All Chapters of พรสามประการของเทพจิ้งจอก: Chapter 1 - Chapter 10

เราพบเจอกันโดยบังเอิญ เขายื่นมือที่ทั้งอบอุ่นและอ่อนโยนมาอุ้มจิ้งจอกหิมะที่ถูกนายพรานยิงจนเกิดบาดแผลฉกรรจ์อยู่ที่ขาหลัง ในครานั้นหนิงหลงคิดเพียงแค่ว่าในใจของเขารู้สึกสงสารและต้องการช่วยจิ้งจอกน้อย ไฉนเลยจะคิดว่าจิ้งจอกในอ้อมแขนจะกลายร่างเป็นสาวงามขึ้นมาได้ "ร้องขอสิ่งที่ท่านต้องการมาสิ ไม่ว่าจะเป็นแก้วแหวนหรือว่าเงินทองข้าล้วนแล้วแต่มอบให้ท่านได้ทุกอย่าง" คนเช่นหนิงหลง เขามิได้สนใจเรื่องแบบนั้นอยู่แล้ว เขามีเจตนาช่วยเหลือมิคิดอยากจะได้สิ่งของใดๆเป็นการตอบแทนการลงแรงในครั้งนี้ อีกทั้งนางกล่าวว่าตัวเองนั้นเป็นเทพเซียน... เป็นเทพหรือว่าปีศาจเขาก็มิอาจรู้ได้ ทางที่ดีที่สุดเขาควรจะหนีห่างจากนางให้ไกลที่สุดเพื่อความปลอดภัยของชีวิตเขา นี่เป็นครั้งแรก...ครั้งแรกที่มีคนกล้าเมินเฉยต่อใบหน้าที่แสนงดงามของเยว่เล่อ ดวงหน้าที่งดงามจับสายตานี้ไม่ว่ามองผู้ใด บุรุษเหล่านั้นคร้านจะทำตามที่นางต้องการทุกสิ่งอย่าง แล้วเจ้ามนุษย์ซื่อบื้อนี่คืออันใดกัน กล้าเมินเฉยต่อนางอย่างนั้นหรือ? เพราะความเคยชินกับการได้ดั่งใจ ในใจของเยว่เล่อมีความไม่พอใจต่อท่าทางเมินเฉยของหนิงหลงอยู่หลายส่วน "หากว่าไม่สนใจสิ่งข

วันนี้เป็นอีกวันที่ฝนตกโปรยปรายลงมา ในมือของเย่วเล่อถือร่มกระดาษอยู่พร้อมกับใบหน้าที่ว่างเปล่า เป็นอีกครั้งที่เธอพาตัวเองมายังป่าชายแดนโดยไม่รู้ตัว ขาพลันหยุดก้าวเดินเมื่อเธอเดินมาถึงเขตรอยต่อของป่าเทพเซียน...ใบหน้าของชูชาง เขากลับมีรอยยิ้มทั้งที่เธอกล่าวปฏิเสธออกไป เรื่องนั้นเย่วเลอไม่อาจทำใจให้ยอมรับได้ เธอทั้งสงสัยและไม่เข้าใจในเวลาเดียวกันหรือการกล่าวความรู้สึกที่แท้จริงออกไป มันจะทำให้เธอรู้สึกดีกว่านี้กันนะ ดีกว่าที่จะต้องทนเก็บงำความรู้สึกแบบนี้เอาไว้อย่างนั้นหรือ?ไวกว่าความคิดร่มกระดาษก็ร่วงลงสู้พื้นดินที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝน ใบหน้าของสาวงามแปรเปลี่ยนเป็นจิ้งจอกสีขาว ที่กำลังจะก้าวเดินไปยังป่าเทพเซียนครั้งนี้เธอจะไม่หนีอีกแล้ว จะไปหาท่านอาจารย์เพื่อบอกกล่าวความรู้สึกที่ค้างคาใจมานาน ไปฟังคำปฏิเสธที่หนักแน่นของเขา บางทีความเจ็บปวดในใจดวงนี้อาจจะรู้สึกดีขึ้นมาก็เป็นได้"ฟิ้ว!!""ดูซิว่าวันนี้เราเจอตัวอะไร? จิ้งจอกหิมะล่ะ พวกเรารีบออกล่ากันเถอะ!!"ไม่บ่อยนักที่เย่วเล่อจะได้พบเจอนายพราน เพราะไม่อาจกลายร่างเป็นหญิงสาวต่อหน้านายพรานพวกนั้นได้ เธอจึงทำได้เพียงแค่ใช้ร่างจิ้งจอกในก

"อาเหยาเอาสุรามาให้ข้าสักไหสิ"ฝนตกลงมาอย่างยาวนานหลายวัน แต่ทว่าที่โรงเตี๊ยมซูฮวานั้นยังเนืองแน่นไปด้วยผู้คน แน่นอนว่าเรื่องการจัดการทุกอย่างภายในร้าน มันคือหน้าที่ของอาเหยาเขาคือปีศาจงูที่เธอบังเอิญช่วยชีวิตเอาไว้เมื่อหลายร้อยปีก่อน อาเหยาก็เลยนับว่านั่นคือบุญคุณเขาจึงอุทิศตัวทำงานและดูแลเธอไปในเวลาเดียวกัน"อย่าดื่มมากนักนะขอรับ เถ้าแก่เนี้ยช่วงนี้ดื่มมากเกินไปแล้วนี่จะเป็นไหสุดท้ายของวันนี้ที่ข้าน้อยจะยินยอมให้ท่านดื่มสุราพวกนี้เข้าไป"เจ้าปีศาจงูนี่ขี้บ่นมากกว่าที่คิดเอาไว้เสียอีก เธอส่งยิ้มให้เขาก่อนจะยกไหสุราขึ้นมาดื่ม นานเท่าไหร่แล้วที่สุราพวกนี้มันไม่สามารถทำให้เธอเมาได้ จำได้ว่าครั้งล่าสุดที่เมาคือเธอดื่มมันมาก..จนเผลอหลับไปคากองไหสุราดื่มให้ลืมเลือนความเศร้า ดื่มเพื่อให้ความเจ็บปวดในใจคลายลงเย่วเล่อทิ้งตัวลงบนพื้น ที่นี่คือห้องพักของเธอ เป็นห้องที่ติดกับแม่น้ำที่ยาวไกลจนสุดลูกหูลูกตา เธอชื่นชอบที่นี่มากจึงทำงานตั้งหลายปีกว่าที่จะสามารถซื้อที่ดินตรงนี้ได้จุดประสงค์ของการเปิดโรงเตี๊ยมนั่นคือเธออยากพบเจอผู้คนมากมาย แต่ทว่าก็มิได้อยากรู้จักจนถึงขนาดที่ว่าจะผูกพันอะไร เพราะ

ฝนยังคงโปรยปรายลงมาอย่างหนัก ท้องฟ้าในยามค่ำคืนนั้นมืดสนิท อากาศก็เริ่มหนาวเย็นจนเย่วเล่อคิดว่าเธออาจจะป่วยไข้ได้ถ้าหากไปรีบถอดชุดที่เปียกชื้นนี้ออกไปโดยเร็วแต่ทว่าหนิงหลง กับกำลังอยู่ระหว่างทางแยกในการตัดสินใจ เพราะเขาไม่อยากที่จะยุ่งเกี่ยวกับสตรีตรงหน้าไปมากกว่านี้ แต่ทว่าหัวใจกับเต้นแรงจนห้ามไม่อยู่ มันคือความตื่นเต้นและเร้าใจอย่างบอกไม่ถูกเลย สายตาของเขามันไม่สามารถมองสิ่งอื่นใดได้เลย นอกจากใบหน้าของเธอ"เจ้าดูหวาดกลัว...""มีเรื่องมากมายให้ข้าต้องหวาดหวั่นเพราะว่าท่านมิใช่มนุษย์.."และเพราะความสวยงามที่ทำเอาเขาอดประหม่ามิได้เย่วเล่อหัวเราะก่อนที่เธอจะดึงสายคาดเอวของตัวเองออก ท่ามกลางค่ำคืนที่ได้ยินเพียงเสียงฝนตกและ..เสียงของลมหายใจเธอกำลังพยายามอย่างยิ่งในการใช้เสน่ห์ที่มีล่อลวงชายเบื้องหน้า..เย่วเล่อยกมือขึ้นมากุมใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเอาไว้ ในขณะที่ร่างกายของเธอมีเพียงตู้โตวสีแดงเท่านั้น..."ข้ามิได้คิดจะทำร้ายเจ้าแม้แต่น้อย...ไม่เคยคิดทำร้ายเลยหนิงหลง มิมีสิ่งใดต้องเป็นกังวลในเมื่อนี่คือความปรารถนาของเจ้าเช่นกัน"เธอยกมือขึ้นมาดึงสายคาดเอวของเขาออกช้าๆ ผิวกายของเขาเย็นเฉี

น่าแปลกที่วันนี้ฝนไม่ตก ทั้งที่เมื่อวานตกหนักมากมายขนาดนั้น เย่วเล่อถือพัดลายดอกมู่ตานสีชมพูเอาไว้ในมือ ริมฝีปากบางหยักยิ้มขึ้นมาส่งให้จุนเฟิงที่นั่งอยู่บนรถม้าร่วมกันกับเธอเขายิ้มน้อยยิ้มใหญ่พร้อมกับทำท่าทีเขินอายมาสักพักแล้ว ราวกับว่าเขาคิดว่าเธอและหนิงหลงมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งต่อกัน"อันที่จริง วันนี้ข้ามีธุระกับท่านแม่ทัพนิดหน่อยเท่านั้นเอง...การมาพบกันครั้งนี้มิได้..มีเรื่องที่เกินเลย..""สายตาของข้ามิได้มองเถ้าแก่เนี้ยเช่นนั้นเลยขอรับ ข้าน้อยเพียงยินดีที่ท่านแม่ทัพหนิงยอมเปิดใจรับสตรีสักนางเข้ามาในหัวใจอันบอบช้ำของท่าน..."หมายความว่ายังไงกันนะ หนิงหลงพึ่งถูกทิ้งมาอย่างนั้นหรือ?"อ่า..เรื่องนั้น..""ท่านแม่ทัพหนิงพึ่งถูกทิ้งมาขอรับ น่าเห็นใจมากนะ ทั้งที่ตระกูลหนิงส่งของหมั้นไปแล้วแท้ๆแต่กลับยกเลิกงานมงคลในระหว่างที่ท่านแม่ทัพมาออกรบ เพราะฉะนั้นข้าน้อยยินดีมากขอรับ ที่สตรีคนใหม่ของท่านแม่ทัพจะเป็นเถ้าแก่เนี้ยคนงาม"เย่วเล่อมิได้กล่าวคำใด เธอมองออกไปนอกหน้าต่างรถม้า พร้อมกับหัวใจที่มีอาการหน่วงเล็กน้อย.. นี่คงจะเป็นเหตุผลที่เสน่ห์อันล้ำเลิศของเธอไม่สามารถทลายกำแพงที่สูงชันในใจข