All Chapters of เมียคุณลม: Chapter 21 - Chapter 30

“ฝัน”ยังเงียบเหมือนเดิมจนต้องเอื้อมมือไปสะกิดพร้อมกับเอ่ยเรียกชื่ออีกครั้ง“เหมือนฝัน!”“คะ พี่กุ๊ก มีอะไรหรือเปล่าคะ” ร่างอวบสะดุ้งเล็กน้อยแล้วหันกลับไปถามคนเป็นหัวหน้า“เรานั่นแหละเป็นอะไรถึงค้างสายนานหลายนาที ดูสิ ข้อมูลลูกค้าสายเมื่อกี้ก็ยังไม่ลงเอาไว้เลย” พี่กุ๊กชะโงกหน้ามองไปยังหน้าจอแล้วส่ายหัวเบา ๆ“อุ้ย ขอโทษค่ะ” พูดจบก็รีบเคลียร์หน้าจอเพื่อรอสายลูกค้าคนใหม่ทันที“ไม่ต้องต่อสายแล้วเดี๋ยวพักสายไว้เลยอีกสิบนาทีทีมเราต้องไปประชุมกับท่านประธาน”“อะไรนะคะ ประชุม ทำไมไม่เห็นพี่กุ๊กแจ้งเรื่องนี้เลยคะ”โดยปกติแล้วหากมีประชุมหรือต้องแจ้งข้อมูลอะไรใหม่ ๆ เพิ่มเติมหัวหน้าแผนกจะแจ้งก่อนเริ่มงานสิบนาทีทว่าวันนี้เธอกลับไม่เห็นพี่เขาบอกอะไรเลย“ทำไมฉันจะไม่แจ้งจ๊ะ ก็ในไลน์กลุ่มนั้นไงบอกไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วเพื่อนทั้งแผนกเขารู้กันหมด หล่อนมัวแต่ไปทำอะไรที่ไหนถึงไม่ได้อ่านไลน์ในกลุ่ม”พี่กุ๊กขมวดคิ้วให้เชิงตำหนิอยู่เล็กๆ ซึ่งเจ้าตัวก็ได้แต่ยิ้มให้แหย ๆเมื่อเช้าอุตส่าห์หลบหน้าเขาได้แต่แต่ไม่กี่ชั่วโมงถัดมาก็ต้องไปเจอกันในห้องประชุมอยู่ดี แล้วแบบนี้เธอต้องปั้นหน้ามองเขาอย่างไรดีแค่คิดก็อึดอัดใ

“ไม่ใช่อย่างที่แม่คิดนะคะ” เหมือนฝันรู้ทันความคิดของอนุชจึงรีบปฏิเสธเพราะไม่อยากขายหน้าไปมากกว่านี้ลำพังแค่บังคับพี่วายุแต่งงานมันก็เสียศักดิ์ศรีมากพออยู่แล้วหากท่านมารู้เรื่องคาวของพี่สาวคงมีหวังได้ช็อกจนได้เข้าโรงพยาบาลเป็นแน่“คือว่าฝันกับคุณวายุเราทำงานที่เดี่ยวกันค่ะจึงทำให้ได้ทำความรู้จักกันแล้วก็ตกลงจะแต่งงานกัน...ใช่ไหมคะคุณวายุ”เธอหันไปส่งสายตาให้กับวายุยืนยันอีกเสียงตอนแรกเขาจะไม่พูดตามแต่พอเห็นดวงตาดุของคนเป็นพ่อจึงยิ้มแล้วพยักหน้ารับว่าจริงอย่างที่เหมือนฝันพูด“ดูใจกันมานานหรือยังแล้วฝันแน่ใจแล้วเหรอลูกว่าจะแต่งงานกับคุณเขาน่ะ มันไม่ไวไปเหรอ”อนุชถามลูกสาวอีกครั้งให้แน่ใจเพราะเธอเองก็ยอมรับว่าค่อนข้างตกใจกับเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน“แน่ใจสิคะแม่ ฝันไม่เคยแน่ใจอะไรอย่างนี้มาก่อนเลยค่ะ”ประโยคหลังเหมือนฝันกัดฟันเล็ก ๆ แล้วหันไปมองวายุซึ่งทอดสายตามองมาด้วยความเย็นชา“ถ้าฝันแน่ใจแม่ก็ไม่ห้าม”เอื้อมไปกุมมืออวบของเหมือนฝันแล้วพลันน้ำตาก็เออคลอเบ้าขึ้นมา ลูกสาวคนเล็กของบ้านกำลังจะออกเย้าออกเรือนตามคนเป็นพี่ไปอีกคนแล้วต่อไปบ้านหลังนี้ก็คงเหลือแค่เธอกับหลานสาวเท่านั้น“แม่จะร้องไห้

ไม่รู้ว่าเหมือนฝันไปทำคุณไสย์อะไรใสหรือเปล่าท่านถึงอยากได้มาเป็นลูกสะใภ้นักแม้ว่าจะเป็นการบังคับจิตใจลูกชายตัวเองท่านก็ยอมทำ“ไม่รู้แหละน้ำไม่ยอม คอยดูนะถ้าแต่งผู้หญิงคนนั้นเข้ามาเจอฤทธิ์เดชของวารินทร์เทอร์โบแน่”เธอชูกำปั้นขึ้นด้วยสีหน้ามุ่งร้ายทว่าคนเป็นพ่อกลับมองว่ามันดูตลกและน่าเอ็นดูเสียมากว่าวายุเห็นน้องสาวต่อต้านแบบนั้นก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา หากเจอการกดดันเข้ามากๆ แล้วถูกกลั่นแกล้งจากน้องสาว เชื่อได้เลยว่าเหมือนฝันคงทนไม่ได้แล้วขอหย่าแน่นอนขณะกำลังนั่งยิ้มกริ่มกับความคิดของตัวเองอยู่นั้นพลันแรงสั่นสะเทือนแจ้งเตือนว่ามีสายเรียกเข้าก็ดังขึ้นจากโทรศัพท์เครื่องสวย เมื่อเห็นว่าเป็นใครโทรเข้ามาเขาก็ขมวดคิ้วเข้าหากันเพียงแค่กดรับปลายสายร่างสูงก็ดีดตัวลุกขึ้นยืนแล้วบอกว่าจะรีบออกไปทันที แม้ว่าคนเป็นพ่อจะเอ่ยถามว่าเกิดอะไรขึ้นวายุก็ไม่ยอมบอกแล้วก็รีบขับรถออกไปทันทีภายในร้านเหล้ากึ่งผับชื่อดังย่านพระรามเก้าร่างเล็กของเหมือนฟ้าคอพับคออ่อนอยู่บนโต๊ะพลางสลับร้องไห้แข่งกับเสียงเพลงไปด้วยหญิงสาวกลุ้มใจเรื่องสามีและนอนไม่หลับจึงออกมาหาอะไรดื่มแก้เซ็งแต่ยิ่งเหล้าเข้าปากมันก็ยิ่งไหลไปเรื่อยจนแ

เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องงานของพี่ชายตัวเองวารินทร์ก็ต้องพบเจอกับความว่างเปล่าไม่เห็นทั้งเลขาฯ หน้าห้องไม่เห็นทั้งตัวพี่ชายของหล่อนเอง“คุณวารินทร์มาหาคุณวายุเหรอครับ” ชินมัยเดินผ่านมาเจอพอดีจึงเอ่ยทักทาย“ใช่ พี่ลมไปไหนคุณรู้ไหม”“คุณลมออกไปเจอลูกค้าด้านนอกครับ”“แล้วจะกลับเมื่อไร”“วันนี้คงไม่ได้กลับเข้ามาแล้วล่ะครับเพราะว่ามีไปทานข้าวต่อกับลูกค้าเก่าด้วย”เขาตอบสุภาพด้วยความอดทนเพราะอยู่ในช่วงเวลางานและรู้ดีว่าน้ำเสียงห้วนกับท่าทางเย่อหยิ่งนั้นวารินทร์ต้องการดูถูกตนเองซึ่งมันก็เป็นอย่างนั้นมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว“พี่ลมนะพี่ลม มาหาที่บริษัททีไรไม่เคยเจอเลย” ร่างระหงมีท่าทีกระฟัดกระเฟียตไม่สบอารมณ์“น้ำ ฉันว่าเรากลับกันก่อนไหม” กรรณิการ์ไม่อยากเห็นเพื่อนอารมณ์เสียไปมากกว่านี้จึงชวนกลับ“กลับยังไม่ได้หรอกณิเรายังไม่รู้เรื่องเลยว่าใครกันที่เป็นว่าที่เจ้าสาวของพี่ลม”“รู้ไปแล้วมันได้อะไรขึ้นมาล่ะ ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้อยู่ที่นี่สักหน่อย”กรรณิการ์เตือนสติเพื่อน แม้จะรู้ว่าพี่วายุกำลังจะแต่งงานแต่พวกเธอก็ไม่รู้อยู่ดีว่าเป็นใคร“แต่มีอีกคนที่น่าจะรู้” วารินทร์พูดขึ้นแล้วหันไปมองชินมัยชายหนุ่มรู้

วายุยืนกอดอกอยู่หน้าลิฟต์ของฝ่ายผู้บริหารไม่ยอมก้าวเท้าเข้าไปสักทีพลางยกมือดูเวลาบนข้อมือสลับกับประตูทางเข้า“คุณวายุไม่ขึ้นไปทำงานเหรอครับ” ชินมัยเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าคนเป็นเจ้านายยืนละล้าละลังไม่ยอมเข้าลิฟต์สักที“วันนี้ตอนบ่ายเลื่อนงานฉันออกไปให้หมดนะ อันไหนสำคัญก็เลื่อนมาให้ผมตอนเช้าเลยนะ”“คุณวายุจะไปไหนเหรอครับ”“ถ่ายพรีเวดดิ้ง”เขาตอบสั้นๆ แล้วล้วงมือถือขึ้นมากดเบอร์โทรหาว่าที่เจ้าสาวที่ไม่ยอมตอบทั้งข้อความแถมไม่รับสายอีกต่างหากเรื่องจัดเตรียมงานแต่งเขากับเหมือนฝันไม่ได้ออกความคิดเห็นและไม่ต้องจัดการอะไรทั้งนั้นเพราะคนเป็นพ่อตระเตรียมทุกอย่างให้แล้วอย่างเรื่องวันนี้ก็เช่นกันเกือบบ่ายกว่า ๆ แล้ววายุยังไม่เห็นข้อความตอบกลับจึงตัดสินใจต่อสายตรงโทรหาหัวหน้าแผนกของเหมือนฝันทันที“ค่ะ กุ๊กจะแจ้งเธอให้นะคะ”พี่กุ๊กวางแจ้งกับปลายสายด้วยท่าทีเจี๋ยมเจี้ยมก่อนจะรีบวางสายแล้วชะเง้อคอมองไปยังโต๊ะของเหมือนฝันว่าติดสายลูกค้าอยู่หรือไม่ เมื่อเห็นว่าเจ้าตัวกำลังนั่งคีย์ข้อมูลลูกค้าอยู่ก็รีบเดินไปหาทันที“ฝัน”“คะ พี่กุ๊ก”“ท่านประธานเรียกพบ”หญิงสาวนิ่วหน้าเมื่อรู้จุดประสงค์การมาเยือนของหัวหน้าแ