เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 21 ปฏิเสธ
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-15 11:32:40บทที่เกี่ยวข้อง
ฉันเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ตอนที่ 22 ซอสหอยนางรม 1
เมื่อถึงเขตชานเมืองริมทะเลของเทียนจวิน หลี่หลิวได้พบว่ามีชาวบ้านน้อยใหญ่หาของทะเลมาวางขายกันเกลื่อนกลาดอย่างเช่นปลาชนิดต่าง ๆ ทว่าไม่มีปลาหมึกหรือกุ้งปู ซึ่งระหว่างทางผู้นำชุมชนอย่างป๋ายเค่อได้บอกกล่าวกับนางแล้วว่า คนส่วนมากที่นำหอยนางรมมากินสดกัน เพราะมันสามารถเพิ่มกำลังวังชาได้ดีแต่ก็มีคนเพียงส่วนน้อยที่นิยมกินกัน หลี่หลิวจึงพอเข้าใจว่าคนที่นี่ยังไม่ได้ลิ้มลองเมนูอาหารอีกมาก เมื่อหลี่หลิวลงจากรถม้านางก็เดินตรงไปที่ร้านขายหอยนางรม และถามไถ่ตกลงเรื่องราคากันจนเสร็จสิ้นจึงกวักมือเรียกป๋ายรุ่ยฉี เพื่อให้นำรถม้ามาใส่หอยนางรมที่มีน้ำหนักมากกว่าห้ากิโล จากนั้นพ่อค้าก็ยกตะกร้าขึ้นหลังรถม้าให้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม หลี่หลิวกล่าวคำขอบคุณสำหรับข้อมูลที่นางได้มา ทำให้นางมีรอยยิ้มอย่างผ่อนคลายประดับบนใบหน้าดวงเล็ก ๆ ต่างจากสีหน้าของป๋ายเค่อที่ถูกพ่อค้าแอบมองจนเขาหน้าแดง พ่อค้าคงไม่ได้คิดว่าท่านผู้นำจะกินมันเข้าไปหรอกใช่ไหม"พี่รอง ท่านดูแม่น้ำสีฟ้าครามนั่นสิขอรับ มันงดงามเหลือเกินข้าเห็นคลื่นลมพัดมาแล้วน้ำก็ยกตัวขึ้นสูงตามแรงลมก่อนจะพัดมาเป็นระลอกคลื่นหลาย ๆ อันทั้งน้อยใหญ่เต็มไปหมดเลยขอรับ มันช่างน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-15ฉันเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ตอนที่ 23 ซอสหอยนางรม 2
แสงตะวันนอกหน้าต่างสาดส่องเล็ดลอดเข้ามาในเช้าของวันใหม่ ทำให้ป๋ายเค่อรีบปลุกภรรยาของเขาให้ตื่น ส่วนตนเองรีบลุกขึ้นนั่งหย่อนขาลงเตียงนอนแล้วสวมใส่รองเท้า เขารีบไปล้างหน้าล้างตาที่อ่างน้ำ น้ำในยามเช้าช่างเย็นนักทำให้เขาสะดุ้งทุกทีที่มันสัมผัสโดนใบหน้า แต่มันก็ช่วยให้เขาสดชื่นได้เป็นอย่างดีได้เช่นกัน เมื่อเห็นว่าภรรยาลุกขึ้นมาแล้วกำลังสวมใส่รองเท้า เขาก็ไปผลัดเปลี่ยนชุดแล้วนั่งรอภรรยาตนแต่งกายจนเสร็จถึงพากันไปเคาะเรียกห้องข้าง ๆ ทว่ากลับไม่มีเสียงตอบรับ จึงเปิดประตูเข้าไปแล้วก็พบเพียงข้าวของ จึงคาดการณ์ไว้ว่าพวกเด็ก ๆ คงลงไปวิ่งเล่นจับหอยปูปลายามเช้ากัน ป๋ายเค่อจึงชวนภรรยาถอดรองเท้าพับขากางเกง แล้วไปเดินเล่นริมชายหาดคิก คิก ฮ่า ๆ ๆเสียงหัวเราะสดใสร่าเริงของตัวเจ้าเล็กกับหลี่หลิว และป๋ายรุ่ยฉีดึงดูดสายตาของป๋ายเค่อ และภรรยาได้เป็นอย่างดี สองสามีภรรยามองไปเห็นพวกเขาปั้นดินทราย และเขียนอะไรบางอย่างอย่างสนุกสนาน"น่าจะได้แล้วนะ ไปเร็วมันขึ้นมากันแล้ว"หลี่หลิวมองไปที่พื้นทรายที่นางตามโรยเกลือไว้ตามที่ต่าง ๆ และตอนนี้มันก็มีแท่ง ๆ โผล่หัวอวบอ้วนขึ้นมาโชว์ตัวเต็มไปหมด ทั้งสามคนช่วยกันดึงพวกม
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-15ฉันเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ตอนที่ 24 ซอสหอยนางรม 3
ฮี่ ฮี่ ฮี่!!ม้าของหนานจ้านเห็นเสี่ยวเฮยกับเสี่ยวหวงได้กินอาหารเสริมที่มีกลิ่นหอม และเย้ายวนใจทำให้พวกมันร้องขอหลี่หลิวจนน้ำตาไหล หลี่หลิวเห็นพวกมันร้องไห้ก็อดที่จะสงสารพวกมันไม่ได้ จึงมอบผักกาดขาวให้พวกมันไปคนล่ะหัว และยังเติมน้ำในถังไม้ให้พวกมันอีกนิดหน่อย พวกมันเลียมือหลี่หลิวเป็นการขอบคุณ หลี่หลิวจึงลูบหัวพวกมัน และบอกว่ากินเถอะตอนเดินทางจะได้ไม่เหนื่อยง่าย หลังจากให้อาหารม้าเสร็จนางเดินไปเอาน้ำในมิติออกมาพรม และราดใส่พวกหอยรวมทั้งสาหร่ายเพื่อให้พวกมันกลับมาสดชื่นอีกครั้งหลี่หลิวเพิ่มน้ำในตุ่มหลังรถม้าของตนให้ถึงครึ่งตุ่มตามเดิม เพราะระหว่างทางต้องใช้น้ำเพื่อดื่มกินอีกกว่าค่อนวันเลยทีเดียว เมื่อนางจัดที่นั่งเสร็จลุงป๋าย และครอบครัวรวมทั้งน้องชายกับบ้านหนานก็พากันออกมาเตรียมตัวเพื่อที่จะเดินทาง"ท่านพ่อม้าของเราร้องไห้ขอรับ มันเจ็บตรงไหนหรือไม่" หนานกงบุตรชายคนที่สองของหนานจ้าน เขาเป็นผู้ที่รักม้าเป็นชีวิตจิตใจเอ่ยบอกผู้เป็นบิดาด้วยใบหน้าหม่นหมอง หลี่หลิวเห็นเข้าจึงได้ร้องบอกว่าพวกมันหิวน้ำ ด้วยกลัวว่าพวกเขาจะคิดมาก และไม่ไปส่งของให้นางตามที่รับปากกันเอาไว้ นางจึงรีบบอกพวกเขาไป"
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-15ฉันเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ตอนที่ 25 ซอสหอยนางรม 4
สือไท่ที่นั่งก้มหน้าก้มตามีรอยยิ้มเปื้อนบนใบหน้าอันหล่อเหลา หากใครได้มาเห็นเข้าคาดว่าหัวใจดวงน้อย ๆ คงฟูฟ่องขึ้นมาอย่างแน่นอนกลิ่นอายของท้องทะเลโชยมา ทำให้เขารู้สึกตัว และเงยหน้าขึ้นหันไปมองตะกร้าที่มีหอย และผักสีเขียวทั้งเจ็ดตะกร้าด้วยความสนใจ"นี่หน่ะหรือ คือหอยนางรมที่นางต้องการ" สือไท่ลุกขึ้นยืนตัวตรงอย่างสง่าผ่าเผย หลังจากที่พอใจกับคำตอบของแม่นางน้อยแล้วเขาเดินไปหยิบหอยที่มีหน้าตาไม่ซ้ำแบบกันมาเพ่งมองมันแล้วครุ่นคิด โตมาจนป่านนี้แต่ข้าก็ยังไม่เคยได้สัมผัสกับหอยพวกนี้เลยสักครั้ง แต่เขาเคยได้ยินมาแต่ว่าหอยนางรมจะช่วยกระตุ้นความเป็นชายได้เป็นอย่างดี แต่เขาก็เพียงแค่ได้ยินมาเพียงเท่านั้น ดูจากรูปร่างแล้วหอยที่มีเปลือกหนา และใหญ่เท่าฝ่ามือพวกนี้น่าจะเป็นหอยนางรม ส่วนอีกอย่างไม่รู้ว่าเป็นหอยชนิดใด แล้วยังมีอันที่หน้าตาเหมือนอุ้งเท้าของเต่านั่นอีก ไม่รู้ว่านางคิดจะทำอันใดกันแน่"อีกสองอาทิตย์ข้าจะไปที่นั่นอีกครั้ง ข้าต้องไปจ้างวานพวกท่านอีกครั้งอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ" เสียงหวานสดใสดังมาจากทางหน้าบ้านทำให้สือไท่ยิ้มบาง ๆ อีกสองอาทิตย์สินะข้าต้องเตรียมรถม้าไว้ให้พร้อมเสียแล้วล่ะสือไท่เดินไป
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-15ฉันเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ตอนที่ 26 ซอสหอยนางรม 5
ในระหว่างที่คนงานหั่นของที่พึ่งซื้อมา หลี่หลิวก็บอกคนงานผู้ชายยกเตาที่นางซื้อมาเก็บไว้ ออกมาวางเรียงด้านนอกห้าเตาพร้อมกับก่อไฟ หลี่หลิวนำหม้อใบใหญ่สุดออกมาห้าใบแล้วให้คนงานยกหม้อขึ้นไปตั้งหลังจากก่อไฟแล้ว นางสั่งคนงานให้เติมน้ำไปมากกว่าครึ่งหม้อ พอน้ำเดือดก็ใส่เกลือลงไปตามด้วยเนื้อหอยนางรม และเห็ดหอม กลิ่นหอมสดชื่นของทะเล และเห็ดหอมลอยโชยมาตามลมเบา ๆ ช่างเป็นกลิ่นที่ลงตัวอย่างไม่น่าเชื่อ พอต้มไปจนหอยนางรมสุกดีเห็ดหอมก็เริ่มได้ที่นางจึงบอกคนงานยกหม้อลงจากเตา กลุ่มคนงานผู้หญิงก็หั่นหอมใหญ่ และขิงเสร็จแล้ว หลี่หลิวออกคำสั่งให้ตั้งกระทะใหญ่ที่สุดห้ากระทะแล้วใส่น้ำมันลงไปเล็กน้อย ใส่ขิงที่หั่นบางลงไปผัดก่อนตามด้วยหอมใหญ่ นางให้คนงานผัดจนหอมใหญ่เริ่มสุกเกรียมดีแล้ว หลี่หลิวจึงค่อยตามใส่ซอสถั่วเหลืองทีล่ะกระทะแล้วให้คนงานหญิงตักหอยนางรม และเห็ดหอมที่ต้มสุกลงมาผัดโดยใส่น้ำต้มลงไปด้วยทีล่ะไม่มาก เมื่อผัดจนกลิ่นหอมกรุ่นเติมน้ำที่ต้มหอยลงเพิ่มไปอีก พอเดือดแล้วชิมรสชาติจากนั้นก็ปรุงด้วยซอสให้ได้รสที่นางต้องการอีกครั้ง ก่อนจะยกกระทะลงจากเตาหลี่หง หวังลู่ และสองพี่น้องของนางได้แต่นั่งมองหลี่หลิวที
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-15ฉันเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ตอนที่ 27 การวางแผนของหลี่หลิว
พอคนงานกลับกันหมดบ้านหลี่ก็เช็ดล้างเนื้อตัวพากันเข้านอน ส่วนหลี่หลิวที่ยังไม่ทันได้ขึ้นบ้านก็แอบเก็บซอสหอยนางรมเข้าไปเก็บในมิติ ถึงแม้ว่าจะเก็บไว้ข้างนอกจะไม่เน่าเสียเพราะสภาพอากาศที่ค่อนข้างเย็น แต่นางก็รู้สึกไม่ปลอดภัยเหมือนเก็บไว้ในมิติของตน สาหร่ายที่เหลือมากกว่าครึ่งตะกร้าถูกนางเก็บเข้ามิติ และเอาไปแช่น้ำทะเลไว้พอสาหร่ายถูกน้ำทะเลที่มีน้ำวิเศษผสมอยู่ก็กลับมาสดชื่นกันอีกครั้ง พอเห็นกองหอยนางรมที่ยังเหลืออยู่มากนางก็คิดเมนูใหม่ของวันพรุ่งนี้ได้โดยทันที"ข้าจะทำหอยนางรมทรงเครื่องในเมนูเด็ดของวันพรุ่งนี้ ดีจริง ๆ ที่ข้าไม่เอาพวกเจ้าออกไปทำซอสจนหมดเสียก่อน"หลี่หลิวออกจากมิติแล้วเป่าเชิงเทียนตรงบันไดชั้นบน นางเดินผ่านห้องท่านพ่อได้ยินเสียงพูดคุยกันเรื่องบ้านใหญ่ทำให้นางเกิดความหงุดหงิดขึ้นไม่น้อย หากเป็นตามที่พี่ชายเคยบอกไว้ล่ะก็ คนเดียวที่จะจัดการท่านย่าได้คงหนีไม้พ้นท่านปู่ หลี่หลิวเดินผ่านห้องสองห้องไปแล้วเข้าห้องนอนของตนดับเทียนแล้วดึงผ้าห่มคลุมร่างบาง นางนอนหงายยกขาชันเข่ามือที่อยู่นอกผ้าห่มวางผสานกันตรงหน้าอกอย่างพอดี"ในเมื่อพ่อของเจ้า ยังคิดเรื่องพวกนี้อยู่ งั้นข้าจะจัดการเรื่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-15ฉันเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ตอนที่ 28 วานหาคน
ในห้องครัวมีเสียงหัวเราะคิกคักดังออกมาเป็นระยะ ๆ หลี่หลิวทำเมนูง่าย ๆ สามสี่อย่างพร้อมทั้งกับแกล้มอีกสองสามอย่าง หลี่หลิวมีผู้ช่วยอย่างหวังลู่ และสืออิงคอยหยิบจับสิ่งของให้ตามที่นางต้องการ นางจึงทำอาหารได้อย่างคล่องมือ และรวดเร็ว"หลี่หลิวแม่ใหญ่ว่าเจ้าควรมีผู้ช่วยซักคนนะ อย่างพ่อครัวที่บ้านของเราเขาจะเป็นมือเป็นเท้าให้เจ้าได้อย่างดีเลยล่ะ ต่อไปหากเจ้าไปไหนมาไหนก็จะสะดวกสบายมากขึ้นเจ้าคิดเห็นเช่นไร"สืออิงมองร่างน้อย ๆ ที่จับกระทะควงตะหลิวอย่างมั่นคง อีกทั้งยังมีรอยยิ้มที่ร่าเริงประดับอยู่บนใบหน้าเสมอ ในเมื่อนางมาเป็นคู่หมายของบุตรชายตนแล้ว สืออิงก็อยากให้นางได้พักผ่อนมากกว่านี้ ดูจากมือน้อย ๆ ที่ควรนุ่มนิ่มนั้นมันกลับสากเหมือนผ่านสมรภูมิรบมาอย่างยากลำบาก นางเห็นเช่นนั้นก็อดห่วงใย และเอ็นดูนางไม่ได้"หากท่านว่าเช่นนั้นก็ได้เจ้าค่ะ" หลี่หลิวตอบรับไป ยังไงซะในภายภาคหน้าร้านนั่งกินของข้าจะต้องใหญ่ขึ้นมาก หากได้พ่อครัวที่คล่องตัว และรู้งานมาช่วยก็จะดีไม่น้อย ส่วนข้าแค่ให้ท่านแม่คอยคุมงานให้ก็ได้แล้ว"เช่นนั้นก็ดี ต่อไปเจ้าจะได้ไม่ต้องทำงานจนเหน็ดเหนื่อยอีก ข้าล่ะกังวลว่าเจ้าจะทำแต่งานจนลื
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-15ฉันเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ตอนที่ 29 บ่อปูน
เที่ยงวันเมื่อได้คนงานตามที่ต้องการหลี่จงจึงขอตัวกลับบ้าน สืออิงสงสัยว่านางต้องการคนงานชายไปทำอะไรจึงได้ขอตามไปดูด้วย ขากลับหลี่จงก็ควบม้านำทางรถม้าของสือไท่ และรถเกวียนของคนงานจนมาถึงบ้านที่มีคนนับไม่ถ้วนนั่งกินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย ลูกค้าพากันให้ความสนใจว่าบ้านหลี่จะทำอันใดกัน แต่ก็ต้องยอมรับว่ารสชาติของอาหารมันเชิญชวนให้น่าสนใจมากกว่า พวกเขาจึงพากันรีบกินอาหารก่อนที่จะถึงเวลาที่ทางร้านกำหนดไว้"แม่ใหญ่" หลี่หลิวที่กำลังจะเรียกเจ้าเล็ก แต่สายตาของนางก็หันไปพบแม่ของสือไท่เข้าเสียก่อน นางจึงได้กล่าวทักทายท่านไปตามมารยาท"ข้าเพียงแค่แวะมาเที่ยวเล่นเพียงเท่านั้น และข้าก็ไม่ได้มาหาเจ้าเป็นเวลาสองอาทิตย์แล้วด้วย ว่าแต่เจ้าจะทำอะไรงั้นรึ หากมีอะไรให้แม่ใหญ่ช่วยก็บอกได้เลยนะ"สืออิงเดินอุ้ยอ้ายมาหาหลี่หลิว และสวมกอดนาง ก่อนที่จะถามไถ่ว่านางต้องการทำอันใด"ข้าอยากทำบ่อปูนแล้วมุงหลังคาด้วยกระเบื้อง เพื่อเอาไว้ใส่กุ้ง และปูเจ้าค่ะ"สือไท่ยิ้มน้อย ๆ ให้นางแล้วหันไปคุยกับหลี่เฉิน เพราะเขาเอาแต่ชวนพี่สือไท่ของเขาเข้าไปที่ใต้ถุนบ้านเพื่อหาของกิน"ท่านไปหาอะไรกินก่อนเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าจะสั่งงานพว
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-15
บทล่าสุด
ฉันเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ตอนที่ 50 ไม่ใช่ความฝัน จบ
"อ้าว....ยัยลูกคนนี้หนิ ถ้าไม่สบายทำไมไม่เข้าไปนอนในห้องนอนล่ะเนี่ย" หมิงหลิวมองไปที่ลูกสาวที่หลับไปทั้งแบบนั้น รองเท้าก็ยังไม่ได้เปลี่ยนเลยแท้ ๆ สงสัยเสี่ยวเหมยจะถูกหัวหน้ากดดันมาอีกสิท่า เห้อ...สมัยนี้ทำงานมันไม่ง่ายเลยจริง ๆ"แม่บอกแล้วว่าให้หาผู้ชายดี ๆ สักคนมาคอยดูแล ถ้าไปดูตัวตามที่แม่บอกแต่แรกคงจะไม่เป็นแบบนี้ ป่านนี้คงยิ้มหน้าบานเท่ากระด้งไม่ก็ออกไปเดทดูหนังผ่อนคลายแล้วซักหน่อยก็ยังดี" หมิงหลิวบ่นให้ลูกสาวหัวรั้นพร้อมทั้งเดินไปเอาผ้าห่มมาห่มตัวให้เสี่ยวเหมยวันนี้เป็นวันหยุดของเสี่ยวเหมยว่าแต่เสี่ยวเหมยไปไหนมากันแน่นะ ไหนว่าจะไปหาเพื่อนแล้วไหงถึงได้กลับมาอยู่ในสภาพแบบนี้กันหมิงหลิวส่ายหัวไปมาเบา ๆ อย่างไม่เข้าใจ ถึงแบบนั้นแต่เธอก็เดินเข้าครัวไปต้มโจ๊กไว้รอให้หมิงเหมยที่เป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวของเธอ"หมิงหลิวเอ้ย ทำไมเสี่ยวเหมยของเราถึงตัวร้อนแบบนี้ล่ะ"เสียงแหบชราของย่าหมิงดังมาจากห้องรับแขก ทำให้หมิงหลิวที่ทำโจ๊กอยู่ทำหน้างุนงง เมื่อกี้เสี่ยวเหมยยังไม่มีไข้นี่นาแล้วจู่ ๆ มีไข้ขึ้นมาเฉยเลยงั้นเหรอ หมิงหลิวปิดเตาเมื่อต้มโจ๊กเสร็จแล้วเธอก็เดินออกมาดู เห็นย่าหมิงกำลังเช็ดตัวให้เ
ฉันเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ตอนที่ 49 ข้าอยากมีเจ้าตัวเล็ก
หลังจากวันที่สืออิงคลอดบุตร สือไท่ก็พาบ้านหลี่แวะไปเยี่ยมเยียนอยู่หลายครั้ง จนหลี่หลิวที่ไม่ค่อยไปไหนนักก็มักไปติดอยู่กับบ้านนั้นเข้าเสียแล้ว"วันนี้เจ้าจะไปหาสือต้าเหนิงอีกแล้วรึ ไหนเจ้าบอกว่าวันนี้จะทำสบู่ หรือว่าเจ้าเปลี่ยนใจไม่ทำแล้ว" หลี่จงเดินมารดน้ำผักยามเช้าแล้วถามไถ่ผู้เป็นน้องสาวขึ้นอย่างสงสัย"ข้าไปแค่ครู่เดียวเท่านั้น เดี๋ยวช่วงสายหน่อยข้าก็จะกลับมาทำงานเช่นเดิม""ในเมื่อเจ้าชอบเด็กถึงเพียงนี้ เหตุใดเจ้าจึงไม่มีให้เขาสักคนล่ะ""นี่ พี่ใหญ่...ข้าชอบเด็กก็จริง แต่ข้าก็ยังไม่อยากมีในเร็ว ๆ นี้หรอกนะ ข้ายังไม่พร้อมน่ะ""งั้นเจ้าก็อยู่บ้านบ้างสิ งานโรงเตี๊ยมเจ้าก็แทบจะโยนมาให้ข้าหมดแล้ว เจ้าหนิมันจริง ๆ เลยนะ""จะให้ข้าทำเช่นไรได้ เจ้าตัวเล็กนั่นน่ารักขนาดนั้น แถมแก้มน้อย ๆ ก็น่าหยิกน่าชังยิ่งนัก""น้องรอง...ข้าขอเตือนเจ้าไว้ก่อน นั่นไม่ใช่เจ้าเล็กของเรานะ ห้ามแม้แต่จะคิดที่จะไปหยิกแก้มเขาเชียวล่ะ""ข้ารู้หรอกน่า ชิ...ข้าล่ะเกลียดท่านจริง ๆ" หลี่จงส่ายหัว และยิ้มน้อย ๆ แล้วส่งเสียงหัวเราะเบาๆ ในลำคออย่างรู้ทัน นางชอบหยิกแก้มนุ่ม ๆ ของเด็กเป็นที่สุด มีหรือข้าจะไม่รู้"เอาล่ะ หาก
ฉันเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ตอนที่ 48 สือต้าเหนิง
ณ บ้านสือ....ยามอู่ ช่วงสิบเอ็ดโมงเช้าจนถึงเกือบบ่ายโมง"เร็วหน่อย ๆ นายหญิงจะคลอดแล้ว" ลุงชิงหัวพ่อบ้านวัยสี่สิบเอ็ดปีสามีของป้าชิงหร่วน ส่งเสียงบอกสาวใช้ในเรือนให้รีบไปเตรียมข้าวของตามที่หมอตำแยบอก"นายท่านขอรับ เดี๋ยวข้าส่งคนไปบอกนายน้อยดีหรือไม่ขอรับ"ลุงชิงหัวถามนายท่านของตนที่เดินวนไปมาอยู่หน้าห้องนอนหลายรอบอย่างตื่นเต้น"จะทำเช่นนั้นได้อย่างไร เขาพึ่งเข้าห้องหอไปเมื่อคืน แถมดูจากสภาพของเขาแล้วตอนนี้คงยังเมาค้างอยู่อย่างแน่นอน" ใบหน้าของสือหานปรากฎแววของความอดรนทนไม่ไหวขึ้นมาจาง ๆ"แต่อย่างน้อย เราควรไปแจ้งข่าวให้นายน้อยทราบสักหน่อยนะขอรับ" ลุงชิงหัวกล่าวทักท้วงนายท่านสือหานด้วยความห่วงใย"ข้าคิดว่าหากนายน้อยรู้เรื่องไม่ว่าจะเป็นเช่นไรเขาจะต้องรีบบึ่งมาที่นี่อย่างแน่นอนขอรับ""เอาตามที่ท่านเห็นสมควรเถอะ แค่นี้ข้าก็ร้อนใจจะแย่อยู่แล้ว"สือหานที่ได้ยินเสียงกรีดร้องของภรรยาดังออกมาจากด้านในเป็นพัก ๆ ทำให้เขาปวดใจจนยากที่จะอธิบาย ในตอนนี้เขาก็ไม่มีกระจิตกะใจไปสนใจเรื่องอื่นอีกแล้ว เขาได้แต่เดินวนเวียนไปมาอยู่หน้าห้องนอนอย่างร้อนใจ ใบหน้าของสือหานในยามนี้ปราศจากรอยยิ้มอันอบอุ่นมีแต่ค
ฉันเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ตอนที่ 47 ส่งตัวบ่าวสาว
ยามไฮ่ สี่ทุ่มโดยประมาณ...."ท่านพี่… ข้าว่าน่าจะได้เวลาแล้วนะเจ้าคะ"สืออิงเรียกสามีของตนที่กำลังติดลมดื่มด่ำสุรากับเพื่อนฝูงจนลืมเวลาไป"ถึงเวลาแล้วรึ?" สือหานที่ใบหน้าแดงก่ำวางจอกสุราลง แล้วหันมาถามสืออิงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ โดยมีป้าชิงหร่วนคอยนวดขาให้นางเพื่อคลายความเมื่อยล้า"เจ้าค่ะ นี่ก็ดึกมากแล้ว หากรอนานกว่านี้อีก เจ้าลูกชายของท่านพี่คงหมดสภาพไปแล้วอย่างแน่นอน" สืออิงหันหน้าไปทางสือไท่ที่ร่ำสุรามงคลกับเพื่อนพ้อง จนตอนนี้เขาดูเมามายแถมสนุกสนานจนลืมไปแล้วว่าตนกำลังทำอะไรอยู่"เว่ยหนิง..."สือหานเรียกเว่ยหนิงที่อยู่โต๊ะข้าง ๆ ที่เขาดื่มสุราไปเพียงเล็กน้อยแต่พอควร และคุยเล่นกับจางปิงกับครอบครัวอย่างสนุกสนาน ดูท่าทางแล้วพอถึงเวลาจริงจังกับเป็นเว่ยหนิงที่พึ่งพาได้มากที่สุด"เดี๋ยวพ่อมานะ เจ้าอยู่กับท่านแม่ และเล่นกับพี่ชายไปก่อน""ขอรับท่านพ่อ" เสียงเล็ก ๆ ของเด็กวัยสองขวบ ตอบรับผู้เป็นบิดา และหันไปเล่นกับพี่ชายที่เป็นบุตรชายของจางปิงต่อ เว่ยหนิงใช้มืออันหนาใหญ่ ยีหัวบุตรชายเบา ๆ แล้วลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะของนายท่านสือหาน"นายท่าน"เว่ยหนิงลุกขึ้นยืนเต็มตัว เขาก้าวขาเพียงเล็กน้อยก็มาถึง
ฉันเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ตอนที่ 46 แต่งงาน
"ตั้งใจทำงานกันหน่อย อีกเดี๋ยวพอลูกค้าเริ่มมาแล้วจะวุ่นวายกันไปใหญ่ ตรงนั้นน่ะดึงผ้าให้ตึงกว่านี้อีกหน่อยมันหย่อนจนเกินงามไปแล้ว" สืออิงที่นั่งเก้าอี้ใช้พัดที่ยังไม่กางออกชี้สั่งงานคนงานของตน และแม่บ้านที่นำมาด้วยให้ช่วยกันเร่งมือตั้งแต่เช้าตรู่ยิ่งนางได้เห็นท่าทีของสือไท่ว่าเขามีความสุขมากแค่ไหนในตอนที่เขากลับไปถึงบ้าน นางยิ่งมีความกระตือรือร้นมากยิ่งขึ้น และยังหวังลึก ๆ ในใจว่านางยังจะทนไหวจนกว่าสือไท่จะตบแต่งจนเสร็จ สืออิงคอยบอกทารกในครรภ์อยู่เสมอว่าให้อดทนรอจนกว่าจะเสร็จงานแต่งของพี่ชายจึงค่อยออกมาพบเจอกัน เพราะนางอยากให้งานแต่งของสือไท่ครบถ้วนสมบูรณ์ไม่มีที่ติ นางจึงต้องลากร่างกายที่เหมือนจะพร้อมคลอดทุกเมื่อออกมาเร่งจัดแจงทุกอย่างให้เรียบร้อย"พี่สืออิง ท่านไม่ต้องเร่งรีบไป ข้ารู้ว่าท่านอยากอยู่รอดูวันนั้นของสือไท่ด้วยตาของท่านเอง แต่หากท่านฝืนตัวเองมากเกินไปตัวท่านเองนั่นแหละจะลำบาก ดูเอาเถอะทั้งสือไท่ และหลี่หลิวต่างมาคอยดูแลคุมงานอย่างใกล้ชิดถึงเพียงนี้ ท่านก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าเถอะที่จะคอยตรวจตราพวกเขาอีกที"หลี่ลู่เห็นพี่สืออิงมานั่งคอยสอดส่องอย่างใกล้ชิด และออกคำสั่ง
ฉันเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ตอนที่ 45 จัดบ้าน
หลังจากสร้างบ้านที่ท้ายสวนเสร็จหลี่หลิวก็พยุงท่านแม่ใหญ่อย่างสืออิงที่ท้องโตเต็มที่เดินตรวจตราดูความเรียบร้อยจนนางพอใจ หลี่ลู่เดินข้าง ๆ ตามมาพร้อมกับสือหาน และสือไท่ ก่อนจะพูดคุยเรื่องการจัดงานแต่งในอีกไม่กี่สิบวันข้างหน้าด้วยความกระตือรือร้น"เรื่องของแม่นางกงซูหนิงก็จบลงด้วยดี ต่อไปนี้ก็คงไม่มีอะไรมาคอยกวนใจหลี่หลิวอีกแล้วล่ะ" สือหานกล่าวพร้อมกับมองบ้านหลังที่ไม่เล็ก และไม่ใหญ่จนเกินไปอย่างพอใจ หลี่หลิวสร้างบ้านได้น่าอยู่ถึงเพียงนี้เชียวรึ ถึงข้าวจะของยังจัดการไม่เรียบร้อยดีเท่าไหร่นักแต่โดยรวมแล้วดูลงตัวเป็นอย่างมาก ถึงมันจะเรียบง่ายแต่ก็ดูเรียบหรูอย่างบอกไม่ถูก ไม่คิดเลยว่าบ้านธรรมดาหลังหนึ่งแต่ด้านในจะสามารถดูดีได้ถึงเพียงนี้"ตรงนี้ข้าจะเอาไว้ต้อนรับแขกเจ้าค่ะ"เมื่อเดินออกมาจากตัวบ้านที่สร้างเป็นเรือนหอ หลี่หลิวก็หันมาบอกว่าชายคาที่ยื่นออกไปนี้นางเตรียมไว้สำหรับรองรับแขก เพื่อว่าพวกท่านทั้งหมดมาเยี่ยมเยือนก็จะได้มานั่งพักชมวิวตรงจุดนี้ มันมีโต๊ะไม้ยาวที่สามารถรองรับผู้คนได้กว่าแปดถึงสิบคน ซึ่งหลี่หลิวมองเห็นว่าในอนาคตอาจจำเป็นต้องได้ใช้มันอย่างแน่นอน"เจ้าออกแบบบ้านหลังนี้ด้วย
ฉันเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ตอนที่ 44 ย่านเริงรมย์ 2
"เจ้าอยากมาเป็นนางคณิกาที่นี่งั้นหรือ""ใช่เจ้าค่ะ"นายหญิงแห่งหอคณิกามองไปที่ใบหน้าเปื้อนยิ้มของนางแล้วก็ต้องตกใจ แม่นางผู้นี้คือบุตรสาวของนายท่านกงเหวินผู้ที่เคยมีชื่อเสียงกว้างขวาง ถึงแม่นางกงจะงดงามไม่น้อยแต่ข้าก็ไม่สามารถรับคนที่มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เช่นนี้เข้ามาเพื่อทำให้หอคณิกาของข้าแปดเปื้อนได้ ถึงจะเสียดายใบหน้าที่งดงามของนางอยู่ไม่น้อยก็ตาม การไม่เข้าไปยุ่งกับคนเช่นนี้นั้นย่อมดีกว่าอย่างแน่นอน"ข้าดูจากใบหน้าของเจ้าก็พอใช้ได้ แต่ตอนนี้ข้ายังไม่รับนางคณิกาเพิ่มหรอกนะเจ้ากลับไปเสียเถอะ""ทำไมล่ะเจ้าคะข้า...ข้าสามารถเต้นรำ หรือทำงานอะไรก็ได้นะเจ้าคะ""เด็ก ๆ ส่งนางออกไปที""ขอรับนายหญิง""ไม่ต้อง ข้าออกไปเองได้"เมื่อกงซูหนิงเห็นชายหนุ่มที่มีใบหน้าโหดเหี้ยมน่ากลัวเดินมาทางนาง นางที่นั่งคุกเข่าอยู่เมื่อครู่เพื่อที่จะอ้อนวอนนายหญิงจึงรีบลุกขึ้นเชิดหน้าหยิ่งทะนงตน กระทืบเท้าไปหนึ่งทีอย่างไม่พอใจแล้วหันหลังเดินออกไปจากหอคณิกาทันที"นายหญิงเจ้าคะ ท่านไม่เสียดายนางรึเจ้าคะ นานมากแล้วนะที่หอคณิกาของเราไม่มีนางคณิกาใหม่ ๆ มาบ้างเลย""เจ้าดูเอาเถอะ กิริยาเช่นนี้มีหรือจะรับแขกได้ หากรับมานา
ฉันเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ตอนที่ 43 ย่านเริงรมย์ 1
"ปล่อยข้านะ อย่านะ!!"เสียงร้องของหญิงสาวดังออกมาจากมุมอับของกำแพง มีชายหนุ่มน้อยใหญ่สามสี่คนที่กำลังเมามายมารุมรังแกนาง"ปล่อยลูกสาวข้าไปเถอะนะ พวกเราเป็นแค่เพียงขอทานจน ๆ เพียงเท่านั้น ได้โปรดเถอะ" ชายชราผมขาวยกมืออ้อนวอนกลุ่มคนเมาที่พยายามจะมาลวนลามบุตรสาวของตน"เจ้าอยากได้เงินไม่ใช่หรือ ไปกับพวกข้าซะสิ ข้าจะให้เงินมากมายกับเจ้าเอง"ชายร่างท้วมผิวดำคล้ำพุงป่องพยายามล่อลวงนางด้วยการถือเงินอีแปะเป็นพวง ๆ เพื่อหวังจะหลอกล่อนาง"ข้าไม่เอา ๆ ปล่อยมือข้านะ""ปล่อยข้ากับบุตรสาวของข้าไปเถอะ""ใครจะอยากได้เจ้ากันล่ะ ข้าแค่ต้องการบุตรสาวของเจ้าเพียงเท่านั้น หลีกไปให้พ้น!!!" กลุ่มชายที่เมามายผลักดันชายชราออกไปด้วยเท้า จากนั้นใช้ผ้าออกมาเช็ดปัดเสื้อผ้าออกเหมือนกับว่ามันสกปรกมาก และน่าขยะแขยง"ทำอะไรกันน่ะ"เสียงกลุ่มคนของทางการดังขึ้นมาจากด้านหลังของชายหนุ่ม ทำให้พวกเขาสบถด่า แล้วรีบเอามือปิดใบหน้าก่อนจะรีบวิ่งออกไป"ท่านลุง แม่นาง ไม่เป็นไรใช่ไหม""ข้าไม่เป็นไร ข้าขอบคุณพวกเจ้ามาก ที่เข้ามาช่วยข้ากับบุตรสาวได้ทันเวลา ขอบคุณจริง ๆ ""ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ว่าแต่พวกท่านเคยเห็นแม่นางคนหนึ่งที่รูปร่าง
ฉันเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ตอนที่ 42 อย่าทำเลย
"ท่านพี่ ท่านไปไหนมาหรือเจ้าคะ" เสิ่นเหนียงเหนียงถามสามีที่พึ่งกลับมาเอาตอนมืดค่ำ ยังดีที่รถม้ามีคบเพลิงจึงทำให้นางเบาใจลงมาบ้าง"ไม่มีอะไรหรอก ข้าแค่ไปช่วยคนมาน่ะ"หลี่จงมองไปทางหลี่หลิวที่ยืนอยู่ในมุมมืดเพราะว่าชายเสื้อและกระโปรงของนางเปื้อนไปด้วยเลือดมากกว่าเขาเสียอีก ยิ่งชุดที่นางสวมใส่อยู่นั้นเป็นสีอ่อนเท่าใด มันก็ยิ่งสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจน เขาจึงต้องชวนเมียรักเข้าไปในบ้าน แล้วไปนั่งที่โต๊ะใหญ่ตรงที่นั่งประจำพร้อมกับกินอาหารที่นางเตรียมเอาไว้ให้ หลี่หลิวเห็นเช่นนั้นนางจึงเดินเข้ามาแล้วขอไปอาบน้ำล้างตัวเสียก่อน หลี่หลิวใช้เวลาช่วงที่ไม่มีใครสังเกตเห็นรีบเดินขึ้นบ้านไปเอาชุดมาเปลี่ยนแล้วรีบไปล้างกลิ่นคาวที่ติดตัวนางออกด้วยสบู่กลิ่นกุหลาบที่นางใช้เป็นประจำ หลี่หลิวนำชุดที่เปื้อนเลือดมาซักด้วยสบู่จนหายคาวแต่ยังคงมีรอยเลือดที่ล้างไม่ออกอยู่บ้าง หลังจากแต่งตัวด้วยชุดใหม่เรียบร้อยแล้วจึงเดินออกจากห้องน้ำมาแล้วนำชุดไปตากหลังบ้าน"ท่านรีบไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวข้าจะเอาชุดนี้ไปซักให้ มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังกันนะ" แม่นางเสิ่นถามไถ่สามีจนรู้เรื่องของแม่นางกงที่มาทำงานได้เพียงสามเดือน โดย
