LOGINShare
บทที่ 294
Related chapters
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 295
เจาซีเดือดดาลอย่างยิ่ง “ทำร้ายนางก็ทำร้ายนางสิ! เดิมทีนางก็เป็นองค์หญิงของแคว้นล่มสลายแคว้นหนึ่ง ต้าฉีเราไม่ฆ่านาง ก็นับว่าเมตตาแล้ว”“นางยังคิดจะโค่นล้มต้าฉีอีก ให้มีสิบหัวก็ไม่พอตัด”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทำให้นางแท้งแล้วอย่างไร? หรือว่าข้างนอกยังมีพวกตาบอด ยืนอยู่ข้างนางอีกหรืออย่างไร?”อวี้หมัวมัว “ความคิดของพวกเขา ไม่ได้เป็นเช่นนี้หรอก...”เจาซี “เช่นนั้นเป็นอย่างไรเล่า?”นางเองก็คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่า อวี้ม่านหวานั่นจะแท้งเองในคุก และไม่คิดว่าจะโบ้ยความผิดมาที่คุณหนูของพวกเขาได้ คุณหนูของพวกเขาช่างซวยจริง ๆ!หรงจือจือเอ่ยขึ้นชืด ๆ “พวกเขาจะคิดว่า ข้ากับฉีจื่อฟู่ก็หย่ากันไปแล้ว แต่ยังไม่ยอมอภัยกระทั่งเด็กในท้องอนุ เช่นนี้ คำว่าอิจฉาจนเป็นนิสัย ก็จะถูกสลักแน่นอยู่บนตัวข้า”เจาซีแทบจะกัดฟันจนแตก “คุณหนู เกรงว่าชาติก่อนคุณหนูจะไปขุดหลุมศพบรรพบุรุษของอวี้ม่านหวามา ทำให้บรรพบุรุษสิบแปดรุ่นของนางต้องผึ่งลมจนกลายเป็นศพแห้ง ชาตินี้นางถึงได้กัดคุณหนูไม่ปล่อยอย่างกับหมาบ้า”หรงจือจือกลับไม่ได้เคร่งเครียดอะไรขนาดนั้น “ตอนนี้อวี้ม่านหวาอยู่ในคุก มีประตูคุกกั้นเราเอาไว้ ข้าจะลงมือกับนางไม่ไ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 296
มหาราชครูหรงเองก็รู้สึกปวดหัว “นางเป็นผู้หญิงยิงเรือ ไปหนานหยางเพียงลำพัง ไม่คุ้นเคยกับสถานที่ หากเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นมา จะดีได้อย่างไร?”ที่เขาไม่อยากทำไม่ดีกับหรงจือจือจนเกินไป ประการแรกเป็นเพราะคำสั่งเสียก่อนตายของมารดา ประการที่สอง จือจือเป็นคนล้างแค้นให้มารดา จุดนี้ทำได้ดีกว่าผู้เป็นพ่ออย่างเขามากให้เขาไร้น้ำใจไร้คุณธรรม ได้ประโยชน์แล้วถีบหัวส่งเช่นนี้ เขาทำไม่ลงจริง ๆเห็นมหาราชครูหรงลังเล นางหวังก็รู้ว่าเขาตัดใจทำไม่ลง จึงเกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา “ไม่เช่นนั้นก็ให้นางหมั้นหมายเถิดเจ้าค่ะ!”มหาราชครูหรงอึ้งไป พร้อมมองนางหวังด้วยความประหลาดใจนางหวังพูดต่อว่า “แม้ตอนนี้ชื่อเสียงของนางจะไม่ดี ทว่าทั้งหมดทั้งมวลก็ต้องมีผู้ชายที่อยากพึ่งบารมีท่านพี่ยอมแต่งงานกับนางแน่ ขอเพียงหมั้นหมายให้นาง และให้นางแต่งออกไปแล้ว ปัญหาก็จะถูกจัดการแล้วมิใช่หรือ?”“เมื่อคนข้างนอกเห็นว่านางแต่งออกไปแล้ว ก็จะได้รู้ว่าคุณหนูสกุลหรงยังมีคนต้องการอยู่ ผลกระทบที่มีต่อเด็กคนอื่น ๆ ในสกุลก็จะน้อยลงไปได้หน่อย”“อีกอย่าง หรือว่านางจะอยู่ที่จวนไปตลอดชีวิตหรืออย่างไร? ช้าเร็วก็ต้องจัดการเรื่องแต่งงานให้อยู
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 297
รอเฉินเยี่ยนซูเลือกเสร็จแล้ว เซิ่งเฟิงก็ไปสวมเสื้อขนจิ้งจอกให้เจ้านายบ้านตน ยิ่งเห็นความสูงศักดิ์คั้นคนได้ชัด สูงส่งจนยากจะเอื้อมเซิ่งเฟิงเองก็นึกอะไรขึ้นมาได้ “ท่านเสนาบดี ท่านว่าเรื่องที่อวี้ม่านหวาแท้ง จะเป็นฝีมือของคุณหนูใหญ่สกุลหรงจริง ๆ หรือไม่?”เฉินเยี่ยนซูตอบกลับด้วยน้ำเสียงชืด ๆ “ไม่ใช่นาง”เซิ่งเฟิงเอ่ยต่อเสียงแปร๋น “เหตุใดท่านถึงมั่นใจเช่นนี้? หากเป็นนางจริง ๆ ล่ะขอรับ?”เฉินเยี่ยนซู “เช่นนั้นก็คงมีเหตุผลของนาง”เซิ่งเฟิง “...”ความรักทำให้คนตาบอดจริง ๆ ด้วย...รถม้าของเฉินเยี่ยนซูมาถึงจวนสกุลหรงมหาราชครูหรงไปรับที่หน้าประตูด้วยตนเอง หลังทั้งสองคนพบหน้ากัน ก็มุ่งไปยังห้องหนังสือทันทีหรงเจียวเจียวตื่นขึ้นมาพร้อมความตื่นเต้นนานแล้ว นางหาที่ดี ๆ แอบมองที่หนึ่ง เห็นชายหนุ่มรูปงามไร้เทียมทานข้างกายบิดาผู้นั้น ค่อย ๆ ก้าวเข้ามาท่ามกลางหิมะขาวร่างสูงดุจหยก อาภรณ์ขาวดุจหิมะผมดำเช่นน้ำหมึก ทำเอาหัวใจคนโหยหาอย่างไร้ขีดจำกัดนางรู้สึกเพียงว่า ทุกย่างก้าวของอีกฝ่าย เหยียบย่ำอยู่บนหัวใจของตนทุกคราที่เห็นอีกฝ่าย นางก็จะใจเต้นนับครั้งไม่ถ้วนเมื่อเฉินเยี่ยนซูผ่านระเบีย
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 298
เฉินเยี่ยนซูหน้าร้อนผ่าวโดยไม่ทันรู้ตัว “จริงหรือขอรับ?”หรงจือจือ...ก็ดีใจมากเช่นกันหรือ?มหาราชครูหรงจงใจเอ่ยว่า “แต่ไม่รู้ว่าท่านเสนาบดีจะยินดีหรือไม่!”เฉินเยี่ยนซูรีบลุกขึ้น ค้อมตัวคารวะก่อนจะกล่าวว่า “หากได้แต่งงานกับลูกสาวของท่านมหาราชครู นับเป็นเกียรติของข้าในชาตินี้จริง ๆ!”ในชีวิตนี้ของเขา ครั้งก่อนที่รู้สึกตื่นเต้นเช่นนี้ ก็ยังเป็นตอนที่ได้เป็นสมุหราชเลขาธิการผู้สำเร็จราชการแทนมหาราชครูหรงลุกขึ้นด้วยความดีอกดีใจ “เยี่ยม ๆ ๆ!”เขาตบไหล่ของเฉินเยี่ยนซู “เพียงแต่ท่านแม่เพิ่งสิ้นใจไม่นาน ลูกสาวของข้า ต้องไว้ทุกข์หนึ่งปีถึงจะพูดเรื่องแต่งงานได้ ถึงเวลานั้นสองสกุลค่อยแลกเปลี่ยนใบเทียบดวงชะตากัน ไม่รู้ว่าท่านเสนาบดีคิดเห็นเช่นไร?”เฉินเยี่ยนซู “สมควรแล้ว เฉินเยี่ยนซูจะรอขอรับ”มหาราชครูหรงรู้สึกเพียงว่า ในวันที่จิตใจว้าวุ่น ก็นับว่ายังเกิดเรื่องดี ๆ ขึ้นได้และในจังหวะนี้เอง คนเฝ้าประตูก็เข้ามา “นายท่านขอรับ คนจากในวังมาขอรับ ฝ่าบาทมีเรื่องต้องการหารือกับท่านเสนาบดีขอรับ”เฉินเยี่ยนซู “ท่านมหาราชครู เช่นนั้นข้าขอตัวลาก่อนนะขอรับ”มหาราชครูหรงพยักหน้า “เรื่องชาติบ้านเมือ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 299
นางอายุปูนนี้แล้ว ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวงมานาน ย่อมค่อนข้างรู้ข่าวสารของชายหนุ่มคุณชายของแต่ละสกุลเป็นอย่างดีรายชื่อที่ฮูหยินให้ เห็นได้ชัดว่ากำลังดูหมิ่นคุณหนูนางหวัง “เจ้าก็เลือกเองดี ๆ ล่ะ เลือกได้แล้วก็บอกข้า!”พูดจบ นางก็พาหรงเจียวเจียวออกไปสองแม่ลูกออกไปจากเรือนอี่เหมยหรงเจียวเจียวยังพูดกับนางหวังด้วยความตื่นเต้นว่า “ท่านแม่ ถึงเวลานั้นก็จัดงานแต่งงานของข้ากับพี่หญิงพร้อมกันเลยเถอะ”“ไม่ว่านางจะเลือกผู้ใด ก็ไม่มีทางมีหน้ามีตาเท่าข้าที่เป็นฮูหยินสมุหราชเลขาธิการอยู่แล้ว”“ในงานแต่งงาน ข้าอยากเทียบชั้นอย่างดุเดือดกับนาง ดูสิว่าต่อไปนางยังจะทำตัวสูงส่งอะไรต่อหน้าข้าอีก!”นางหวังหัวเราะอย่างพะเน้าพะนอ พลางตบมือของนาง “ดี ๆ ๆ เอาอย่างเจ้าว่า เอาอย่างเจ้าว่าเลย!”ภายในเรือนอี่เหมยเจาซีเดือดดาลจนใกล้ใบหน้าจะกลายเป็นปลาปักเป้าไปแล้ว ต่อให้ฝันนางก็คิดไม่ถึงว่า ดวงตาหงส์แสนดูดีคู่นั้นของท่านเสนาบดี กลับบอกว่าบอดก็บอด!อวี้หมัวมัวยิ่งเดือดดาลยิ่งกว่านาง เปิดภาพเหมือนพลางกล่าวว่า “คุณหนู บุตรชายคนโตสกุลเฉินผู้นี้เคยสูญเสียภรรยาไป ทำภรรยาตายไปสองคนแล้ว อายุอานามก็ปาไปสี่สิบกว่
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 300
อวี้หมัวมัวอดไม่ได้ที่จะเบ้าตาแดงก่ำ “คุณหนู แม้ตอนนี้คุณหนูจะผ่านการหย่ามาแล้ว แต่ก็ยังเป็นท่านหญิงขั้นสองแสนสง่าผ่าเผย เป็นบุตรสาวสายตรงคนโตของมหาราชครู คนพวกนี้คู่ควรกับคุณหนูเสียที่ไหน?”“หากฮูหยินผู้เฒ่ายังมีชีวิตอยู่ก็ดีสิ หากท่านผู้เฒ่ายังมีชีวิตอยู่ ไหนเลยคุณหนูจะต้องมารับความลำบากนี้?”ตอนนี้ดูเหมือนว่า เมื่อเทียบกับคนเหล่านี้แล้ว ฉีจื่อฟู่กลับนับว่าเป็นตัวเลือกที่ดีอย่างนั้นในจังหวะนี้เองคนเฝ้าประตูก็เข้ามา “คุณหนูขอรับ ชายาผู้เฒ่าอ๋องเฉียนเชิญให้คุณหนูไปพบที่จวนขอรับ”เมื่อหรงจือจือได้ยินดังนั้น ก็ลุกขึ้นโดยไม่ลังเลใด ๆ “ข้าจะไปเดี๋ยวนี้”เรื่องนั้นที่ตกลงกับจงเจิ้งอวี๋ไปก่อนหน้านี้อีกอย่างชายาผู้เฒ่าอ๋องเฉียนให้ความสำคัญกับนางเช่นนี้ นางเองก็ควรปฏิเสธเรื่องนี้กับอีกฝ่ายอย่างเป็นทางการต่อหน้าอวี้หมัวมัวเอ่ยถามขึ้นว่า “เช่นนั้นคุณหนู เรื่องที่ฮูหยินเลือกลูกเขยให้คุณหนู รอคุณหนูกลับมาแล้วค่อยว่ากันหรือเจ้าคะ?”หรงจือจือตอบกลับชืด ๆ “เขียนปัญหาของคนพวกนี้ เรียงไว้ตรงขอบภาพเหมือนให้หมด แล้วส่งไปให้ท่านพ่อเลยก็พอ”นางหวังไม่อยากให้นางมีชีวิตดี ๆ ถึงหาพวกคนเช่นนี้มาใ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 301
“เมื่อก่อนข้าปฏิบัติต่อเจ้าอย่างไร ต่อไปภายหน้าก็ยังคงเป็นเช่นเดิม”“เจ้าไม่เต็มใจแต่งกับอู๋เหิง นั่นเป็นเพราะเขาไร้วาสนา หาใช่ความผิดของเจ้าไม่ เจ้าวางใจเถิด”หรงจือจือพลันรู้สึกขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุฮูหยินผู้เฒ่าที่ทั้งเมตตาปรานีและมีเหตุมีผลถึงเพียงนี้ ช่างเหมือนกับท่านย่าของนางยิ่งนัก แม้นางไม่เคยรู้สึกอะไรกับจีอู๋เหิงเลยสักนิด แต่การจะไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับฮูหยินผู้เฒ่าที่ประเสริฐเช่นนี้ ก็นับเป็นเรื่องน่าเสียดายอยู่บ้าง เพียงแต่นางรีบสะกดความคิดนั้นลงอย่างรวดเร็ว เพียงเพราะคิดถึงท่านย่าของตน แล้วจะบังอาจไปใฝ่ฝันถึงท่านย่าที่ดีพร้อมของผู้อื่นได้อย่างไรกัน?“ขอบคุณพระชายาที่เข้าใจเจ้าค่ะ!”พระชายาอ๋องเฉียนสนทนากับหรงจือจือต่ออีกสองสามประโยค จากนั้นจึงเรียกนางเซี่ยเข้ามาพลางสั่งว่า “ข้ารู้สึกอ่อนเพลียเล็กน้อย เจ้าช่วยไปส่งจือจือแทนข้าเถอะ” นางเซี่ยรับคำ “เจ้าค่ะ”หลังจากพวกนางจากไปแล้วพระชายาอ๋องเฉียนเหลือบมองไปยังฉากกั้นห้องคราหนึ่ง ก่อนเอ่ยขึ้นว่า “ออกมาเถิด เจ้าก็ได้ยินเองทั้งหมดแล้วนี่”จีอู๋เหิงก้าวออกมาจากด้านหลังฉากกั้น ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาซีด
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 302
เป็นดังคาด เมื่อนางเซี่ยได้ฟัง แววตาของนางก็เป็นประกายขึ้นมาทันที “เรื่องนี้ข้าจะพิจารณาให้ถี่ถ้วน ขอบคุณเจ้ามากที่ใส่ใจ”กล่าวจบ นางก็ตบมือหรงจือจือเบาๆ “ตระกูลเดิมของข้ายังมีหลานชายอีกหลายคน ที่ยังไม่ได้แต่งงาน แต่ละคนก็เป็นจวี่เหริน ทั้งยังไม่มีนิสัยเสียอะไร หากเจ้าถูกใจใคร ก็บอกข้าได้เลย ข้าจะเป็นแม่สื่อให้เจ้าเอง!”ในสายตาของนางเซี่ย หรงจือจือไม่คู่ควรกับบุตรชายคนโตของนาง แต่ตระกูลเซี่ยมีทายาทมากมาย จะจับคู่ให้สักคนก็ไม่เป็นไรหากบุตรชายคนเล็กของนางได้แต่งงานกับจงเจิ้งอวี๋ หรงจือจือก็ถือว่าทำคุณงามความดีให้นางอย่างใหญ่หลวง อีกทั้งวันนี้หรงจือจือก็แสดงออกได้ดีมาก นางก็เป็นคนที่มีน้ำใจตอบแทนผู้อื่นเช่นกันหรงจือจือยิ้ม “พระชายาซื่อจื่อเกรงใจเกินไปแล้ว”นางเซี่ย “ข้าพูดจริงนะ! เจ้าลองคิดดูให้ดี”นางเซี่ยก็มีเจตนาส่วนตัวเช่นกัน หากหรงจือจือแต่งงานออกเรือนไปเป็นครั้งที่สองแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้เลือกจีอู๋เหิง บางทีบุตรชายของนางอาจจะไม่คิดถึงนางอีกหรงจือจือ “ข้าจะจดจำไว้ ขอบคุณพระชายาซื่อจื่อ ข้าขอตัวกลับก่อน”ฟังดูน่าขันยิ่งนัก แม้แต่นางเซี่ยที่ดูถูกนางเช่นนี้ มองว่านางไม่คู่ควรกั
Latest chapter
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 310
สวีเจ๋อไม่โง่ถึงขนาดตั้งใจจะไปต่อต้านอาจารย์ของตนเองหรอก ก็แค่ไม่พอใจเสิ่นเยี่ยนซูเท่านั้นเขาสั่งการอย่างใจเย็น “ยังมีเวลาอีกครึ่งเดือน คำสั่งแต่งตั้งและโยกย้ายขุนนางออกจากตำแหน่งในปีหน้าก็จะส่งออกมา ลู่อวี๋ซินมีความประพฤติที่ไม่ดี แจ้งเสนาธิการฝั่งซ้ายของกรมขุนนาง ปลดเขาออกจากตำแหน่ง โดยไม่ต้องอธิบายรายละเอียดของเหตุผล”เซินเฮ่อ “ขอรับ”ในฐานะผู้สำเร็จราชการแทนและราชเลขาธิการ การแต่งตั้งหรือโยกย้ายอาลักษณ์ในกรมโยธาธิการคนเดียว ท่านเสนาบดีไม่จำเป็นต้องให้เหตุผล......เช้าวันรุ่งขึ้นพ่อบ้านหวงก็ส่งบัตรเยี่ยมไปที่จวนมหาราชครู เพื่อแสดงเจตนาว่าเสิ่นเยี่ยนซูต้องการจะเข้าไปเยี่ยมเยียนพ่อบ้านหวง “ท่านเสนาบดี รอจวนมหาราชครูตอบกลับมาแล้ว บ่าวจะไปรายงานท่านขอรับ”เสิ่นเยี่ยนซูหยักหน้า “อืม”หลังจากขานรับ เขาก็นั่งอยู่บนรถม้า ไปยังพระราชวังเพื่อเข้าเฝ้าในท้องพระโรงหลายวันมานี้รักษาบาดแผล การเข้าเฝ้าเช้าควรได้รับยกเว้นไปหลายวัน เพียงแต่เขาไม่มีเวลาว่างมากนัก เพราะเรื่องที่ฝ่าบาททรงลังเล ล้วนส่งมาให้เขาตัดสินใจทั้งหมดภาระราชการไม่มีละเลย แต่บาดแผลบนร่างกายกลับหายช้าลงเสียเล็กน้อย
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 309
เสิ่นเยี่ยนซูชะงักไปเล็กน้อยเซิ่งเฟิงก็รีบกล่าว “จะเป็นไปได้อย่างไร? เจ้าคงไม่ได้เห็นว่ากลยุทธ์ของเจ้าไร้ประโยชน์ จึงจงใจมาขู่ท่านเสนาบดีหรอกกระมัง?”เซินเฮ่อตัวชาไปหมดแล้ว จึงรีบกล่าว “เรื่องใหญ่เช่นนี้ ข้ายังจะล้อเล่นได้อีกหรือ?”จากนั้น เขาก็เล่าเรื่องที่เกี่ยวข้องกับลู่อวี๋ซินทั้งหมดให้ฟังหลังพูดจบ เซินเฮ่อถ็ถาม “ท่านเสนาบดี ตอนที่ท่านขอแต่งงานกับมหาราชครูหรง ได้พูดชัดเจนหรือไม่ว่าเป็นบุตรสาวคนใดขอรับ?”คำถามนี้กลับถามไปยังเสิ่นเยี่ยนซูแล้วเขากล่าวด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม “ไม่ได้เอ่ยชื่อ แต่น่าจะเป็นหรงจือจือ”เซิ่งเฟิงก็กล่าวต่อทันทีว่า “คนปกติก็คงคิดว่าเป็นคุณหนูใหญ่สกุลหรงกระมัง ตอนนั้นมหาราชครูหรงได้ถามก่อนแล้วว่า ท่านเสนาบดีมองเรื่องที่คนนอกพูดไม่ดีเกี่ยวกับคุณหนูใหญ่หรงว่าอย่างไร”“ท่านเสนาบดีพูดไปว่าข่าวลือย่อมหยุดลงที่ผู้มีปัญญา จากนั้นเขาก็คุยเรื่องแต่งงานแล้ว”“หรือว่าประโยคหน้าถามถึงบุตรสาวคนโต และประโยคหลังกลับพูดถึงบุตรสาวคนเล็กงั้นหรือ? หากเป็นเช่นนั้นจริง มหาราชครูหรงบ้าไปแล้วหรือไร?”คนคนนี้พูดคุย แบบนั้นก็กระโดดข้ามไปมาเกินไปแล้ว!คนปกติที่ใดจะพูดคุยอย่
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 308
ในฐานะที่เขาเป็นลูกศิษย์ของท่านเสนาบดี เขาจะต้องรู้ให้ได้ และเขาไม่เชื่อว่าลู่อวี๋ซินจะกล้าไม่พูด!แม้เช่นนี้จะเป็นการเปิดเผยความจริงเรื่องที่ตนเองแอบฟังคนอื่นคุยกัน แต่เพื่อความสุขของท่านเสนาบดี เขาไม่สนใจเรื่องนี้มากนักแต่ทว่านั่งรถม้าออกไปได้ไม่นาน บ่าวรับใช้ก็บอกว่า เห็นรถม้าของจวนสกุลลู่แล้วเซินเฮ่อคิดสักพัก ก็ให้คนตามไปกลับพบว่าอีกฝ่ายไปหอคณิกาขณะที่กำลังวางแผนว่าจะคุยเรื่องนี้กันวันหลัง สุดท้ายกลับเห็นเกี้ยวของเซียวจวิ้นอ๋องก็จอดอยู่ที่ปากประตู และลู่อวี๋ซินยังก้าวไปคารวะอยู่ด้านหน้าเซียวจวิ้นอ๋องอย่างนอบน้อมเซินเฮ่อรู้สึกว่าเรื่องราวไม่ธรรมดา จึงแอบตามเข้าไปแล้วแม่เล้าเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มพลางกล่าว “คุณชายท่านนี้ ไม่ทราบว่าท่านชอบแม่นางแบบใดหรือ ข้าน้อยจะจัดเตรียมให้ท่านเองเจ้าค่ะ...”เซินเฮ่อกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ข้าอยากรู้ว่าสองคนนั่นมาคุยอะไรกัน”รอยยิ้มที่อยู่ใบบนหน้าของแม่เล้าแข็งค้าง “คุณชายพูดล้อเล่นแล้ว พวกแขกคนอื่น ๆ คุยอะไรกัน ท่านจะรู้ได้อย่างไร ให้ข้าน้อยจัดคนมาให้ท่านเสียสองสามคนไม่ดีกว่าหรือเจ้าคะ...”เซินเฮ่อยื่นเงินให้นางหนึ่งใบ “นี่คือเงินห้
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 307
เซิ่งเฟิง “...”เจ้ารู้จักหาเหตุผลในตัวเองนี่นะครานี้เสิ่นเยี่ยนซูนิ่งเงียบลง ก็กล่าวเพียงว่า “ลำบากเจ้าแล้ว ข้ายังมีน้ำหมึกที่ประเมินราคาไม่ได้อยู่ ประเดี๋ยวจะส่งคนเอาไปให้เจ้าทีหลังแล้วกัน”เซินเฮ่อยืดอกและเชิดคางขึ้น พลางยิ้มออกมาด้วยฟันขาวใหญ่อีกครั้ง “ขอบคุณท่านเสนาบดีมากขอรับ!”แถมยังมองเซิ่งเฟิงอย่างยั่วยุอีกครั้งหนึ่งเซิ่งเฟิง “?”บางครั้งยังรู้สึกว่าเซินเฮ่อป่วยหรือไม่ แม้ทุกคนจะแข่งขันกันทั้งแบบเปิดเผยหรือซ่อนเร้นเพื่อชิงตำแหน่งคนสำคัญอันดับหนึ่งของท่านเสนาบดี แต่คนผู้นี้กลับมักจะทำตัวราวกับหญิงสาวในเรือนหลังที่แย่งชิงความโปรดปรานอยู่เสมอช่างทำให้รู้สึกหนาวสะท้านใจจริง ๆเมื่อเห็นเสิ่นเยี่ยนซูยังคงดูกลยุทธ์พวกนั้นอยู่ เซิ่งเฟิงก็ประหลาดใจเล็กน้อย “ท่านเสนาบดี สิ่งนี้ยังมีอะไรน่าดูอีกหรือขอรับ?”เสิ่นเยี่ยนซูกล่าวด้วยเสียงเรียบว่า “ดูเสียหน่อย วันหลังจะได้รู้ว่าควรจะคุยกับนางอย่างไร”หลายครั้งที่พบนาง ก็มักจะหาบทสนทนาไม่เจอมาโดยตลอดหรือจะบอกว่าเพราะกังวลว่าหัวข้อของเขา นางจะไม่สนใจ จึงมักจะนิ่งเงียบจนเกินไปอยู่เสมอแต่กลยุทธ์สามร้อยข้อที่เซินเฮ่อให้มา แม้จะวนเว
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 306
นางก็ไม่ได้พูดแข็งกร้าวเกินไป เพียงแค่กล่าวว่า “ลูกจะเชื่อฟังท่านพ่อ และพิจารณาให้ดีเจ้าค่ะ”สีหน้าของมหาราชครูหรงอ่อนลงเล็กน้อย พลางพยักหน้าเบา ๆ และกล่าว “ไปเถอะ! ท่านแม่ของเจ้าเลอะเลือนไปบ้าง แต่นางถึงอย่างไรก็ให้กำเนิดเจ้า เจ้าอย่าได้โต้เถียงกับนางเลย!”คำพูดนี้ของเขา ไม่ได้เกินความคาดหมายของหรงจือจือเลยแม้แต่น้อยท่านพ่อเป็นคนให้ความสำคัญกับความกตัญญูมากที่สุด เพราะเหตุนี้ จนถึงตอนนี้นางยังไม่เคยบอกท่านพ่อเลยว่า ความสัมพันธ์ของตนเองกับนางหวังถึงจุดทะเลาะกันจนขาดสะบั้นไปนานแล้วหากพูดเช่นนี้แล้ว นางหวังจะโดนดุ ส่วนตนเองไม่แน่ว่าจะต้องโดนตีหรงจือจือ “ลูกขอตัวก่อนเจ้าค่ะ”มหาราชครูหรงพยักหน้าเล็กน้อย หลังนางจากไป เขาก็ถอนหายใจยาว ๆ ทีหนึ่ง หากบุตรสาวสามารถแต่งงานกับลู่อวี๋ซินอย่างเชื่อฟัง และใช้ชีวิตต่อจากนี้ให้ดีได้ ตนเองก็ถือว่ามีคำอธิบายต่อท่านแม่แล้ว……เมื่อออกมาจากห้องหนังสือ และกลับเรือนของตนเอง หรงจือจือก็พบกับหรงซื่อเจ๋อนางไม่มองเขา และยิ่งไม่มีความคิดจะทักทายท่าทางเช่นนี้ ทำให้หรงซื่อเจ๋ออึดอัดใจ “หรงจือจือ เจ้าไม่เห็นข้าหรือ?”หรงจือจือทำเป็นไม่ได้ยินหรงซื
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 305
เมื่อหรงจือจือเพิ่งกลับถึงเรือนของตน นางหวังก็ปรี่เข้ามาราวกับคนเสียสติ เงื้อฝ่ามือหมายจะทำร้าย ทว่านางกำนัลเฉินคว้าข้อมือนางไว้ได้ทัน ยังบิดมันอย่างแรงในที่สุดนางหวังก็กรีดร้องออกมา “อ๊าก...”นางกำนัลเฉินก้าวถอยหลังด้วยสีหน้าเฉยเมย “ฮูหยิน บ่าวเคยเรียนท่านแล้วว่าบ่าวพอมีวิชาป้องกันตัวอยู่บ้าง หากใครบังอาจไม่เคารพท่านหญิง บ่าวจะไม่ไว้หน้าเป็นอันขาด” สีหน้าของนางหวังบิดเบี้ยว นางกุมแขนที่เจ็บปวดแทบขาดใจ มองหน้านางกำนัลเฉิน “เจ้ากล้าทำร้ายข้าจริงๆ หรือ?”นางนึกว่าอีกฝ่ายคงแค่มาทำทีขู่ให้กลัว แต่บัดนี้นางเพิ่งรู้ว่าตนเองคิดผิดมหันต์ กระดูกข้อมือแทบจะแหลกละเอียด!นางกำนัลเฉินเตือนว่า “ท่านหญิงเจ้าคะ บ่าวเป็นทูตของฮ่องเต้!”นางหวังตวัดสายตาอย่างดุดัน “แล้วเจ้ารู้หรือไม่ว่าลูกสาวข้าเจียวเจียว กำลังจะแต่งงานกับท่านเสนาบดี หากเจ้ากล้าหือกับข้า เจ้าจะไม่มีวันได้ตายดี!”นางกำนัลเฉินกล่าวด้วยท่าทีสงบนิ่งไม่สะทกสะท้าน “เช่นนั้นบ่าวก็ขอให้ฮูหยินทำให้บ่าวตายสมใจปรารถนาเถิดเจ้าค่ะ”นางหวัง “เจ้า...”นางเบนสายตาจากนางกำนัลเฉินอย่างเคียดแค้น พยายามสงบสติอารมณ์ นางกำนัลเฉินเป็นแม่นมของฮ่องเ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 304
“ตอนนี้ข้าไม่ใช่สะใภ้ตระกูลฉี ไม่มีอำนาจจัดการเด็กในท้องของอวี้ม่านหวา หากข้าทำจริง ย่อมต้องถูกลงโทษ”ฉีจื่อฟู่รีบกล่าวว่า “ข้าก็กลัวเจ้าจะถูกลงโทษ อยากจะช่วยเจ้า ถึงได้มานี่! ถ้าไม่ไหวจริงๆ เจ้าก็บอกว่า ข้าเป็นคนสั่งให้เจ้าไปทำแท้ง นั่นลูกของข้า ข้ามีสิทธิ์ที่จะไม่เอา อย่างนี้เจ้าก็จะพ้นผิดไปได้!”หรงจือจือหมดแรงจะต่อว่าเขาจริงๆ “ต่อไปนี้ท่านอย่าคิดจะช่วยข้าเลย การที่ท่านไม่ปรากฏตัวต่อหน้าข้า ก็คือการช่วยเหลือที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับข้าแล้ว”“จำไว้ ข้าหรงจือจือไม่คิดจะลดตัวไปจัดการกับเด็กที่ยังไม่เกิด ท่านเอาแต่พูดว่ารักข้า แต่ท่านไม่เคยเข้าใจข้าอย่างแท้จริงเลย”เมื่อกล่าวจบแล้ว นางไม่มองฉีจื่อฟู่อีกแม้แต่แวบเดียว ก้าวเร็วๆ เข้าจวนตระกูลหรงไปฉีจื่อฟู่ “จือจือ…”แต่ก็ไม่ได้รับแม้แต่การเหลียวหลังกลับมามอง ประตูใหญ่ของจวนตระกูลหรงปิดลงต่อหน้าเขาชิวยี่กระซิบเสียงเบาอย่างกระอักกระอ่วน “คุณชาย บ่าวก็บอกแล้วว่า ท่านควรจะถามก่อนว่าใช่ท่านหญิงทำหรือไม่…”นี่พอมาถึงก็ตัดสินว่าท่านหญิงผิดเลย ตอนนี้เป็นยังไงล่ะ ท่านหญิงโกรธแล้วฉีจื่อฟู่ขมวดคิ้วกล่าว “มีอะไรต้องถามอีก? เรื่องนี้มันไม่ชั
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 303
หยางหมัวมัวมองสีหน้าของนายหญิงของตน ก็เข้าใจทุกอย่างในทันทีในใจนางถอนหายใจ นางรู้ว่าวันนี้ต้องมาถึงในที่สุดนางเซี่ยก็กัดฟัน นางเชื่อว่าบุตรชายของนางจะผ่านพ้นช่วงเวลานี้ไปได้ ตราบใดที่ผ่านพ้นไปได้ ก็ถือว่าผ่านพ้นเคราะห์กรรมรักนี้ไปได้แม้นางจะเสียใจ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าตนเองทำผิด!ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น......เมื่อหรงจือจือเพิ่งกลับมาถึงหน้าประตูจวนหรง นางก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น “จือจือ”นางขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ หันไปมองกลับกลายเป็นฉีจื่อฟู่เขากลับมาด้วยความมุ่งมั่น แม้จะลุกจากเตียงไม่ได้ ก็ยังนั่งรถเข็นมาถึงหน้าประตูจวนตระกูลหรงฉีจื่อฟู่สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วกล่าว “จือจือ ข้าขอคุยกับเจ้าตามลำพังได้หรือไม่”หรงจือจือรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น นางกำลังจะเบนสายตาหนีฉีจื่อฟู่ก็กล่าว “เป็นเรื่องของม่านหวา! ข้าอยากจะคุยกับเจ้าเรื่องของม่านหวา”หรงจือจือลังเลไปชั่วขณะ คิดในใจ หรือว่าฉีจื่อฟู่จะรู้เรื่องราวเบื้องลึกอะไรบางอย่าง นางจึงกล่าวเสียงเรียบ “คุยกันตามลำพังไม่จำเป็นหรอก ท่านมีอะไรก็พูดตรงนี้เถอะ”ฉีจื่อฟู่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วมอ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 302
เป็นดังคาด เมื่อนางเซี่ยได้ฟัง แววตาของนางก็เป็นประกายขึ้นมาทันที “เรื่องนี้ข้าจะพิจารณาให้ถี่ถ้วน ขอบคุณเจ้ามากที่ใส่ใจ”กล่าวจบ นางก็ตบมือหรงจือจือเบาๆ “ตระกูลเดิมของข้ายังมีหลานชายอีกหลายคน ที่ยังไม่ได้แต่งงาน แต่ละคนก็เป็นจวี่เหริน ทั้งยังไม่มีนิสัยเสียอะไร หากเจ้าถูกใจใคร ก็บอกข้าได้เลย ข้าจะเป็นแม่สื่อให้เจ้าเอง!”ในสายตาของนางเซี่ย หรงจือจือไม่คู่ควรกับบุตรชายคนโตของนาง แต่ตระกูลเซี่ยมีทายาทมากมาย จะจับคู่ให้สักคนก็ไม่เป็นไรหากบุตรชายคนเล็กของนางได้แต่งงานกับจงเจิ้งอวี๋ หรงจือจือก็ถือว่าทำคุณงามความดีให้นางอย่างใหญ่หลวง อีกทั้งวันนี้หรงจือจือก็แสดงออกได้ดีมาก นางก็เป็นคนที่มีน้ำใจตอบแทนผู้อื่นเช่นกันหรงจือจือยิ้ม “พระชายาซื่อจื่อเกรงใจเกินไปแล้ว”นางเซี่ย “ข้าพูดจริงนะ! เจ้าลองคิดดูให้ดี”นางเซี่ยก็มีเจตนาส่วนตัวเช่นกัน หากหรงจือจือแต่งงานออกเรือนไปเป็นครั้งที่สองแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้เลือกจีอู๋เหิง บางทีบุตรชายของนางอาจจะไม่คิดถึงนางอีกหรงจือจือ “ข้าจะจดจำไว้ ขอบคุณพระชายาซื่อจื่อ ข้าขอตัวกลับก่อน”ฟังดูน่าขันยิ่งนัก แม้แต่นางเซี่ยที่ดูถูกนางเช่นนี้ มองว่านางไม่คู่ควรกั
