Don't make this harder for yourself."Suminghap si Monica, naglakad palapit sa kanya at tiningnan siya sa mata. "I don't care, Lance. Mahal kita. I don’t care about the mistakes, about the past. I just know that I'm not going to lose you without a fight."Ang mga mata ni Lance ay malungkot, puno ng mga hinagpis at pagtataka. Hinawakan niya ang mga kamay ni Monica, at ipinagdiinan ang bawat salita. "I’m not the same man you fell in love with anymore, Monica. You deserve someone who can fully give himself to you... someone who isn’t torn between the past and the future. I don’t know if I can be that person for you anymore."Nagkibit-balikat si Monica, ang kanyang mga mata ay puno ng walang hanggang pagmamahal. "Maybe we’ve both changed. But it doesn’t mean we’re done. I’m still here, Lance. I’m not going anywhere."Tumingin si Lance kay Monica, at sa mga mata nito, nakita niya ang walang kapantay na pag
Habang nakakapit sa kanya si Monica, naramdaman ni Lance ang panginginig ng katawan nito, tanda ng sakit at galit na matagal nang pinipigilan. "Hindi ko kayang makita kang ganito. Hindi ko kayang makita kang masaktan. Please, ibaba mo na ang tasa. Hindi kita kayang mawalan."Sa loob ng mahaba-habang sandali, hindi gumalaw si Monica, ang basag na tasa ay patuloy na nakatutok sa kanyang leeg. Tila ba nawawala na siya sa kanyang sarili, nalulunod sa kanyang emosyon at pangarap na hindi na kayang tuparin ni Lance."Hindi ko kayang mawala ka, Lance," ang sagot ni Monica, ang boses niya ay mahina, puno ng lungkot at pagsisisi. "Hindi ko kayang mawala lahat ng ito. Kung aalis ka, ano na lang ang matitira sa akin? Sino pa ang magmamahal sa akin kung hindi ikaw?"Napangiti si Lance ng may lungkot, ang pagnanasa na maiparamdam kay Monica na hindi siya iiwan ay tumaas. "Monica, alam ko na nasaktan kita. Pero hindi ko kayang magpatuloy sa isang relasyon na puno ng takot at pasakit." Hinalikan niy
Ramdam ni Lance ang bigat ng sitwasyon. Ang puso niya ay naguguluhan, ang isip ay puno ng mga tanong. Hindi niya kayang iwan si Monica sa ganitong kalagayan—hindi siya pwedeng maging dahilan ng ganitong paghihirap.Tiningnan niya si Monica, na patuloy pa rin sa paghikbi, ang mga mata ay puno ng lungkot at takot. Si Lance, kahit na puno ng kaguluhan sa kanyang puso, ay nagdesisyon na hindi niya ito kayang bitawan. "Monica," ang sabi ni Lance, ang boses niya ay puno ng pag-aalala, "Hindi ko kayang makita kang masaktan pa. Hindi ko kayang ikaw ang magdusa ng ganito." Iniangat ni Lance ang mukha ni Monica, pinunasan ang kanyang mga luha, at nagpatuloy. "I will stay, Monica. I won't leave you... not now, not ever. But we need time. We need to figure things out, separately and together."Si Monica, bagama’t patuloy ang mga luha, ay nagkaroon ng konting liwanag sa kanyang mga mata. "Hindi ko kaya mag-isa, Lance... I need you... please don't leave me." Tila nawalan siya ng lakas, at ang mga s
Kumilos si Apple at dahan-dahan itong nilapitan, at habang hawak ang box, naramdaman niya ang matinding tensyon sa kanyang dibdib. Nasa harap niya ngayon ang desisyon na hindi niya matanggap, ang muling pagbabalik ng mga alaala sa mga masakit na karanasan. Ibinukas niya ang kahon, ang mabigat na pakiramdam ay tumama sa kanya—isang maliit na damit na parang para kay Amara. Isa itong cute na pink dress na may ruffles sa laylayan, at may maliit na card na nakatago sa loob.Sa pagkakita niya sa card, hindi niya maiwasang magduda. Hindi siya sigurado kung dapat ba niyang tanggapin ito, o kung paano ito tatanggapin. "Para sa baby at sa iyo," ang nakasulat sa card. "Sana magustuhan mo."Bumangon siya mula sa kanyang pagkakaupo at naglakad papunta sa salamin. Habang tinitingnan ang sarili, ramdam niyang may gumugulo sa kanyang dibdib. Bakit ba hindi pa siya makaalis mula sa nakaraan nila ni Lance? Bakit ba siya pinipilit mag-isip ng mga posibilidad at magbigay ng pagkakataon kay Lance na muli
Pagdating sa condo unit ni Monica, tahimik si Lance habang inaakay siya papasok. Sa isip niya, kailangan niyang tiyakin na maayos ang kalagayan nito at hindi na muling sasaktan ang sarili. Kahit hindi malinaw ang damdamin niya para kay Monica ngayon, alam niyang may responsibilidad siyang siguraduhing ligtas ito.Pagkapasok nila sa loob, tumigil si Monica sa gitna ng sala, hawak pa rin ang sugat sa kamay na ginawa niya kanina. "Lance... natatakot ako na mawala ka," bulong niya, ang boses puno ng lungkot at desperasyon.Huminga nang malalim si Lance at tumingin sa kanya. "Monica, hindi ko gustong may mangyaring masama sa'yo. Kaya nandito ako. Pero kailangan mo ring tulungan ang sarili mo. Hindi pwedeng ganito lagi."Umupo si Monica sa sofa, ang mga luha muling dumaloy. "Paano ko gagawin 'yon, Lance? Mahal kita. At hindi ko kayang isipin na may iba kang iniisip bukod sa akin. Ano bang meron si Apple na wala ako?"Hindi makapagsalita si Lance agad. Alam niyang hindi magiging madali ang p
Lumapit si Rene, hawak pa rin ang teddy bear ni Lucien. “Anak… lumaban siya. Lumalaban siya, alam ko. Monica is a fighter.”“Pero paano kung hindi na siya magising, Tita? Paano kung... kung hindi ko na masabi sa kanya lahat ng hindi ko nasabi? Hindi ko pa siya napapangakuan ng kasal, hindi ko pa siya nadadala sa paborito niyang lugar sa Bohol, hindi ko pa siya nalalakad ng mahaba sa ulan—lahat ng gusto niyang gawin, hindi pa namin nagagawa.”pag-alalang saad ni Lance“May oras pa. Hindi mo ba naririnig sarili mong boses? Mahal mo siya, anak. At alam kong nararamdaman niya ‘yon. Hindi siya bibitaw. Hindi kayo bibitaw.”naiiyak na sabi ni Rene.Biglang bumukas ang pinto. Lumabas ang isang nurse, may bahid ng tensyon sa mukha."Family of Mrs. Monica Martin?"Tumayo agad si Lance. Nanlalaki ang mga mata niya at nanginginig ang kamay habang lumapit sa nurse."Ako! Ako po! Ano pong nangyayari? Buhay pa siya?"Tumango ang nurse, pero halata sa kanyang mukha ang lungkot at pag-aalala."Buhay pa
Tumango si Rene, sabay tayo. Lumapit siya sa crib at dahan-dahang kinuha si Lucien. Una niyang pagkakataon itong buhatin ang kanyang unang apo."Kamukha mo, Monica," bulong niya, habang hinahaplos ang pisngi ng sanggol. "Pero ‘yung mata… mana sa tatay. Matapang."Sa gilid ng silid, pumasok ang isang nurse na may dalang camera."Sir Lance, Sir Rene, gusto niyo po ba ng first family photo habang mahimbing pa si baby?"Nagkatinginan ang dalawa, sabay ngiti.At doon, sa simpleng kuha ng litrato, naiselyo ang panibagong simula—isang pamilya, puno ng pangakong hindi na muli magkakahiwalay.ROOM 407 – RECOVERY ROOMTahimik ang paligid. Marahang umuugong ang aircon, at ang tunog ng monitor ay tila kampanang dahan-dahang tumutugtog. Si Lance ay nakaupo sa tabi ni Monica, hawak ang kamay nito habang pinagmamasdan si Lucien na mahimbing pa rin sa crib. Katabi nila si Rene, na may ngiting abot-langit habang kinukunan ng larawan ang kanyang apo.Bigla—isang kakaibang tunog ang nagmula sa monitor.
Ligtas na nailipat si Monica sa recovery room. Si Lance naman ay hindi pa rin mapakali—abala sa pag-aasikaso ng birth certificate, sa pagkuha ng gamit, at paminsan-minsan ay sinisilip ang nursery kung nasaan ang kanilang baby boy.Pagbalik niya sa kwarto, nakita niyang gising na si Monica. Nakatingin ito sa kisame, tila malalim ang iniisip.“Moni?”“Lance, napag-isipan ko na ang pangalan niya,” agad na sambit ni Monica.“Talaga? Ano?”“Gusto kong pangalanan siya ng “Lucien.” Ibig sabihin ‘light’… kasi kahit ang dami kong kinatatakutan, pagdating niya, parang may liwanag na. Parang nawala ang dilim.”Napangiti si Lance. “Lucien… Lucien Martin. Maganda. Matapang. Puno ng liwanag.”Tumango si Monica. “Kasi kahit dumaan ako sa pinakamadilim na yugto ng buhay ko, binigyan mo ‘ko ng liwanag. Kaya ikaw ang gusto kong huling makasama sa lahat ng dilim ng buhay ko.”Napatingin si Lance kay Monica, tila ba bawat salitang lumalabas sa kanyang labi ay siniselyuhan sa puso niya.“Moni…” mahina ngu
At sa gabing iyon, hindi lang panaginip ang pag-ibig. Totoo ito.Sa mga bituin sa ibabaw ng Paris, sa mga ilaw ng lungsod, at sa katahimikan ng pagyakap—nabuo ang pangako.Isang pangakong kahit may kapirasong sakit, may puwang pa rin para sa paghilom.Samantala, sa kabilang panig ng mundo, sa Pilipinas, si Lance ay tahimik na nakaupo sa gilid ng kama ni Monica. Hawak-hawak niya ang kamay nito habang natutulog, pagod sa regular na check-up at paghahanda para sa nalalapit na panganganak. May kapayapaan sa mukha ni Monica, habang si Lance naman ay may halong kaba at tuwa sa dibdib.Tila isang eksena ito mula sa ibang buhay—malayo sa dating gulo, sakit, at panghihinayang. Ang lalaki na minsang takot sa pananagutan, ngayon ay buong pusong nakatutok sa bagong yugto ng kanyang buhay.“Hindi ko man nabigyan ng maayos na simula si Apple at Amara… pero sisiguraduhin kong sa pagkakataong ito, magiging buo ang lahat,” bulong niya sa sarili habang pinagmamasdan ang mukha ni Monica.Ilang buwan ang
Nathan, na ramdam na ramdam ang pag-aalala ni Apple, ay nag-abot ng kamay upang magpatuloy sa kanilang usapan. Pinisil niya iyon nang marahan—parang sinasabing, “hindi kita bibitawan.”“Apple, hindi mo kailangang kalimutan ang lahat,” aniya, marahan pero buo ang boses. “Basta’t tandaan mo, nandito ako. Kasama kita. Huwag mong bitawan ang pangarap mo. Huwag mong bitawan si Amara at ako.”Bumuntong-hininga si Apple. Pinilit niyang ngumiti, pero alam ni Nathan, may bigat pa rin sa puso ng babae.Hindi nagtagal, sumabad si Mia mula sa likuran habang karga si Amara. “Oo nga, Apple,” sabay ngiti, “ngayon tinutupad na natin ang mga pangarap natin. Nakapag-expand tayo dito sa Paris, sa tulong ng nobyo mong si Nathan. Dati, nangangarap lang tayo ng maliit na café. Ngayon may ‘Boulangerie de Amara’ na tayo. May brunch café pa tayong padating sa Montmartre. Look how far you’ve come.”Natawa si Apple, hindi dahil sa tuwa kundi sa tila hindi pa rin siya makapaniwala sa lahat ng nangyari.“Grabe, n
Habang si Monica at Lance ay nagsisimula ng bagong paglalakbay, ang kwento ni Apple ay patuloy na umuusad sa isang bagong kabanata. Sa kabila ng lahat ng naging pagsubok at sakit, siya at si Nathan ay nagpatuloy sa pagbuo ng kanilang buhay sa Paris, kasama ang kanilang anak na si Amara. Ang bawat araw sa bagong lungsod ay puno ng hamon, ngunit tila wala nang hadlang sa kanilang pagmamahalan.Sa isang tahimik na apartment sa Paris, ang araw ni Apple ay nagsimula tulad ng karaniwan—ang malambot na sikat ng araw na tumatama sa bintana, ang malamig na hangin na pumapasok sa mga siwang ng kurtina, at ang tunog ng mga kalderetang tumutunog mula sa kusina, kung saan si Nathan ay abala sa paghahanda ng almusal.“Apple, okay na ba ‘to?” tanong ni Nathan habang binabalanse ang isang mangkok ng itlog sa kanyang kamay at sinusubukang i-flip ang pancake.“Siguro nga,” sagot ni Apple, na kasalukuyang nakaupo sa sofa, naglalakad-lakad at tinatanggal ang mga laruan ni Amara mula sa sahig. Tinutulunga
“Pipilitin kong maniwala,” mahina niyang wika, sabay daplis ng palad sa sariling dibdib. “At sana… tulungan mo ‘kong buuing muli ‘yung babaeng minahal mo noon. Kasi ako, willing akong mahalin kang muli… pero sa paraang bago, sa paraang totoo. At sana tuluyan mo nang kalimutan si Apple. Andito na kami ng anak mo. Huwag mo sana akong bibiguin, Lance.”Tumigil si Lance sa gilid ng daan. Pinatay niya ang makina ng sasakyan, sabay harap kay Monica. Tinitigan niya ito ng mariin—hindi bilang babae lang ng kanyang anak, kundi bilang babaeng minsang minahal niya at ngayo'y muling nagpapaubaya, muli siyang tinatanggap sa kabila ng lahat.“Hindi kita bibiguin,” mahinang sagot ni Lance, halos pabulong. “Hindi na. Dahil kung babiguin pa kita ngayon, hindi ko na rin kayang mabuhay nang may ganung klase ng kasalanan. Ayoko na. Tapos na ako sa sakit. Gusto ko nang maging mabuting ama. At mabuting asawa… sa’yo.”Hindi na muling nagsalita si Monica. Bagkus, pumikit siya sandali, pinipigilan ang pag-ago
At habang binabaybay ng sasakyan ang tahimik na lansangan pauwi ng bahay, kapwa tahimik sina Lance at Monica. Wala mang salitang namutawi sa kanilang mga labi, sapat na ang presensya ng isa’t isa para magkaunawaan. Sa pagitan ng musika mula sa radyo at ingay ng kalsada, tumitibok ang tahimik na pag-asa—isa na namang simula, isa na namang pagkakataong ayusin ang mga nawasak na bahagi ng kanilang mga puso.Napalingon si Lance kay Monica na noo’y nakasandal sa bintana, banayad ang pagkakahawak sa kanyang tiyan habang nilalaro ang singsing sa kanyang daliri.“Monica,” mahinang tawag ni Lance.Lumingon si Monica, mabagal, may tamis at pangamba sa mga mata.“Hmm?” tugon niya, mahinang boses, tila pinipigilang masaktan muli.“Salamat,” bulong ni Lance. “Hindi mo alam kung gaano ako nagpapasalamat na kasama kita ngayon. Na kahit ang dami kong pagkukulang, nandito ka pa rin.”Napangiti si Monica, bagaman may bakas pa rin ng luhang naiwan sa gilid ng kanyang mata. “Hindi madaling magpatawad, La
Habang hawak ni Lance ang kamay ni Monica, naramdaman niya ang tensyon na bumangon sa pagitan nilang dalawa. Alam niyang maraming bagay ang kailangang linawin, at isa na rito ang patuloy na koneksyon niya kay Apple at ang anak nilang si Amara. Hindi niya alam kung paano niya dapat ipahayag ito, ngunit kailangan niyang gawin ito para maging tapat at upang maiwasan ang pagkakaroon ng hindi pagkakaintindihan."Bigyan mo ako ng chance na makapagmove on kay Apple," nagpatuloy si Lance, ang boses ay may kabuntot na kalungkutan ngunit puno ng determinasyon. "Sana huwag mo na itong pagselosan. Ina parin ng anak ko si Apple at anak namin si Amara. Sana matanggap mo si Amara at ituring mo ng anak. Lagi mong tandaan na ang koneksyon namin ay si Amara, at co-parenting kami."Si Monica ay nanatiling tahimik sa mga sinabi ni Lance. Ngunit ang mga mata ni Monica ay naglalaman ng mga magkahalong damdamin—pag-aalala, takot, at higit sa lahat, pagmamahal. Hindi madali para sa kanya na tanggapin ang mga