บททั้งหมดของ บุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง: บทที่ 111 - บทที่ 120

“เอ่อตอนนั้น อ้อ คุณหนูฮู่กับมารดาเพคะ พวกนางบอกว่าจะพาพระชายาไปชมดอกเหมย แต่พอมาถึงตรงนี้ ก็เกิดเหตุชนกันลื่นล้มขึ้น” “ท่านเห็นกับตาไหมว่าองค์หญิงหนิงเหอ ชนกับพระชายาของข้า” องค์ชายหกถามพร้อมสายตาย้ำเตือนให้คิดให้ดี “แม่นมโปรดคิดให้ดี ๆ ก่อนตอบ” หลี่เมิ่งเหยาเอ่ยบ้าง

“ยานี่ราคาแพงมากเลยนะเพคะ” “จะแพงอันใดกัน ก็ยาทาทั่ว ๆ ไปนั่นแหละ เหยาเอ๋อร์นางเอามาให้ข้ากับเสี่ยวหยวนทาบ่อย ๆ ท่านก็มาทาด้วยกันมา” หลิวอี๋เฉิน “...” นางฟังผิดไปหรือไม่ นี่มันยาที่พระสนมในวังทรงใช้กัน ราคาก็ไม่ใช่ว่าจะถูก ตลับหนึ่งห้าร้อยตำลึงเป็นอย่างต่ำ

“อ้อ นี่เสี่ยวหยวนน้องชายข้าเอง” นางหันไปมองเสี่ยวหยวนแล้วยิ้มเต็มใบหน้า ยิ่งหมวกขนกระต่ายฟูฟ่อง มีหูตาหนวดแมวน่ารัก ๆ ยิ่งทำให้นางอดที่จะยื่นมือออกไปจับดูไม่ได้ “หมวกของเจ้าน่ารักมากเลย โอ๊ะ ขะข้าไม่ได้พกของขวัญพบหน้าติดตัวมาด้วย” นางยกมือขึ้นจับพบปิ่นปักผม เกรงว่าจะไม่เหมาะ

สามคนที่เหลือไม่อาจกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ได้ พอดีกับที่อาหารทยอยมาวางอยู่บนโต๊ะ ล้วนหน้าตาน่ากินทั้งนั้น หลี่เมิ่งเหยาขอจานสำหรับเสี่ยวไฉด้วย บอกทางร้านว่าขอซื้อจานใบนี้เลย ใช้แล้วนางจะเก็บไปทิ้งเอง จะได้ไม่รวมกับของในร้าน อาหารจำพวกเนื้อสัตว์ นางตักใส่จานไปวางให้เสี่ยวไฉกินบนพื้น

หันกลับมาเห็นแก้มน้อยของน้องสาวแดงระเรื่อขึ้น ไม่แคล้วคงถูกความหนาวเย็นเล่นงานเข้าให้ เขาปัดเศษหิมะที่ยังอยู่บนขนเสื้อคลุมของนางออกให้ ไม่วายบ่น “หน้าเจ้าเป็นแบบนี้ กลับไปท่านแม่ต้องตำหนิข้าแน่” “เสี่ยวหยวนยังหน้าเอามุดหิมะเลย” นางรีบหาเพื่อนร่วมอุดมการณ์ เสี่ยวหย