Semua Bab โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น: Bab 131 - Bab 140

หรงจือจือคิดไม่ถึงว่าฉีจื่อฟู่จะมีความคิดที่จะทรมานนางเช่นกัน สายตานางจ้องมองไปที่ฉีจื่อฟู่พลางถามด้วยเสียงราบเรียบ “หมายความว่า ซื่อจื่อสำนึกและเสียใจกับสิ่งที่พูดกับข้าก่อนหน้านี้หรือ?”สีหน้าของฉีจื่อฟู่เปลี่ยนไป หากเขายอมรับว่าสำนึกและเสียใจกับคำพูดพวกนั้น ก็เท่ากับยอมรับว่าตัวเองเป็นสุภาพบุรุษจอมปลอมไม่ใช่หรือไร?แม้ปากจะบอกว่าไม่จำเป็นต้องให้หรงจือจือรักษา ทว่าแท้จริงแล้วภายในใจกลับให้ความสำคัญมากนี่ทำให้เขาหงุดหงิดหรงจือจือเล็กน้อย ในเมื่อรักเขาก็ไปคุกเข่าแทนเขาสิ จะถามเช่นนี้ให้มากความทำไม? นี่มันต่างอะไรกับการทำให้เขาผู้เป็นสามีต้องอับอาย?เขาพูดด้วยสีหน้าบูดบึ้ง “สิ่งใดที่ข้าพูดไปแล้ว ย่อมไม่มีเหตุผลที่จะต้องเสียใจ”“ข้าเพียงแต่คิดว่า เจ้าเห็นข้าตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ไม่ว่าจะในฐานะฮูหยินซื่อจื่อ หรือในฐานะว่าที่โหวฮูหยินในอนาคต เจ้าก็คงไม่รู้สึกสบายใจนัก ด้วยเหตุนี้จึงได้ให้โอกาสเจ้าไปสวดภาวนาเพื่อข้าก็เท่านั้น”“เจ้าแต่งงานเข้ามาในครอบครัวนี้ คนในสกุลฉีล้วยแต่ดีกับเจ้าไม่น้อย เท่านี้ก็ถือเป็นวาสนาของเจ้าแล้ว”“หากข้าไม่เป็นห่วงอนาคตของเจ้า จะผิดคำพูดต่อหน้าสิ่งศักดิ์

ฉีจื่อฟู่ “…”เขาไม่ชอบ ไม่ชอบมากๆ! เขาอยากจะฝืนร่างกายลุกขึ้นพังบ้านหลังนี้ให้รู้แล้วรู้รอด น้องสี่ทำร้ายจนเขาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ทว่าท่านพ่อกลับไม่สนใจใยดี หันไปให้ความสำคัญต่อน้องสี่แทนเขาอย่างรวดเร็วจะให้ฉีจื่อฟู่ยอมรับได้อย่างไร?ที่เขาเสียใจมากที่สุดคือ “จือจือ เจ้ารู้หรือไม่ว่าคนที่เจ้าควรให้ความสำคัญมากที่สุดคือข้า ในสายตาเจ้าควรมีเพียงข้า…”“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ชอบม่านหวาและไม่พอใจกับเรื่องที่ข้าเอาเตาอุ่นมือไป แต่นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่สักหน่อย เหตุใดเจ้าจึงเห็นแก่ตัวเช่นนี้?”หรงจือจือมีท่าทีจนใจ “ซื่อจื่อ ท่านเข้าใจข้าผิดแล้ว ข้าเป็นภรรยาของท่าน แต่ก็เป็นฮูหยินซื่อจื่อของจวนแห่งนี้ด้วยเช่นกัน ย่อมต้องคิดแทนทั้งจวนโหว”“น้องสามีมีอนาคตที่สดใส วันหน้าก็จะช่วยเหลือท่านได้ อีกอย่าง แต่เดิมพวกท่านก็เป็นพี่น้องกันแท้ๆ เหตุใดซื่อจื่อจึงเห็นแก่ตัว คิดถึงแต่ตัวเองเช่นนี้?”ฉีจื่อเสียนรีบช่วยพูดว่า “ใช่ ท่านพี่ต่างหากที่เห็นแก่ตัว! พี่สะใภ้หวังดีกับข้าเช่นนี้ ท่านวางใจเถิด ไม่ว่าวันหน้าท่านพี่จะเป็นอย่างไร ข้าก็จะให้ความเคารพเชื่อฟังต่อท่านเฉกเช่นเดียวกับเคารพมารดา”หรงจือจือไม่อยา

หรงจือจือยิ้ม “น้องสามีจริงจังเกินไปแล้ว ข้าขอตัวกลับก่อน ช่วงนี้ท่านแม่ไม่พอใจข้าหลายเรื่อง หากเจ้ามีเวลาว่างก็ไปช่วยพูดให้ข้าหน่อย”ตอนนี้นางถานกำลังเกลียดนางเข้ากระดูกดำ หากลูกชายของนางไปพูดถึงหรงจือจือในทางที่ดีให้ฟัง ไม่รู้ว่าจะทำให้นางถานโมโหจนกระอักเลือดอีกได้หรือไม่?ความจริงแล้วช่วงนี้ฉีจื่อเสียนค่อนข้างไม่ชอบแม่ตัวเอง แต่เพื่อถ้อยคำนี้ของหรงจือจือแล้ว เขาจึงรีบพูดว่า “พี่สะใภ้วางใจเถิด ข้าจะช่วยไปพูดให้แน่นอน ท่านแม่อายุมากแล้ว ไม่ค่อยมีเหตุผลนัก สมควรที่ข้าต้องตักเตือนนาง!”หรงจือจือเดินจากไปด้วยความสบายใจ รอดูว่าวันนี้ลูกประทัดอย่างฉีจื่อเสียนจะทำให้นางประหลาดใจได้อีกหรือไม่ตกค่ำบรรดาบ่าวรับใช้ยกอาหารเข้ามา แต่หรงจือจือเพิ่งจะเริ่มทานอาหารนางก็ได้ยินเสียงรายงานด้วยความยินดีของเจาซี “คุณหนูอาจจะไม่ทราบ คุณชายสี่ไปหานางถาน ทั้งสองคนมีปากเสียงกันเพราะเรื่องของท่าน คุณชายสี่ยังใช้ถ้อยคำรุนแรงหลายคำ ทำเอานางถานร้องไห้ไปหนึ่งชั่วยามและเป็นลมหมดสติ”“ทางนั้นมีทั้งคนพยายามปลุกให้ได้สติ มีทั้งคนไปตามหมอ สถานการณ์วุ่นวายไปหมาย ทว่าคุณชายสี่กลับไม่รู้สึกผิดแม้แต่น้อย หลังจาก

ครานี้อวี้ม่านหวาเข้าใจแล้ว ที่หรงจือจือเรียกนางมายกน้ำชาวันนี้ก็เพื่อเอาคืนเรื่องที่นางแย่งเอาเตาอุ่นมือของอีกฝ่ายนางร้อนจนปลายนิ้วกลายเป็นสีแดง พูดหน้าเบ้ว่า “ไม่…ไม่เย็นแล้ว! ฮูหยินซื่อจื่อ เชิญท่านดื่มชา”ทว่าหรงจือจือกลับไม่ยอมรับถ้วยชาเอาแต่มองนางถูกลวกจนแทบบ้าคลั่ง กล่าวอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อนว่า “ชอบแย่งของๆ คนอื่นมากขนาดนั้นเชียวหรือ? สามีก็จะแย่ง แค่เตาอุ่นมือก็ยังจะแย่ง?”อวี้ม่านหวากัดริมฝีปาก ใบหน้าเปี่ยมด้วยความอัดอั้นใจ ได้แต่พูดว่า “ข้าไม่กล้าแล้ว! ไม่กล้าอีกแล้ว ฮูหยินโปรดดื่มชา”แต่หรงจือจือยังคงไม่ขยับเขยื้อนอยู่ดีครั้นเห็นว่าอวี้ม่านหวาเริ่มตัวสั่นและยกถ้วยชาใบนั้นได้ไม่มั่นหรงจือจือก็เอ่ยเตือนอย่างเรียบนิ่ง “หากน้ำชาหกเลอะกระโปรงข้า เจ้าต้องยกน้ำชาใหม่อีกครั้ง”อวี้ม่านหวามีแต่ต้องยกถ้วยชาให้มั่นอีกครั้งนางเหมือนจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้วหรงจือจือพูด “ซื่อจื่อไม่อยู่ที่นี่ คิดว่าเจ้าคงเข้าใจว่าน้ำตาของเจ้าใช้ไม่ได้ผลกับข้า จริงสิ เมื่อครู่เจ้าบอกว่าผู้ใดเป็นอนุนะ?”ตอนนี้อวี้ม่านหวาสำนึกเสียใจเจียนตาย หากรู้แต่แรกว่าหรงจือจือจะไม่เป็นไปตามที่นางคิดไว้ วัน

หญิงสาวที่ถูกปลดนั้นเสียหายมากกว่าการหย่ามาก จะกลายเป็นที่น่าขันของทั้งแคว้นต้าฉี!นางหมกมุ่นกับชื่อเสียงขนาดนั้น สกุลหรงใส่ใจชื่อเสียงมากถึงขนาดนั้น เอาไว้เห็นหนังสือปลดภรรยาจากเขาแล้ว นางก็จะเข้าใจเองว่า เขาสามารถทำให้นางตกสู่นรกได้ด้วยกระดาษแผ่นเดียว ไม่อาจพลิกฟื้นเมื่อต้องอยู่ภายใต้ความหวาดกลัวลนลาน นางต้องไม่กล้าทำเช่นนี้กับม่านหวาอีกแน่นอน!ในท้องของม่านหวามีลูกของเขาอยู่ ลูกของเขาก็เปรียบเสมือนลูกของหรงจือจือเช่นกันไม่ใช่หรือไร? อนาคตก็ต้องเรียกหรงจือจือว่าท่านแม่มิใช่หรือ? การที่นางรังแกแม่ผู้ให้กำเนินของลูกเช่นนี้เป็นการกระทำที่ไร้เหตุผลชัดๆ!อวี้ม่านหวาตาเป็นประกาย นางพูดยุแยงต่อ “ท่านพี่ฟู่ ฮูหยินซื่อจื่ออาจจะโมโหเพียงชั่ววูบเพราะโกรธเคืองเรื่องเตาอุ่นมือก็เป็นได้ ท่านอย่าได้ถือสาหาความกับนางเลยเจ้าค่ะ…”แล้วก็เป็นไปดังคาด ฉีจื่อฟู่ได้ฟังดังนี้ก็ยิ่งโมโห “ก็แค่เตาอุ่นมืออันเดียว ข้าถูกทำร้ายจนมีสภาพนี้ ส่วนของก็ถูกนางเอากลับคืนไปแล้ว นางยังจะมีอะไรให้ไม่พอใจอีก?”“เจ้ารู้ความขนาดนี้ ไม่ว่าอะไรก็ยอมให้นางทุกอย่าง แต่นางกลับเอาแต่ใช้อำนาจ ข้าคิดถูกแล้วที่จะให้นางเป็นอนุ