69 : บัญชีติดลบ ? เฉิงจางซิ่ง “ทูลเสี้ยนจู่ การบูชายัญเด็กเป็นเรื่องผิดศีลธรรม ฝ่าบาททรงรังเกียจการกระทำนี้นัก หากพบเจอผู้ใดกระทำความผิดเช่นนี้ พระองค์สั่งลงโทษประหารเท่านั้น เพื่อไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่างในวันข้างหน้า นึกไม่ถึงว่ายังมีคน คิดทำการบูชายัญเช่นนี้อยู่อีก ช่างชั่วร้ายยิ่งนัก !”
“เชิญพวกเจ้านั่งก่อนเถอะ” นางผายมือเชิญทั้งคู่ มาคราวนี้แม่นมหวางติดตามเซี่ยโหวหลิ่งจือมาด้วย เพราะซุนหลิงเหมิงได้กำชับมา ให้ดูแลบุตรสาวของนางให้ดี อย่าได้สร้างปัญหาให้จวนองค์หญิงหนิงเหอเด็ดขาด “ท่านนี้คือแม่นมหวางเจ้าค่ะ” “หม่อมฉันคารวะเสี้ยนจู่เพคะ” แม่นมหวางย่อ
70 : หนานเอ๋อร์วางใจเถอะใบหน้านี้ของเจ้า ข้าจะรักษาให้หายเอง เสี่ยวหงเหมือนนึกบางเรื่องออก “คุณหนูเซี่ยโหว นายท่านไม่อยู่ที่จวนเจ้าค่ะ ถูกเชิญไปร่วมงานเลี้ยงฉลอง รับตำแหน่งขุนนางใหม่ของสหายที่อำเภอถง คาดว่าอีกสองวัน น่าจะเดินทางกลับมาถึงเมืองหลวงเจ้าค่ะ” “เสียดายคลาดกันเสียได
แม้ระยะทางระหว่างจวนองค์หญิงกับจวนแม่ทัพ ไม่ไกลกันมากนัก แต่หลี่เมิ่งเหยาก็สั่งองครักษ์ให้ตามไปส่งนาง จนถึงจวนแม่ทัพเซี่ยโหว เป็นความเอาใจใส่เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่แม้แต่แม่นมหวางยังประทับใจ อดนำไปเล่าให้ฮูหยินของตนฟังไม่ได้ “นับว่านางใส่ใจจือจือกับหนานเอ๋อร์แล้ว หวังว่าหนานเอ๋อร์จะหายดี ใบหน้
71 : ตุ๊กตาหิมะต้องปั้นด้วยมือของข้ากับเสี่ยวหยวน หลี่เมิ่งเหยาชวนน้องชายปั้นตุ๊กตาหิมะตัวใหญ่ ๆ นางเอาเปลือกเกาลัดมาทำลูกตา ให้สาวใช้นำผ้าเหลือใช้ทำเป็นก้อนสีแดงมาติดจมูก ทำหมวกสีแดงทรงสามเหลี่ยมครอบไว้บนหัว ตุ๊กตาตัวอ้วนกลมพุงป่องนี้ มีทั้งหมวกทั้งผ้าพันคอ สร้างความตื่นตาให
เซี่ยโหวหานเฟิงไปยืนด้านข้าง ยังตัวเล็กตัวน้อยกว่าเจ้าตุ๊กตาหิมะนี่เลย “พวกเจ้าใช้บันไดปีนปั้นมันใช่ไหม” เขาถามอย่างสงสัย เสี่ยวหยวนหัวเราะคิกคักอย่างถูกใจ “พี่หานเฟิงท่านกล่าวถูกต้องแล้วขอรับ พี่หญิงใหญ่ข้าเอาบันไดมาปีนปั้นจริง ๆ ด้วย” “เจ้าทำอะไรอันตรายเช่นนั้น
72 : น้องชายจากแคว้นหลู่ ? นางมานั่งรวมกับเหล่าบุรุษ เพื่อหาเบาะแสที่น่าเชื่อถือได้ต่อ ใช้เวลาครึ่งชั่วยามพวกเขาก็คัดเลือกออกมาได้ยี่สิบเบาะแส ส่งมอบให้หลี่เมิ่งเหยา เพื่อทำการคัดเลือกเป็นรอบสุดท้าย นางอ่านรายละเอียดอย่างตั้งใจ ไม่ได้เกียจคร้านเหมือนตอนแรก และคัดจนเหลือหกแผ่นสุดท้าย
ฝั่งคนคุ้มกันภัย ได้รับค่าจ้างลับ ๆ จากลุงจงมาก่อนหน้าแล้ว พวกเขาจึงไม่ได้เอ่ยเรื่องนี้กับสองสามีภรรยา “หัวหน้าอู๋พบร่องรอยของพวกเขาหรือไม่” จี้ชิวหรงยามนี้ใบหน้าซีดเซียว ริมฝีปากแตกแห้ง นางอดทนเดินทาง ผ่านความหนาวมาอย่างยากลำบาก “จี้ฮูหยินข้าสอบถามสหายที่ด่านผ่าน
ฤดูร้อนปีนี้ไม่ได้ร้อนมากอย่างที่คิด บรรยากาศกำลังเย็นสบาย สายลมพัดเอื่อยสายน้ำไหลฉ่ำ หลี่เมิ่งเหยากำลังอ้าปากรับเนื้อปลาย่าง ที่สามีป้อนให้อย่างมีความสุข นางมองเด็ก ๆ ที่นั่งกินข้าวกันอย่างเพลิดเพลิน ชีวิตแสนเรียบง่ายนั้น ต้องแลกมาด้วยความเหน็ดเหนื่อยเพียงใด นางค่อนข้างหวงแหนพวกเขาทุกคน
“เจ้าอยู่นิ่ง ๆ ข้าจะเอาออกให้” เซี่ยโหวหานเฟิงรีบตรงไป ดึงหนามกิ่งไม้ออกจากตัวของเขา “ขอบคุณขอรับพี่เขย” เขาเอ่ยอย่างนอบน้อม ไม่คิดว่าตอนทำธุระเสร็จ เดินกลับออกมานั้น กิ่งไม้หนามดันมาเกี่ยวเสื้อผ้า และบาดนิ้วมือของเขาเข้า บอกว่าไม่เจ็บก็คงไม่ใช่ “พี่หญิงใหญ่ข้าเจ
147 : เหมยเอ๋อร์นี่คือเมืองของแม่เจ้า (จบ) เข้าสู่คิมหันตฤดู หลี่เมิ่งเหยาตั้งครรภ์ได้สี่เดือนแล้ว แต่เพราะเป็นครรภ์แรก ท้องของนางจึงไม่ได้ใหญ่เหมือนเช่นผู้อื่น นางเคยให้สัญญากับน้องชาย ว่าจะพาเขาออกไปท่องเที่ยว เมื่อสะสางงานทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว นางจึงจัดตั้งขบวนรถม้า มุ
“ท่านรู้จักพี่ชายข้าด้วยหรือ” “รู้จัก วันก่อนข้าเพิ่งพาหลานชายไปสมัครเรียนที่นั่น” “เช่นนี้นี่เอง” สวีฟางจิงยืดอกน้อย ๆ ขึ้น นางรู้สึกเหมือนมีดอกไม้เบ่งบานอยู่ในหัวใจ ทำให้ไม่อาจหุบยิ้มลงได้ เสี่ยวหยวนมองเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า เขารู้ทันทีว่าสตรีนางนี้ หมายปองเสิ่นหร
“เสี่ยวหยางโตเร็วมาก ตอนนี้ข้าอุ้มแทบไม่ไหวแล้ว” นางนั่งลงด้านข้างกับมารดา จ้องมองหน้าท้องของนางด้วยความรู้สึกยินดี “เจ้าไม่ต้องมองข้า เรื่องแบบนี้ข้าควบคุมไม่ได้” เฉาซูหลิ่งแอบอายเล็กน้อย นางตั้งครรภ์อีกแล้ว ทั้งยังท้องพร้อมกับบุตรสาวอีกด้วย “ข้าไม่ได้ว่าอะไรเสีย
146 : หยางเป่ยจวิ้นจู่ ฮ่องเต้ที่อยู่เมืองหลวงได้รู้ข่าวนี้ กลับรู้สึกพูดไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่ง ใครจะรู้ว่าหลายปีที่ผ่านมานี้ ฮ่องเต้ทรงได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจมากมายนัก ราชครูฮู่ผู้เป็นอาจารย์ของพระองค์ มีสายเลือดของราชวงศ์เก่าไหลเวียนอยู่ในกาย และพยายามก่อกบฏอยู่หลายครั้ง
ใบหน้าของคนเป็นสามีซีดเผือดหลังได้ยิน “เป็นปีเลยหรือ” “อื้ม” “เช่นนั้นยังไม่ต้องมีก็ได้” เขาเอ่ยด้วยสีหน้าเจื่อน ๆ หลี่เมิ่งเหยาหัวเราะจนตัวงอ เรื่องนี้นางเลือกที่จะคุมกำเนิดด้วยการกินยาไว้ก่อน เกิดนางกับมารดาท้องพร้อมกัน คงเหนื่อยไม่น้อย เอาไว้ให้น้องของนางโตได้ส
145 :มาตกลงเรื่องงานแต่งกันเถอะ เมื่อถูหลิวได้มาเยือนที่เรือนของเฉาซูหลิ่งอย่างเป็นทางการ เขาไม่ได้มาตัวคนเดียว กลับพาแม่สื่อมากับเขาด้วย เฉาซูหลิ่งยังไม่ได้บอกเรื่องตั้งครรภ์กับเขา นางกำลังนั่งเหม่อกับคำพูดของแม่สื่อ ราวกับได้ย้อนเวลาไปเป็นบุปผาแรกรุ่น ซ่งฉีโหย่งกับหลิวอี๋เฉ
“ว่าอย่างไรได้หรือไม่” อย่าอ้อนข้า หลี่เมิ่งเหยาก้มหน้าลงต่ำ ดันเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นเข้า เขาพร้อมขนาดนี้ หากนางปฏิเสธจะดูใจร้ายใจดำเกินไปไหม “เหยาเอ๋อร์” เสียงแหบพร่าบ่งบอกถึงอารมณ์ของสามี นางจะทำสิ่งใดได้ นอกจากพยักหน้าลงช้า ๆ เอวนางถูกรว