Napabuntong-hininga si Apple. Hindi niya alam kung paano sasagutin si Mia. Ang mga sinabi nito ay tumama sa kaibuturan ng kanyang puso. Hindi niya maitatanggi na sa kabila ng lahat, may bahagi ng kanyang puso ang nagtataglay pa rin ng damdamin para kay Lance. Ngunit alam din niya na hindi ito simpleng usapin ng pagmamahal—ito ay tungkol sa tiwala, respeto, at sa kinabukasan ng kanyang anak. "Alam mo, Mia," simula niya habang nakatingin sa sahig. "Ang dami ko nang pinagdaanan para makabangon ulit. Hindi ko kayang sumugal sa parehong tao na minsang nagpabagsak sa akin. Nagkamali na ako minsan sa pakikipag-date sa kahit sinong lalaki, pero noong nakilala ko si Lance, nagbago ang lahat. Kahit nakikipag-date ako sa iba, hindi na ako nagpapagalaw dahil inalay ko na ang katawan at puso ko noon kay Lance at pinangako ko na siya lang ang makakagalaw sa akin. Pero noong nagbunga ang huling sandali namin ni Lance, nasaktan ako noong pinagtapat ko na buntis ako at siya ang ama. Bigla niya akong
Lumingon si Lance at nakita ang kalituhan at sakit sa mga mata ni Monica. Alam niyang nasaktan siya ng kanyang sinabi, pero hindi niya kayang itago pa ang katotohanan. Hindi niya kayang magpatuloy na itago sa sarili niya kung gaano kalalim ang mga emosyon niyang nakatago para kay Apple."I found out recently that maybe I have a child... kay Apple. I want to know if that baby is mine.At first she told me from the letter that baby she's carrying is mine but now shes denying that i am the father."Hinawakan ni Monica ang kanyang mga braso, halatang naguguluhan. "But Lance, what about us? Hindi ba’t nandito ako para sa’yo? Are you sure that is your child?Maybe its someone else's child?"Lance closed his eyes for a moment, feeling the weight of his choices. "Monica, I care about you, I really do.I don't want you to put in this mess. But what we have is... not the same anymore. There’s something in my heart that’s pulling me back to Apple."Si Monica ay hindi nakasabay sa mabilis na pag-ino
Tumagilid si Lance, hindi kayang sagutin agad si Monica. "You don't have to do this. Don't make this harder for yourself."Suminghap si Monica, naglakad palapit sa kanya at tiningnan siya sa mata. "I don't care, Lance. Mahal kita. I don’t care about the mistakes, about the past. I just know that I'm not going to lose you without a fight."Ang mga mata ni Lance ay malungkot, puno ng mga hinagpis at pagtataka. Hinawakan niya ang mga kamay ni Monica, at ipinagdiinan ang bawat salita. "I’m not the same man you fell in love with anymore, Monica. You deserve someone who can fully give himself to you... someone who isn’t torn between the past and the future. I don’t know if I can be that person for you anymore."Nagkibit-balikat si Monica, ang kanyang mga mata ay puno ng walang hanggang pagmamahal. "Maybe we’ve both changed. But it doesn’t mean we’re done. I’m still here, Lance. I’m not going anywhere."Tumingin si Lance kay Monica, at sa mga mata nito, nakita niya ang walang kapantay na pag
Habang nakakapit sa kanya si Monica, naramdaman ni Lance ang panginginig ng katawan nito, tanda ng sakit at galit na matagal nang pinipigilan. "Hindi ko kayang makita kang ganito. Hindi ko kayang makita kang masaktan. Please, ibaba mo na ang tasa. Hindi kita kayang mawalan."Sa loob ng mahaba-habang sandali, hindi gumalaw si Monica, ang basag na tasa ay patuloy na nakatutok sa kanyang leeg. Tila ba nawawala na siya sa kanyang sarili, nalulunod sa kanyang emosyon at pangarap na hindi na kayang tuparin ni Lance."Hindi ko kayang mawala ka, Lance," ang sagot ni Monica, ang boses niya ay mahina, puno ng lungkot at pagsisisi. "Hindi ko kayang mawala lahat ng ito. Kung aalis ka, ano na lang ang matitira sa akin? Sino pa ang magmamahal sa akin kung hindi ikaw?"Napangiti si Lance ng may lungkot, ang pagnanasa na maiparamdam kay Monica na hindi siya iiwan ay tumaas. "Monica, alam ko na nasaktan kita. Pero hindi ko kayang magpatuloy sa isang relasyon na puno ng takot at pasakit." Hinalikan niy
Ramdam ni Lance ang bigat ng sitwasyon. Ang puso niya ay naguguluhan, ang isip ay puno ng mga tanong. Hindi niya kayang iwan si Monica sa ganitong kalagayan—hindi siya pwedeng maging dahilan ng ganitong paghihirap.Tiningnan niya si Monica, na patuloy pa rin sa paghikbi, ang mga mata ay puno ng lungkot at takot. Si Lance, kahit na puno ng kaguluhan sa kanyang puso, ay nagdesisyon na hindi niya ito kayang bitawan. "Monica," ang sabi ni Lance, ang boses niya ay puno ng pag-aalala, "Hindi ko kayang makita kang masaktan pa. Hindi ko kayang ikaw ang magdusa ng ganito." Iniangat ni Lance ang mukha ni Monica, pinunasan ang kanyang mga luha, at nagpatuloy. "I will stay, Monica. I won't leave you... not now, not ever. But we need time. We need to figure things out, separately and together."Si Monica, bagama’t patuloy ang mga luha, ay nagkaroon ng konting liwanag sa kanyang mga mata. "Hindi ko kaya mag-isa, Lance... I need you... please don't leave me." Tila nawalan siya ng lakas, at ang mga s
Kumilos si Apple at dahan-dahan itong nilapitan, at habang hawak ang box, naramdaman niya ang matinding tensyon sa kanyang dibdib. Nasa harap niya ngayon ang desisyon na hindi niya matanggap, ang muling pagbabalik ng mga alaala sa mga masakit na karanasan. Ibinukas niya ang kahon, ang mabigat na pakiramdam ay tumama sa kanya—isang maliit na damit na parang para kay Amara. Isa itong cute na pink dress na may ruffles sa laylayan, at may maliit na card na nakatago sa loob.Sa pagkakita niya sa card, hindi niya maiwasang magduda. Hindi siya sigurado kung dapat ba niyang tanggapin ito, o kung paano ito tatanggapin. "Para sa baby at sa iyo," ang nakasulat sa card. "Sana magustuhan mo."Bumangon siya mula sa kanyang pagkakaupo at naglakad papunta sa salamin. Habang tinitingnan ang sarili, ramdam niyang may gumugulo sa kanyang dibdib. Bakit ba hindi pa siya makaalis mula sa nakaraan nila ni Lance? Bakit ba siya pinipilit mag-isip ng mga posibilidad at magbigay ng pagkakataon kay Lance na muli
Pagdating sa condo unit ni Monica, tahimik si Lance habang inaakay siya papasok. Sa isip niya, kailangan niyang tiyakin na maayos ang kalagayan nito at hindi na muling sasaktan ang sarili. Kahit hindi malinaw ang damdamin niya para kay Monica ngayon, alam niyang may responsibilidad siyang siguraduhing ligtas ito.Pagkapasok nila sa loob, tumigil si Monica sa gitna ng sala, hawak pa rin ang sugat sa kamay na ginawa niya kanina. "Lance... natatakot ako na mawala ka," bulong niya, ang boses puno ng lungkot at desperasyon.Huminga nang malalim si Lance at tumingin sa kanya. "Monica, hindi ko gustong may mangyaring masama sa'yo. Kaya nandito ako. Pero kailangan mo ring tulungan ang sarili mo. Hindi pwedeng ganito lagi."Umupo si Monica sa sofa, ang mga luha muling dumaloy. "Paano ko gagawin 'yon, Lance? Mahal kita. At hindi ko kayang isipin na may iba kang iniisip bukod sa akin. Ano bang meron si Apple na wala ako?"Hindi makapagsalita si Lance agad. Alam niyang hindi magiging madali ang p
Hindi sumagot si Lance, sa halip ay hinigpitan ang yakap kay Monica. Alam niyang hindi madali ang sitwasyong ito. May bigat sa kanyang puso, ngunit sa ngayon, ang mahalaga ay siguraduhing ligtas si Monica at hindi na muling mapapahamak.Kinabukasan, isang mainit na sikat ng araw ang sumilip sa bintana ng kwarto ni Apple, tila pinapaalalahanan siya na may bagong simula sa kanyang harapan. Bumangon siya mula sa kama, hinaplos ang kanyang tiyan, at binigkas ng tahimik, "Good morning, baby Amara. Today, it's just you and me." Ngayon, mas ramdam niya ang kagaanan ng loob, na parang ang bigat na bumabalot sa kanya nitong mga nakaraang linggo ay unti-unting nawawala.Sa gitna ng kanyang pag-iisip, bumukas ang pinto, at pumasok si Mia, bitbit ang isang tray ng almusal. "Good morning, soon-to-be mommy!" masiglang bati nito habang inilalapag ang tray sa gilid ng kama.Ngumiti si Apple, tinanggap ang tasa ng mainit na kape at ang sandwich na inihanda ni Mia. "Good morning din. Salamat, Mia. Ikaw
Ang araw ay nagsisimulang sumikat sa ospital, ang sinag nito ay tumagos sa makintab na bintana ng kwarto ni Apple. Bawat sinag na dumapo sa kanyang mukha ay tila nagsasabing, "Ito na ang simula ng bagong buhay." Si Apple, na abala pa sa mga huling minutong paghahanda, ay huminga ng malalim. Walang humpay ang mga luha at takot na tumangis sa kanyang mga mata mula sa mga nagdaang araw. Ngunit ngayon, nararamdaman niyang mas malakas siya kaysa dati. Magiging ina na siya—at ang lahat ng iyon ay para kay Amara.Habang tinutulungan siya ni Mia na ayusin ang mga gamit, pumasok ang nurse. "Miss Apple, ready na po kayong makauwi. Kailangan niyo po bang pumirma para sa clearance?" tanong nito, sabay abot ng discharge papers.Mabilis na tinanggap ni Apple ang mga papel, at habang pinagmamasdan ang mga ito, naramdaman niyang tila may bigat na dumapo sa kanyang dibdib. Hindi pa siya ganap na nakaka-recover mula sa lahat ng nangyari, ngunit kailangan niyang magpatuloy. Hindi siya pwedeng magpatalo.
Ang tensyon sa pagitan nina Lance at Mirasol ay umabot na sa sukdulan. Sa Condo unit ni Mirasol, ang gabi ay puno ng iyak at sigawan. Hawak ni Mirasol ang telepono, paulit-ulit na binabasa ang mga mensahe ni Lance na nais nang wakasan ang kanilang relasyon."Hindi! Hindi kita hahayaang iwan ako!" umiiyak na sigaw ni Mirasol, ang mukha’y namumula sa galit at takot. "Ginawa ko ang lahat para sa'yo, Lance. Mahal na mahal kita, at hindi mo pwedeng itapon ang lahat ng ito!"Si Lance, na tahimik lang sa kabilang linya, pilit na kinakalma ang kanyang sarili. "Mirasol, alam kong mahirap ito para sa'yo, pero hindi kita kayang lokohin pa. Hindi kita mahal gaya ng iniisip mo. Mas makakabuti kung maghiwalay na tayo ngayon kaysa pahabain pa ang sakit.""Hindi mo ba naiintindihan? Hindi ko kayang mawala ka sa buhay ko!" Mirasol, nanginginig ang boses, ay biglang tumayo at kinuha ang isang bote ng alak sa mesa. "Kung iiwan mo ako, Lance, mas mabuti pang wala na ako sa mundong ito!"Nabigla si Lance
Samantala, sa kanyang silid, si Apple ay mahigpit na yakap si Amara habang pinapasuso ito. Puno ng pag-aalala ang kanyang mukha. Kanina pa siya hindi mapakali mula nang marinig niya mula sa nurse na bumisita si Lance sa nursery."Ano na namang balak niya?" tanong niya sa sarili, ang mga mata’y puno ng galit at kaba. Alam niyang si Lance ay hindi basta-basta susuko, lalo na kung si Amara ang pinag-uusapan."Apple," mahinang tawag ni Mia, ang kanyang business partner at matalik na kaibigan, habang pumasok ito sa silid dala ang ilang prutas. Ang tinig nito ay puno ng implikasyon. "Nakita ko si Lance kanina. Mukhang seryoso siya sa plano niyang bumawi sa inyo.""Bumawi?" maanghang na sagot ni Apple. "Anong kabayaran ang magagawa niya sa sakit na idinulot niya? Hindi pera ang makakapuno sa mga butas na iniwan niya. Hindi niya ako madadala sa drama niya."Umupo si Mia sa gilid ng kama, tumingin kay Amara na nakasandal na ngayon sa dibdib ng ina. "Alam kong galit ka pa rin, Apple. At may kar
Habang isinasara ni Apple ang pinto, ramdam niya ang bigat ng desisyon niyang iyon. Malalim ang kanyang buntong-hininga, pilit na pinapakalma ang sarili. Alam niyang ginawa niya iyon para sa ikabubuti ng anak niya, para sa ikatatahimik ng buhay nilang mag-ina. Ngunit sa kabila ng lahat, hindi niya maitatanggi ang kurot sa kanyang puso.Nang dumampi ang malamig na bakal ng seradura sa kanyang mga daliri, tila dumaan sa kanyang isipan ang isang tanong na pilit niyang iniiwasan: "Paano kung mali ang ginawa mo?"Lumapit siya sa kuna ni Amara at maingat na pinagmamasdan ang inosenteng mukha ng kanyang anak. Sa tuwing tinitingnan niya ito, napupuno siya ng lakas at dahilan para ipaglaban ang katahimikan nilang mag-ina. Pero kasabay noon, bumabalik din ang alaala ng mga panahong kasama niya si Lance.Ang tawanan. Ang masasayang sandali. Ang mga pangarap na sabay nilang binuo.Napailing siya, pinilit alisin ang mga alaalang iyon. "Hindi na mahalaga ang nakaraan," bulong niya sa sarili habang
Tahimik ang paligid, ngunit sa kanyang puso, parang may bagyong rumaragasa. Pinagmasdan niya ang maamo at inosenteng mukha ng kanyang anak, ang kanyang tanging yaman at lakas. Ngunit sa kabila ng kanyang tapang, hindi niya maiwasang maramdaman ang kirot ng kawalan."Amara," mahinang bulong niya, hinaplos ang maliit na kamay ng sanggol. "Pangako, kahit ano’ng mangyari, hindi kita pababayaan. Ako ang magiging nanay at tatay mo. Kakayanin natin, kahit tayo lang dalawa." Ngunit habang sinasabi niya ito, ramdam niyang hindi buo ang kanyang loob.Napapikit siya, pilit na nilalabanan ang pighati. Ang mukha ni Lance ay patuloy na sumisiksik sa kanyang isipan—ang determinasyon nito, ang mga salitang puno ng pagmamahal na sinabi nito kanina. Alam niyang matigas siya sa kanyang desisyon, ngunit bakit ganito kahirap? Bakit tila may bahagi ng puso niyang gustong bumigay?"Hindi!" mariing sabi niya sa sarili, pilit na itinataboy ang mga alaala. "Hindi na kita babalikan, Lance. Hindi mo na ako mulin
"Apple," mahinang bulong ni Lance, ngunit puno ng desperasyon. "Alam kong galit ka sa akin, at may karapatan ka. Pero hindi kita iiwan, kahit anong mangyari."Napangiti si Apple, ngunit hindi ito ngiti ng kasiyahan. Ito’y ngiti ng isang taong nagdesisyong ilaban ang sarili sa kabila ng sakit. "Lance, hindi na kita kailangan. Hindi kita kailangan ng anak ko. Kaya pakiusap, huwag mo nang gawing mas mahirap pa ang lahat.""Pero paano mo nasabi 'yan?" tanong ni Lance, ang boses ay may bahagyang pag-alog. "Hindi ba't anak ko rin siya? Apple, karapatan ko rin siya—""Hindi mo anak si Amara," putol ni Apple, ang boses ay matatag, kahit pa ang dibdib nito'y tila dinudurog. "Sinabi ko na sa’yo. Kaya tumigil ka na. Tama na, Lance."Napalunok si Lance, hindi makapaniwala sa mga naririnig. "Hindi totoo 'yan, Apple," sagot niya, ang mga mata'y nagbabaga. "Ramdam ko... ramdam ko na anak ko si Amara. At kung kailangan kong patunayan 'yan, gagawin ko."Napailing si Apple, pilit na pinapanatili ang ti
Tumango si Lance, at tahimik na naglakad palabas ng silid. Sa huling paglingon, nakita niya si Apple na nakasandal kay Mia, ang mga luha'y tahimik na umaagos.Sa labas, patuloy pa rin ang ulan, tila luha ng langit na sumasabay sa mga pusong nagdurugo sa loob ng bahay ni Apple Imperial."Mia..." bulong ni Apple, ang boses ay nanghihina. "Hindi ko na kaya...""Shhhh..." alo ni Mia, habang hinahaplos ang likod ng kaibigan. "Tapos na. Wala na siya."Ngunit bago pa man tuluyang makalabas si Lance sa gate, isang malakas na sigaw ang umalingawngaw sa buong bahay."Ahhh!" ungol ni Apple, napahawak sa kanyang tiyan. "Mia... masakit!"Napalingon si Lance sa sigaw, at nakita niyang bumagsak si Apple sa sahig, hawak-hawak ang kanyang tiyan. Walang pag-aalinlangan, tumakbo siya pabalik."Apple!" sigaw niya, sabay sa sigaw ni Mia."Oh my God, Apple!" natatarantang sabi ni Mia. "Lance, tulungan mo ako! Kailangan nating dalhin siya sa ospital!"Sa kabila ng lahat ng nangyari, walang pag-aalinlangang
Pagbaba ni Apple sa sala, sinalubong siya ni Mia na halatang balisa. "Apple, may problema tayo. Ayaw pumirma ng kontrata ng mga Santos dahil gusto nilang baguhin ang venue sa huling minuto. Pero fully booked na ang bagong venue na gusto nila!"Napahawak si Apple sa kanyang noo. "Mia, hindi ko na alam kung paano pa natin ito aayusin. Ang dami nang problema nitong mga nakaraang linggo.""Huwag kang mag-alala. Kaya natin 'to," sabi ni Mia, pilit na pinapalakas ang loob ng kaibigan. "Pero kailangan mo nang magdesisyon ngayon."Bago pa man makasagot si Apple, biglang bumukas ang pinto. Tumambad sa kanila si Lance, basang-basa sa ulan, ngunit ang kanyang presensya ay tila nagdala ng bigat sa buong silid."Apple," sabi ni Lance, ang boses ay mababa ngunit puno ng emosyon. "Kailangan nating mag-usap."Nagulat si Apple, ngunit agad niyang pinilit na magpakita ng tapang. "Wala na tayong dapat pag-usapan, Lance. Umalis ka na.""Hindi ako aalis hangga't hindi mo sinasabi sa akin ang totoo," sagot
"Huwag kang mag-alala, Apple. Ako na ang bahala sa Imperial Wedding," malumanay na sabi ni Mia habang hinahaplos ang buhok ng kaibigan. Nakahiga si Apple sa malambot niyang kama, ang kanyang walong buwang tiyan ay malinaw na nakaumbok sa ilalim ng manipis na damit-pambahay."Hindi ko alam kung kakayanin ko pa, Mia," hikbi ni Apple, ang mga mata'y namumugto sa kakaiyak. "Ang false alarm kahapon... sobrang natakot ako.""Kaya nga ako nandito eh. Best friend mo ako, di ba? Pangangalagaan kita."Napabuntong-hininga si Apple, ang mga kamay ay nakapatong sa kanyang tiyan. "Paano ang mga kliyente natin? May tatlong kasal sa susunod na buwan...""Ako na ang bahala. Napag-usapan na natin 'to. Magpahinga ka na lang."Sa labas ng bahay ni Apple , isang itim na kotse ang nakaparada. Sa loob nito, nakaupo si Lance Martin, ang mga mata'y nakatutok sa malaking gate. Ang dating CEO ng Martin Industries ay hindi mapalagay, ang mga daliri'y walang tigil sa pagdadrum sa manibela."Sir, may report po," s