Tous les chapitres de : Chapitre 281 - Chapitre 290

อวี้ม่านหวามองสภาพผุดผ่องไร้ราคีของหรงจือจือแล้วมองคราบเปรอะเปื้อนตามร่างกายตัวเอง หัวเราะขมขื่นออกมาว่า “ไม่นึกเลยว่าจะได้พบกันอีกครั้งในสภาพเช่นนี้”หรงจือจือมองนางอย่างสงบ แววตาไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆเพียงถามอย่างราบเรียบว่า “เจ้าต้องการพบข้าด้วยเรื่องอันใด?”ระหว่างพวกนางสองคนไม่ได้มีความสัมพันธ์ฉันท์มิตรที่จะมารำลึกความหลังกันได้อวี้ม่านหวาเห็นนางมีท่าทีเช่นนี้ก็โมโหขึ้นมาทันที “หรงจือจือ เจ้าเห็นข้าแล้วไม่รู้สึกผิดสักนิดเลยหรือ?”หรงจือจือฟังแล้วหัวเราะ “ข้าต้องรู้สึกผิดเรื่องอะไร?”อวี้ม่านหวา “หากไม่ใช่เพราะเจ้า แผนกอบกู้มาตุภูมิของข้ากับเสด็จพี่คงจะราบรื่นไปแล้ว เราทั้งสองเป็นสตรีเหมือนกัน เจ้าทำลายแผนการอันดีของข้า ทำลายความฝันที่ต้องการกอบกู้มาตุภูมิของข้า จะไม่รู้สึกผิดบ้างเลยหรือ?”หรงจือจือหัวเราะเยาะ “แล้วเจ้าเล่า? เราต่างเป็นสตรีเหมือนกัน เจ้ารู้ทั้งรู้ว่าฉีจื่อฟู่มีภรรยาอยู่แล้วแต่ก็ยังจะเข้าหาเขาอีก”“เจ้ากับฉีจื่อฟู่ทำให้ข้ากลายเป็นตัวตลกของทั้งแคว้นต้าฉี”“ทำให้ข้าถูกวิพากษ์วิจารณ์และดูแคลน เจ้าเคยรู้สึกผิดเมื่อใดหรือ? เจ้าก็มองว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดไม่ใช่หรือ

หรงจือจือถาม “ท่านราชเลขาธิการมาที่นี่ได้อย่างไร? อาการบาดเจ็บของท่านหายดีแล้วหรือ?”เฉินเยี่ยนซูตอบอย่างราบเรียบ “อืม ดีขึ้นแล้วล่ะ”แต่หลังจากที่พูดจบ เฉินเยี่ยนซูก็มองไปทางเซินเฮ่อที่อยู่ด้านข้าง แววตาเย็นยะเยียบเล็กน้อยเซินเฮ่อบอกว่าหรงจือจือส่งคนไปแจ้งสกุลเฮ่อว่านางหวาดกลัวที่ต้องมาพบอวี้ม่านหวาเพียงลำพังเขาจึงได้รีบมาที่นี่ทันทีแต่ดูจากท่าทีของหรงจือจือแล้ว นางดูจะคาดไม่ถึงว่าเขาจะมาเซินเฮ่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ไม่กล้าสบตากับท่านราชเลขาธิการ เขารู้สึกว่าตัวเองทำถูกต้องแล้ว หากไม่มีความช่วยเหลือจากเขา ท่านราชเลขาธิการกับคุณหนูสกุลหรงจะผัดวันประกันพรุ่งไปถึงเมื่อไรก็ยังไม่รู้หรงจือจือปฏิบัติตามมารยาทอย่างเคร่งครัด “เชิญท่านราชเลขาธิการก่อนเจ้าค่ะ”เฉินเยี่ยนซูไม่พูดอะไร เขาหันตัวเดินนำไปก่อน ส่วนหรงจือจือเดินตามด้านหลังหนึ่งก้าว นางคิดในใจ หรือว่าเฉินเยี่ยนซูจะมาเพราะต้องการรู้ว่าอวี้ม่านหวาขอพบนางด้วยเรื่องอะไร?ด้วยเหตุนี้จึงเล่าถึงถ้อยคำที่อวี้ม่านหวาพูดกับตัวเองให้เฉินเยี่ยนซูฟังด้วยเสียงเจื้อยแจ้วไพเราะเฉินเยี่ยนซูฟังจบแล้วตอบกลับอย่างราบเรียบว่า “อืม”เซินเฮ่อข

ท่านย่าบอกเพียงให้เขารอไปก่อน ไม่ต้องรีบร้อนหรือว่า…นางจะปฏิเสธตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว?เขาไม่อาจซ่อนความผิดหวังในใจได้ แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรออกไปก็มีสาวใช้นางหนึ่งเดินเข้ามาหาหรงจือจือจากไม่ไกลสาวใช้นางนี้ยิ้มว่า “รถม้าของท่านหญิงหนานหยางมีปัญหาหรือเจ้าคะ? ท่านหญิงจิงหวาของพวกข้าเดินทางผ่านมาพอดีและต้องการพาท่านไปส่ง ไม่ทราบว่าท่านหญิงจะกรุณาให้เกียรติหรือไม่?”หรงจือจือถอนหายใจด้วยความโล่งอก แม้จะไม่รู้ว่าเหตุใดท่านหญิงจึงช่วยเหลือตน แต่มันก็ช่วยคลี่คลายปัญหาตอนนี้ได้พอดีรีบตอบกลับไปว่า “รบกวนท่านหญิงแล้ว”จากนั้น หรงจือจือหันไปมองจีอู๋เหิงและพูดอย่างสุภาพ “ขอบคุณสำหรับความหวังดีจากคุณชายใหญ่จีในวันนี้ ได้ยินว่าช่วงนี้คุณชายพูดช่วยเหลือข้าไม่น้อยเลย หรงจือจือรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง ตอนนี้ท่านหญิงกำลังรออยู่ ขอตัวก่อน”จีอู๋เหิงประสานมือว่า “เชิญท่านหญิงก่อนเลย”สีหน้าเขาซีดขาวเล็กน้อย แววตาเจือด้วยความเศร้าโศกที่ไม่อาจปกปิดได้มิด ทั้งสองฝ่ายต่างก็เป็นคนฉลาด ในเมื่อหรงจือจือไม่ยอมรับน้ำใจจากเขา นั่นก็หมายความว่านางไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาหรงจือจือขึ้นไปบนรถม้าของท่

วันนี้รถม้าของหรงจือจือพังเสียหาย หากไม่ใช่ฝีมือของนางหวางก็คงเป็นฝีมือของหรงเจียวเจียว นางไม่สบอารมณ์มากยิ่งมาได้ยินถ้อยคำไร้สาระของหรงจือจือก็ยิ่งหมดความอดทนนางหันไปคว้าข้อมือของหรงเจียวเจียวหรงเจียวเจียวตกใจ “ท่านจะทำอะไร?”หรงจือจือจ้องนาง “มาสิ! พวกเราไปที่จวนของท่านราชเลขาธิการเดี๋ยวนี้ ไปถามเขาว่าช่วยเหลือข้าทุกครั้งเพราะเจ้าจริงหรือไม่”“หากเป็นเพราะเจ้าจริง เช่นนั้นต่อไปก็ขอให้เขาอยู่ห่างข้าให้ไกลหน่อย ข้าไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเขา!”นี่เป็นความในใจของหรงจือจือเช่นกัน หากเฉินเยี่ยนซูช่วยนางเพราะหรงเจียวเจียวจริงๆ เช่นนั้นนางก็ไม่อยากได้ความช่วยเหลือจากเขามีหลายเรื่องที่นางสามารถจัดการได้ด้วยตัวเอง เหตุใดต้องยอมให้หรงเจียวเจียวมาพูดให้รู้สึกสะอิดสะเอียนอยู่เรื่อยด้วย?หรงจือจือเห็นถึงความบ้าคลั่งในดวงตาหรงจือจือก็รู้สึกว่าความอดทนที่อีกฝ่ายมีต่อตัวเองมาถึงขีดจำกัดแล้วนางรีบชักข้อมือตัวเองออก “หรงจือจือ ท่านบ้าไปแล้วหรือ? มีคนที่ใดไปถามเรื่องแบบนี้กัน?”หรงจือจือยิ้มเยาะ “ทำไม เจ้าไม่กล้ารึ?”หรงเจียวเจียว “ข้าเป็นห่วงชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลต่างหาก…”หรงจือจือ

หลังจากที่หรงจือจือกลับถึงจวนก็ไม่ได้รีบกลับไปที่เรือนของตัวเองแต่อย่างใด แต่ไปที่ห้องหนังสือของมหาราชครูหรงมหาราชครูหรงเห็นนางเข้ามาก็เลิกคิ้วถาม “เรื่องที่คุกชั้นใน จัดการราบรื่นดีหรือไม่?”หรงจือจือ “ทุกอย่างราบรื่นดีเจ้าค่ะ”หรงจือจือไม่ได้ตอบอะไรมาก ส่วนมหาราชครูหรงก็ไม่ได้ถามอะไรมากเช่นกัน เรื่องที่ศาลหลงสิงมีเฉินเยี่ยนซูคอยดูอยู่ ไม่ต้องให้เขายื่นมือเข้าไปยุ่ง ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เขาก็อยู่ในช่วงไว้ทุกข์ ยิ่งไม่มีเหตุผลให้เข้าไปยุ่งด้วยเหตุนี้จึงพูดเพียงว่า “เช่นนั้นเจ้ามาที่นี่ด้วยเหตุอันใด?”หรงจือจือพูดเสียงเบา “วันนี้รถม้าของลูกล้อหัก ท่านพ่อน่าจะทราบดีว่านั่นเป็นรถม้าที่ท่านย่าสั่งทำให้ข้า”บางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องพูดสิ่งต่างๆ ให้ชัดเจนมากเกินไป มหาราชครูหรงฟังถึงตรงนี้ก็เข้าใจแล้วเขาขมวดคิ้วถาม “เจ้าคิดว่าเป็นฝีมือผู้ใด?”หรงจือจือ “ลูกไม่ทราบเจ้าค่ะ”มหาราชครูหรงเปลี่ยนคำถาม “เช่นนั้นเจ้าอยากให้จัดการเรื่องนี้อย่างไร?”หรงจือจือพูดด้วยความเคารพ “ลูกหวังเพียงว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้อีก”นางรู้จักบิดาของตัวเองดีเพียงใดอย่างไรนั้นหรือ? ครั้งนี้นางไม่ได้เป็นอ