บททั้งหมดของ พรสามประการของเทพจิ้งจอก: บทที่ 11 - บทที่ 20

เย่วเล่อช้อนสายตามองหน้าของหนิงหลงด้วยแววตาที่สั่นระริก เป็นครั้งแรกที่ในใจเกิดอาการเขินอายขึ้นมา.."หรือว่าวันนี้ ข้าควรจะเป็นฝ่ายเริ่ม"เขากอบกุมใบหน้าของเธอเอาไว้ เยว่เล่อซบหน้าลงบนฝ่ามือของเขา...เราอยู่ใกล้กันเสียจนเธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่อุ่นร้อนของเขาหนิงหลงมีได้รีรอให้เธอกล่าวคำใดออกมา เพราะว่าเขาโน้มใบหน้าลงมาทาบทับริมฝีปากกับเธออย่างแผ่วเบา..เรียวลิ้นร้อนของเขากำลังรุกล้ำเข้าไปในริมฝีปากของเธอ เราบดเบียดร่างกายเข้าหากันราวกับเรียวลิ้นที่กำลังสอดประสานในยามนี้...ความอ่อนโยนของเขากำลังหลอมละลายเธอช้าๆ ที่หูพลันอื้ออึง ดวงตาพร่ามัวไปหมด หัวใจเต้นแรงประดุจจะระเบิดออกมา หนิงหลงผละริมฝีปากออกอย่างเชื่องช้า..."รู้สึกดีขึ้นรึเปล่า?"เธอหลับตาลงช้าๆ ที่หูพลันได้ยินเสียงต่างๆที่อยู่ห่างไกลออกไป..ถึงจะเบาบางมากแต่ทว่าเธอนั้นได้ยิน"ราวกับว่า..ข้าเริ่มได้ปราณกลับมาแล้ว ถึงจะเบาบางมากแต่ทว่าข้าสัมผัสมันได้"ริมฝีปากได้รูปของหนิงหลงหยักยิ้มขึ้นมา"เช่นนั้นเรามาทำกัน..อีกรอบดีหรือไม่?"ไม่ไหวแล้ว ใบหน้าของเธอมันร้อนมากจนไม่อาจทนเก็บอาการได้ แต่ทว่าหนิงหลงไม่รอให้เย่วเล่อปฏิเสธเพราะว่า

ใบหน้าที่คุ้นเคยเช่นนั้นไม่มีทางที่เย่วเล่อจะจำสหายที่อยู่ร่วมกันหลายร้อยปีไม่ได้ หัวใจพลันเต้นแรงและมือที่กำลังกอบกุมมือของหนิงหลงสั่นเทา...หนิงหลงมองเห็นท่าทีของเย่วเล่อแปลกไป เขายกมือขึ้นโอบเอวของนางไว้หลวมๆก่อนจะพาเธอมานั่งยังที่นั่งที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้"นี่คือภรรยาของข้า...ลี่ถิง"หลิงหยุนเดินจูงมือว่าที่ภรรยาของเขามาแนะนำต่อหนิงหลงและเย่วเล่อ เพราะทั้งสองคือสหายร่วมรบที่ร่วมผ่านความเป็นความตายมาด้วยกัน หลิงหยุนจึงค่อนข้างให้ความสำคัญต่อหนิงหลงเป็นอย่างมาก เขาอยากจะให้ภรรยาของเราทั้งสองทำความรู้สึกเพราะวันข้างหน้าในอนาคต เขาก็อยากจะให้ลูกของเราทั้งสองเกี่ยวดองหากว่ามีโอกาสเยว่เล่อมองหน้าลี่ถิงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ เรามิได้พบหน้าเนิ่นนานหลายร้อยปีตั้งแต่ที่เธอหลบหนีออกมาจากหุบเขาแห่งเซียนได้มาพบกันในช่วงเวลาที่ไม่คาดฝันเช่นนี้ก็รู้สึกตกใจอยู่บ้าง"ยินดีที่พบได้เจ้าค่ะ ข้าน้อยมีนามว่าลี่ถิง ที่สวนด้านหน้าจวนดอกมู่ตานกำลังผลิบาน อยากจะขอเชิญฮูหยินน้อยหนิงออกไปร่วมชมบุปผางามด้วยกัน..."เย่วเล่อหยักยิ้มขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าของหนิงหลงเพื่อเป็นการขออนุญาต"เจ้าไปเถิด..

หนิงหลงอุ้มเย่วเล่อขึ้นมาเพราะว่าฝนเริ่มลงเม็ดแล้ว ค่ำคืนนี้เป็นอีกคืนที่ฝนตกลงมาอย่างหนัก เขาวางสตรีอันเป็นที่รักลงบนเตียง ก่อนจะมองดวงหน้าที่งดงามนั้นอีกครั้งเพื่อจะยืนยันว่าสายตาของเรา..มันเป็นแบบเดียวกันเราต่างก็ต้องการที่จะก้าวข้ามความสัมพันธ์นี้ไปพร้อมๆกัน ผลลัพธ์มันเหมือนกันเพราะไม่ว่าอย่างไรนางคือภรรยาของเขาอย่างแน่นอน หนิงหลงจะไม่มีวันทอดทิ้งเย่วเล่อเอาไว้ข้างหลัง เขานั้นจะปกป้องและดูแลเธอด้วยชีวิตเขาพรมจูบที่เท้าของเย่วเล่อไล่ขึ้นไปจนถึงหัวเข่าของเธอ เย่วเล่อกำผ้าปูเตียงแน่น แน่นอนว่านี่มิใช่ครั้งแรกของเธอ เธอคือจิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์ที่ผ่านบุรุษมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ทว่าที่ผ่านมานั่นมันคือความใคร่ มิเคยมีแม้แต่ครั้งเดียวที่มันจะเป็นความรักดังเช่นครั้งนี้หัวใจพลันเต้นแรงจนไม่อาจหักห้ามความประหม่าเอาไว้ได้ ทุกสัมผัสที่แผ่วเบาของหนิงหลงมันสัมผัสเข้าไปจนถึงหัวใจของเธอ..ทุกการกระทำของเราทั้งสองมันขับเคลื่อนไปด้วยความรักทั้งสิ้น ทุกความเขินอายที่ออกมาจากในหน้าและท่าทางมันเป็นเพราะว่าเราทั้งสองต่างหวาดหวั่นและหวาดกลัวเพราะว่าเรานั้นใส่ใจความรู้สึกของอีกฝ่ายมากทีเดียวหนิงหลงถอดช

"นรงหนูเยว่เล่อ นี่เจ้าหายไปไหนมาหลายร้อยปี รู้หรือไม่ว่าสวรรค์วุ่นวายแค่ไหน?"เยว่เล่อส่งยิ้มแห้งๆให้กับท่านลุงเต่า "ข้าเพียงหนีลงไปเที่ยวเล่นเท่านั้นเอง ว่าแต่เกิดเหตุการณ์อันใดอย่างนั้นหรือเจ้าคะ?"จากเต่าตัวใหญ่กลายร่างเป็นชายชรา ที่มืออันแสนเหี่ยวย่นนั่นถือไม้เท้าที่ทำมาจากเถาวัลย์ ชายชราถอนหายใจพร้อมกับเดินมานั่งลงเคียงข้างเยว่เล่อ"มีผู้ฝืนลิขิตสวรรค์ เพราะความรักมันน่ากลัวยิ่งนัก"เธอขมวดคิ้วพร้อมกับขวักมือเรียกหนิงหลงให้เดินเข้ามาหา"อ่า.เรื่องความรักของผู้อื่น ข้านั้นมิได้สนใจ แต่ท่านลุงรบกวนสนใจความรักของข้าหน่อยเถิด นี่คือหนิงหลงเขาคือคนรักของข้าเองเจ้าค่ะ"ชายชราหันไปมองตามทางที่มีชายหนุ่มผู้หนึ่งเดินมา...มือที่ถือไม้เท้าเอาไว้พลันร่วงหล่นลงไปพื้น พร้อมกับใบหน้าที่ตกใจเยว่เล่อก้มลงไปเก็บไม้เท้าส่งให้กับท่านลุงเต่า ไม่บ่อยนักที่จะเห็นท่านลุงตกใจขนาดนี้...บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าหนิงหลงคือมนุษย์ไม่มีเทพตนไหนอยากจะมีความรักกับมนุษย์นักหรอก ด้วยหลายๆอย่างที่แตกต่างกันและด้วยอายุขัยที่มีจำกัดของมนุษย์ชายชราถอนหายใจ"สิ่งที่ฝืนได้คือลิขิตสวรรค์ แต่ทว่าสิ่งที่ฝืนมิได้คือโชคชะต

เยว่เล่อสวมใส่ชุดสีแดงสด เรื่องนี้ถึงในคราแรกหนิงหลงไม่เข้าใจมากๆว่าทำไมภรรยาของเขาถึงชื่นชอบเสื้อผ้าที่สีสันฉูดฉาดถึงเพียงนี้ แต่ทว่าพออยู่ไปเรื่อยๆเขาเริ่มชินตาและเลิกสงสัยไปเองเยว่เล่อชอบเสื้อผ้าที่มีสีสันนั่นก็เพราะว่าครั้งหนึ่งเมื่อครั้งอยู่ที่หุบเขาแห่งเซียน เธอในยามนั้นสวมใส่เสื้อผ้าสีอ่อนที่ดูไร้เดียงสา เป็นจิ้งจอกน้อยที่วันๆคอยเดินตามท่านอาจารย์ต้อยๆ ถึงแม้จะมีเทพมากมายมาให้ความสนใจแต่ทว่าเยว่เล่อนั้นไม่คิดชายตามองชายใด เธอมั่นรักในตัวของอาจารย์เพียงผู้เดียว ท่านเทพซือมิ่งเคยกล่าวเอาไว้ว่าบุรุษส่วนใหญ่มักจะชื่นชอบสตรีที่อ่อนหวานมากกว่าสตรีที่ดูแข็งกร้าว นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมบนสรวงสวรรค์ ทั้งนางฟ้าและเทพต่างๆถึงได้สวมชุดสีอ่อนกัน เพราะทุกนางอยากจะดูอ่อนหวานต่อหน้าเทพหนุ่มและต่อหน้าชายที่ตนปักใจจิ้งจอกน้อยสวมชุดสีอ่อนเดินตามท่านอาจารย์มาหลายร้อยปีแต่ทว่าความรักของเธอก็ยังไร้หนทางสมหวัง เพราะฉะนั้นเยว่เล่อจึงมิคิดจะสวมใส่ชุดสีอ่อนพวกนั้นอีกแล้วหากว่านางจะมีความรัก เช่นนั้นก็ขอให้คนที่รักนางรักที่นางคือสตรีที่ดูเจ้าเล่ห์และเอาแต่ใจเถิดนางไม่ขอพยายามอ่อนหวานเพื่อทำให้ใครชายตาม