บททั้งหมดของ เมียคุณลม: บทที่ 41 - บทที่ 50

กิจกรรมของงานบริษัทแต่ละปีก็เหมือนกันหมดไม่ว่าจะเป็นกิจกรรมละลายพฤติกรรม จิตวิทยาที่แฝงข้อคิดให้รักองค์กรและสุดท้ายเลยก็คือกีฬาพื้นบ้านสานความสัมพันธ์แน่นอนว่าผู้หญิงรูปร่างอวบอ้วนอย่างเหมือนฝันไม่ถนัดเล่นอะไรเลยบางคนเชียร์อยากให้ลงเล่นชักกะเย่อ เธอก็เอ่ยปฏิเสธเพราะไม่อยากให้ทีมแพ้ รูปร่างเธอตัวใหญ่ก็จริงแต่เรียวแรงมีน้อยนิดเท่ามดแค่นั้นกิจกรรมสุดท้ายของวันแน่นอนว่าต้องเป็นกีฬาฮอตฮิตในยุคนี้นั่นก็คือวอลเลย์บอล ซึ่งในสนามตอนนี้มีพี่นิดากับพี่สมรลงเป็นตัวแทนของแผนกเล่นอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อหวังให้ทีมตัวเองเป็นผู้กุมชัยในครั้งนี้ความร้อนจากแสงอาทิตย์สามารถแผดเผาผิวขาวจนแสบร้อนได้เป็นอย่างดีเหมือนฝันจึงเลือกเดินไปหลบมุมอยู่ใต้ต้นไม้คนเดียวแล้วมองกลุ่มเพื่อนร่วมงานอยู่ไกล ๆ“มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้คนเดียวเจ้าหมูน้อย” การันต์เดินมาจากอีกฟากหนึ่งของโรงแรมแล้วทรุดตัวนั่งลงด้านข้าง“มานั่งหลบแดดค่ะ วันนี้อากาศร้อนมากค่ะไม่รู้ว่าพระอาทิตย์โกรธอะไรประเทศไทยหรือเปล่า”ไม่ได้แค่พูดอย่างเดียวแต่ยกมืออวบขึ้นพัดวีหน้าตัวเองพร้อมกับหยิบกระดาษทิชชูออกมาเช็ดเม็ดเหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นทั่วบริเวณหน้าผาก

ดวงหน้ากลมหลับตาพริ้มได้ยินเพียงเสียงหายใจเข้าออกสม่ำเสมอวายุคอยใช้ผาชุบน้ำมาดเช็ดตัวให้ มือหนาเอื้อมไปแตะหน้าผากมนไอร้อนจากร่างกายบ่งบอกว่าเจ้าตัวเริ่มมีไข้ชายหนุ่มได้แต่ประคองเธอซึ่งกึ่งหลับกึ่งตื่นให้ลุกขึ้นมากินยาลดไข้แม้จะมีบางช่วงจังหวะอิดออดแต่สุดท้ายเจ้าตัวก็ยอมกินอย่างว่าง่ายเขายืนมองคนแก้มป่องอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจกระโดดขึ้นไปบนเตียงโอบกอดคนเจ้าเนื้อเอาไว้เมื่อร่างกายสัมผัสไออุ่นเธอก็ซุกหน้าเข้ากลับแผงอก“ผมขอโทษที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น หายป่วยไว ๆ นะ”วายุก้มลงกระซิบข้างหูเธอแล้วเลื่อนมาจุมพิตหน้าผากแผ่วเบาก่อนจะกระชับวงแขนให้แน่นขึ้นแล้วหลับไปด้วยก้น..ลมทะเลพัดผมสวยของเหมือนฟ้าสยายไปกับสายลมเธอนั่งทอดมองผืนน้ำที่กำลังส่องแสงระยิบระยับขณะที่เรือกำลังแล่นกลับเข้าฝั่ง วายุเดินมาทรุดตัวนั่งลงข้างหญิงสาวพร้อมกับยื่นแก้วน้ำผลไม้ผสมแอลกอฮอล์ไปให้“ตรีไปไหนแล้วล่ะ”เขาเอ่ยถามเมื่อไม่เห็นว่าเพื่อนรักไม่ได้นั่งอยู่ด้วยกันทั้งที่ปกติแล้วทั้งคู่จะตัวติดกันยิ่งกว่าปาท่องโก๋เสียอีก“เมาเรือน่ะเลยลงไปหลับอยู่ห้องใต้เรือแล้ว”“นี่มันยังไม่หายเมาเรืออีกเหรอ”“ยังเลย ฟ้าเองก็ลืมหยิบยาแ

“พี่ลมจะตัวติดฝันไปไหนคะ เดินห่างๆ กว่านี้ได้ไหม”เหมือนฝันพยายามเดินถอยห่างออกมาเมื่อเห็นว่าวายุคอยเอาแต่เดินตามเธอตั้งแต่ออกจากคอนโดฯทว่ายิ่งพูดคนตัวโตกลับยิ่งทำประชดประชันด้วยการเดินเข้ามาใกล้อิงแอบแนบชิดกว่าเดิม พักนี้วายุรู้สึกว่าอยากรู้ใกล้เหมือนฝันชอบกลเพราะรู้สึกว่ากลิ่นตัวของเธอหอมเตะจมูกจนไม่อยากให้ใครเข้าใกล้“ห่างแค่นี้พอไหม”ขยับเท้าออกนิดหน่อย ทำเอาเหมือนฝันกรอกตามองบนเพราะพี่ท่านห่างจากตัวเธอไม่ถึงคืบเสียด้วยซ้ำ“ห่างกว่านี้ค่ะ”“ไม่เอาให้ได้มากสุดแค่นี้”ใบหน้าบูดบึ้งเอาแต่ใจเหมือนเด็กน้อยแล้วก็เดินตามหลังหญิงสาวไปเงียบ ๆ ท่ามกลางสายตาของพนักงานที่เริ่มทยอยมาทำงานกันแล้วเรียกว่าเป็นภาพไม่คุ้นชินเสียมากกว่าเมื่อผู้กุมอำนาจสูงสุดของบริษัทซึ่งมีนิสัยเย็นชาและดุดันกลับมาเดินต้อย ๆตามเมียจนเสียภาพลักษณ์“คุณจะตามฝันมาทำไมคะ นี่มันทางไปแผนกคอลเซ็นเตอร์”หยุดฝีเท้าลงแล้วหันกลับกะทันหันร่างสูงเดินตามหลังมาไม่ทันระวังจึงชนเข้าเต็มเปา“แค่อยากไปดูว่าห้องทำงานของคุณเป็นยังไงบ้าง”“ไม่ต้องอยากดูหรอกค่ะ กลับไปทำงานได้แล้ว” ขึ้นเสียงดุอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนวายุจ้องหน้าร่างอวบน

“ลมอะไรหอบคุณพ่อมาหาผมถึงที่ทำงานครับ” วายุเปิดประตูห้องทำงานเข้ามาแล้วเห็นว่าคนเป็นพ่อมานั่งรออยู่ก่อนแล้ว“ประชุมเพิ่งเสร็จเหรอ”“ครับ ว่าแต่คุณพ่อมาหาผมมีอะไรหรือเปล่า”หลังจากเอาแฟ้มงานไปวางไว้บนโต๊ะวายุเดินอ้อมกลับมานั่งฝั่งตรงข้าม โดยปกติแล้วหากมีอะไรพ่อจะต่อสายตรงโทรมาหาทว่าวันนี้กลับมาหาถึงที่ทำงาน“เมื่อเช้าเหมือนฝันไปหาพ่อที่บ้าน”วายุเลิกคิ้วขึ้นสูง มิน่าล่ะเมื่อเช้าตื่นขึ้นมาเขาถึงไม่เห็นเธออยู่ในห้องเลยคิดว่าออกมาทำงานก่อนแล้ว“เธอไปหาคุณพ่อทำไมเหรอครับ”“เขาไปบอกพ่อว่าอยากหย่ากับแก”ทีแรกที่ได้ยินวินไทยอยากจะห้ามปรามเพราะเพิ่งแต่งงานกันได้แค่หกเดือนเท่านั้นแต่พอได้ฟังเหตุผลและเห็นถึงความทุกข์ใจของลูกผู้หญิงคนหนึ่งก็ไม่อยากบังคับอะไร หากทั้งคู่มีใจให้ก้นและมีวาสนนาต่อกันก็คงไม่มีอะไรมาขวางกั้นเอาไว้ได้“แล้วคุณพออนุญาตหรือเปล่าครับ”“อืม อนุญาต แล้วก็บอกให้เหมือนฝันมาบอกกับแกเอาเอง ในเมื่อคนไม่รักกันห้ามไปมันก็เท่านั้น ต่างคนต่างไปน่าจะดีกว่า หนูฝันอายุยังน้อยจะได้ไปเริ่มต้นกับคนใหม่”วินไทยพูดเปิดทางเพื่อดูปฏิกิริยาของลูกชายและแน่นอนว่าใบหน้านั้นเปลี่ยนสีและบึ้งตึงขึ้นม

ริมฟุตบาทมีร้านค้าตั้งเรียงรายเต็มสองข้างทาง เหมือนฝันทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่างก่อนจะชะโงกมองส้มตำร้านโปรดแล้วหันกลับไปหาผู้อยู่หลังพวงมาลัย“พี่ลม จอด!”วายุเหยียบเบรกแล้วเลี้ยวรถจอดข้างทางหันไปมองคนเจ้าเนื้อที่กำลังชะโงกคอออกไปนอกหน้าต่างเหมือนกำลังมองหาอะไรสักอย่าง“วันนี้เรากินข้าวนอกบ้านได้ไหมคะ”“อืม ได้สิ ฝันอยากกินอะไรล่ะ”“อยากกินส้มตำปูปลาร้าแซบ ๆ สักครก” แค่พูดก็น้ำลายสอมุมปากนานเท่าไรแล้วที่เธอไม่ได้กินส้มตำ“แน่ใจเหรอว่าจะกินร้านข้างทาง มันสะอาดหรือเปล่า”เขาเดินตามหลังร่างอวบที่เดินนำหน้าไปอีกทางหนึ่งหลังจากจอดรถเสร็จแล้ว“สะอาดแน่นอนค่ะ ฝันมากินร้านนี้ค่อนข้างบ่อย”วายุนั่งมองเหมือนฝันสั่งอาหารอย่างคล่องแคล่วแต่ส่วนใหญ่มีแต่คงรสจัดและรสเผ็ดทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นส้มตำ ยำ หรือต้มแซบหม้อไฟ“มองอะไรคะ ไม่เคยเห็นคนกินข้าวหรือไง”ระหว่างเงยหน้าขึ้นจากการก้มลงดูดขาปูจากจานรองเธอเห็นวายุเอาแต่จ้องมองโดยไม่แตะต้องอาหารที่เธอสั่งมาเลยแม้แต่นิดเดียว“เคย แต่ไม่คิดว่าจะสั่งมาเยอะขนาดนี้ กินหมดเหรอ”“หมดสิคะ ฝันอยากกินมาหลายวันแล้ว” ทั้งพูดทั้งเคี้ยวเขาได้แต่นั่งมองด้วยความเอ็นดู