14.ไม่ต่างกัน

เย่วเล่อซบใบหน้าลงบนไหล่ของหนิงหลง เรานั่งอยู่บนรถม้าที่กำลังเดินทางกลับมา เธอนั่งอยู่บนตักของเขา มือทั้งสองข้าโอบกอดรอบคอของเขาเอาไว้ด้วยท่าทีที่ออดอ้อน ส่วนใบหน้าก็ซุกลงในซอกคอของเขาบ้าง ซบลงบนไหล่ของหนิงหลงบ้าง

แต่ถึงเย่วเล่อจะซุกซนมากแค่ไหน หนิงหลงก็มิได้กล่าวว่าหรือว่าขัดขวางการเชยชมร่างกายของเขาจากนางเลย

แน่นอนว่าเย่วเล่อมีสิทธิ์ที่จะเชยชมเขาในทุกส่วนของร่างกายเพราะว่าเขาคือคนของนาง...

"เหตุใดเจ้าถึงหนีมาจากหุบเขาแห่งเซียน.."

เย่วเล่อเมินเฉยต่อคำถามของหนิงหลงอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่นางจะถอนหายใจเบาๆเพราะสายตาของหนิงหลงมันเยือกเย็นขึ้นมาเมื่อเธอไม่ตอบคำถามของเขา

เธอยกมือขึ้นมากุมใบหน้าของหนิงหลงเอาไว้

"สัญญามาก่อนว่าหากข้าบอกไปแล้วท่านจะไม่โกรธ..."

"ข้าดูเป็นคนที่ไร้เหตุผลเช่นนั้นเลยหรือ?"

เย่วเล่อขบกัดที่ปลายคางของหนิงหลงด้วยความมันเขี้ยว

"ข้าหนีมาเพราะคนที่ข้ารัก แต่งงานกับเทพพีผู้หนึ่ง"

ความเงียบปกคลุมเราเอาไว้พร้อมกับเย่วเล่อที่ช้อนสายตามองหนิงหลงด้วยสายตาที่หวาดหวั่นเล็กน้อย ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันมาเกือบปี แน่นอนว่าเธอรู้นิสัยของหนิงหลงดีทีเดียว เพราะว่าเขาคือชายที่ไหน้ำส้มแตกเ