MasukShare
บทที่ 285
Bab terkait
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 286
หรงจือจือพูดอย่างราบเรียบ “ก็แค่ของนอกกาย การได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขต่างหากที่สำคัญที่สุด”ตอนแรกจงเจิ้งอวี้รู้สึกดูแคลนในท่าทีอมทุกข์ของหรงจือจือ แต่เมื่อฟังถึงตรงนี้จึงค่อยเข้าใจว่าความยากลำบากของหรงจือจือนั้นน่าจะเกินกว่าที่นางจินตนาการไว้หากไม่หมดหนทางจริงๆ หญิงสาวคนใดจะคิดทำลายรูปโฉมของตัวเองกัน?ภายในใจอดรู้สึกเห็นใจขึ้นมาไม่ได้ “เจ้าอย่าทำอะไรบุ่มบ่าม อย่าได้สิ้นหวังและอย่าทำอะไรสุดโต่ง”หรงจือจือ “แน่นอนเจ้าค่ะ”มีหญิงสาวคนใดไม่ชอบความสวยความงามบ้างกัน? หากไม่จำเป็นจริงๆ นางเองก็ไม่อยากทำแบบนั้นจงเจิ้งอวี๋มองนางด้วยความตื่นตกใจครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ข้ามีเรื่องอยากให้เจ้าช่วย!”หรงจือจือประหลาดใจเล็กน้อย ด้วยฐานะของจงเจิ้งอวี๋แล้วจะมีเรื่องอะไรที่ต้องให้นางช่วยกัน?นางพินิจพิเคราะห์แล้วตอบ “เชิญท่านหญิงพูดเจ้าค่ะ”จงเจิ้งอวี๋ “ช่วงนี้ข้าถูกใจบุรุษผู้หนึ่ง อยากให้เจ้าช่วยเป็นแม่สื่อ วางใจได้ หากงานนี้สำเร็จ ข้าจะตอบแทนเจ้าแน่นอน”ใบหน้าของหรงจือจือกระตุก รู้สึกว่าคำพูดนี้ฟังดูไร้ที่มาแปลกๆจวนอ๋องจวินต้องการหาคู่ให้จงเจิ้งอวี๋ เหตุใดต้องให้นางช่วยเหลือด้วย? อีกอย่
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 287
วันนี้รถม้าของหรงจือจือพังเสียหาย หากไม่ใช่ฝีมือของนางหวางก็คงเป็นฝีมือของหรงเจียวเจียว นางไม่สบอารมณ์มากยิ่งมาได้ยินถ้อยคำไร้สาระของหรงจือจือก็ยิ่งหมดความอดทนนางหันไปคว้าข้อมือของหรงเจียวเจียวหรงเจียวเจียวตกใจ “ท่านจะทำอะไร?”หรงจือจือจ้องนาง “มาสิ! พวกเราไปที่จวนของท่านราชเลขาธิการเดี๋ยวนี้ ไปถามเขาว่าช่วยเหลือข้าทุกครั้งเพราะเจ้าจริงหรือไม่”“หากเป็นเพราะเจ้าจริง เช่นนั้นต่อไปก็ขอให้เขาอยู่ห่างข้าให้ไกลหน่อย ข้าไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเขา!”นี่เป็นความในใจของหรงจือจือเช่นกัน หากเฉินเยี่ยนซูช่วยนางเพราะหรงเจียวเจียวจริงๆ เช่นนั้นนางก็ไม่อยากได้ความช่วยเหลือจากเขามีหลายเรื่องที่นางสามารถจัดการได้ด้วยตัวเอง เหตุใดต้องยอมให้หรงเจียวเจียวมาพูดให้รู้สึกสะอิดสะเอียนอยู่เรื่อยด้วย?หรงจือจือเห็นถึงความบ้าคลั่งในดวงตาหรงจือจือก็รู้สึกว่าความอดทนที่อีกฝ่ายมีต่อตัวเองมาถึงขีดจำกัดแล้วนางรีบชักข้อมือตัวเองออก “หรงจือจือ ท่านบ้าไปแล้วหรือ? มีคนที่ใดไปถามเรื่องแบบนี้กัน?”หรงจือจือยิ้มเยาะ “ทำไม เจ้าไม่กล้ารึ?”หรงเจียวเจียว “ข้าเป็นห่วงชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลต่างหาก…”หรงจือจือ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 288
“แต่หากนางกลายเป็นฮูหยินราชเลขาธิการก็จะต่างออกไป”จากนั้น นางก็เห็นว่าใบหน้าหล่อเหลาดุจหยกขาวของเฉินเยี่ยนซูผู้สงบนิ่งแม้ภูเขาไท่ซานจะพังถล่มต่อหน้ากลายเป็นสีแดงก่ำหลังจากได้ยินในสิ่งที่นางพูดเฉินเยี่ยนซู “ตะ แต่งงานกับนางหรือ?”เซิ่งเฟิงหันหน้าไปทางอื่นด้วยความรังเกียจ ผู้ใดจะไปเชื่อกัน! ว่าท่านราชเลขาธิการผู้เก่งกาจด้านการวางกลยุทธ์จะติดอ่างเมื่อพูดถึงการแต่งงานกับนางในใจจงเจิ้งอวี๋เห็นสีหน้าของเฉินเยี่ยนซูแล้วยังจะมีสิ่งใดที่ไม่เข้าใจอีกกัน?นางรู้สึกประหลาดใจมาก ที่แท้แล้ว ราชเลขาธิการเฉินผู้ซึ่งถูกชาวโลกมองว่าไร้หัวใจก็มีนางในใจมาตั้งนานแล้วนางพูดว่า “ใช่เจ้าค่ะ ท่านราชเลขาธิการลองตรองดูเถิดว่าวิธีที่ข้าพูดเป็นวิธีที่ดีที่สุดจริงหรือไม่?”“ถึงแม้ว่าการแต่งงานจะถูกกำหนดโดยพ่อแม่ แต่สถานการณ์ตอนนี้ของท่านหญิงค่อนข้างพิเศษ”“นางเป็นคนฉลาด ข้ามองว่าหากท่านตระเตรียมคำพูดไปคุยกับนางด้วยตัวเอง นางอาจจะตอบตกลงก็เป็นได้”“เวลานี้ก็เย็นมากแล้ว ชิงหวาขอตัวกลับก่อน”ไม่ว่าผู้ใดก็รักสวยรักงามทั้งนั้น นางยอมให้ใบหน้าดวงงามของหรงจือจือถูกทำลายไม่ได้จริงๆ ด้วยเหตุนี้จึงมาพูดเรื่องนี
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 289
หลังจากที่หรงจือจือกลับถึงจวนก็ไม่ได้รีบกลับไปที่เรือนของตัวเองแต่อย่างใด แต่ไปที่ห้องหนังสือของมหาราชครูหรงมหาราชครูหรงเห็นนางเข้ามาก็เลิกคิ้วถาม “เรื่องที่คุกชั้นใน จัดการราบรื่นดีหรือไม่?”หรงจือจือ “ทุกอย่างราบรื่นดีเจ้าค่ะ”หรงจือจือไม่ได้ตอบอะไรมาก ส่วนมหาราชครูหรงก็ไม่ได้ถามอะไรมากเช่นกัน เรื่องที่ศาลหลงสิงมีเฉินเยี่ยนซูคอยดูอยู่ ไม่ต้องให้เขายื่นมือเข้าไปยุ่ง ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เขาก็อยู่ในช่วงไว้ทุกข์ ยิ่งไม่มีเหตุผลให้เข้าไปยุ่งด้วยเหตุนี้จึงพูดเพียงว่า “เช่นนั้นเจ้ามาที่นี่ด้วยเหตุอันใด?”หรงจือจือพูดเสียงเบา “วันนี้รถม้าของลูกล้อหัก ท่านพ่อน่าจะทราบดีว่านั่นเป็นรถม้าที่ท่านย่าสั่งทำให้ข้า”บางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องพูดสิ่งต่างๆ ให้ชัดเจนมากเกินไป มหาราชครูหรงฟังถึงตรงนี้ก็เข้าใจแล้วเขาขมวดคิ้วถาม “เจ้าคิดว่าเป็นฝีมือผู้ใด?”หรงจือจือ “ลูกไม่ทราบเจ้าค่ะ”มหาราชครูหรงเปลี่ยนคำถาม “เช่นนั้นเจ้าอยากให้จัดการเรื่องนี้อย่างไร?”หรงจือจือพูดด้วยความเคารพ “ลูกหวังเพียงว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้อีก”นางรู้จักบิดาของตัวเองดีเพียงใดอย่างไรนั้นหรือ? ครั้งนี้นางไม่ได้เป็นอ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 290
พูดเพียงว่า “ประเดี๋ยวเจ้าส่งเสื้อผ้าและเครื่องประดับไปให้จือจือสักหน่อย ถือว่าปลอบขวัญนาง”ภายในใจนางหวางไม่ยินดีแม้แต่น้อย กระนั้นกลับพูดได้เพียงว่า “ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะ”หลังจากที่นางหวางออกจากห้องหนังสือ สีหน้าของนางแปรเปลี่ยนเป็นน่าเกลียดอย่างรวดเร็ว มุ่งตรงไปยังเรือนเฮ่าเย่ว์ครั้นได้พบกับหรงเจียวเจียวก็พูดว่า “เจ้าได้สั่งให้คนไปทำอะไรกับล้อรถของพี่หญิงเจ้าหรือไม่?”หรงเจียวเจียวหลบสายตา “เรื่องนี้ ท่านแม่…”เห็นนางมีอาการเช่นนี้ ยังจะมีสิ่งใดที่นางหวางไม่เข้าใจอีกกัน?นางขมวดคิ้วว่า “เมื่อครู่นี้ท่านพ่อของเจ้าเรียกข้าไปดุด่าก็เพราะเรื่องนี้! ต่อไปอย่าได้ทำเรื่องโง่เขลาเช่นนี้อีก หากนางตกรถม้าตายอยู่ด้านนอกจริงๆ พวกเราทุกคนจะอับอายขายหน้ากันหมด”หรงเจียวเจียวมุ่ยปากพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “เช่นนั้นจะปล่อยให้นางมีชีวิตราบรื่นต่อหน้าพวกเราเช่นนี้ตลอดไปหรือ?”นางหวาง “มีวิธีที่ใช้จัดการนางอยู่เยอะแยะ ไม่จำเป็นต้องทำให้ท่านพ่อของเจ้าโมโห”หรงเจียวเจียวบ่นเสียงเบา “ท่านก็อายุปูนนี้แล้ว เหตุใดยังให้ความสำคัญต่อท่านพ่อเป็นอันดับแรกในทุกๆ เรื่องอยู่อีก”นางหวางมองนางตาขวาง หรงเจีย
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 291
หรงจือจือเย้ยหยันเบา ๆ เสียงหนึ่ง “ที่ข้าหยดบนปะการัง เป็นยาบำรุงอย่างดี ยาบำรุงขนานนี้ไม่มีรสชาติ สีแดง หยดบนปะการังเลือดสองหยด หมอประจำจวนย่อมมองไม่ออกอยู่แล้ว”“ปกติหรงเจียวเจียวจะใช้รังนกร่วมกับยานี้ ย่อมรู้สึกไม่สบายตัวเป็นธรรมดา”ร่างกายอ่อนแอก็จะไม่สบาย บำรุงมากเกินไปก็จะไม่สบายเช่นกันปกติบ่าวรับใช้ในเรือนของหรงเจียวเจียวไม่กินรังนก ย่อมไม่ได้เจ็บป่วยตามไปด้วย“ใช่ว่าหมอประจำจวนไม่เคยเอะใจว่าหรงเจียวเจียวบำรุงเยอะเกินไปหรือเปล่า แต่เคยตรวจดูของที่นางกินแล้ว ข้อสงสัยนี้ย่อมถูกตัดไปเช่นกัน”เจาซีตกตะลึง “นี่เป็นครั้งแรกเลยที่บ่าวรู้ว่า ยาบำรุงชั้นดีก็สามารถทำร้ายคนได้ สมแล้วที่เป็นฝีมือของหมอเทวดาผู้เฒ่า บ่าวจะเช็ดปะการังให้สะอาดและเก็บอย่างดีเจ้าค่ะ”หรงจือจือพยักหน้า “ไปเถอะ”ไม่นาน สาวใช้จ้าวก็นำคนมาส่งเสื้อผ้าและเครื่องประดับ กล่าวพร้อมเสแสร้งยิ้ม “ท่านหญิง นี่เป็นสิ่งที่ฮูหยินมอบให้ท่านเพิ่มเติม ท่านดูและเลือกเอาเถอะเจ้าค่ะ”หรงจือจือกวาดสายตามองทีหนึ่ง นางหวังรู้จักทำให้คนคลื่นไส้เสียจริงเสื้อผ้าพวกนี้สวยงามฉูดฉาดทุกตัว ล้วนเป็นแบบที่ได้รับความนิยมที่สุดในตอนนี้ เ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 292
แต่ไม่คิดเลยว่า หรงจือจือกลับคลี่ยิ้ม “ข้ากับฮูหยินหรง ก็เป็นแค่คนแปลกหน้าที่ใช้ชีวิตอยู่ใต้ชายคาเดียวกันเท่านั้น มีอะไรให้ตัดใจไม่ได้กัน?”“เครื่องทองเยอะขนาดนี้ คิดแล้วหากนำมาหลอมรวมกัน คงได้สักสองชั่งเป็นแน่”“หลังจ้าวหมัวมัวกลับไป ก็ฝากขอบคุณฮูหยินหรงแทนข้าด้วยนะ”เจาซีรีบก้าวเข้าไป แล้วนำเครื่องทองทั้งหมดมาเก็บขาของสาวใช้จ้าวกลับอ่อนลง “คุณหนู ทองพวกนี้เป็นทองที่ช่างมีชื่อเสียงทำขึ้นมาทั้งนั้น หากนำไปหลอมหมด จะน่าเสียดายแค่ไหน คุณหนู...”หรงจือจือฉีกยิ้มเล็กน้อยพลางเอ่ย “เสียดายหรือไม่เสียดาย ก็ไม่จำเป็นต้องให้จ้าวหมัวมัวเป็นห่วง จ้าวหมัวมัว ขอให้ตัวเองมีความสุขมาก ๆ เถิด”“จริงสิ แต่ไหนแต่ไรมาข้าก็รู้สึกถูกชะตากับเจ้า ยินดีช่วยเจ้าเป็นอย่างมาก จ้าวหมัวมัวจดจำคำนี้เอาไว้ให้ดีล่ะ”สาวใช้จ้าวได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกเพียงวิงเวียนศีรษะตาลายไประลอกหนึ่ง! ช่วยตนอะไรกัน นางไม่ทำร้ายตนก็ไม่เลวแล้ว! เดี๋ยวกลับไปอยู่ต่อหน้าฮูหยิน ตนจะอธิบายอย่างไร ตนเป็นคนออกความคิดนี้เองด้วย!เดิมทีช่วงนี้ฮูหยินก็สงสัยตนอยู่แล้ว คราวนี้เยี่ยมไปเลย?หรงจือจือ “ส่งแขก”จ้าวหมัวมัวทำสีหน้าอมทุกข์ พร้
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 293
หรงจือจือเงยหน้าขึ้นมองเขา แววตาไม่ต่างจากมองคนโง่คนหนึ่ง กระทั่งแฝงการเย้ยหยันเอาไว้สองสามส่วนหรงซื่อเจ๋อหน้าคล้ำดำเขียวไปหมด “ท่านมองด้วยสายตาเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?”หรงจือจือ “ความหมายง่ายมาก ท่านพ่อเป็นคนให้ยา ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้าและหรงเจียวเจียวเลย ต่อไปไม่ต้องเอาแต่เฝ้าคิดถึงแล้ว”หรงซื่อเจ๋อกล่าวขึ้นอย่างยากจะเชื่อ “ท่านไม่ให้?”หรงจือจือตอบกลับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ก็ไม่ใช่เสียทีเดียว เจาซี!”เจาซีนำยาสองขวดที่คุณหนูใช้ให้ตน เตรียมเอาไว้ก่อนหน้านี้มาวางบนโต๊ะหรงจือจือกล่าวขึ้นชืด ๆ อีกว่า “ยาสองขวดนี้ได้ผลดีกับแผลภายนอกเป็นอย่างมาก ในเมื่อที่ตัวเจ้ากับเจียวเจียวมีแผล ให้พวกเจ้าคนละขวด ก็ไม่เป็นไร ส่วนมากกว่านี้ ไม่ต้องพูดถึงแล้ว”หรงซื่อเจ๋อจ้องยาสองขวดนั้น พลางถามหรงจือจือ “แบ่งให้ข้าแค่สองขวด ท่านจะไล่ขอทานหรือ?”หรงจือจือแอบแสยะยิ้มอยู่ในใจ นี่เรียกว่าไล่ขอทานแล้วหรือ?หลายปีมานี้ หรงซื่อเจ๋อและหรงเจียวเจียว เคยให้ของอะไรตนบ้าง? ตนอยู่ที่จวนพวกเขา ยังสู้ขอทานไม่ได้เลยนางกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงชืด ๆ “เจ้าจะไม่เอาก็ได้ ข้าย่อมไม่บังคับให้เจ้ารับไปอยู่แล้ว หากไม่ม
Bab terbaru
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 312
แม้แต่หรงจือจือก็ยังรู้สึกประหลาดใจ นางถามเสียงเรียบ “พูดถึงว่าอย่างไรบ้างหรือ?”อย่างไรจวนเฉิงหยางโหวก็เป็นถึงจวนโหว ทั้งยังไม่ได้หย่าร้างแล้วยกขบวนกลับบ้านอย่างยิ่งใหญ่เหมือนนาง ตามหลักแล้วไม่น่าจะถูกนินทาอะไรได้ ทั้งยังเป็นที่รับรู้ทั่วทั้งเมืองหลวงแบบนี้เจาซีตอบ “เฮ้อ! พูดถึงทุกรูปแบบเลยเจ้าค่ะ บ้างก็บอกว่าฮูหยินโหวสังหารอนุไปหลายคน อนุบางคนกำลังตั้งท้องอยู่”“บ้างก็บอกว่าเฉิงหยางโหวหมายปองลูกสะใภ้ของตัวเอง ทำให้บุตรชายกับลูกสะใภ้กลัวจนต้องแยกบ้านไปอยู่ที่อื่น พูดกันไปเป็นตุเป็นตะ แต่เรื่องที่บุตรชายเขาแยกออกไปอยู่ที่อื่นก็เป็นความจริง”“บ้างก็บอกว่าสวีชิงชิงผู้เป็นบุตรสาวของเฉิงหยางโหวอิจฉาน้องสาวต่างมารดาของตัวเองที่มีหน้าตาสะสวยกว่า ด้วยเหตุนี้จึงทำการผลักน้องสาวต่างมารดาลงแม่น้ำ เกือบทำให้น้องสาวต้องตาย”“อ้อ แล้วก็ยังมีอีกเรื่องเจ้าค่ะ มีคนพูดว่าสวีชิงชิงมีใจให้แก่จีอู๋เหิงผู้เป็นคุณชายใหญ่ของจวนอ๋องเฉียน ลงมือทำอาหารส่งไปให้หลายครั้งแต่ก็ถูกปฏิเสธทุกครั้งไป”หรงจือจือตะลึงงันหลังจากได้ฟังตามหลักแล้วพวกนี้ถือเป็นเรื่องส่วนตัวมากๆ มันถูกขุดออกมาได้อย่างไร?เจาซีพูดต่อ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 311
เขาคิดทบทวนเหตุการณ์ที่พบเจอมาตั้งแต่ลืมตาดูโลกจนถึงวันนี้ แต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยไปก้าวล่วงเฉินเยี่ยนซูตั้งแต่เมื่อไรและตอนนี้ เฉินเยี่ยนซูก็พูดขึ้นว่า “สมัยที่เซียวจวิ้นอ๋องยังหนุ่ม เขาเคยดำรงตำแหน่งที่กรมโยธาธิการเช่นกัน ในฐานะพระญาติของราชวงศ์ เขาสมควรได้ร่วมเดินทางไปด้วย จะได้เป็นตัวแทนของฮ่องเต้ในการแสดงความห่วงใยต่อราษฎรชาวเมืองซานโจวที่อยู่ใกล้แม่น้ำหยางในเมืองซานโจว”หา?ทุกคนงุนงง นั่นเพราะเฉิงเหมี่ยนกับสวีเจ๋ออยากไปเพื่อให้ได้เลื่อนขั้นเลื่อนตำแหน่ง แต่ให้เซียวจวิ้นอ๋องไปจะมีประโยชน์อะไร?หากทำงานได้ไม่ดีจะต้องรับโทษ หากทำงานได้ดีอย่างมากก็ได้แค่คำชมจากฮ่องเต้มิหนำซ้ำ หากไม่ระวังเพียงเล็กน้อยก็อาจจะมีภัยถึงชีวิตเฉิงเหมี่ยนรีบถาม “ท่านราชเลขาธิการ จะให้เซียวจวิ้นอ๋องเป็นผู้บัญชาการ ส่วนข้าเป็นรองผู้บัญชาการหรือขอรับ?”เฉินเยี่ยนซู “ต้องให้เจ้าเป็นผู้บัญชาการอยู่แล้วสิ เจ้าต้องรับผิดชอบจัดสรรทุกอย่าง เซียวจวิ้นอ๋องเพียงแต่เป็นตัวแทนของราชวงศ์เท่านั้น”“ต้องให้เซียวจวิ้นอ๋องปรากฏตัวริมเขื่อนให้บ่อย เขาเป็นเสด็จปู่ของฮ่องเต้ มีเขาอยู่ แรงงานที่นั่นจะได้มีขวัญกำลังใจ”บร
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 310
สวีเจ๋อไม่โง่ถึงขนาดตั้งใจจะไปต่อต้านอาจารย์ของตนเองหรอก ก็แค่ไม่พอใจเสิ่นเยี่ยนซูเท่านั้นเขาสั่งการอย่างใจเย็น “ยังมีเวลาอีกครึ่งเดือน คำสั่งแต่งตั้งและโยกย้ายขุนนางออกจากตำแหน่งในปีหน้าก็จะส่งออกมา ลู่อวี๋ซินมีความประพฤติที่ไม่ดี แจ้งเสนาธิการฝั่งซ้ายของกรมขุนนาง ปลดเขาออกจากตำแหน่ง โดยไม่ต้องอธิบายรายละเอียดของเหตุผล”เซินเฮ่อ “ขอรับ”ในฐานะผู้สำเร็จราชการแทนและราชเลขาธิการ การแต่งตั้งหรือโยกย้ายอาลักษณ์ในกรมโยธาธิการคนเดียว ท่านเสนาบดีไม่จำเป็นต้องให้เหตุผล......เช้าวันรุ่งขึ้นพ่อบ้านหวงก็ส่งบัตรเยี่ยมไปที่จวนมหาราชครู เพื่อแสดงเจตนาว่าเสิ่นเยี่ยนซูต้องการจะเข้าไปเยี่ยมเยียนพ่อบ้านหวง “ท่านเสนาบดี รอจวนมหาราชครูตอบกลับมาแล้ว บ่าวจะไปรายงานท่านขอรับ”เสิ่นเยี่ยนซูหยักหน้า “อืม”หลังจากขานรับ เขาก็นั่งอยู่บนรถม้า ไปยังพระราชวังเพื่อเข้าเฝ้าในท้องพระโรงหลายวันมานี้รักษาบาดแผล การเข้าเฝ้าเช้าควรได้รับยกเว้นไปหลายวัน เพียงแต่เขาไม่มีเวลาว่างมากนัก เพราะเรื่องที่ฝ่าบาททรงลังเล ล้วนส่งมาให้เขาตัดสินใจทั้งหมดภาระราชการไม่มีละเลย แต่บาดแผลบนร่างกายกลับหายช้าลงเสียเล็กน้อย
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 309
เสิ่นเยี่ยนซูชะงักไปเล็กน้อยเซิ่งเฟิงก็รีบกล่าว “จะเป็นไปได้อย่างไร? เจ้าคงไม่ได้เห็นว่ากลยุทธ์ของเจ้าไร้ประโยชน์ จึงจงใจมาขู่ท่านเสนาบดีหรอกกระมัง?”เซินเฮ่อตัวชาไปหมดแล้ว จึงรีบกล่าว “เรื่องใหญ่เช่นนี้ ข้ายังจะล้อเล่นได้อีกหรือ?”จากนั้น เขาก็เล่าเรื่องที่เกี่ยวข้องกับลู่อวี๋ซินทั้งหมดให้ฟังหลังพูดจบ เซินเฮ่อถ็ถาม “ท่านเสนาบดี ตอนที่ท่านขอแต่งงานกับมหาราชครูหรง ได้พูดชัดเจนหรือไม่ว่าเป็นบุตรสาวคนใดขอรับ?”คำถามนี้กลับถามไปยังเสิ่นเยี่ยนซูแล้วเขากล่าวด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม “ไม่ได้เอ่ยชื่อ แต่น่าจะเป็นหรงจือจือ”เซิ่งเฟิงก็กล่าวต่อทันทีว่า “คนปกติก็คงคิดว่าเป็นคุณหนูใหญ่สกุลหรงกระมัง ตอนนั้นมหาราชครูหรงได้ถามก่อนแล้วว่า ท่านเสนาบดีมองเรื่องที่คนนอกพูดไม่ดีเกี่ยวกับคุณหนูใหญ่หรงว่าอย่างไร”“ท่านเสนาบดีพูดไปว่าข่าวลือย่อมหยุดลงที่ผู้มีปัญญา จากนั้นเขาก็คุยเรื่องแต่งงานแล้ว”“หรือว่าประโยคหน้าถามถึงบุตรสาวคนโต และประโยคหลังกลับพูดถึงบุตรสาวคนเล็กงั้นหรือ? หากเป็นเช่นนั้นจริง มหาราชครูหรงบ้าไปแล้วหรือไร?”คนคนนี้พูดคุย แบบนั้นก็กระโดดข้ามไปมาเกินไปแล้ว!คนปกติที่ใดจะพูดคุยอย่
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 308
ในฐานะที่เขาเป็นลูกศิษย์ของท่านเสนาบดี เขาจะต้องรู้ให้ได้ และเขาไม่เชื่อว่าลู่อวี๋ซินจะกล้าไม่พูด!แม้เช่นนี้จะเป็นการเปิดเผยความจริงเรื่องที่ตนเองแอบฟังคนอื่นคุยกัน แต่เพื่อความสุขของท่านเสนาบดี เขาไม่สนใจเรื่องนี้มากนักแต่ทว่านั่งรถม้าออกไปได้ไม่นาน บ่าวรับใช้ก็บอกว่า เห็นรถม้าของจวนสกุลลู่แล้วเซินเฮ่อคิดสักพัก ก็ให้คนตามไปกลับพบว่าอีกฝ่ายไปหอคณิกาขณะที่กำลังวางแผนว่าจะคุยเรื่องนี้กันวันหลัง สุดท้ายกลับเห็นเกี้ยวของเซียวจวิ้นอ๋องก็จอดอยู่ที่ปากประตู และลู่อวี๋ซินยังก้าวไปคารวะอยู่ด้านหน้าเซียวจวิ้นอ๋องอย่างนอบน้อมเซินเฮ่อรู้สึกว่าเรื่องราวไม่ธรรมดา จึงแอบตามเข้าไปแล้วแม่เล้าเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มพลางกล่าว “คุณชายท่านนี้ ไม่ทราบว่าท่านชอบแม่นางแบบใดหรือ ข้าน้อยจะจัดเตรียมให้ท่านเองเจ้าค่ะ...”เซินเฮ่อกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ข้าอยากรู้ว่าสองคนนั่นมาคุยอะไรกัน”รอยยิ้มที่อยู่ใบบนหน้าของแม่เล้าแข็งค้าง “คุณชายพูดล้อเล่นแล้ว พวกแขกคนอื่น ๆ คุยอะไรกัน ท่านจะรู้ได้อย่างไร ให้ข้าน้อยจัดคนมาให้ท่านเสียสองสามคนไม่ดีกว่าหรือเจ้าคะ...”เซินเฮ่อยื่นเงินให้นางหนึ่งใบ “นี่คือเงินห้
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 307
เซิ่งเฟิง “...”เจ้ารู้จักหาเหตุผลในตัวเองนี่นะครานี้เสิ่นเยี่ยนซูนิ่งเงียบลง ก็กล่าวเพียงว่า “ลำบากเจ้าแล้ว ข้ายังมีน้ำหมึกที่ประเมินราคาไม่ได้อยู่ ประเดี๋ยวจะส่งคนเอาไปให้เจ้าทีหลังแล้วกัน”เซินเฮ่อยืดอกและเชิดคางขึ้น พลางยิ้มออกมาด้วยฟันขาวใหญ่อีกครั้ง “ขอบคุณท่านเสนาบดีมากขอรับ!”แถมยังมองเซิ่งเฟิงอย่างยั่วยุอีกครั้งหนึ่งเซิ่งเฟิง “?”บางครั้งยังรู้สึกว่าเซินเฮ่อป่วยหรือไม่ แม้ทุกคนจะแข่งขันกันทั้งแบบเปิดเผยหรือซ่อนเร้นเพื่อชิงตำแหน่งคนสำคัญอันดับหนึ่งของท่านเสนาบดี แต่คนผู้นี้กลับมักจะทำตัวราวกับหญิงสาวในเรือนหลังที่แย่งชิงความโปรดปรานอยู่เสมอช่างทำให้รู้สึกหนาวสะท้านใจจริง ๆเมื่อเห็นเสิ่นเยี่ยนซูยังคงดูกลยุทธ์พวกนั้นอยู่ เซิ่งเฟิงก็ประหลาดใจเล็กน้อย “ท่านเสนาบดี สิ่งนี้ยังมีอะไรน่าดูอีกหรือขอรับ?”เสิ่นเยี่ยนซูกล่าวด้วยเสียงเรียบว่า “ดูเสียหน่อย วันหลังจะได้รู้ว่าควรจะคุยกับนางอย่างไร”หลายครั้งที่พบนาง ก็มักจะหาบทสนทนาไม่เจอมาโดยตลอดหรือจะบอกว่าเพราะกังวลว่าหัวข้อของเขา นางจะไม่สนใจ จึงมักจะนิ่งเงียบจนเกินไปอยู่เสมอแต่กลยุทธ์สามร้อยข้อที่เซินเฮ่อให้มา แม้จะวนเว
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 306
นางก็ไม่ได้พูดแข็งกร้าวเกินไป เพียงแค่กล่าวว่า “ลูกจะเชื่อฟังท่านพ่อ และพิจารณาให้ดีเจ้าค่ะ”สีหน้าของมหาราชครูหรงอ่อนลงเล็กน้อย พลางพยักหน้าเบา ๆ และกล่าว “ไปเถอะ! ท่านแม่ของเจ้าเลอะเลือนไปบ้าง แต่นางถึงอย่างไรก็ให้กำเนิดเจ้า เจ้าอย่าได้โต้เถียงกับนางเลย!”คำพูดนี้ของเขา ไม่ได้เกินความคาดหมายของหรงจือจือเลยแม้แต่น้อยท่านพ่อเป็นคนให้ความสำคัญกับความกตัญญูมากที่สุด เพราะเหตุนี้ จนถึงตอนนี้นางยังไม่เคยบอกท่านพ่อเลยว่า ความสัมพันธ์ของตนเองกับนางหวังถึงจุดทะเลาะกันจนขาดสะบั้นไปนานแล้วหากพูดเช่นนี้แล้ว นางหวังจะโดนดุ ส่วนตนเองไม่แน่ว่าจะต้องโดนตีหรงจือจือ “ลูกขอตัวก่อนเจ้าค่ะ”มหาราชครูหรงพยักหน้าเล็กน้อย หลังนางจากไป เขาก็ถอนหายใจยาว ๆ ทีหนึ่ง หากบุตรสาวสามารถแต่งงานกับลู่อวี๋ซินอย่างเชื่อฟัง และใช้ชีวิตต่อจากนี้ให้ดีได้ ตนเองก็ถือว่ามีคำอธิบายต่อท่านแม่แล้ว……เมื่อออกมาจากห้องหนังสือ และกลับเรือนของตนเอง หรงจือจือก็พบกับหรงซื่อเจ๋อนางไม่มองเขา และยิ่งไม่มีความคิดจะทักทายท่าทางเช่นนี้ ทำให้หรงซื่อเจ๋ออึดอัดใจ “หรงจือจือ เจ้าไม่เห็นข้าหรือ?”หรงจือจือทำเป็นไม่ได้ยินหรงซื
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 305
เมื่อหรงจือจือเพิ่งกลับถึงเรือนของตน นางหวังก็ปรี่เข้ามาราวกับคนเสียสติ เงื้อฝ่ามือหมายจะทำร้าย ทว่านางกำนัลเฉินคว้าข้อมือนางไว้ได้ทัน ยังบิดมันอย่างแรงในที่สุดนางหวังก็กรีดร้องออกมา “อ๊าก...”นางกำนัลเฉินก้าวถอยหลังด้วยสีหน้าเฉยเมย “ฮูหยิน บ่าวเคยเรียนท่านแล้วว่าบ่าวพอมีวิชาป้องกันตัวอยู่บ้าง หากใครบังอาจไม่เคารพท่านหญิง บ่าวจะไม่ไว้หน้าเป็นอันขาด” สีหน้าของนางหวังบิดเบี้ยว นางกุมแขนที่เจ็บปวดแทบขาดใจ มองหน้านางกำนัลเฉิน “เจ้ากล้าทำร้ายข้าจริงๆ หรือ?”นางนึกว่าอีกฝ่ายคงแค่มาทำทีขู่ให้กลัว แต่บัดนี้นางเพิ่งรู้ว่าตนเองคิดผิดมหันต์ กระดูกข้อมือแทบจะแหลกละเอียด!นางกำนัลเฉินเตือนว่า “ท่านหญิงเจ้าคะ บ่าวเป็นทูตของฮ่องเต้!”นางหวังตวัดสายตาอย่างดุดัน “แล้วเจ้ารู้หรือไม่ว่าลูกสาวข้าเจียวเจียว กำลังจะแต่งงานกับท่านเสนาบดี หากเจ้ากล้าหือกับข้า เจ้าจะไม่มีวันได้ตายดี!”นางกำนัลเฉินกล่าวด้วยท่าทีสงบนิ่งไม่สะทกสะท้าน “เช่นนั้นบ่าวก็ขอให้ฮูหยินทำให้บ่าวตายสมใจปรารถนาเถิดเจ้าค่ะ”นางหวัง “เจ้า...”นางเบนสายตาจากนางกำนัลเฉินอย่างเคียดแค้น พยายามสงบสติอารมณ์ นางกำนัลเฉินเป็นแม่นมของฮ่องเ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 304
“ตอนนี้ข้าไม่ใช่สะใภ้ตระกูลฉี ไม่มีอำนาจจัดการเด็กในท้องของอวี้ม่านหวา หากข้าทำจริง ย่อมต้องถูกลงโทษ”ฉีจื่อฟู่รีบกล่าวว่า “ข้าก็กลัวเจ้าจะถูกลงโทษ อยากจะช่วยเจ้า ถึงได้มานี่! ถ้าไม่ไหวจริงๆ เจ้าก็บอกว่า ข้าเป็นคนสั่งให้เจ้าไปทำแท้ง นั่นลูกของข้า ข้ามีสิทธิ์ที่จะไม่เอา อย่างนี้เจ้าก็จะพ้นผิดไปได้!”หรงจือจือหมดแรงจะต่อว่าเขาจริงๆ “ต่อไปนี้ท่านอย่าคิดจะช่วยข้าเลย การที่ท่านไม่ปรากฏตัวต่อหน้าข้า ก็คือการช่วยเหลือที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับข้าแล้ว”“จำไว้ ข้าหรงจือจือไม่คิดจะลดตัวไปจัดการกับเด็กที่ยังไม่เกิด ท่านเอาแต่พูดว่ารักข้า แต่ท่านไม่เคยเข้าใจข้าอย่างแท้จริงเลย”เมื่อกล่าวจบแล้ว นางไม่มองฉีจื่อฟู่อีกแม้แต่แวบเดียว ก้าวเร็วๆ เข้าจวนตระกูลหรงไปฉีจื่อฟู่ “จือจือ…”แต่ก็ไม่ได้รับแม้แต่การเหลียวหลังกลับมามอง ประตูใหญ่ของจวนตระกูลหรงปิดลงต่อหน้าเขาชิวยี่กระซิบเสียงเบาอย่างกระอักกระอ่วน “คุณชาย บ่าวก็บอกแล้วว่า ท่านควรจะถามก่อนว่าใช่ท่านหญิงทำหรือไม่…”นี่พอมาถึงก็ตัดสินว่าท่านหญิงผิดเลย ตอนนี้เป็นยังไงล่ะ ท่านหญิงโกรธแล้วฉีจื่อฟู่ขมวดคิ้วกล่าว “มีอะไรต้องถามอีก? เรื่องนี้มันไม่ชั
