All Chapters of ฉันเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา: Chapter 31 - Chapter 40

"สาวน้อยให้ข้าช่วยดีกว่า เจ้าต้องการกินอาหารแบบไหนสามารถบอกข้ามาได้เลย"พ่อครัวที่ได้รับข่าวมาจากเสี่ยวเอ้อว่ามีแม่นางน้อยผู้หนึ่งมาขอใช้ครัวของพวกเขาเพื่อที่จะทำอาหาร พอเหล่าเจิ้นเดินออกจากห้องครัวมาก็พบว่าเป็นเพียงเด็กน้อยคนหนึ่งเท่านั้น เขาจึงถามนางด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่านางต้องการจะกินอาหารแบบไหนเขาจะได้รีบทำให้"ข้าขอทำเองได้ไหมเจ้าคะ" หลี่หลิวทำตาปริบ ๆ อ้อนวอนพ่อครัวที่มีผ้าคล้องคอไว้ซับเหงื่อ แถมข้าง ๆ ตัวนางยังมีถังปลาหมึกที่มีความยาวมากกว่าสองคืบที่พันกันยั้วเยี้ยอย่างสยดสยอง ไม่ว่าใครที่ได้พบเห็นก็พากันขนลุกขนชัน และพากันถอยหนีออกห่างจากนางกันทั้งนั้น"สาวน้อยข้าให้เจ้าทำไม่ได้จริง ๆ ทำเช่นไรดี นี่เสี่ยวเอ้อแม่นางน้อยผู้นี้อยู่ห้องไหนรีบไปตามครอบครัวนางมาเถอะ" เหล่าเจิ้นพ่อครัวหนุ่มใหญ่วัยสามสิบปียังคงยิ้มแย้ม แล้วบอกหลี่หลิวว่านางไม่สามารถเข้าครัวได้ แถมยังบอกให้เสี่ยวเอ้อไปตามครอบครัวที่มากับนางให้มารับตัวนางกลับไป เด็กทุกวันนี้กล้าจับสัตว์น้ำที่แปลก ๆ แบบนี้มาเพื่อที่จะทำอาหารได้เช่นไรกัน เหล่าเจิ้นยังคงรอยยิ้มอ่อนโยนและถามไถ่ว่านางจับตัวอะไรมาแล้วถามนางว่าไม่กลัวมันรึ"พี

หลังจากจบมื้อค่ำแล้วทุกคนต่างแยกย้ายกันเข้านอน พอถึงห้องพักหลี่เฉินเอาแต่ถามพี่รองของเขาว่าทำไมพี่รองถึงต้องให้สูตรอาหารกับพวกเขาด้วย ทำไมพี่รองถึงไม่บอกปัดพวกเขาไป จนนางต้องบอกให้เขาหลับตานอนในตอนที่แสงเทียนดับลงแล้ว เด็กคนนี้กลายเป็นคนรู้เท่าทันคนไปเสียแล้ว ข้าจะดีใจหรือเสียใจดีที่เขาเริ่มฉลาดแล้วยังรู้จักเจรจาต่อรองกับข้าเช่นนี้ หลี่หลิวยิ้มบางแล้วกระชับผ้าห่มให้น้องชายตัวอวบของนาง นับวันเขายิ่งจ้ำม่ำขึ้นจนนางต้องคอยบอกว่าหากเขาอ้วนแล้วจะไม่หล่อ จนเจ้าเด็กน้อยต้องคอยห้ามปากตัวเองเพราะสายตาของนางคอยห้ามปรามเขาเอาไว้ ข้าคงต้องหาเมนูที่กินได้เรื่อย ๆ แต่ก็ไม่ทำให้อ้วนมาไว้รองรับพุงน้อย ๆ ของเขาแล้วล่ะ หากวันหนึ่งเขาเกิดหิวมาก ๆ และห้ามตัวเองไม่อยู่ขึ้นมา คงได้แต่เข็นเจ้าก้อนกลม ๆ ไปไหนมาไหนด้วยอย่างเลี่ยงไม่ได้เป็นแน่บ้านหนานจ้านพากันตื่นแต่เช้า และขนข้าวของที่เหลืออยู่ขึ้นเกวียนลาก ก่อนจะมุ่งหน้าออกจากบ้านด้วยการจ้างวานของกลุ่มรถลากที่ตื่นมาทำงานตั้งแต่เช้า ครอบครัวตี้อันหนิง และเหล่าเจิ้นก็ออกมารวมตัวกันที่หน้าโรงเตี๊ยมด้วยเช่นกัน ตี้อันหนิงมองผู้คนอีกเจ็ดคนที่มายืนออรวมกันอย่างรอค

หนานจ้านกับบุตรชายทั้งสี่เมื่อได้ไม้ไผ่กลับมาก็ช่วยกันผ่าไม้ไผ่เป็นแผ่น ๆ มันมีขนาดที่ไม่หนา และบางจนเกินไปพวกเขาจึงช่วยกันเหลาพวกเสี้ยนหนามออกเพื่อให้สะดวกในเวลาที่สาน หลี่หลิวบอกพวกเขาว่าต้องทำแผ่นที่มีขนาดใหญ่ และยาวกว่าแปลงผักเพี่อที่จะได้วางคลุมผักพวกนี้ได้ง่ายขึ้น หนานจิ้นพอรู้ว่านางต้องการจะที่ทำอะไรจึงพาท่านพ่อ และพี่น้องของตนทำมันออกมาตามที่แม่นางน้อยต้องการ"เจ้าอยู่นี่เองหรือ วันพรุ่งนี้พ่อจะไปรับท่านปู่กับท่านย่าเจ้าอยากจะไปกับพ่อด้วยไหม" หลี่หงคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินออกมาหานาง ข้าก็รู้ว่านางไม่ชอบท่านย่านัก แต่อย่างไรก็คงต้องบอกให้นางได้รับรู้เสียหน่อย"ท่านพ่อข้าพึ่งกลับจากเทียนจวินมาได้แค่ไม่กี่วัน ข้ายังเหนื่อย และเพลียอยู่เลย ท่านพ่อไปเถอะเจ้าค่ะ" หลี่หลิวหันหน้าไปตอบท่านพ่อ และส่งรอยยิ้มอันเจ็บปวดให้ผู้เป็นพ่อก่อนจะหันหลังกลับไปดูบ้านหนานที่เหลาไม้ไผ่อย่างตั้งอกตั้งใจ"เอาตามที่เจ้าว่า งั้นพรุ่งนี้พ่อจะออกเดินทางแต่เช้า""ท่านพ่อไม่ต้องห่วงข้าหรอกเจ้าค่ะ ข้าไม่เป็นไร" หลี่หลิวรู้ว่าผู้เป็นพ่อยังไม่ได้จากไป จึงเอ่ยถ้อยคำให้เขาสบายใจขึ้น แต่คาดไม่ถึงว่าจะทำให้ผู้เป็

หลี่หวนพร้อมทั้งบุตรชายคนโตที่อุ้มหลี่เต๋อมาตามทางเดิน พอมาถึงหน้ากระท่อมเก่าของลี่หงก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังออกมาจากกระท่อม พวกเขาต่างก็พากันสงสัยจึงได้แต่เดินเข้าไปในพื้นที่ของรั้วกำแพงไม้ไผ่นั่น ที่แปลงนี้ที่ข้าซื้อไว้ดูดีถึงเพียงนี้เชียว หลี่หวนได้แต่คิดในใจ เมื่อได้มองเข้าไปในรั้วบ้านที่กว้างขวาง อีกทั้งยังโล่งสบายตาเขาก็เผลอยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้"อ้าว ท่านมาหาหลี่หงหรือ เขานั่งอยู่หลังบ้านทางด้านนั้น ข้าขอตัวกลับก่อนนะ ข้าว่าจะไปทำอาหารมาให้พวกเขาได้กินดี ๆ หน่อย" ลุงฉวีกับภรรยาทักทายหลี่หวนเสร็จแล้วก็รีบเร่งกลับบ้านไปทำอาหารมาให้หลี่หง และพรรคพวกของพวกเขาทันที"ท่านปู่หลี่ พี่ชายหลี่" จางปิงนั่งอยู่โต๊ะไม้กล่าวทักทายสามพ่อลูกที่เดินเข้ามาด้านในชายคากระท่อมด้วยใบหน้าเรียบเฉยหลี่หวนกับหลี่โจวกลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอเมื่อเห็นผู้คุ้มกันวางดาบสีดำไว้บนโต๊ะ แล้วแสดงสีหน้าออกมาอย่างไม่ค่อยพอใจนัก พวกเขากล่าวทักทายตอบกลับไปก่อนจะยิ้มน้อย ๆ ให้เขา แล้วเดินไปหาหลี่หงทางหลังกระท่อมด้วยการก้าวขายาว ๆ"น้องรอง"หลี่โจวเรียกน้องคนรองที่นั่งดูปลาริมขอบบ่อทำให้เขาหันกลับมาดู พอเห็นว่าเป็นใคร

"เจ้าจะไปทำงานกับหลี่จงงั้นหรือ!!""ขอรับ ข้าขอตัวไปเตรียมเสื้อผ้าก่อนนะขอรับ""ท่านพี่ท่านจะไม่ให้ข้าไปด้วยหรือเจ้าคะ""เหลียนเหลียน ข้าไปทำงานหาได้ไปเที่ยวเล่น เจ้าต้องอยู่คอยดูแลท่านแม่กับบ้านช่อง เจ้าไม่สามารถตามข้าไปด้วยได้หรอกนะ""เจ้าใหญ่ เจ้าล้มเลิกการเข้าสอบแล้วจริง ๆ งั้นหรือ"เมื่อได้ฟังที่หลี่โจวพูดคุยกับภรรยา นางหลี่ไช่หัวจุกที่อกด้านซ้ายซะเหลือเกิน บุตรชายที่นางฟูมฟักดูแลมาอย่างดีกลับไม่ได้ดั่งใจของนางเลยแม้แต่น้อย เขาคิดว่าการไปเร่ร่อนหาของมาขายเป็นอาชีพที่ดีนักหรือไง แทนที่จะหมั่นอ่านตำราแล้วสอบเข้ารับราชแต่เขาถึงกับยอมละทิ้งทุกอย่างเพื่อที่จะไปเป็นพ่อค้าแบบนั้น"ท่านแม่ข้าตัดสินใจแล้วขอรับ ข้าต้องขอโทษท่านแม่ด้วยที่ทำให้ท่านไม่สมหวังดั่งใจอย่างที่ท่านตั้งตารอ" หลี่โจวเดินมากุมมือท่านแม่ที่นั่งเงียบ ๆ เมื่อรู้แล้วว่าเขาไม่คิดจะหวนกลับไปเส้นทางเดิมอีก หลี่ไช่หัวก็ได้นั่งน้ำตาคลอ"เจ้าไปเตรียมข้าวของได้แล้ว" หลี่หวนเห็นเขาอาลัยอาวรณ์ผู้เป็นแม่ จึงรีบบอกให้เขาไปเตรียมตัวก่อนที่จะมืดค่ำไปมากกว่านี้"ข้าวของที่บ้านเราก็มีพร้อมทุกอย่างแล้ว พรุ่งนี้เจ้าใหญ่ออกไปทำงานส่วนเราก็