All Chapters of เมียคุณลม: Chapter 11 - Chapter 20

งกายแลกรัก(2) 1786 คำ“สรุปแล้วผมใช่ผู้ชายคนนั้นไหม”เขาถามขึ้นมาอีกครั้งทว่าอีกฝ่ายกลับเงียบแถมยังดึงรั้งคอเขาเข้าหาจากตอนแรกที่ขัดขืนกลับเป็นเต็มใจเหมือนฝันซุกใบหน้าเข้าหาอ้อมกอดเขาอย่างที่รอคอยมาตลอด เอื้อมมือไปโอบกอดแผ่นหลังกว้างของเขาแผ่วเบา“ฉันอยากเป็นของคุณ ได้โปรด” กระซิบข้างหูพลางขบเม้มติ่งหูจนร่างกำยำรู้สึกสะท้านไปทั้งตัว“ผมก็อยากเป็นของคุณ แม่สาวน้อย”สิ่งที่อยู่ชั้นล่างเริ่มปวดหนึบคลื่นความร้อนพลุพล่านมาแก่นกายจนตั้งขึ้นเสียดสีกับหน้าขาเธอรับรู้ได้ถึงความแข็งขืนลำใหญ่จึงสอดเรียวมือลงไปกอบกำ“รูดมันขึ้นลงสิ”เป็นคำขอกึ่งคำสั่งทว่าเธอก็ทำตามอย่างว่าง่ายใต้เงามืดสลัวเธอรู้ว่าเขาเป็นใครแต่เขาไม่รู้ว่าเธอเป็นใครจนกว่าห้องกมืดมิดนี่จะสว่างขึ้นมามืออวบจับส่วนกลางลำตัวของเขารูดไปมาจนของเหลวใสค่อยๆทยอยออกมาจากปลายยอดลูกพีช อุณหภูมิในร่างกายไต่ระดับขึ้นตามแรงกระตุ้นจนรู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นสมอง สัมผัสแนบชิดของร่างอวบอัดเต็มไม้เต็มมือทำให้ลุ่มหลงจนโงหัวแทบไม่ขึ้น“อืม...มันดีมากเลยที่รัก”พี่ลมเรียกเธอว่าที่รักอย่างนั้นเหรอ? มันมาจากแรงเสียวหรือเปล่านะแต่มันก็ทำให้เธออยากมีอารมณ์ร่ว

ยินดีให้บริการค่ะ ขอบคุณและสวัสดีค่ะ...”เหมือนฝันเอ่ยปิดเคสแล้วพักสายเพื่อรีมาร์กสาเหตุของอุบัติเหตุเอาไว้เหมือนทุกเคสที่จบงานและวางสายแล้ว ทว่าปลายนิ้วยาวยังไม่ทันเคาะลงบนแป้นพิมพ์หัวไหล่ก็ถูกสะกิดโดยพี่กุ๊ก“น้องฝันเดี๋ยวค่อยมารีมาร์กคือว่าเลขาฯ คุณวายุโทรมาให้แกขึ้นไปพบคุณวายุหน่อย มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”เหมือนฝันยิ้มรับบาง ๆ แล้วส่ายหัวแทนคำตอบแม้จะรู้เต็มอกว่าเขาเรียกเธอไปพบเรื่องอะไร ไม่ใช่เรื่องงานแต่มันคือเรื่องส่วนตัวระหว่างเราสองคน ฝ่ายหัวหน้างานได้แต่มองตามคนเป็นลูกน้องไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นถึงขนาดประธานบริษัทต้องเรียกพบปลายเท้าของเหมือนฝันมาหยุดอยู่หน้าโต๊ะเลขาฯหน้าห้องซึ่งยามนี้กำลังตั้งอกตั้งใจพิมพ์อะไรบางอย่างลงคอมพิวเตอร์ เธอเหลือบสายตามองประตูห้องทำงานของวายุแล้วสูดหายใจเข้าลึก ๆ“อะ อ้าว มาหาใครเหรอคะ” เอนจอยขยับกรอบแว่นเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเจอผู้หญิงร่างอวบอ้วนยืนอยู่ตรงหน้า“ฉันมาพบคุณวายุค่ะ เห็นท่านเรียกพบ”“ออ คุณคือคุณเหมือนฝันใช่ไหมคะ”“ใช่ค่ะ”“รอสักครู่นะคะ” เอนจอยยกหูโทรศัพท์แจ้งคนเป็นเจ้านายว่าคนที่ต้องการพบมาถึงแล้ววายุนั่งรออีกฝ่ายอย่างใจจดใจจ่อ ปลายนิ้วยาว

“แกไม่กังวลแต่ฉันกังวล!”เสียงทุ้มกังวานดังขึ้นพร้อมกับประตูห้องเปิดออกชายสูงอายุคุ้นตาเดินหน้าถมึงทึงเข้ามา“คุณพ่อ”“คุณลุง”ทั้งคู่ต่างครางชื่อของวินไทยออกมาพร้อมกันด้วยสีหน้าตกใจเล็กน้อย ไม่คิดเลยว่าความลับที่อยากปิดไว้จะมาแตกเอาเพราะปากของตัวเอง“เรื่องของแกกับหนูคนนี้มันยังไงกัน มันเกิดอะไรขึ้นตั้งแต่เมื่อไร”วายุยืนนิ่งไม่ไหวติงและไม่มีคำตอบให้คนเป็นพ่อเลยแม้แต่นิดเดียวส่วนเหมือนฝันเธออยากจะร้องไห้ออกมาเสียเดี๋ยวนั้นเมื่อผู้รู้ความลับนี้ดันเป็นคุณลุงวินไทยไปได้“คุณพ่อมาโรงพยาบาลเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ชายหนุ่มพยายามเปลี่ยนเรื่องคุยทว่ามันก็ไม่เป็นผล“แกอย่ามาเปลี่ยนเรื่อง ฉันได้ยินทุกอย่างหมดแล้ว”วายุเหลือบมองหน้าเหมือนฝันแล้วหันกลับมาบอกพ่อว่าค่อยกลับไปคุยกันที่บ้าน แต่วินไทยไม่ยอมเพราะเห็นว่าเรื่องนี้มันเกิดขึ้นกับคนสองคนแล้วตนเองจะไปฟังความแค่กับลูกชายฝ่ายเดียวได้อย่างไร“ถ้าในเมื่อเรื่องนี้มันเป็นแค่เรื่องของผมกับเหมือนฝันก็ปล่อยให้เราสองคนจัดการปัญหาแค่สองคนเถอะครับ” เสียงขรึมเอ่ยขึ้นด้วยความหงุดหงิดใจเล็กน้อย“จัดการด้วยการเสนอเงินให้นะเหรอ”“มันก็เป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้วไ

ทว่ามันไม่ใช่กับคนเจ้าเนื้อที่มีชายอื่นอยู่ในหัวใจอยู่แล้วจึงกลับกลายเป็นว่าเธอก็ไม่รู้เรื่องอยู่ดี ซึ่งมีแค่สมรกับนิดาเท่านั้นที่รู้ว่าเหมือนฝันมีคนที่แอบชอบอยู่แล้วแต่ไม่รู้ว่าเป็นใครก็เท่านั้น“ก็ต้องรีบมาสิคะพี่กุ๊กเพราะพี่รันต์รับปากฝันเอาไว้แล้วว่าจะเลี้ยงมื้อใหญ่ วันนี้ฝันเตรียมรายชื่อเมนูแล้วก็ล้างท้องรอตั้งแต่เช้าเลยค่ะ”ใบหน้าอิ่มยิ้มกว้างดวงตาเป็นประกายเมื่อนึกถึงเมนูโปรดซึ่งมันเป็นอะไรที่น่ารักสำหรับการันต์มากเลยทีเดียวจนอดเอื้อมมือไปยีหัวไม่ได้“พี่รันต์หัวฝันฟูหมดแล้ว”“ปกติพี่ก็เห็นฟูแบบนี้ทุกวันเวลามาทำงานไม่ใช่เหรอ”เขาเอ่ยแซวแต่กลับทำให้แก้มป่องนั้นพองมากยิ่งขึ้นไม่ต่างกันกลับปลาปักเป้าเลย“แรงมาก กลับแผนกไปเลยนะพี่รันต์”เหมือนฝันดันร่างคนตัวโตให้ออกไปจากห้องทำงานแล้วปิดประตูใส่หน้า แต่พอหันกลับมาก็เห็นว่าพวกพี่ ๆ เขายืนอมยิ้มอยู่ด้วยดวงตาเป็นประกาย“อะไร? มองอะไร ทำไมพากันทำหน้าอย่างนั้นคะ”“ถามจริงเถอะฝันเวลามีผู้ชายหล่อ ๆ อย่างคุณการันต์มาอยู่ใกล้ตรงนี้ของแกไม่เต้นตึกตักบ้างเหรอ” พี่กุ๊กถามพร้อมกับใช้นิ้วจิ้มไปยังหน้าอกข้างซ้าย“ก็ไม่นะคะ ทำไมต้องใจเต้นด้วย”สีหน

“สวัสดีค่ะท่านประธาน อ้อ ไม่สิ ฝันต้องเรียกว่าคุณวายุถึงจะถูกเพราะนี้ไม่ใช่เวลาทำงานแล้ว” มุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย“เธอมาทำอะไรที่นี่” วายุรีบพุ่งตัวเข้าไปหา“ไม่น่าถามเลยค่ะ ฝันก็มาบอกคุณลุงนะสิคะว่าตัดสินใจเรื่องของเรายังไงดี” ปลายนิ้วอวบยกขึ้นเขี่ยเนคไทของอีกฝ่ายเพื่อยั่วโมโหวายุไม่เข้าใจท่าทางนั้นเลยทั้งที่ก่อนหน้านี้เหมือนฝันดูไม่มีผิดมีภัยและดูอ่อนโยนมากกว่านี้ทว่าวันนี้กลับกลายเป็นแม่เสือสาวที่กระหายเหยื่อเสียอย่างนั้น“แล้วเธอตัดสินใจยังไง”ดวงตาคู่คมยังคงจับจ้องใบหน้าอวบอิ่มไม่วางตาเขาได้แต่ภาวนาในใจว่าให้เธอปฏิเสธการแต่งงาน“หนูฝันตัดสินใจแล้วว่าจะแต่งงานกับแก” คนตอบคำถามคือวินไทยแต่ทำเอาวายุถึงกับร้องออกมาเสียงดัง“ฮะ ว่ายังไงนะ” เขาหันขวับไปหาคนเป็นพ่อทันทีด้วยสีหน้าตกใจ คำภาวนาของเขาไม่ได้ผลสินะ“ผมบอกไปแล้วยังไงครับว่าไม่แต่ง” วายุยืนกรานคำเดิม“แต่แกต้องแต่ง!” เสียงประกาศิตนั้นดังก้องกังวานเป็นคำสั่ง“คุณพ่อ”เขาส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วหันไปหาเหมือนฝันด้วยสายตาเหมือนคนจะกินเลือดกินเนื้อแต่อีกฝ่ายกลับมีสีหน้าเรียบนิ่งไม่รู้ร้อนรู้หนาวจึงทำให้เขาคิดได้ว่าผู้หญิงคนนี้จ้องจะจับ