All Chapters of เมื่อรักออกเดินทาง: Chapter 41 - Chapter 50

ครืด...ครืด...“ว่าไงมึง” (กูกลับหอวันนี้ มึงกลับวันไหน)“พรุ่งนี้เช้าแหละ พี่ทิวไปส่ง”(ห่างกันบ้างก็ได้ อิจฉาค่ะ)“อย่า ๆ ฉันรู้นะ!”(อะไร ๆ แค่นี้แหละ มาเร็ว ๆ ด้วยคิดถึง) แล้วสายก็ถูกตัดไปเลย วันหยุดผ่านไปโคตรเร็ว พรุ่งนี้ก็ต้องกลับไปเรียนแล้ว ส่วนเรื่องเมื่อวาน เอ่อ... ช่างมันเถอะค่ะ“ไปบ้านพี่นะ แม่ถามหาแล้ว”“บ่ายสองหนูต้องไปรับหลานน่ะสิวันนี้เปิดเทอมวันแรกพอดีรถรับส่งเขายังไม่พร้อม”“อยู่มออะไร”“มอหนึ่งค่ะ โรงเรียนในตัวเมืองแหละ” พี่ฝนไปขายของค่ะ ส่วนหลานฉันยังขึ้นรถเมล์ไม่เก่งเลยต้องไปรับไปส่งเองก่อน“ไม่เป็นไร ส่งหลานเสร็จแล้วค่อยกลับมาก็ได้”“เอาที่พี่สบายใจ” เห็นหน้าพี่ทิวแล้วก็อดนึกถึงเรื่องนั้นไม่ได้สักที ไม่ได้โรคจิตนะคะ ก็มันลอยเข้ามาในหัวเองแถมเขายังทิ้งร่องรอยไว้ให้ฉันดูต่างหน้าอีกด้วย ร้ายนัก! ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ร้านค่ะพี่ทิวแค่มาเช็กของให้เฮียไกด์เฉย ๆ ระหว่างรอฉันก็เล่นเกมส์ในมือถือไปเพื่อค่าเวลากระทั่งได้ยินใครคนหนึ่งเอ่ยทักทายพี่ทิว“มาทำรถเหรอ” เธอเอ่ยทักทายอย่างสนิทสนม“เปล่า เราทำงานที่นี่น่ะ”“อ๋อ... แล้วฝึกงานจบจะทำที่นั่นต่อไหมหรือมีงานในใจแล้ว”“ย

ระหว่างวันรู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นไข้ร้อน ๆ หนาว ๆ แถมยังปวดหัวอีกด้วย “เรียนเสร็จไปกินปิ้งย่างกัน” “เลี้ยงนะ”“จัดไป”พอหมดชั่วโมงพวกเราก็ตรงไปร้านปิ้งย่างหน้ามหาวิทยาลัยกันเลย แต่ระหว่างทางบังเอิญเจอพี่กอล์ฟเข้า เขาเลยเดินมาหาฉัน“แฟนเราใช่ไหมคนเมื่อคืน”“ค่ะ หนูขอโทษแทนด้วยที่เขาพูดกับพี่แบบนั้น”“ไม่เป็นไร ว่าแต่คบกันนานหรือยัง”“จะสามปีแล้วค่ะ หนูต้องขอโทษอีกครั้งนะ”“ครับ แล้วจะไปไหนกันเหรอ”“ไปร้านปิ้งย่างค่ะ พี่ไปด้วยกันไหม” ไอ้แนนเอ่ยชวนตามมารยาท“ไม่ล่ะ พี่มีธุระครับขอตัวก่อนนะ” หันมายิ้มให้แล้วเดินจากไปมาถึงร้านก็สั่งแบบจัดหนักจัดเต็มเลยค่ะ มื้อนี้ภามเลี้ยง มันสองคนพูดคุยกันไปเรื่อยส่วนฉันได้แต่มองจอมือถือของตัวเอง ครึ่งวันมานี้พี่ทิวยังไม่โทรมาเลย หรือว่าเขาจะไม่สนในฉันอย่างที่พูดไว้เมื่อคืนจริง ๆ นะ“ตาล! โน่น...” ไอ้แนนเอ่ยเรียกก่อนจะพยักพเยิดหน้าไปด้านหลังของฉัน เบือนหน้าไปมองเป็นพี่ทิวกับเธอคนนั้นอีกแล้วค่ะ เขาอยู่ห่างจากตรงนี้ไกลพอสมควรแต่มันก็มองเห็นชัดว่าเป็นพี่ทิว จะว่าไปวันนี้เขาแต่งตัวดีและสุภาพมากนะ ในมือถือเอกสารฉบับหนึ่ง ส่วนเธอคนนั้นก็ถือแฟ้มเอกสารเช่นกัน

[ ความผูกพัน]สองปีผ่านไปตอนนี้ฉันอยู่ปีสี่แล้วนะคะ ไม่น่าเชื่อว่าคนไม่มีความฝันอย่างฉันก็เรียนจบกับเขาได้ ส่วนหนึ่งต้องยกความดีความชอบให้ไอ้แนนเพื่อนรักเลย“เฮ้อ... โปรเจคเสร็จหมดแล้ว คราวนี้จะจบหลักสูตรจริง ๆ ละนะ” ภามเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย“เดี๋ยวนะ! นายเศร้าอะไรก่อน ก็ทำงานที่เดียวกันอยู่ดีไหม”“เออ ทำอย่างกับจะไม่ได้เจอกันไปได้” ไอ้แนนเสริมขึ้นมาอีกคน“ชีวิตในมหาวิทยาลัยมันสนุกนะเว้ยไหนจะรุ่นน้องน่ารัก ๆ อีก”... : เฮ้อถึงกับถอนหายใจพร้อมกันเลยค่ะ นึกว่าเรื่องใหญ่โตอะไรที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง อ๋อ! แอบกระซิบหน่อยว่าช่วงฝึกงานสนุกมากเลย พี่ ๆ ที่ทำงานเป็นกันเองไม่เหวี่ยงไม่วีนเหมือนที่ได้ยินมาสักนิด กับพี่ทิวพวกเราก็เหมือนเดิมค่ะ เขาไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงเข้ามาให้กวนใจเลย ส่วนความรักของเราก็ห้าปีกว่าแล้ว ไม่อยากจะเชื่อว่าฉันจะเจอความรักที่ดีเสมอต้นเสมอปลายจนคนอื่นแอบอิจฉาไหน ๆ ก็พูดมาขนาดนี้แล้วขอแอบพูดถึงพี่รหัสฉันอย่างพี่กอล์ฟหน่อยแล้วกัน ตั้งแต่คราวโน้นที่มีเรื่องกันพี่เขาก็ยังคงดูแลฉันดีเหมือนเดิมจนตัวเองจบออกไป พี่กอล์ฟบอกว่าฉันเหมือนน้องสาวเขาที่เสียชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุ เ

ในทุก ๆ วันฉันยังคงเฝ้ารอใครอีกคนอยู่เสมอ คิดถึงนะคะแต่ไม่รู้ว่ามันจะเดินทางไปถึงเขาคนนั้นบ้างไหม“เลิกงานแล้วไปร้านนั่งชิวกันไหมวันนี้” “ห๊ะ?” ถ้าเป็นไอ้แนนชวนก็ไม่แปลกหรอกค่ะ แต่นี่ภามไง“แค่อยากดื่มเฉย ๆ”“เป็นอะไรหรือเปล่า”“เออ บอกได้นะ” ไอ้แนนเสริมขึ้นมาอีกคน“รู้สึกเหมือนอกหักทั้งที่ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน” ฟังแล้วก็พอเข้าใจแหละแต่ยังไม่รู้ลึกตื้นหนาบางเท่าไหร่เพราะว่าภามไม่เคยพูดหรือบอกอะไรให้พวกเรารู้เลยเกี่ยวกับความรักของมัน “ถ้าแค่อยากดื่มเฉย ๆ ไปที่คอนโดเราก็ได้ ถ้าไปร้านเกรงว่าจะติดลมยาวไปนะ” ฉันเสนอไปตามความคิด“จริง! แนนเห็นด้วย แล้วพรุ่งนี้ทำงานอีก”“งั้นเอาแบบนี้ก็ได้”เลิกงานก็ซื้อเครื่องดื่มกับของกินติดมือมาด้วยค่ะ แถมพวกมันยังเตรียมชุดมานอนค้างอีกด้วย ดูท่าทางแล้วไม่น่าจะใช่แค่ภามมั้งที่อกหักไอ้แนนก็ไม่ต่างแค่มันไม่พูดไงและฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเขาคนนั้นเป็นใคร“รอแป๊บนะเราขออาบน้ำก่อน”“โอเค พวกเธอนอนในห้องก็ได้เดี๋ยวเรานอนข้างนอกนี้เอง” ภามมันว่าพลางหย่อนตัวลงบนโซฟา“นอนด้วยกันตรงนี้ทั้งหมดนั่นแหละ เดี๋ยวเราออกมาแป๊บเดียว” ไม่รอให้มันพูดต่อฉันก็ปลีกตัวมาอาบน้ำและหาที

หลายเดือนผ่านไป ตั้งแต่พี่ทิวกลับมาจากญี่ปุ่นฉันรู้สึกว่าพฤติกรรมเขาเปลี่ยนไปไม่เชิงว่าไม่เหมือนเดิมแต่เขาออกจากห้องบ่อยและกลับไม่ตรงเวลา อย่างเช่นวันนี้(พี่ยังทำธุระไม่เสร็จ หนูกลับห้องก่อนเลยนะพี่น่าจะดึก)“ค่ะ พี่ก็ขับรถดี ๆ นะ”(ครับ)ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาจะพูดว่าเดี๋ยวพี่ไปรับหรือไม่ก็ต้องรีบมารับฉันก่อน เขาจะละเว้นทุกอย่างเพื่อฉันเสมอแม้ว่าฉันจะดึงดันแค่ไหนพี่ทิวก็ไม่มีทางให้ฉันกลับเองเด็ดขาด แต่วันนี้...“เดี๋ยวเราไปส่งก็ได้ พี่เขาอาจจะงานเยอะอย่าคิดมาก” ภามเอ่ย“อืม”กลับถึงห้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแหงนดูนาฬิกาจะสามทุ่มแล้วแต่ยังไม่มีวี่แววว่าพี่ทิวจะมา รอจนผล็อยหลับไปตอนไหนไม่รู้ รู้สึกตัวอีกทีตอนที่แผ่นหลังแตะสัมผัสกับที่นอนนุ่ม ๆ นั่นแหละ“เพิ่งมาเหรอคะ” เอ่ยถามก่อนจะเหลือบดูนาฬิกาตีสองแล้วค่ะ“ครับ งานผิดพลาดนิดหน่อยพี่เลยต้องไปดูด้วยตัวเอง นอนเนอะพี่ง่วงแล้ว” พูดจบเขาก็ปิดไฟที่หัวเตียงแล้วกอดฉันอย่างเช่นทุกคืนรอจนแน่ใจว่าพี่ทิวหลับแล้วฉันจึงค่อย ๆ คลายกอดแล้วลงจากเตียงให้เบาที่สุด จากนั้นตรงไปยังตะกร้าผ้าทันทีหยิบชุดที่เขาสวมใส่ก่อนหน้านี้มาสูดดมว่ามีกลิ่นอื่นปะปนม