บททั้งหมดของ บุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง: บทที่ 101 - บทที่ 110

ฮู่อวิ้นเซียนได้ยินเช่นนั้นก็นึกสนใจขึ้นมา องครักษ์วังหลวงเหตุใดมาติดตามสตรีชาวบ้าน คนที่นางไม่ถูกชะตาผู้นี้ “เสี่ยวหยวนอยากได้ชุดไหน เจ้าก็ตามใจเขาเถอะ” หลี่เมิ่งเหยาหันไปเอ่ยกับซีจง “ขอรับคุณหนู” “งั้นข้าเอาชุดนี้แล้วก็ชุดที่เลือกไว้นั่นหมดเลย” เสี่ยวหยวนทำท่าไม

เซี่ยโหวหลิ่งจือเดินออกจากเรือนของมารดา ในใจรู้สึกไม่ดียิ่งนัก เหตุใดต้องรีบร้อนหาคู่หมั้นคู่หมายให้นางด้วย นางเพิ่งจะอายุเท่าใดกันเอง เรื่องนี้นางรู้สึกไม่ยินยอม ด้านหลี่เมิ่งเหยานางกลับมาขบคิดอยู่นาน เรื่องคนดูแลจวนของมารดา สุดท้ายจึงได้เขียนจดหมายไปหาลุงจงที่แคว้นหลู่ เล่าว่านางกับมาร

ทั้งคู่อยู่ในเรือนทาสแห่งนี้มานาน ได้พบเจอผู้คนมากหน้าหลายตา หากได้เจ้านายดีก็ดีไป แต่หากได้เจ้านายเลวนั้น ยิ่งกว่าตกนรกทั้งเป็นเสียอีก พวกเขาพอดูออกว่าเจ้านายคนนี้ ไม่ใช่คนชั่วช้าแต่อย่างใด เมื่อลงลายมือชื่อเสร็จเรียบร้อย หลี่เมิ่งเหยาพาพวกเขา ไปหาซื้อเสื้อผ้าเอาไว้เปลี่ยนคนละสามชุด จาก

“เช่นนั้นหม่อมฉันคิดว่าสมควรไปเพคะ ตั้งแต่พระองค์ย้ายมาอยู่ในจวนองค์หญิง ยังไม่เคยไปร่วมงานเลี้ยงจวนอื่นเลย หากไม่แสดงตัวตนให้ผู้คนพบเห็นบ้าง เกรงว่าจะถูกลืมเลือนไปเพคะ” นางแนะด้วยความหวังดี เอ่ยต่อ “หากองค์หญิงไม่อยากไป สามารถมอบหมายให้เสี้ยนจู่ กับคุณชายน้อยไปแทนได้เพคะ” “เ

“ช้าก่อน” หลี่เมิ่งเหยาขัดจังหวะการไต่สวน “ท่านเสนาบดีข้าขอถามคนของข้าสักคำสองคำ” “เชิญเสี้ยนจู่” เสนาบดีหานผายมือให้นาง “แม่บ้านหลิว” “เพคะเสี้ยนจู่” “ข้าแค่สงสัยว่าตอนที่ท่านแม่ของข้าไปเจอฝูฮูหยิน ท่านไม่ได้อยู่ด้วยหรืออย่างไร เหตุใดนางถึงไม่ใช้ท่านไ