All Chapters of ฉันเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา: Chapter 21 - Chapter 30

เมื่อถึงเขตชานเมืองริมทะเลของเทียนจวิน หลี่หลิวได้พบว่ามีชาวบ้านน้อยใหญ่หาของทะเลมาวางขายกันเกลื่อนกลาดอย่างเช่นปลาชนิดต่าง ๆ ทว่าไม่มีปลาหมึกหรือกุ้งปู ซึ่งระหว่างทางผู้นำชุมชนอย่างป๋ายเค่อได้บอกกล่าวกับนางแล้วว่า คนส่วนมากที่นำหอยนางรมมากินสดกัน เพราะมันสามารถเพิ่มกำลังวังชาได้ดีแต่ก็มีคนเพียงส่วนน้อยที่นิยมกินกัน หลี่หลิวจึงพอเข้าใจว่าคนที่นี่ยังไม่ได้ลิ้มลองเมนูอาหารอีกมาก เมื่อหลี่หลิวลงจากรถม้านางก็เดินตรงไปที่ร้านขายหอยนางรม และถามไถ่ตกลงเรื่องราคากันจนเสร็จสิ้นจึงกวักมือเรียกป๋ายรุ่ยฉี เพื่อให้นำรถม้ามาใส่หอยนางรมที่มีน้ำหนักมากกว่าห้ากิโล จากนั้นพ่อค้าก็ยกตะกร้าขึ้นหลังรถม้าให้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม หลี่หลิวกล่าวคำขอบคุณสำหรับข้อมูลที่นางได้มา ทำให้นางมีรอยยิ้มอย่างผ่อนคลายประดับบนใบหน้าดวงเล็ก ๆ ต่างจากสีหน้าของป๋ายเค่อที่ถูกพ่อค้าแอบมองจนเขาหน้าแดง พ่อค้าคงไม่ได้คิดว่าท่านผู้นำจะกินมันเข้าไปหรอกใช่ไหม"พี่รอง ท่านดูแม่น้ำสีฟ้าครามนั่นสิขอรับ มันงดงามเหลือเกินข้าเห็นคลื่นลมพัดมาแล้วน้ำก็ยกตัวขึ้นสูงตามแรงลมก่อนจะพัดมาเป็นระลอกคลื่นหลาย ๆ อันทั้งน้อยใหญ่เต็มไปหมดเลยขอรับ มันช่างน

ฮี่ ฮี่ ฮี่!!ม้าของหนานจ้านเห็นเสี่ยวเฮยกับเสี่ยวหวงได้กินอาหารเสริมที่มีกลิ่นหอม และเย้ายวนใจทำให้พวกมันร้องขอหลี่หลิวจนน้ำตาไหล หลี่หลิวเห็นพวกมันร้องไห้ก็อดที่จะสงสารพวกมันไม่ได้ จึงมอบผักกาดขาวให้พวกมันไปคนล่ะหัว และยังเติมน้ำในถังไม้ให้พวกมันอีกนิดหน่อย พวกมันเลียมือหลี่หลิวเป็นการขอบคุณ หลี่หลิวจึงลูบหัวพวกมัน และบอกว่ากินเถอะตอนเดินทางจะได้ไม่เหนื่อยง่าย หลังจากให้อาหารม้าเสร็จนางเดินไปเอาน้ำในมิติออกมาพรม และราดใส่พวกหอยรวมทั้งสาหร่ายเพื่อให้พวกมันกลับมาสดชื่นอีกครั้งหลี่หลิวเพิ่มน้ำในตุ่มหลังรถม้าของตนให้ถึงครึ่งตุ่มตามเดิม เพราะระหว่างทางต้องใช้น้ำเพื่อดื่มกินอีกกว่าค่อนวันเลยทีเดียว เมื่อนางจัดที่นั่งเสร็จลุงป๋าย และครอบครัวรวมทั้งน้องชายกับบ้านหนานก็พากันออกมาเตรียมตัวเพื่อที่จะเดินทาง"ท่านพ่อม้าของเราร้องไห้ขอรับ มันเจ็บตรงไหนหรือไม่" หนานกงบุตรชายคนที่สองของหนานจ้าน เขาเป็นผู้ที่รักม้าเป็นชีวิตจิตใจเอ่ยบอกผู้เป็นบิดาด้วยใบหน้าหม่นหมอง หลี่หลิวเห็นเข้าจึงได้ร้องบอกว่าพวกมันหิวน้ำ ด้วยกลัวว่าพวกเขาจะคิดมาก และไม่ไปส่งของให้นางตามที่รับปากกันเอาไว้ นางจึงรีบบอกพวกเขาไป"

ในระหว่างที่คนงานหั่นของที่พึ่งซื้อมา หลี่หลิวก็บอกคนงานผู้ชายยกเตาที่นางซื้อมาเก็บไว้ ออกมาวางเรียงด้านนอกห้าเตาพร้อมกับก่อไฟ หลี่หลิวนำหม้อใบใหญ่สุดออกมาห้าใบแล้วให้คนงานยกหม้อขึ้นไปตั้งหลังจากก่อไฟแล้ว นางสั่งคนงานให้เติมน้ำไปมากกว่าครึ่งหม้อ พอน้ำเดือดก็ใส่เกลือลงไปตามด้วยเนื้อหอยนางรม และเห็ดหอม กลิ่นหอมสดชื่นของทะเล และเห็ดหอมลอยโชยมาตามลมเบา ๆ ช่างเป็นกลิ่นที่ลงตัวอย่างไม่น่าเชื่อ พอต้มไปจนหอยนางรมสุกดีเห็ดหอมก็เริ่มได้ที่นางจึงบอกคนงานยกหม้อลงจากเตา กลุ่มคนงานผู้หญิงก็หั่นหอมใหญ่ และขิงเสร็จแล้ว หลี่หลิวออกคำสั่งให้ตั้งกระทะใหญ่ที่สุดห้ากระทะแล้วใส่น้ำมันลงไปเล็กน้อย ใส่ขิงที่หั่นบางลงไปผัดก่อนตามด้วยหอมใหญ่ นางให้คนงานผัดจนหอมใหญ่เริ่มสุกเกรียมดีแล้ว หลี่หลิวจึงค่อยตามใส่ซอสถั่วเหลืองทีล่ะกระทะแล้วให้คนงานหญิงตักหอยนางรม และเห็ดหอมที่ต้มสุกลงมาผัดโดยใส่น้ำต้มลงไปด้วยทีล่ะไม่มาก เมื่อผัดจนกลิ่นหอมกรุ่นเติมน้ำที่ต้มหอยลงเพิ่มไปอีก พอเดือดแล้วชิมรสชาติจากนั้นก็ปรุงด้วยซอสให้ได้รสที่นางต้องการอีกครั้ง ก่อนจะยกกระทะลงจากเตาหลี่หง หวังลู่ และสองพี่น้องของนางได้แต่นั่งมองหลี่หลิวที

ในห้องครัวมีเสียงหัวเราะคิกคักดังออกมาเป็นระยะ ๆ หลี่หลิวทำเมนูง่าย ๆ สามสี่อย่างพร้อมทั้งกับแกล้มอีกสองสามอย่าง หลี่หลิวมีผู้ช่วยอย่างหวังลู่ และสืออิงคอยหยิบจับสิ่งของให้ตามที่นางต้องการ นางจึงทำอาหารได้อย่างคล่องมือ และรวดเร็ว"หลี่หลิวแม่ใหญ่ว่าเจ้าควรมีผู้ช่วยซักคนนะ อย่างพ่อครัวที่บ้านของเราเขาจะเป็นมือเป็นเท้าให้เจ้าได้อย่างดีเลยล่ะ ต่อไปหากเจ้าไปไหนมาไหนก็จะสะดวกสบายมากขึ้นเจ้าคิดเห็นเช่นไร"สืออิงมองร่างน้อย ๆ ที่จับกระทะควงตะหลิวอย่างมั่นคง อีกทั้งยังมีรอยยิ้มที่ร่าเริงประดับอยู่บนใบหน้าเสมอ ในเมื่อนางมาเป็นคู่หมายของบุตรชายตนแล้ว สืออิงก็อยากให้นางได้พักผ่อนมากกว่านี้ ดูจากมือน้อย ๆ ที่ควรนุ่มนิ่มนั้นมันกลับสากเหมือนผ่านสมรภูมิรบมาอย่างยากลำบาก นางเห็นเช่นนั้นก็อดห่วงใย และเอ็นดูนางไม่ได้"หากท่านว่าเช่นนั้นก็ได้เจ้าค่ะ" หลี่หลิวตอบรับไป ยังไงซะในภายภาคหน้าร้านนั่งกินของข้าจะต้องใหญ่ขึ้นมาก หากได้พ่อครัวที่คล่องตัว และรู้งานมาช่วยก็จะดีไม่น้อย ส่วนข้าแค่ให้ท่านแม่คอยคุมงานให้ก็ได้แล้ว"เช่นนั้นก็ดี ต่อไปเจ้าจะได้ไม่ต้องทำงานจนเหน็ดเหนื่อยอีก ข้าล่ะกังวลว่าเจ้าจะทำแต่งานจนลื

ช่วงบ่ายขบวนรถลากก็มาถึงเทียนจวินเป็นที่เรียบร้อย เจ้าเล็กคอยส่งเสียงบอกตลอดทางว่าข้าจะพาพี่สือไท่ และพี่ใหญ่ไปเดินเล่น และหาหมึกสายตรงนั้น จากนั้นก็จะพาไปดึงหอยหลอดตรงนี้ ทำให้หลี่จงที่นั่งนิ่งมาตลอดทางเริ่มจะสนอกสนใจจนลืมไปว่าตนไม่ชอบสือไท่อยู่ พอถึงที่พักสือไท่กับหลี่จงก็ได้พักห้องเดียว หลี่หลิวพักกับน้องเล็ก สือหาน และภรรยาก็พักอีกห้อง ทั้งสามห้องมีหน้าต่างปิดพอเปิดออกมาก็มองเห็นทะเลได้อย่างชัดเจน ส่วนผู้ติดตาม และคนงานที่นำมาอีกแปดคนต่างได้พักห้องอีกฝั่งซ่าส์ ซ่าส์เสียงน้ำทะเลดังมาตามจังหวะของคลื่นลม หลี่จงกับสือไท่ถือถังไม้คนล่ะถังเดินตามหลี่หลิวกับหลี่เฉินไปที่โขดหิน เจ้าเล็กอาสาพาพี่ชายกับสือไท่ไปทำความรู้จักกับหมึกสาย และกุ้งมังกรที่มีหนวดยาวหลายสี ทั้งปูอลาสก้าที่หลบอยู่ตามมุมต่าง ๆ ทั้งสี่คนสนุกกับการจับกุ้งปูพอคลื่นทะเลซัดมาทีพวกเขาก็เอาตัวหลบโขดหินอย่างระมัดระวัง ยังดีที่บริเวณโขดหินมีน้ำขังอยู่เพียงเล็กน้อย และไม่สูงถึงเข่าจึงทำให้พวกเขาเดินหาสมบัติทะเลได้อย่างสะดวกพอได้พวกหมึกกุ้งเยอะพอแล้วหลี่หลิวก็เดินตรงไปยังจุดเดิมที่ห้าคนพ่อลูกเคยเอาปลาทะเลมาวางขายอยู่ พอพวกเขาเ