All Chapters of โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น: Chapter 111 - Chapter 120

ฉีจื่อเสียนกล่าวอย่างเห็นต่าง “ท่านคือผู้หญิงคนหนึ่ง เหตุใดเอาแต่พูดเรื่องอยากจะแต่งงานให้เร็ว ๆ อย่างไร้ยางอายเช่นนี้? ก็แค่การแต่งงาน วันนี้เจรจาไม่สำเร็จ พรุ่งนี้ค่อยเจรจามิได้หรือ? มีอันใดต้องโวยวายกัน?”เมื่อเขากล่าวจบ ซิ่นหยางโหวก็ฟาดฝ่ามือไปอย่างจัง ตบเขาจนล้มลงกับพื้น “เจ้ามันสารเลว! บุกเข้ามาในงานของแขกเหรื่อสตรี ลงมือกับมารดาเจ้าต่อหน้าทุกคน ทำลายการแต่งงานของพี่สาวเจ้า แล้วเจ้ายังกล้าพูดออกมาหน้าด้าน ๆ อีก!”ฉีจื่อเสียนหน้าบวมทันทีหรงจือจือได้ยินคำพูดของซิ่นหยางโหวแล้วก็อยากหัวเราะ ฉีจื่อเสียนมีความผิดแค่นี้หรือ? เขายังลบหลู่ด่าทอพี่สะใภ้อย่างนางต่อหน้าผู้คน ใช้คำศัพท์ที่ต่ำตมที่สุดแต่ตอนซิ่นหยางโหวสั่งสอนฉีจื่อเสียนกลับไม่เอ่ยถึงสักคำไม่ใช่อื่นใด เพราะซิ่นหยางโหวไม่สนใจว่านางที่เป็นลูกสะใภ้คนนี้จะถูกลบหลู่อย่างไรก็เท่านั้นแต่...ตอนนี้นางไม่ต้องการความสนใจจากซิ่นหยางโหว ในสายตาของนาง ซิ่นหยางโหวก็เป็นแค่เครื่องมือที่จะสร้างจุดจบไม่ดีเท่านั้นนางถานเห็นบุตรชายถูกตบก็สงสารจับใจ แต่นึกถึงหน้าผากของตัวเองที่กว่าจะห้ามเลือดได้ ก็ข่มความสงสารนี้อย่างยากลำบากฉีอวี่เยีย

ไม่ว่าอย่างไร ฉีจื่อฟู่ก็เคารพยำเกรงบิดาของตนจากใจจริงเห็นบิดาพูดถึงขนาดนี้แล้ว จึงพูดกระแทกกระทั้นกับหรงจือจืออย่างไม่สมัครใจ “ได้ ข้าพูดผิดเอง! หรงจือจือ เจ้าบีบให้สามีของตัวเองขอโทษเจ้า เจ้าเก่งนักนะ พอใจแล้วหรือยัง?”กล่าวจบ นอกจากฉีจื่อฟู่จะไม่ได้รับความตกใจกลัวและการสำนึกผิดจากหรงจือจือ ยังเห็นการถากถางจากแววตาของนางด้วยเขารู้สึกเพียงอยู่ในสถานที่เช่นนี้ต่อไม่ได้อีกสักนาทีแล้ว จึงสะบัดแขนเสื้อหมุนตัวเดินไปด้วยความโกรธเห็นว่าบ้านเกิดเรื่องใหญ่เช่นนี้ ฉีจื่อฟู่ในฐานะที่เป็นซื่อจื่อ กลับจากไปเพราะเรื่องขี้ปะติ๋วเช่นนี้ นี่ทำให้ซิ่นหยางโหวกุมหน้าอกของตัวเอง โกรธจนหน้าแดงก่ำ “ดูท่าทางไม่รับผิดชอบและไม่รู้จักลำดับความสำคัญของเขานี้สิ นี่ก็คือซื่อจื่อซิ่นหยางโหวของข้าหรือ! เวรกรรมแท้ ๆ!”ฉีจื่อฟู่ทำเช่นนี้ ทำให้ซิ่นหยางโหวเจ็บใจเสียยิ่งกว่าเรื่องที่นางถานทำผิดในวันนี้เสียอีก อย่างไรเสียฉีจื่อฟู่ก็คือซื่อจื่อของจวน คืออนาคตของวงศ์ตระกูลเขาอดคิดไม่ได้ หากบุตรชายที่เกิดกับอนุภรรยาของเขายังอยู่...หรงจือจือเอ่ยเสียงอ่อนโยน “ท่านพ่อ ใช่ว่าเรื่องพวกนี้จะกอบกู้ไม่ได้แล้ว เอาไว้ข้า

ครอบครัวนี้เอะอะก็หาถ้อยคำมาทำให้นางรังเกียจ เพราะเหตุใด?คิดว่าทำให้นางรังเกียจแล้ว นางจะไม่พูดอะไรหรือ? สำหรับมารดาคนหนึ่ง ที่จริงแล้วเรื่องที่โหดเหี้ยมที่สุด ก็คือการลบหลู่บุตรของพวกนาง เพราะมันทำให้พวกนางทรมานเสียยิ่งกว่าการด่าพวกนางเองแน่นอน ที่ไม่รักมารดาของตัวเองอย่างนางหวังคือข้อยกเว้นซึ่งมีจำนวนน้อยยิ่งนางถานกลับรักบุตรของตัวเองดังคาด ครั้นนางถานได้ฟังก็ไอโขลก แม้แต่คำพูดคำจาก็ไม่สมบูรณ์ “เจ้า เจ้า...หรงจือจือ เจ้า...”หลี่หมัวมัวก็กล่าวเช่นกัน “ฮูหยินซื่อจื่อ ท่านความหมายว่าอย่างไร? หากให้ข้างนอกล่วงรู้คำพูดเหล่านี้ของท่าน พวกเขาจะคิดกับท่านอย่างไร?”หรงจือจือหัวเราะอย่างเสียดสี “ข้างนอกจะคิดกับข้าอย่างไร? ข้างนอกก็เห็นแต่ท่านย่าของข้าเพิ่งสิ้นอายุขัย ยังถูกบีบให้ยืนปรนนิบัติอยู่ด้านหลังท่านแม่ในงานเลี้ยงชมดอกไม้อีกนะสิ”“ข้างนอกรู้เพียงท่านย่าของข้าโมโหคนสกุลฉีจนสิ้นใจ ข้ายังทุ่มเทใจวางแผนเรื่องแต่งงานของฉีอวี่เยียน มิใช่บุตรสาวคนดีของบ้านมารดา แต่เป็นลูกสะใภ้แสนดีของสกุลฉี”“อย่าว่าแต่ข้างนอกเลย แม้แต่คนอื่นในบ้านหลังนี้ก็รู้กันทั้งนั้น ข้ายังวางแผนให้กับทุกคน

……หรงจือจือพาเจาซีกลับถึงเรือนหลันแล้วเจาซีตื่นเต้นจนใบหน้าน้อย ๆ แดงก่ำ “คุณหนู วันนี้สะใจยิ่งนัก บ่าวเพิ่งจะเคยเห็นนางถานโมโหโทโสจนเป็นเช่นนั้นครั้งแรกเลยเจ้าค่ะ! ไม่นึกว่าท่านโหวผู้นี้ยังมีช่วงเวลาที่มีเหตุผลอยู่เหมือนกัน”หรงจือจือหัวเราะ “มีเหตุผล? เขาแค่รู้สึกว่าข้ามีประโยชน์ก็เท่านั้น ถ้ามีเหตุผลจริง ด้วยการกระทำในวันนี้ของฉีจื่อเสียน เขาต้องให้ฉีจื่อเสียนขอขมาข้าแล้วมิใช่หรือ?”“เจ้าไม่ได้สังเกต วันนี้ข้าดูเหมือนจะชนะ แต่ความจริงข้าถูกคนสกุลฉีหยามเกียรติแล้ว ทำให้รังเกียจแล้ว ซิ่นหยางโหวยังรู้สึกเป็นเรื่องที่สมควรอยู่เลย คิดว่าข้าควรวางอนาคตให้ลูก ๆ ของเขาต่อ”ฉีจื่อเสียนว่านางว่าแสดงเก่งกว่าผู้หญิงโรงงิ้ว ซิ่นหยางโหวยังไม่ให้เขายกน้ำชาขอขมานาง นี่คือการกระทำของบิดาสามีที่รู้แจ้งในเหตุผลหรือ?เจาซีใจเย็นลงทันที “คุณหนู ท่านพูดถูกเจ้าค่ะ! มิน่าตอนนั้นบ่าวถึงรู้สึกสะใจ แต่ก็รู้สึกว่ามีตรงไหนไม่ค่อยถูกอยู่ บอกไม่ถูกว่าปัญหาอยู่ตรงไหน”อวี้หมัวมัวยกรังนกพุทราเข้ามายื่นให้หรงจือจือ “คุณหนูรีบดื่มตอนร้อนๆ เจ้าค่ะ! บ่าวได้ยินว่าหลังจากนั้นซื่อจื่อไประบายอารมณ์กับชุนเซิงแล้ว”

ในที่สุดจางหมัวมัวก็เริ่มไม่สบอารมณ์ “เช่นนั้นก็ขอให้ฮูหยินซื่อจื่อมีอนาคตที่สดใสก็แล้วกันเจ้าค่ะ”หลังจากกล่าวทิ้งท้ายแล้วก็ตะบึงตะบอนออกไปเจาซีมองจางหมัวมัวออกไปแล้วก็ตาแดงระเรื่อ “คุณหนูที่น่าสงสารของข้า นี่คือการแต่งงานที่ดีกว่าชัด ๆ...”ในตอนที่คุณหนูปฏิเสธครั้งแรก จางหมัวมัวถึงขั้นบอกว่าอีกสองสามวันจะมาถามใหม่ พอให้เห็นว่าให้ความสำคัญแต่ต้องโทษที่นางเซี่ยยอมรับคุณหนูไม่ได้อวี้หมัวมัวรีบโบกมือ “อย่าร้องไห้นะ ก็เพราะวัน ๆ เอาแต่ร้องไห้ เสนียดจัญไรจึงมาเกาะ! พวกเจ้ายังเด็ก ไม่เข้าใจ หากเรื่องดีตรงหน้าไม่ราบรื่น เช่นนั้นก็เพราะยังดีไม่พอ ต้องมีที่ดีกว่าอยู่ข้างหลังแน่”หรงจือจือกลับเห็นต่างเรื่องแต่งงานอันใด เรื่องดีหรือไม่ นางไม่สน เวลานี้ไม่มีเรื่องใดสำคัญไปกว่าความแค้นของท่านย่าอีกแล้วจางหมัวมัวไปได้ไม่นานฉีอวี่เยียนก็มา “พี่สะใภ้ ข้าเข้าไปแล้วนะ...”หรงจือจือพยักหน้ากับบ่าวไพร่ ไม่ได้ให้คนขวางนางไว้ฉีอวี่เยียนมาถึงตรงหน้าหรงจือจือด้วยความประหลาดใจ ทั้งยังมีถานผิงถิงที่รุ่นราวคราวเดียวกับฉีอวี่เยียนมาด้วยอีกคนถานผิงถิงคือบุตรสาวพี่ชายบ้านมารดานางถาน แต่พี่ชายขอ