All Chapters of โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น: Chapter 291 - Chapter 300

แต่ไม่คิดเลยว่า หรงจือจือกลับคลี่ยิ้ม “ข้ากับฮูหยินหรง ก็เป็นแค่คนแปลกหน้าที่ใช้ชีวิตอยู่ใต้ชายคาเดียวกันเท่านั้น มีอะไรให้ตัดใจไม่ได้กัน?”“เครื่องทองเยอะขนาดนี้ คิดแล้วหากนำมาหลอมรวมกัน คงได้สักสองชั่งเป็นแน่”“หลังจ้าวหมัวมัวกลับไป ก็ฝากขอบคุณฮูหยินหรงแทนข้าด้วยนะ”เจาซีรีบก้าวเข้าไป แล้วนำเครื่องทองทั้งหมดมาเก็บขาของสาวใช้จ้าวกลับอ่อนลง “คุณหนู ทองพวกนี้เป็นทองที่ช่างมีชื่อเสียงทำขึ้นมาทั้งนั้น หากนำไปหลอมหมด จะน่าเสียดายแค่ไหน คุณหนู...”หรงจือจือฉีกยิ้มเล็กน้อยพลางเอ่ย “เสียดายหรือไม่เสียดาย ก็ไม่จำเป็นต้องให้จ้าวหมัวมัวเป็นห่วง จ้าวหมัวมัว ขอให้ตัวเองมีความสุขมาก ๆ เถิด”“จริงสิ แต่ไหนแต่ไรมาข้าก็รู้สึกถูกชะตากับเจ้า ยินดีช่วยเจ้าเป็นอย่างมาก จ้าวหมัวมัวจดจำคำนี้เอาไว้ให้ดีล่ะ”สาวใช้จ้าวได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกเพียงวิงเวียนศีรษะตาลายไประลอกหนึ่ง! ช่วยตนอะไรกัน นางไม่ทำร้ายตนก็ไม่เลวแล้ว! เดี๋ยวกลับไปอยู่ต่อหน้าฮูหยิน ตนจะอธิบายอย่างไร ตนเป็นคนออกความคิดนี้เองด้วย!เดิมทีช่วงนี้ฮูหยินก็สงสัยตนอยู่แล้ว คราวนี้เยี่ยมไปเลย?หรงจือจือ “ส่งแขก”จ้าวหมัวมัวทำสีหน้าอมทุกข์ พร้

หลังจากเขาออกไปเจาซี “คุณหนูเจ้าคะ ก่อนหน้านี้คุณหนูให้บ่าว หาขวดลายครามที่เหมือนกับขวดที่หมอเทวดาใส่ยาให้คุณหนูเป๊ะ ๆ มาสองขวด แล้วใส่ยารักษาอาการบาดเจ็บทั่วไปเข้าไป คิดว่าคงคาดการณ์ถึงวันนี้แล้ว”หรงจือจือยกจอกชาขึ้นมา แล้วตอบกลับชืด ๆ “บนตัวพวกเขายังมีบาดแผลอยู่ และข้าก็มียาดี หากข้าไม่ให้กระทั่งยา ท่านพ่อรู้เข้าคงไม่พอใจแน่”“จะคิดว่าคนเป็นพี่สาวคนโตเช่นข้า ปฏิบัติกับน้องชายน้องสาวไม่ดี เช่นนี้ สถานการณ์ที่จวนของข้ามีแต่จะยิ่งยากขึ้น”ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ไม่สู้หลอกพวกเขาสักนิดสักหน่อยทำเช่นนี้ ดูผิวเผินทุกคนก็พอจะยอมรับได้...ไหนเลยหรงซื่อเจ๋อจะรู้ว่า ที่ตนถืออยู่ในมือ ไม่ใช่ยาดีอะไรเขาออกมาจากเรือนอี่เหมย สีหน้าบูดบึ้งจนแทบจะบิดเบี้ยวไปหมดแล้ว เขาส่งขวดลายครามให้อวี้เล่อขวดหนึ่ง “เดี๋ยวเจ้าเอาไปให้เจียวเจียวที”อวี้เล่อ “คุณชายรอง คุณชายไม่เอาไปให้ด้วยตัวเองหรือเจ้าคะ?”หรงซื่อเจ๋อ “ไม่ไป”เขาจะไปได้อย่างไร? เขาพูดกับเจียวเจียวอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะ ว่าจะเอายามาจากหรงจือจือให้หมด แถมยังบอกว่าจะให้ชุดกระโปรงที่หรงเจียวเจียวอยากได้อีกด้วย ทว่าตอนนี้ล่ะ?เขาจะเสียหน้

มหาราชครูหรงเองก็รู้สึกปวดหัว “นางเป็นผู้หญิงยิงเรือ ไปหนานหยางเพียงลำพัง ไม่คุ้นเคยกับสถานที่ หากเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นมา จะดีได้อย่างไร?”ที่เขาไม่อยากทำไม่ดีกับหรงจือจือจนเกินไป ประการแรกเป็นเพราะคำสั่งเสียก่อนตายของมารดา ประการที่สอง จือจือเป็นคนล้างแค้นให้มารดา จุดนี้ทำได้ดีกว่าผู้เป็นพ่ออย่างเขามากให้เขาไร้น้ำใจไร้คุณธรรม ได้ประโยชน์แล้วถีบหัวส่งเช่นนี้ เขาทำไม่ลงจริง ๆเห็นมหาราชครูหรงลังเล นางหวังก็รู้ว่าเขาตัดใจทำไม่ลง จึงเกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา “ไม่เช่นนั้นก็ให้นางหมั้นหมายเถิดเจ้าค่ะ!”มหาราชครูหรงอึ้งไป พร้อมมองนางหวังด้วยความประหลาดใจนางหวังพูดต่อว่า “แม้ตอนนี้ชื่อเสียงของนางจะไม่ดี ทว่าทั้งหมดทั้งมวลก็ต้องมีผู้ชายที่อยากพึ่งบารมีท่านพี่ยอมแต่งงานกับนางแน่ ขอเพียงหมั้นหมายให้นาง และให้นางแต่งออกไปแล้ว ปัญหาก็จะถูกจัดการแล้วมิใช่หรือ?”“เมื่อคนข้างนอกเห็นว่านางแต่งออกไปแล้ว ก็จะได้รู้ว่าคุณหนูสกุลหรงยังมีคนต้องการอยู่ ผลกระทบที่มีต่อเด็กคนอื่น ๆ ในสกุลก็จะน้อยลงไปได้หน่อย”“อีกอย่าง หรือว่านางจะอยู่ที่จวนไปตลอดชีวิตหรืออย่างไร? ช้าเร็วก็ต้องจัดการเรื่องแต่งงานให้อยู

เฉินเยี่ยนซูหน้าร้อนผ่าวโดยไม่ทันรู้ตัว “จริงหรือขอรับ?”หรงจือจือ...ก็ดีใจมากเช่นกันหรือ?มหาราชครูหรงจงใจเอ่ยว่า “แต่ไม่รู้ว่าท่านเสนาบดีจะยินดีหรือไม่!”เฉินเยี่ยนซูรีบลุกขึ้น ค้อมตัวคารวะก่อนจะกล่าวว่า “หากได้แต่งงานกับลูกสาวของท่านมหาราชครู นับเป็นเกียรติของข้าในชาตินี้จริง ๆ!”ในชีวิตนี้ของเขา ครั้งก่อนที่รู้สึกตื่นเต้นเช่นนี้ ก็ยังเป็นตอนที่ได้เป็นสมุหราชเลขาธิการผู้สำเร็จราชการแทนมหาราชครูหรงลุกขึ้นด้วยความดีอกดีใจ “เยี่ยม ๆ ๆ!”เขาตบไหล่ของเฉินเยี่ยนซู “เพียงแต่ท่านแม่เพิ่งสิ้นใจไม่นาน ลูกสาวของข้า ต้องไว้ทุกข์หนึ่งปีถึงจะพูดเรื่องแต่งงานได้ ถึงเวลานั้นสองสกุลค่อยแลกเปลี่ยนใบเทียบดวงชะตากัน ไม่รู้ว่าท่านเสนาบดีคิดเห็นเช่นไร?”เฉินเยี่ยนซู “สมควรแล้ว เฉินเยี่ยนซูจะรอขอรับ”มหาราชครูหรงรู้สึกเพียงว่า ในวันที่จิตใจว้าวุ่น ก็นับว่ายังเกิดเรื่องดี ๆ ขึ้นได้และในจังหวะนี้เอง คนเฝ้าประตูก็เข้ามา “นายท่านขอรับ คนจากในวังมาขอรับ ฝ่าบาทมีเรื่องต้องการหารือกับท่านเสนาบดีขอรับ”เฉินเยี่ยนซู “ท่านมหาราชครู เช่นนั้นข้าขอตัวลาก่อนนะขอรับ”มหาราชครูหรงพยักหน้า “เรื่องชาติบ้านเมือ

อวี้หมัวมัวอดไม่ได้ที่จะเบ้าตาแดงก่ำ “คุณหนู แม้ตอนนี้คุณหนูจะผ่านการหย่ามาแล้ว แต่ก็ยังเป็นท่านหญิงขั้นสองแสนสง่าผ่าเผย เป็นบุตรสาวสายตรงคนโตของมหาราชครู คนพวกนี้คู่ควรกับคุณหนูเสียที่ไหน?”“หากฮูหยินผู้เฒ่ายังมีชีวิตอยู่ก็ดีสิ หากท่านผู้เฒ่ายังมีชีวิตอยู่ ไหนเลยคุณหนูจะต้องมารับความลำบากนี้?”ตอนนี้ดูเหมือนว่า เมื่อเทียบกับคนเหล่านี้แล้ว ฉีจื่อฟู่กลับนับว่าเป็นตัวเลือกที่ดีอย่างนั้นในจังหวะนี้เองคนเฝ้าประตูก็เข้ามา “คุณหนูขอรับ ชายาผู้เฒ่าอ๋องเฉียนเชิญให้คุณหนูไปพบที่จวนขอรับ”เมื่อหรงจือจือได้ยินดังนั้น ก็ลุกขึ้นโดยไม่ลังเลใด ๆ “ข้าจะไปเดี๋ยวนี้”เรื่องนั้นที่ตกลงกับจงเจิ้งอวี๋ไปก่อนหน้านี้อีกอย่างชายาผู้เฒ่าอ๋องเฉียนให้ความสำคัญกับนางเช่นนี้ นางเองก็ควรปฏิเสธเรื่องนี้กับอีกฝ่ายอย่างเป็นทางการต่อหน้าอวี้หมัวมัวเอ่ยถามขึ้นว่า “เช่นนั้นคุณหนู เรื่องที่ฮูหยินเลือกลูกเขยให้คุณหนู รอคุณหนูกลับมาแล้วค่อยว่ากันหรือเจ้าคะ?”หรงจือจือตอบกลับชืด ๆ “เขียนปัญหาของคนพวกนี้ เรียงไว้ตรงขอบภาพเหมือนให้หมด แล้วส่งไปให้ท่านพ่อเลยก็พอ”นางหวังไม่อยากให้นางมีชีวิตดี ๆ ถึงหาพวกคนเช่นนี้มาใ