All Chapters of เมื่อรักออกเดินทาง: Chapter 31 - Chapter 40

“มึงจะใช้วิธีนี้ปฏิเสธไอ้โบจริงเหรอ” ไอ้อาร์ทเอ่ย“เออ กูพูดแบบตรง ๆ เลยนะ โบแม่งโคตรสวยแถมยังนิสัยดีมากอีกทำไมมึงไม่สนใจวะ” ไอ้หนึ่งเสริมขึ้นมาอีกคน“กูชัดเจนในความเป็นเพื่อนเสมอนะ ต่อให้ไม่มีน้องกูก็คิดกับมันแค่เพื่อนอยู่ดีนั่นแหละ กูไม่ได้พาน้องมาเพื่อตอกย้ำความรู้สึกใคร คนเราคบกันไปไหนมาไหนด้วยกันมันเป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ” พูดออกไปอย่างไม่ใส่ใจมากนัก โบเป็นคนสวยจริงครับนิสัยดี แต่ก็อย่างที่บอกว่าเพื่อนก็คือเพื่อนอยู่วันยันค่ำนั่นแหละ ที่ตรงนั้นมันมีเจ้าของอยู่ก่อนนานแล้ว“คำพูดคำจาพระเอกฉิบหาย! เมื่อเช้ากูเห็นยังเหล่สาวอยู่เลย” “มึงชี้ให้ดูกูก็ดู แล้วผิดตรงไหน?” มันเป็นเรื่องที่โคตรจะปกติของมนุษย์ด้วยซ้ำ เราต้องเจอผู้คนมากมายไม่แปลกเลยที่จะมองกัน ก็แค่มองเองไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นเลย“มึงเป็นแบบนี้ไงถึงได้มีคนเข้าหาเยอะ” ไอ้แบคว่ายิ้ม ๆ แล้วพูดต่อ “ไม่เคยได้ยินเหรอวะเสน่ห์ของผู้ชายบางคนก็คือความมั่นคงในรักเดียว มึงกับน้องเข้ากันดีมากอะ ตอนแรกกูคิดว่าเด็กจะงี่เง่าน่ารำคาญซะอีกแต่ยกเว้นน้องตาลสักคนแล้วกัน” “ไม่รู้ดิ แต่ก็ยังไม่เคยทะเลาะกันสักทีนะ”“เหรอวะ กูเคยคบอยู่คนหนึ่งโคตรน

ฉันไม่เคยรู้เลยว่าก่อนหน้านี้พ่อป่วยหรือเป็นอะไรเพราะเขาไม่เคยบอกรวมไปถึงไม่มีท่าทีป่วยให้เห็นด้วย วันนี้หมอนัดฟังผลตรวจค่ะฉันลาหยุดหนึ่งวัน ความรู้สึกตอนนี้มันก็บอกไม่ถูก “ถึงคิวพ่อแล้วเดี๋ยวหนูพาไปเอง” ฉันเอ่ยบอกแม่“รอนี่แหละเดี๋ยวแม่เข้าไปเอง” พูดจบก็พาพ่อเข้าห้องตรวจไปเลยค่ะ ไม่รอให้ฉันได้ตอบอะไรสักคำเกือบยี่สิบนาทีที่พ่อกับแม่อยู่ในนั้นก่อนจะออกมาด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีสักเท่าไหร่รวมถึงฉันเองก็ด้วยมันต้องมีอะไรมากกว่านี้แต่ทำไมแม่ถึงไม่บอก “น้ำตาลเอ็งกลับบ้านไปก่อน เก็บเสื้อผ้าให้แม่สี่ห้าชุดแล้วตามไปที่โรงพยาบาลในตัวเมืองนะ” ได้ยินแบบนี้แล้วรู้ได้ทันทีว่าพ่อต้องป่วยหนัก การที่ถูกส่งต่อนั่นหมายความว่าที่นี่ไม่สามารถรักษาเราได้ อาจจะเครื่องมือไม่พอหรือไม่มีหมอเฉพาะทาง “ไม่มีเวลาแล้ว รีบไปสิ” แม่ย้ำอีกครั้ง“พ่อเป็นอะไร”“ไปรักษาที่โน่นเดี๋ยวก็รู้” แม่ตอบพร้อมกับยื่นเงินให้ฉันจำนวนหนึ่ง “เก็บไว้ใช้ ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอยู่โรงพยาบาลกี่วัน”“อืม เดี๋ยวหนูจะรีบตามไป” “ไปกับอั๋นเลยเดี๋ยวน้าไปเป็นเพื่อนแม่เอง” น้าสะใภ้เอ่ย อั๋นเป็นพี่ฉันสองปีค่ะ เราเป็นลูกพี่ลูกน้องกันแต่อยู่คนละบ้าน

“ก้าวผ่านมันไปให้ได้...”เสียงร้องไห้ยังคงดังไปทั่วบริเวณ ผมไม่รู้ว่าจะปลอบหรือพูดอะไรให้คนตรงหน้ารู้สึกผ่อนคลาย น้องสะอึกสะอื้นเหมือนจะขาดใจให้ได้เลย“พ่อเขาไปสบายแล้วไม่ต้องร้องแล้วนะ” แม่พยายามพูดปลอบใจแต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผลเลย ทุกคนโศกเศร้าไม่ต่างกันโดยเฉพาะแม่คนที่สูญเสียคู่ชีวิต ไม่มีหรอกครับที่จะไม่รู้สึกแต่ก็ต้องทำเป็นเข้มแข็งเอาไว้เพื่อให้ตัวเองเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของลูก“คอยดูมันหน่อยนะพี่ อีกนานกว่ามันจะทำใจได้” อั๋นกระซิบบอก ถึงยังไงผมก็ดูแลใกล้ชิดอยู่แล้ว“เพื่อนเอ็งเหรอ” น้าเขยของน้องเอ่ยถามอั๋น ผมไม่รู้ว่าเขาชื่ออะไร เอาจริง ๆ ตั้งแต่คบกันมาก็รู้จักแค่พ่อกับแม่และตายายครับ ส่วนพี่สาวเพิ่งเคยเจอไม่นานมานี้เองชื่อน้ำฝนอายุห่างกับน้องตั้งสิบกว่าปีแน่ะ “แฟนน้ำตาลมัน พี่ทิวนี่น้าฤทธิ์”“สวัสดีครับ” เอ่ยทักทายพร้อมกับยกมือไหว้อย่างมีมารยาท “เราหรือเปล่าที่มาส่งน้ำตาลคราวโน้น” น้ำเสียงและท่าทางดูเป็นคนอารมณ์ดีแถมพูดคุยเก่งอีกด้วย“ครับ” “อย่าทิ้งหลานน้านะ”“ต้องบอกหลานน้าว่าอย่าทิ้งผมถึงจะถูก”“มันหวาดระแวงด้วยว่ะ ฮ่า ๆ” หันไปพูดกับคนอื่นอย่างชอบใจระหว่างที่พูดคุยกันอ

“แม่ หนูมีข่าวดีจะบอก”“เรื่องอะไรว่ามาซิ”“สัญญาก่อนถ้าบอกไปแล้วจะไม่ด่า”“ตกลงมันเป็นข่าวดีจริง ๆ ใช่ไหม”“จริงสิ หนูสอบติดบริหารด้วยนะ”“ไหนว่าไม่รู้จะเรียนอะไรไงไม่บังคับหรอกนะ ไม่อยากเรียนก็ไม่ต้องเรียน ไปทำงาน เป็นสาวโรงงานไปเลยก็ได้” แม่พูดด้วยน้ำเสียงปกติ คงคิดแหละว่าฉันฝืนใจตัวเอง“ก็ใช่หนูไม่มีความฝัน ไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร ไม่ใช่ว่าไม่มีหัวคิดแต่หนูค้นหาตัวเองไม่เจอ”“ก็ไม่ได้ว่าอะไร เอ็งเอาตัวรอดได้แม่ก็หายห่วงแล้ว” “แต่คิดดูแล้วหนูเรียนสาขานี้ก็ดีเหมือนกัน ได้เปิดประสบการณ์ตัวเองเยอะเลย” ลองทำในสิ่งที่คิดว่าตัวเองไม่น่าจะทำได้มันก็ท้าทายดี“ปริญญามันไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิตหรอกนะ แม่ว่า...”“ใบปริญญามันไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิตแต่มันทำให้ชีวิตเรามีทางเลือกเยอะขึ้นนะแม่” พ่อเคยบอกฉันไว้แบบนี้“ตกลงแน่ใจใช่ไหมว่าจะเรียน”“แน่ใจ” “ถ้าอย่างนั้นมีหน้าที่เรียนก็เรียนไป ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้นแหละ เดี๋ยวแม่ส่งเอง มีปัญหาอะไรขอให้บอก รู้ว่าแทนที่พ่อไม่ได้แต่แม่ก็อยากเป็นทุกอย่างให้เอ็งเหมือนกันนะ” ได้แต่ขอโทษในใจเป็นพัน ๆ ครั้ง ฉันผิดเองที่ละเลยความรู้สึกแม่ไปช่วงเวลาหนึ่ง มองหน้าแ

“แก้วนี้ของใคร?” ถามย้ำอีกครั้งเพื่อจะเอาคำตอบ“มันจะเล่นเกมส์ล้วงความลับกันถ้าใครโกหกต้องกินแก้วนี้ซึ่งในนี้มียาอยู่และหยดลงไปแล้ว กูเป็นคนใส่ลงไปเองแค่หยดเดียว” ไอ้ริวตอบเสียงดังฟังชัด “ฉิบหาย!” เล่นอะไรไม่บอกไม่กล่าวล่วงหน้ากันเลย“มึงกินไปเยอะแค่ไหนเดี๋ยวได้ฉิบหายจริง ๆ หรอก”“...” แค่อึกเดียวเท่านั้นแหละเพราะถูกไอ้อาร์ทแย่งไปซะก่อน แต่ขึ้นชื่อว่ายาปลุกเซ็กซ์ต่อให้เจือจางแค่ไหนมันก็ออกฤทธิ์อยู่ดี “มึงกลับไปก่อนเดี๋ยวกูรับหน้าให้เอง” เบือนหน้าไปมองน้องที่กำลังพูดคุยกับไอ้โบอย่างออกรสพลางใช้ความคิดไปด้วย“มึงอย่าเงียบไอ้ทิว พาน้องกลับไปได้แล้วหรือจะรอให้ยาออกฤทธิ์ก่อน” ไอ้ริวยังคงพูดต่อ “เออ งั้นกูกลับก่อน” ตัดสินใจได้ก็รั้งคนตัวเล็กให้เดินตามออกมาทันที ใครเรียกผมไม่หันไปอีกเลยเดี๋ยวมันสองคนก็เคลียร์ให้เองแหละ“พี่จะกลับแล้วเหรอคะ ทำไมถึงรีบขนาดนี้” ผมไม่ได้ตอบอะไรและเลือกที่จะพาน้องมาที่รถให้เร็วที่สุด“พี่ทิวทำไมไม่พูดล่ะคะ”“ขึ้นรถก่อน”ภายในเวลาแค่ไม่กี่นาทีมันก็เริ่มรู้สึกแปลก ๆ กับร่างกายตัวเองแล้วครับ มันวูบวาบไปหมด ผมพยายามตั้งสติและทำให้บรรยากาศรอบตัวเย็นสบายที่สุด“พี่ท