All Chapters of เมื่อรักออกเดินทาง: Chapter 11 - Chapter 20

หลายเดือนผ่านไปหลังจากเหตุการณ์วันนั้นพี่ทิวก็ไม่เคยอยู่ในสายตาฉันอีกเลยเพราะเขาเอาแต่หลบหน้า เดินสวนกันก็ทำเป็นไม่เห็น ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันฉันจะได้กลับมาเป็นคนเดิมเสียที ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องคิดไปเองหรือหวั่นไหวอะไรเกี่ยวกับเขาอีก กับไอ้น้องมันก็ไม่พูดกับฉันเหมือนกันค่ะตั้งแต่ไอ้จูนว่าคราวนั้น ฉันเองก็ไม่ได้สนใจไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด แยกแยะไม่ได้ก็แล้วแต่วันเวลายังคงผ่านไปอย่างรวดเร็วจนกระทั่งถึงวันปัจฉิมนิเทศ ก่อนหน้าฉันคิดว่าคงไม่เป็นอะไรหรอก ก็แค่แยกย้ายกันไปเรียน แต่พอเอาเข้าจริงมันกลับหวิวแปลก ๆ รู้สึกใจหายเหมือนกันมันเป็นกิจกรรมที่ต้องบอกลาและอวยพรในเวลาเดียวกัน บรรยากาศเต็มไปด้วยความสุข ความเศร้าและรอยยิ้ม ฉันได้รับคำอวยพรจากรุ่นพี่รุ่นน้องมากมาย แถมยังได้ของขวัญได้เขียนข้อความต่าง ๆ ลงบนเสื้อนักเรียนเพื่อบันทึกไว้ว่าครั้งหนึ่งเคยมีความสุขเคยมีความทรงจำร่วมกันก่อนที่จะหาโอกาสแบบนี้ไม่ได้อีก รู้สึกเหมือนกำลังจะกลับไปสู่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง ทุกคนไปเรียนต่อที่อื่นกันหมด เจอสังคมใหม่ เพื่อนใหม่ ฉันเรียนต่อที่เดิมสายวิทย์คณิต ไอ้จูนไฟฟ้ากำลัง หมูบัญชี

หลังจากเก็บมาคิดอยู่นานในที่สุดฉันก็ตัดสินใจเปิดใจให้กับต้นอย่างเป็นทางการค่ะ เรียกแฟนไม่เต็มปากแต่เวลาไปไหนมาไหนหรือทำอะไร มันจะบอกฉันก่อนเสมอ ซึ่งฉันมองว่ามันเป็นเรื่องที่ดี จะไปเล่นเกมส์ไม่เคยว่า ไปบ้านเพื่อนก็ไม่เคยว่า เพราะรับรู้ตลอดว่าทำอะไรกับใครที่ไหน มันกลายเป็นความสบายใจของเราสองคนมากกว่า“เสาร์นี้ว่างไหม”“ว่างทุกเสาร์ทำไมเหรอ”“เจอกันหน่อยดิ คนละครึ่งทาง”“ได้นะ เดี๋ยวเราไปกับจูน”“โอเค ต้นก็ไปกับไอ้กล้าเพราะมันรู้ทางขึ้นรถสายนั้นบ่อย”“แล้ว...”“คุยกับใคร ตื๊ด... ตื๊ด...ตื๊ด” หลังจากนั้นสายมันก็ตัดไปเลย ฉันโทรกลับไปก็ปิดเครื่องไปแล้วค่ะ เสียงสุดท้ายที่ได้ยินไม่ได้หูฝาดไปแน่ ๆ เป็นเสียงผู้หญิงแทรกมาว่าคุยกับใคร หน้าชาไปชั่วขณะ ก็คนมันรู้สึกไปแล้วนี่เนอะ จะไม่ให้คิดอะไรเลยมันก็ไม่ได้หรือเปล่า เป็นเวลาหลายชั่วโมงที่ฉันพยายามโทรพยายามติดต่อต้น ทั้งเอาเบอร์เพื่อนในกลุ่มโทรไป ให้ไอ้จูนโทรไปมันก็ไม่ติดเหมือนเดิม บางช่วงติดแต่ก็ไม่มีคนรับ จากที่คิดว่ามันเชื่อใจได้ตอนนี้ชักเริ่มไม่แน่ใจแล้ว(โหลตาล กูโทรติดแต่ไม่มีคนรับว่ะ)“เออช่างมันเหอะ ขอบใจมากจูนมึงเสียเวลากับกูเยอะเลย”(อย่

เช้าวันใหม่กับความรู้สึกสดชื่นเป็นพิเศษ อาบน้ำแต่งตัวมาโรงเรียนอย่างเช่นทุกวันแต่วันนี้อารมณ์ดีมากค่ะ และแน่นอนว่าออกจากบ้านตั้งแต่หกโมงเช้า ในโรงเรียนมันก็จะวังเวงแปลก ๆ เพราะนักเรียนยังไม่มี เพื่อนก็ยังไม่มา ฉันเลยแก้ปัญหาด้วยการเดินตลาดนัดตอนเช้าเพื่อค่าเวลาไปก่อน วันนี้แม่ให้มาสามร้อยค่ะ ปกติได้แปดสิบบาท ไม่ได้ใจดีหรอกนะถูกหวย! ครืด... ครืด...“ว่าไงมึง” ไอ้จูนค่ะ มันไม่ได้หายไปไหนหรอก นาน ๆ จะโทรมาที มันยังโคจรรอบตัวฉันเสมอ(รับสายโคตรเร็ว อยู่ไหนวะ)“ตลาดเนี่ย กูออกมาเร็วไง”(กูก็อยู่ท่ารถเหมือนกัน เดี๋ยวกูเดินเข้าไปหา)“เออ กูอยู่กลางตลาดนะ”(เจอกัน) วางสายแค่ไม่นานมันก็เดินมาหาแล้วค่ะ แต่สีหน้าไม่ค่อยดีเลย“กูมีอะไรจะสารภาพ” “ว่ามา”“กูรับสายไอ้ต้นและเคลียร์ปัญหาทุกอย่างแทนมึงหมดละ ขอโทษด้วยที่ทำอะไรแบบพละการ”“เรื่องมันผ่านไปนานแล้วช่างมันเหอะ มึงจะรู้สึกผิดอะไรนักหนา” ฉันพูดออกไปอย่างไม่ใส่ใจมากนัก เรื่องมันผ่านไปนานแล้วจริง ๆ ไม่ติดใจอะไรทั้งนั้นแหละ“ไม่ได้! กับมึงยิ่งไม่ได้เลย อ๋อ! เรื่องที่แม่มันด่ามึงอะ เขาโทรมาขอโทษแล้วนะเว้ย เขาไม่รู้ว่ามึงกับไอ้ต้นยังไม่ได้เป็นอะไ

นี่ไม่ใช่ความฝันแน่ ๆ ฉันควรรู้สึกยังไงดีที่พี่ทิวรับรู้มาตลอดว่าฉันแอบชอบเขา แต่เขาจะรู้บ้างไหมว่าฉันไม่เคยคาดหวังกับความสัมพันธ์ในจินตนาการของตัวเองเลยเพราะรู้ดีว่าโลกความเป็นจริงมันตรงข้ามกันมาก“คุยกับใครอยู่หรือเปล่า” พี่ทิวตั้งคำถามอีกครั้งหลังจากเห็นฉันเงียบอยู่นาน“คุย ... คนคุยน่ะเหรอคะ”“อืม”“ไม่มีค่ะ คุยไปก็เท่านั้นแหละ เสียเวลา เสียความรู้สึกอีกด้วย”“...” “เอ่อ...” ฉันพลั้งปากพูดความรู้สึกตัวเองออกมาซะแล้ว ถ้าจะพูดให้ถูกก็เข็ดนั่นแหละจากกรณีของต้นไง มันเสียความรู้สึกมากหนำซ้ำยังถูกแม่เขาต่อว่าอีกด้วย“พูดต่อสิ พี่รอฟังอยู่” น้ำเสียงของพี่ทิวปกติมาก แต่แววตาของเขามันนิ่งจนฉันรู้สึกประหม่า“ไม่มีอะไรแล้วค่ะ ช่างมันเถอะ” “จบไม่ดีสินะ” จบอะไรของเขา? ฉันกับต้นยังไม่เคยเริ่มอะไรด้วยกันเลยมั้งแค่คุยกันเฉย ๆ ไม่ได้มีสถานะสักหน่อย “ไม่สิ! ไม่ได้คบกันสักหน่อย” เขาว่าพลางเหยียดยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์“บางทีพี่ก็รู้เรื่องของหนูเยอะไปนะ” ฉันคิดมาตลอดว่าตัวเองรู้จักเขาพอสมควร แต่ความจริงแล้วไม่ใช่เลย ตัวตนที่แท้จริงของพี่ทิวมันมีอะไรให้ค้นหามากกว่าที่เห็นซะอีก“เขารู้กันหมดครับ มีแต่หนูน

“เอาจริงดิไอ้ทิว” ไอ้แบคเอ่ยถามหลังจากที่กลับมาจากส่งน้อง ขอเท้าความก่อนครับคือจะเรียกว่าบังเอิญก็ได้แหละ ผมไปส่งแม็กให้ลูกค้าจังหวะที่จะกลับขึ้นรถก็เห็นน้องกับเพื่อนพอดีก็เลยเข้าไปทักและเป็นอย่างที่ทุกคนรู้นั่นแหละ “เอาอะไรของมึง ถามให้เข้าใจหน่อย”“เออ กูเห็นพล่ามแบบนี้สองครั้งละ” ไอ้นิคเสริมขึ้นมาอีกคน“ก็เรื่องที่มึงจะจีบน้องคนนั้นไง แน่ใจเหรอวะ”“ทำไมต้องไม่แน่ใจด้วย ถ้ามึงยังอคติและเห็นต่างก็ช่วยอยู่เฉย ๆ เถอะ” “ไม่ใช่แบบนั้นแต่... คนเดียวกันจริงเหรอวะ ผิดกันมากเลยนะโว้ย” น้ำเสียงและท่าทางของมันในตอนนี้เห็นได้ชัดว่าไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็ต้องเชื่อเพราะมันคือความจริง“ผิดกันตรงไหนกูมองยังไงก็เหมือนเดิม แค่ดูแลตัวเองมากขึ้นและผอมลงเท่านั้นเอง” “ในสายตาน้องกูต้องเป็นคนเหี้ยมากแน่ ๆ ตำหนิเขาไว้ซะเยอะเลย แถมยังบ่อยครั้งอีกต่างหาก” ไอ้แบคยังคงพล่ามต่อ“เพิ่งคิดได้?”“แหม... คนเรามันก็เปลี่ยนความคิดกันได้ ตอนนั้นยังห้าวนี่หว่า ยังคึกคะนองอยู่จะพูดอะไรก็ได้แต่ตอนนี้ไม่แล้วไง มึงอย่าซ้ำเติมสิวะมาช่วยกูคิดดีกว่าว่าเจอกันครั้งต่อไปกูจะเข้าหน้ากับน้องยังไงดี”“ฝันไปเถอะว่ามึงจะได้เจออีก