All Chapters of เล่ห์รักนายมาเฟีย: Chapter 31 - Chapter 40

หลังวางสายฉันก็ไปเตรียมตัวทันทีฉันจะออกไปเจอกับเขา ไม่ว่าเขาจะจำได้หรือไม่ได้ก็ตาม ข้อมูลที่ได้มาเขียนไว้ว่าเขามักจะออกมาทานกาแฟที่ร้านแห่งหนึ่ง ร้านนั้นเปิดมาตั้งแต่สมัยเราเรียนมหาลัยแล้ว ไม่รู้ว่าการที่เขาชอบไปที่นั้นมันเป็นเพราะอะไรกันแน่ มันอาจจะเป็นจิตใต้สำนึกก็ได้และถ้ามันเป็นแบบนั้นฉันยังมีหวังใช่ไหม? หวังว่าเขาจะจำฉันได้..... ใช้เวลาประมาณ 1 ชั่วโมงฉันก็มาถึงที่ร้าน บรรยากาศที่นี่ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเท่าไหร่นักเมื่อเดินเข้ามาในร้านภาพเดิม ๆ ความรู้สึกเดิม ๆ ก็ย้อนกลับมาภาพเดทแรก ภาพวันเกิด หรือแม้แต่ภาพวันที่เขาคุกเข่าขอฉันแต่งงานที่นี่มีทุก ๆ อย่างของเราฉันกวาดสายตามองไปทั่วร้าน จนกระทั่งสายตาไปสะดุดกับชายคนหนึ่งคนที่ฉันไม่เคยลืมเขาไปได้เลยแม้ว่ามันจะผ่านมามากกว่า 20 ปีแล้วก็ตาม แค่เห็นด้านหลังฉันก็จำเขาได้แล้ว ขาทั้งสองก้าวไปหาเขาช้า ๆ โดยที่ฉันก็ไม่รู้ตัวฉันคิดถึงเขา คิดถึงมาตลอดรู้ตัวอีกทีก็มาหยุดอยู่หน้าโต๊ะเขาแล้ว เขาค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมาสบตาฉันสายตาเขาดูว่างเปล่า ไม่มีชีวิตชีวาเลย "สวัสดีครับ มีอะไรหรือเปล่า"เขายิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วเอ่ยถาม"คุณจำฉันไม่ได้

RINRADA TALKหลังจากที่ทิวเขาโทรมานัดฉัน ฉันก็จัดการเตรียมของที่ต้องใช้กระตุ้นเขาทันทีการที่เขาติดต่อมาไวแบบนี้แสดงว่าเขาต้องนึกอะไรบางอย่างออกแน่ ๆ ฉันจัดการนัดลูกให้ออกมาหาด้วย ถ้าไปได้สวย เราจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันซักทีวันรุ่งขึ้น ฉันมาถึงที่ร้านก่อนเวลานัดราว ๆ ครึ่งชม.ทางร้านพาฉันไปยังห้องส่วนตัวที่จองไว้รวมทั้งอาหารที่เขาชอบฉันก็ให้ทางร้านจัดทำไว้หมดแล้ว เหลือแค่รอเขามาถึงเท่านั้นรอไม่นานนัก ทิวเขาก็มาถึงที่ร้าน เขาสวมชุดลำลองง่าย ๆ สบาย ๆ แต่ออร่าก็ยังออกมาจนสาว ๆ ในร้านเหลียวหลังมองตามกันให้เพียบ"สวัสดีครับ คุณรินรดา”"สวัสดีค่ะ เรียกฉันว่ารินก็ได้นะค่ะ""ครับ”เรานั่งลงทานอาหารกันเงียบ ๆ บรรยากาศบนโต๊ะอึดอัดเล็กน้อยฉันแอบมองเขาอยู่เรื่อย ๆ จนสังเกตได้ว่าเขาดูกังวลบางอย่าง พอทานกันไปได้สักพักฉันก็เป็นฝ่ายเริ่มชวนเขาคุยก่อน"อาหารอร่อยไหมคะ”"อร่อยครับ...ของชอบผมทุกอย่างเลย”"ค่ะ ฉันทราบดี”"ผมขอเข้าเรื่องเลยนะครับ”เขาพูดพร้อมรวบช้อนส้อม มือหนาหยิบแก้วน้ำไปดื่มก่อนจะวางมันลงดังกึก"คุณกับผมเราเคยเป็นอะไรหรืเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า?""ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะคะ”"ผมฝั

"คุยอะไรกันอยู่ค่ะหนุ่ม ๆ”แม่ส่งเสียงถามก่อนจะนั่งลงซะอีก ทั้งคู่สะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะทำตัวปกติดูมีพิรุจกันแปลก ๆ แต่ก็ดูผ่อนคลายกันมากขึ้นกว่าตอนฉันออกไปอีก"ไม่มีอะไรแค่คุยกันตามประสาลูกผู้ชายใช่ไหม ลูกเขย”"ครับ คุณพ่อ”พี่ทิวพูดออกมายิ้ม ๆ อะไรกัน ก่อนออกไปเป็นอีกแบบเข้ามาเป็นอีกแบบ ทำเอาอยากรู้เลยว่าคุยอะไรกัน"พ่อไม่ได้ขู่อะไรพี่ทิวใช่ไหมคะ”ฉันหันไปถามพ่อแล้วมองหน้าทั้งคู่สลับกันไปมาอย่างระแวง"ฮ่า ๆ พ่อจะขู่อะไรเขาได้ล่ะ พ่อแค่ยอมรับเขาแค่นั้นเอง ไม่ดีเหรอ""ก็ดีค่ะ แต่มันแปลก ๆ ไม่ได้ชวนกันไปทำเรื่องไม่ดีใช่ไหมคะ”"นั่นสิ คุณไม่ได้ชวนทิวเทพไปทำอะไรแปลก ๆ ใช่ไหม"เป็นแม่ฉันที่ถามขึ้นบ้าง อยู่ดี ๆ จะสงบศึกกันไวขนาดนั้นเลยเหรอ"ผมแค่แสดงความจริงใจให้ท่านเห็นครับ คุณแม่""มั่นใจนะคะพี่ทิว ห้ามโกหกนะ”"ครับ พี่ไม่โกหกเหรอก"เขายกมือมายีหัวฉันจนผมเสียทรง เดี๋ยวตีมือเลยหมดสวยกันพอดีเรานั่งคุยกันต่อนิดหน่อยก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้าน พี่ทิวมีประชุมต่อเลยให้พี่นนท์ไปส่งฉันที่เพนเฮาส์ ส่วนพ่อกับแม่มีเรื่องต้องไปจัดการเลยออกไปด้วยกันเฮ้อออ วันนี้มีแต่เรื่อง ฉันทิ้งตัวพิงเบาะรถแล้วหลับตาล

'ตุบ'เสียงร่างของนวลที่สลบไปจากยาสลบดังขึ้นเบา ๆ ทิวเทพไม่สนใจเธออีกต่อไปเขาหันหลังแล้วเดินออกมาจากห้องนั้นอย่างไม่ไยดีระหว่างทางที่กลับขึ้นมา เขาก็อธิบายรายละเอียดให้พ่อของทิชาฟัง"ผู้หญิงคนนั้นเป็นพยาบาลที่ดูแลคุณแม่ตอนคลอดทิชาครับ เท่าที่รู้มา เธอร่วมมือกับมันลักพาตัวทิชาออกไปจากห้องเด็กอ่อน”"งั้นเหรอครับ คุณคิดดีแล้วใช่ไหมที่ทำแบบนี้""แน่นอนครับ เธอเป็นอีกคนที่ต้องได้รับบทเรียน""...."ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะทำร้ายครอบครัวของเขาแต่ด้วยนิสัยของพ่อทิชาแล้ว เขาก็อดสงสารไม่ได้เพราะยังไงอีกฝ่ายก็เป็นแค่ผู้หญิงเมื่อเห็นแบบนั้นทิวเทพจึงเอ่ยรับปากอย่างหนึ่งออกมา"ผมคงรับปากคุณพ่อได้แค่อย่างเดียวคือผมจะไม่ทำอะไรที่ถึงแก่ชีวิตแล้วกัน แต่คงต้องเจ็บตัวกันบ้าง...""ครับ ขอแค่เรื่องนั้นก็พอแล้ว ผมต้องกลับก่อนนะครับ เดี๋ยวรินจะสงสัยเอาได้”ได้ยินแบบนั้นพ่อของทิชาก็โล่งใจไปเปราะหนึ่ง เขาขอตัวแยกกับลูกเขยทันทีเนื่องจากออกมานานแล้ว"ครับคุณพ่อ ได้เรื่องเมื่อไหร่จะติดต่อไปครับ"ขึ้นมาด้านบนทั้งสองก็แยกย้ายกันไป ทิวเทพให้คนไปส่งพ่อของทิชา ส่วนเขาเรียกลูกน้องคนสนิทเข้ามาดำเนินการตามแผน"ได้เรื่องหรือย

ชาญวิทย์ที่ยืนรอเพื่อนของเขาอยู่ด้านนอกถึงกับชะงักเมื่อเห็นสภาพของทิวเทพ เสื้อเชิ้ตสีขาวเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด ชาญวิทย์รีบเดินไปดูคนเจ็บในห้องทันที เมื่อเห็นสภาพในห้อง หมอหนุ่มถึงกับถอนหายใจออกมา"เล่นหนักเลยนะมึง""อืม ฝากด้วย อย่าให้มันตาย...""เออ อาบน้ำกลับบ้านไปซะ ตอนนี้มึงไม่ควรทำอะไรต่อแล้ว”ไม่มีการตอบรับจากทิวเทพ ชาญวิทย์รอให้ลูกน้องของทิวเทพพาร่างที่หายใจรวยรินไปห้องพยาบาล ส่วนเขาก็ตามไปเพื่อทำการรักษาให้ เขาไม่ได้เห็นเพื่อนสติหลุดแบบนี้มาหลายปีแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าจะได้เห็นอีกครั้ง เพราะปกติแล้วทิวเทพเป็นคนใจเย็นมาก ระหว่างทางไปห้องพยาบาลเขาก็โทรหาเพื่อนอีกคนไปด้วย"โทรมาไมว่ะ!! ไม่ว่าง”"มาดูสภาพเพื่อนมึงด้วย""ไอ้ทิวมันเป็นไรว่ะ?""ไม่รู้โกรธใครมา ซัดยับเลย น่าจะสติหลุด”"เฮ้ย?! ขนาดนั้นเลย เดี๋ยวกูรีบไป ที่ไหน?""โกดัง”"เออ ๆ ไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”ชาญวิทย์กดวางสายแล้วเข้าไปดูคนไข้ทันที เขาโทรบอกไทเกอร์แล้วคงหายห่วงไปได้พักหนึ่งทิวเทพไม่ได้ไปอาบน้ำเพื่อเตรียมกลับแต่อย่างใด เขาเลือกที่จะไปหานวลผู้หญิงอีกคนที่เขาต้องจัดการ โดยมีนนท์กับนัทเดินตามไม่ห่าง'แกร๊ก'เสียงลูกบิดประตูดัง