All Chapters of เมียคุณลม: Chapter 31 - Chapter 40

ภายในห้องหอถูกปกคลุมด้วยความเงียบสักระยะแล้วและแน่นอนว่าเหมือนฝันยังอยู่ในชุดไทยประยุกต์ตัวเดิมและยังนั่งอยู่เก้าอี้ตัวเดิมไม่ได้กระดุกกระดิกไปไหนอยากอาบน้ำใจจะขาดติดอยู่อย่างเดียวเลยคือเธอไม่สามารถรูดซิบที่มันอยู่ด้านหลังได้จะไหว้วานให้เขารูดให้ก็กลัวว่าจะถูกดุเอาเพราะดูจากสีหน้ายามนี้มันไม่ต่างจากเสือโคร่งสักนิดความร้อนทำให้ร่างกายเหนียวตัวจนไม่สามารถทนได้อีกต่อไปร่างอวบจึงตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปยังประตูห้องเพราะนึกได้ว่าบ้านหลังนี้มีแม่บ้านนอนพักอยู่ด้วยขณะกำลังจะปลดกลอนประตูเสียงดุของเจ้าของห้องก็ดังขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาประชิดตัวอย่างเร็วแล้วดันประตูห้องปิดเหมือนเดิม“จะไปไหน”“ฝันจะไปหาคุณป้าแม่บ้านค่ะ” คนเจ้าเนื้อสั่นเหมือนลูกนก เม็ดเหงื่อเย็นเฉียบผุดขึ้นบนใบหน้าไม่รู้ว่ากลัวอะไรนักหนา“ไปหาทำไม ไม่รู้เหรอว่าเข้าหอคืนแรกเขาไม่ให้คู่แต่งงานออกจากห้องจนกว่าจะเช้า” เขาพูดเสียงเข้ม“ไม่เคยแต่งงานค่ะ ก็เลยไม่รู้ประเพณี” หญิงสาวหลบสายตาเขามองลงพื้น“แล้วจะออกไปหาป้ามาลีทำไม”“คือว่าฝันรูดซิบชุดไทยไม่ถึงค่ะก็เลยจะไปขอให้ป้าเขาช่วย”วายุได้ยินอย่างนั้นถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ทั้งท

ช่วงเย็นของวันวารินทร์เดินกระวนกระวายอยู่สนามหญ้าหน้าบ้านพลางชะเง้อคอมองออกไปยังประตูรั้วเมื่อเห็นว่ารถมินิคูเปอร์สีเหลืองเคลื่อนเข้ามาจอดหญิงสาวก็รีบวิ่งไปหาทันทีกรรณิการ์ลงมาจากรถด้วยชุดธรรมดาแถมเครื่องหน้ายังไร้เครื่องสำอางอีกต่างหาก ความเหนื่อยล้าฉายชัดบนใบหน้าแต่พอเห็นวารินทร์เดินมาก็ปรับเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างให้“ทำไมแกถึงมาช้านักล่ะ ฉันรอตั้งนานแล้วนะ” อ้าปากบ่นเพื่อนทันที“ณิก็รีบที่สุดแล้วนะ ก็บอกไปแล้วว่าติดถ่ายละครคงทำให้มาช้า”ตอบด้วยเสียงเหนื่อยอ่อนตั้งแต่เช้าถ่ายทำละครแทบไม่ได้พักแถมยังเป็นฉากบู้อีกต่างหากเวลาหายใจหายคอแทบไม่มียังต้องมารับสายเสียงแว้ด ๆ เพื่อนคุณหนูเอาแต่ใจอีกต่างหากถ้าไม่ติดว่าหลงรักพี่ชายนางเธอคงถีบหัวส่งไปนานแล้วคบไปก็ไม่มีประโยชน์ดีแค่บ้านรวยแล้วใช้เงินไปวันๆ“แล้วไหนล่ะยัยพี่สะใภ้เธอ ตั้งแต่มายังไม่เห็นเลยแต่ก็ไม่อยากจะเชื่อเนอะว่าจะเป็นยัยผู้หญิงอ้วนที่เราเจอวันนั้น”กรรณิการ์นึกย้อนไปยังวันที่ได้ไปกินข้าวกับวายุและครอบครัวโดยมีเหมือนฝันกับพี่สาวมานั่งร่วมโต๊ะด้วย ไม่คาดคิดเลยว่าคนหน้าตาดีและมีฐานะอย่างพี่วายุจะตาต่ำไปคว้าพนักงานมาเป็นเมีย“ก็เพราะอ

ห้องครัวโล่งไม่มีเครื่องครัววางไว้สักชิ้นแน่นอนว่าเธอคงต้องซื้อเข้ามาไว้บ้างเพื่ออย่างน้อยจะได้ตระเตรียมทำอาหารให้เขาได้ทานบ้าง เหมือนฝันเดินออกมาแล้วมองดูนาฬิกายังเห็นว่าเป็นช่วงหัวค่ำอยู่จึงคิดอยากออกไปเดินเลือกซื้อของใช้ในครัวในห้องแถว ๆ นี้“คุณมีกุญแจแล้วก็คีย์การ์ดคอนโดฯ สำรองไหมคะ”“มี” เขาตอบสั้น ๆ แล้วลุกขึ้นไปหยิบในลิ้นชักมาให้“จะออกไปไหน”“ฝันจะออกไปซื้อของที่ห้างตรงข้ามคอนโดฯ เราค่ะ ในห้องครัวไม่มีอุปกรณ์แล้วก็เครื่องปรุงอะไรสักอย่างเลย”เธอชี้กลับไปในห้องครัวซึ่งเขาก็เห็นว่าเป็นจริงอย่างที่ว่า เพราะตั้งแต่กลับมาอยู่ประเทศไทยก็ไม่เคยทำอาหารทานเองเลยอย่างมากก็แค่ต้มกาน้ำร้อนไว้ชงบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปก็เท่านั้น“งั้นรอแป๊บ ฉันไปเปลี่ยนชุดก่อนจะได้ไปด้วยกัน” เขาทำท่าจะหันหลังกลับแต่ก็ถูกเหมือนฝันเรียกเอาไว้เสียก่อน“คุณวายุไม่ต้องไปก็ได้ค่ะ ยังทำงานที่ค้างไว้ไม่เสร็จเลย ฝันไปไม่นานค่ะ อีกอย่างห้างฯก็ไม่ได้อยู่ไกลเดินข้ามสะพานลอยไปก็ถึงแล้ว”“เอางั้นเหรอ”ชายหนุ่มรู้สึกลังเลเพราะเอกสารที่หอบกลับมาทำด้วยก็สำคัญเหมือนกัน“เอาแบบนี้แหละค่ะ ฝันไปก่อนนะคะ”“เดี๋ยว”เขาเรียกเอาไว้ เธอ

เวลาเกือบชั่วโมงแท็กซี่เขียวเหลืองก็พาพี่กุ๊กกับเหมือนฝันมาจอดอยู่หน้าคอนโดฯ หรู ย่านใจกลางเมืองซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่ทำงานเท่าไรนักร่างอ้วนโซซัดโซเซลงจากรถโดยมีพี่กุ๊กเดินตามลงมาด้วยความไม่แน่ใจว่าใช่ที่นี่จริงหรือ“มันใช่ที่นี่เหรอฝัน ไหนแกบอกว่าอยู่บ้านกับแม่ไงแล้วมาคอนโดฯใครเนี่ยหรือว่าเมาจนเลื้อนแล้วจำผิด”พี่กุ๊กสอดแขนเข้าใต้ปีกแล้วพยุงคนน้ำหนักมากเดินเข้ามาบริเวณด้านในด้วยความยากลำบาก กว่าจะถามคนเมารู้เรื่องว่าต้องให้พาไปส่งที่ไหนก็ทำเอากินเวลาไปนานเหมือนกัน“ที่นี่นะถูกแล้วจ้า คอนโดฯ สามีฝันเอง” ตอบด้วยเสียงอ้อแอ้ทว่าคนเป็นหัวหน้ากลับหัวเราะออกมาเบาๆ“สามี? แกเนี่ยนะมีสามี อย่ามาพูดให้ฉันขำหน่อยเลย”“จริง ฝันแต่งงานแล้ว ดูนี่สิมีแหวนด้วย”เหมือนฝันพยายามล้วงกระเป๋าสะพายเพื่อโชว์แหวนแต่งงานแต่หาเท่าไรก็ไม่เจอจึงทิ้งตัวนั่งลงกับพื้นแล้วค้นหา พี่กุ๊กได้แต่ถอนหายใจไม่คิดเลยว่าน้องเล็กของทีมจะเมาได้เรื้อนขนาดนี้“มาลุกขึ้นมาพี่จะพาไปส่งบ้าน”“ไม่เอา ฝันจะนอนที่นี่กับคุณสามี”เธอสะบัดแขนตัวเองแล้วขืนตัวทำให้พี่กุ๊กสู้แรงไม่ไหวจึงเผลอปล่อยแขนทำให้คนน้ำหนักเยอะล้มลงไปนอนกับพื้น แม้พี่กุ๊

พักเที่ยงของวันนี้คนค่อนข้างเยอะเพราะมีพนักงานกะบ่ายลงมากินข้าวพร้อมกันหลายแผนก เหมือนฝันเดินดูร้านอาหารอยู่หลายร้านแต่ก็ไม่มีเมนูไหนถูกใจสักที“อ๊ะ ขอโทษค่ะ”ยกมือลูบสันจมูกเบาๆ เพราะมัวแต่มองหาเมนูมื้อเที่ยงจึงไม่ทันได้มองว่าด้านหน้ามีคนยืนอยู่รู้ตัวอีกทีก็ชนเขาเข้าเต็มเปา“มองทางด้วยเจ้าหมูน้อย มัวแต่มองของกินอยู่นั่นแหละ”การันต์แกล้งยกนิ้วดีดหน้าผากเจ้าของร่างป้อมทว่าหญิงสาวโยกศีรษะหลบทัน บุคคลผู้ถูกชนไม่ใช่คนอื่นไกลแต่เป็นเพื่อนร่วมบริษัทที่เธอขีดเส้นความสัมพันธ์ให้เป็นแค่พี่ชายเท่านั้น“เจ็บนะพี่รันต์”“พี่ไม่ได้ดีดเราแรงเลย อย่ามาเล่นใหญ่”เขาระบายยิ้มให้กับความเจ้าเล่ห์ของหญิงสาวซึ่งมักจะทำเป็นเจ็บและเล่นใหญ่เพื่อหาเรื่องให้เขาเลี้ยงข้าวอยู่เสมอ แน่นอนว่าเขารู้ทันแต่ก็เต็มใจเลี้ยง ไม่ว่าเจ้าหมูอ้วนตรงหน้าอยากกินหรืออยากทำอะไรชายหนุ่มก็มักจะตามใจอยู่เสมอเพราะทำตัวน่ารักอย่างนี้ไงเขาถึงตัดใจไม่ได้สักที“หว่า นึกว่าจะได้กินข้าวมื้อนี้ฟรีเสียอีก”“แล้วอยากกินอะไรล่ะ”“อุ้ย...ฝันแค่พูดเล่น ตอนนี้ยังคิดไม่ออกเลยว่าอยากกินอะไร”ใบหน้าอวบอิ่มยกนิ้วชี้ขึ้นแตะใต้คางแล้วทำท่าครุ่นคิดอยู