เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 133
บทที่เกี่ยวข้อง
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 134
ฉีจื่อฟู่ “…”เขาไม่ชอบ ไม่ชอบมากๆ! เขาอยากจะฝืนร่างกายลุกขึ้นพังบ้านหลังนี้ให้รู้แล้วรู้รอด น้องสี่ทำร้ายจนเขาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ทว่าท่านพ่อกลับไม่สนใจใยดี หันไปให้ความสำคัญต่อน้องสี่แทนเขาอย่างรวดเร็วจะให้ฉีจื่อฟู่ยอมรับได้อย่างไร?ที่เขาเสียใจมากที่สุดคือ “จือจือ เจ้ารู้หรือไม่ว่าคนที่เจ้าควรให้ความสำคัญมากที่สุดคือข้า ในสายตาเจ้าควรมีเพียงข้า…”“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ชอบม่านหวาและไม่พอใจกับเรื่องที่ข้าเอาเตาอุ่นมือไป แต่นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่สักหน่อย เหตุใดเจ้าจึงเห็นแก่ตัวเช่นนี้?”หรงจือจือมีท่าทีจนใจ “ซื่อจื่อ ท่านเข้าใจข้าผิดแล้ว ข้าเป็นภรรยาของท่าน แต่ก็เป็นฮูหยินซื่อจื่อของจวนแห่งนี้ด้วยเช่นกัน ย่อมต้องคิดแทนทั้งจวนโหว”“น้องสามีมีอนาคตที่สดใส วันหน้าก็จะช่วยเหลือท่านได้ อีกอย่าง แต่เดิมพวกท่านก็เป็นพี่น้องกันแท้ๆ เหตุใดซื่อจื่อจึงเห็นแก่ตัว คิดถึงแต่ตัวเองเช่นนี้?”ฉีจื่อเสียนรีบช่วยพูดว่า “ใช่ ท่านพี่ต่างหากที่เห็นแก่ตัว! พี่สะใภ้หวังดีกับข้าเช่นนี้ ท่านวางใจเถิด ไม่ว่าวันหน้าท่านพี่จะเป็นอย่างไร ข้าก็จะให้ความเคารพเชื่อฟังต่อท่านเฉกเช่นเดียวกับเคารพมารดา”หรงจือจือไม่อยา
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 135
ฉีจื่อฟู่เผยอปาก แต่ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดีภายในใจทั้งผิดหวังทั้งเสียใจ ถึงขั้นโกรธแค้นที่หรงจือจือเลือดเย็นกับตัวเอง เหตุใดนางจึงไม่ยอมไปคุกเข่าเพื่อเขา?นางให้ความสำคัญต่อเรื่องของน้องสี่มากกว่าเขาได้อย่างไร ทั้งยังยุยงให้ท่านพ่อทำแบบนี้อีก?เรื่องนี้ทำให้เขาอดคิดไม่ได้ สมัยที่พวกเขาเพิ่งแต่งงานกัน จือจือจะให้ความสำคัญต่อเขาเป็นอันดับแรกในทุกๆ เรื่อง ไม่จำเป็นต้องให้เขาพูดก็จะเสนอตัวไปอธิษฐานต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ด้วยตัวเองเมื่อได้ยินว่าปรมาจารย์ซื่อคงมีบัวไหมสวรรค์ นางก็ไม่สนใจร่างกายที่บอบบางของตัวเอง ยอมคุกเข่าขึ้นเขาไปทีละก้าวๆ เพื่อขอโอสถมาให้เขากระทั่งในเวลาที่เขาไม่ยอมกินโอสถเพราะกลัวรสขม นางก็จะปลอบประโลมด้วยรอยยิ้ม บอกว่าเขาทำตัวเหมือนเด็กทว่าตอนนี้…ความแตกต่างนี้ทำให้เขาทั้งรู้สึกอึดอัดและเสียใจ เบ้าตาแดงก่ำ ทิ้งตัวลงนอนด้วยความโมโหและพลิกตัวหันหลังให้ทุกคนทำให้อวี้ม่านหวาที่ตอนแรกร้องไห้อยู่ในอ้อมอก ต้องนิ่งค้างอยู่กลางอากาศอย่างกระอักกระอ่วน “ท่านพี่ฟู่?”ฉีจื่อฟู่คิดว่าจือจือเห็นตัวเองไม่ชอบใจแล้วจะเข้ามาปลอบ แค่ประโยคเดียว เพียงแค่ประโยคเดียวเท่านั้น เขาก็จะยอ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 136
หรงจือจือยิ้ม “น้องสามีจริงจังเกินไปแล้ว ข้าขอตัวกลับก่อน ช่วงนี้ท่านแม่ไม่พอใจข้าหลายเรื่อง หากเจ้ามีเวลาว่างก็ไปช่วยพูดให้ข้าหน่อย”ตอนนี้นางถานกำลังเกลียดนางเข้ากระดูกดำ หากลูกชายของนางไปพูดถึงหรงจือจือในทางที่ดีให้ฟัง ไม่รู้ว่าจะทำให้นางถานโมโหจนกระอักเลือดอีกได้หรือไม่?ความจริงแล้วช่วงนี้ฉีจื่อเสียนค่อนข้างไม่ชอบแม่ตัวเอง แต่เพื่อถ้อยคำนี้ของหรงจือจือแล้ว เขาจึงรีบพูดว่า “พี่สะใภ้วางใจเถิด ข้าจะช่วยไปพูดให้แน่นอน ท่านแม่อายุมากแล้ว ไม่ค่อยมีเหตุผลนัก สมควรที่ข้าต้องตักเตือนนาง!”หรงจือจือเดินจากไปด้วยความสบายใจ รอดูว่าวันนี้ลูกประทัดอย่างฉีจื่อเสียนจะทำให้นางประหลาดใจได้อีกหรือไม่ตกค่ำบรรดาบ่าวรับใช้ยกอาหารเข้ามา แต่หรงจือจือเพิ่งจะเริ่มทานอาหารนางก็ได้ยินเสียงรายงานด้วยความยินดีของเจาซี “คุณหนูอาจจะไม่ทราบ คุณชายสี่ไปหานางถาน ทั้งสองคนมีปากเสียงกันเพราะเรื่องของท่าน คุณชายสี่ยังใช้ถ้อยคำรุนแรงหลายคำ ทำเอานางถานร้องไห้ไปหนึ่งชั่วยามและเป็นลมหมดสติ”“ทางนั้นมีทั้งคนพยายามปลุกให้ได้สติ มีทั้งคนไปตามหมอ สถานการณ์วุ่นวายไปหมาย ทว่าคุณชายสี่กลับไม่รู้สึกผิดแม้แต่น้อย หลังจาก
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 1
เพื่อขอโอสถวิเศษช่วยชีวิตให้ผู้เป็นสามี หรงจือจือคุกเข่ามาแล้วทั้งสิ้นสามพันขั้นบันได ทว่าผู้เป็นสามีกลับลดขั้นนางจากภรรยาเอกเป็นอนุ เพื่อองค์หญิงจากแคว้นที่สิ้นเอกราช มิหนำซ้ำยังบอกว่านี่คือวาสนาของนาง! หลังจากนางหย่าขาดกับสามีแล้ว ก็สมรสกับท่านสมุหราชเลขาธิการผู้ยิ่งใหญ่ มีอิทธิพลกว้างใหญ่ไปทั่วแผ่นดิน กลางดึก ท่านสมุหราชเลขาธิการกับนางต่างพลอดรักดื่มด่ำลึกซึ้งบนผ้าห่มคู่รัก โดยที่มีสามีเก่าคุกเข่าอยู่นอกประตู ขอบตาแดงก่ำ ใบหน้าขาวซีดดุจกระดาษ —— ในงานเลี้ยงฉลองชัยชนะ ผู้คนต่างหัวเราะเริงร่าครึกครื้นมีความสุข ทว่าในใจของหรงจือจือกลับรู้สึกอึดอัดอยู่เล็กน้อย ไม่ใช่เรื่องอื่นใด แต่เป็นเพราะสามีของตนที่ไม่ได้พบหน้ากันนานสามปี บัดนี้แม้นั่งอยู่ข้างกายนาง แต่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นอะไร เอาแต่หลบสายตาของตนเองอยู่ตลอด ไม่กล้าสบตากับตนเองโดยตรงเลยสักครั้ง คล้ายกับว่าเผลอทำเรื่องอะไรที่รู้สึกผิดกับตนเองเข้าแล้วอย่างไรอย่างนั้น สิ่งนี้ทำให้หรงจือจือรู้สึกหนักใจเล็กน้อย ยามนั้นเอง ชายาผู้เฒ่าอ๋องเฉียนมองหรงจือจือ แล้วยิ้มพลางเอ่ยว่า “ข้าว่า ใต้หล้านี้ไม่มีสตรีใดจะทรงคุณธรรมมากไปก
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 2
ความจริงหนนี้นางถานเองก็รู้สึกว่า บุตรชายของตนทำเกินไปหน่อย เพราะก่อนหน้านี้คนทั้งตระกูลฉีไม่เคยมีผู้ใดได้ยินเรื่องราวของอีกฝ่ายกับองค์หญิงท่านนั้นมาก่อน แล้วหรงจือจือจะเป็นฝ่ายขอเป็นอนุภรรยาด้วยตนเองได้อย่างไร? ทว่าบุตรชายกำลังต้องโทษหลอกลวงเบื้องสูง เอ่ยวาจาเหล่านี้ออกมาต่อหน้าพระพักตร์ฝ่าบาท หากหรงจือจือไม่ยอมรับ แม้ฝ่าบาทจะมิได้ตัดสินโทษสถานหนักกับจื่อฟู่ แต่ก็เกรงว่าจวนซิ่นหยางโหว จะสูญเสียความไว้วางพระทัยจากฮ่องเต้ไป นางจึงหันขวับมองไปทางหรงจือจือทันที คว้ามือของนางไว้พลางเอ่ยยิ้ม ๆ “จือจือ เจ้าเคยเอ่ยเรื่องนี้กับข้ามาก่อนแล้วมิใช่หรือ ถึงแม้เจ้าจะไม่เต็มใจ แต่เพื่อจื่อฟู่แล้ว ก็จำใจต้องยอมรับ” “เจ้าก็เป็นคนมีเมตตาและคุณธรรมเช่นนี้มาตลอด เจ้าวางใจเถิด หลังจากนี้แม้เจ้าจะเป็นอนุ แต่สิ่งใดก็ตามที่เจ้าพึงมีในยามนี้ แม้จะไม่ให้เจ้าต้องขาดแม้เพียงสักอย่าง!” นางถานออกแรงบีบไปที่มือเล็กน้อย นี่เป็นการเตือนหรงจือจือว่า จงให้ความสำคัญกับสถานการณ์โดยรวม จงเห็นแก่จวนโหวเป็นสำคัญ หรงจือจือฟังวาจาของนางถานจบแล้ว ยิ่งไม่อยากเชื่อหูตนเอง สุขภาพของนางถานไม่สู้ดีนัก และร่างกายมักจะอ่อ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 3
ฮ่องเต้น้อยขมวดคิ้ว สายตาที่มองไปยังครอบครัวซิ่นหยางโหว ไม่อ่อนโยนและใกล้ชิดเหมือนอย่างตอนเริ่มงานเลี้ยงแล้ว ทว่าซิ่นหยางโหวไม่รอให้โอรสสวรรค์เปล่งวาจา ก็มองไปยังหรงจือจือ พลางเกลี้ยกล่อม “ลูกสะใภ้เอ๋ย บิดาของเจ้าสั่งสอนบุตรีได้ดีมาตลอด หากเขารู้เรื่องนี้ คิดว่าเขาเองก็คงจะขอให้เจ้าคำนึงถึงประโยชน์ส่วนรวมเช่นกัน!” หรงจือจือซึ่งนัยน์ตาสะท้อนรอยยิ้มดูแคลน ตอบกลับอย่างไม่เร่งรีบแต่ก็ไม่เนิบนาบ “ท่านพ่อสามี ท่านพ่อสอนให้ข้าคำนึงถึงประโยชน์ของส่วนรวม แต่ไม่เคยสอนให้ข้าเป็นอนุ!” สิ้นเสียงนี้ นางคุกเข่าลงกับพื้นทันทีพร้อมเอ่ยว่า “ฝ่าบาทเพคะ หากต้องเป็นอนุ หม่อมฉันไม่ยอมรับอย่างเด็ดขาด ชื่อเสียงอันบริสุทธิ์ของสกุลหรงเรา จะพังทลายลงในมือของหม่อมฉันมิได้เป็นอันขาด ขอฝ่าบาทโปรดพิจารณาอย่างรอบคอบเป็นธรรม! เพื่อผลประโยชน์ของส่วนรวมแล้ว หรงจือจือยินดีหย่าขาด สกุลหรงเราขอตัดขาดสัมพันธ์สมรสกับจวนซิ่นหยางโหวนับแต่บัดนี้เพคะ!” พอกันที แค่สามปี นางยอมแพ้ให้ก็ได้! ถึงอย่างไรพวกเขาสองคนก็ยังมิได้ร่วมเรือนหอ ตั้งแต่เยาว์วัยท่านย่าเคยสอนนางไว้ว่า ชีวิตมนุษย์ก็เหมือนหมากรุกบนกระดาน ลูกหลานสกุลหรงต
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 4
หรงจือจือได้ยินมาถึงตรงนี้ นัยน์ตาพลันฉายประกายดูแคลนออกมา วันนี้ใครกันแน่ที่ทำให้สกุลหรงและจวนโหวต้องอับอายขายหน้า ดูเหมือนแม่สามีของตนเองคนนี้ จะไม่เข้าใจอะไรเลยแม้แต่น้อย ฉีจื่อฟู่ได้ยินคำพูดของนางถาน ใบหน้าพลันฉายประกายลังเลขึ้นมาหนึ่งส่วน “อากาศเย็นถึงเพียงนี้…” เจาซีเอ่ยขึ้นทันควัน “ใช่แล้วเจ้าค่ะ ฮูหยิน ซื่อจื่อ อากาศเย็นเพียงนี้ จะให้ฮูหยินซื่อจื่อเดินกลับเองไม่ได้เด็ดขาดนะเจ้าคะ! ฮูหยินซื่อจื่อร่างกายอ่อนแอบอบบาง จะทนไหวที่ไหนเจ้าคะ” เดิมทีนางคิดว่าหากพูดแบบนี้ออกไป ฉีจื่อฟู่จะเกิดความรู้สึกสงสาร และขอให้ฮูหยินโหวถอนคำสั่ง กลับคิดไม่ถึงเลยว่าฉีจื่อฟู่เมื่อได้ยินแล้ว จะหันมองหรงจือจือและเอ่ยว่า “จือจือ อย่างที่สาวใช้ของเจ้าบอก เจ้าทนลมหนาวเย็นเยือกเช่นนี้ไม่ไหวหรอก!” หรงจือจือทอดสายตามองไปยังบุรุษหนุ่มรูปงามที่ดูคล้ายจะอบอุ่นอ่อนโยนคนนี้นิ่ง ๆ ก่อนจะถามว่า “ท่านพี่หมายความว่า…” ฉีจื่อฟู่ : “ตราบใดที่เจ้ายอมรับปาก ว่าวันรุ่งขึ้นจะตามข้าไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท และแสดงเจตจำนงขอเป็นอนุภรรยาด้วยตนเอง ข้าจะขอให้ท่านแม่อนุญาตให้เจ้าขึ้นรถม้า!” หรงจือจือเหยียดแผ่นหลังขึ้นตรงอย่า
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 5
หรงจือจือหลับตาสนิทไม่เปล่งวาจา รู้สึกเพียงว่านางถานไร้ยางอายไร้ใดเปรียบ พวกเขาทั้งครอบครัวข่มเหงรังแกนางเช่นนี้ หากเมื่อครู่นางไม่ดื้อรั้นก้าวร้าว คงได้หนาวตายอยู่ข้างทางจริง ๆ แน่ ถึงยามนี้แล้วยังมีหน้า มาขอให้นางไปอ้อนวอนท่านพ่อ ให้ทำอะไรเพื่อฉีจื่อฟู่อีกหรือ? ช่างหน้าด้านเสียจริง! นางถานเห็นนางเงียบกริบไม่ส่งเสียง ก็ขมวดคิ้วพลางตะคอกด้วยเสียงเหี้ยมว่า “นางหรง ข้ากำลังคุยกับเจ้า เจ้าไม่ได้ยินหรือ?” หรงจือจือตอบกลับเสียงราบเรียบไร้อารมณ์ “ได้ยินเจ้าค่ะ” แต่ไม่คิดจะทำตามคำสั่งนั้นหรอก นางถานกลับคิดว่าหรงจือจือยอมรับคำตามที่บอกแล้ว ท่าทางบึ้งตึงและเสียงตะคอกขู่เข็ญเมื่อครู่ ก็ดูจะผ่อนลงไปบ้างแล้ว ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นคำขอร้องต่อสกุลหรง ต้องโทษสามีของตนเองที่ไม่เอาไหน ทั้งที่เป็นถึงท่านโหวในราชสำนักแต่กลับเงียบเชียบไม่พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว หลังจากสงบสติอารมณ์ลงได้แล้ว นางถานบ่นออกมาเบา ๆ “แบบนี้ถูกต้องแล้ว ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นภรรยาเอกหรืออนุ จื่อฟู่ก็คือสามีของเจ้า เจ้าต้องเทิดทูนเขาไว้เสมอท้องฟ้า!” “หรือจะบอกว่าแค่เขามีสัมพันธ์กับองค์หญิงท่านนั้นแล้ว ก็ไม่ใช่สามี
บทล่าสุด
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 136
หรงจือจือยิ้ม “น้องสามีจริงจังเกินไปแล้ว ข้าขอตัวกลับก่อน ช่วงนี้ท่านแม่ไม่พอใจข้าหลายเรื่อง หากเจ้ามีเวลาว่างก็ไปช่วยพูดให้ข้าหน่อย”ตอนนี้นางถานกำลังเกลียดนางเข้ากระดูกดำ หากลูกชายของนางไปพูดถึงหรงจือจือในทางที่ดีให้ฟัง ไม่รู้ว่าจะทำให้นางถานโมโหจนกระอักเลือดอีกได้หรือไม่?ความจริงแล้วช่วงนี้ฉีจื่อเสียนค่อนข้างไม่ชอบแม่ตัวเอง แต่เพื่อถ้อยคำนี้ของหรงจือจือแล้ว เขาจึงรีบพูดว่า “พี่สะใภ้วางใจเถิด ข้าจะช่วยไปพูดให้แน่นอน ท่านแม่อายุมากแล้ว ไม่ค่อยมีเหตุผลนัก สมควรที่ข้าต้องตักเตือนนาง!”หรงจือจือเดินจากไปด้วยความสบายใจ รอดูว่าวันนี้ลูกประทัดอย่างฉีจื่อเสียนจะทำให้นางประหลาดใจได้อีกหรือไม่ตกค่ำบรรดาบ่าวรับใช้ยกอาหารเข้ามา แต่หรงจือจือเพิ่งจะเริ่มทานอาหารนางก็ได้ยินเสียงรายงานด้วยความยินดีของเจาซี “คุณหนูอาจจะไม่ทราบ คุณชายสี่ไปหานางถาน ทั้งสองคนมีปากเสียงกันเพราะเรื่องของท่าน คุณชายสี่ยังใช้ถ้อยคำรุนแรงหลายคำ ทำเอานางถานร้องไห้ไปหนึ่งชั่วยามและเป็นลมหมดสติ”“ทางนั้นมีทั้งคนพยายามปลุกให้ได้สติ มีทั้งคนไปตามหมอ สถานการณ์วุ่นวายไปหมาย ทว่าคุณชายสี่กลับไม่รู้สึกผิดแม้แต่น้อย หลังจาก
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 135
ฉีจื่อฟู่เผยอปาก แต่ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดีภายในใจทั้งผิดหวังทั้งเสียใจ ถึงขั้นโกรธแค้นที่หรงจือจือเลือดเย็นกับตัวเอง เหตุใดนางจึงไม่ยอมไปคุกเข่าเพื่อเขา?นางให้ความสำคัญต่อเรื่องของน้องสี่มากกว่าเขาได้อย่างไร ทั้งยังยุยงให้ท่านพ่อทำแบบนี้อีก?เรื่องนี้ทำให้เขาอดคิดไม่ได้ สมัยที่พวกเขาเพิ่งแต่งงานกัน จือจือจะให้ความสำคัญต่อเขาเป็นอันดับแรกในทุกๆ เรื่อง ไม่จำเป็นต้องให้เขาพูดก็จะเสนอตัวไปอธิษฐานต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ด้วยตัวเองเมื่อได้ยินว่าปรมาจารย์ซื่อคงมีบัวไหมสวรรค์ นางก็ไม่สนใจร่างกายที่บอบบางของตัวเอง ยอมคุกเข่าขึ้นเขาไปทีละก้าวๆ เพื่อขอโอสถมาให้เขากระทั่งในเวลาที่เขาไม่ยอมกินโอสถเพราะกลัวรสขม นางก็จะปลอบประโลมด้วยรอยยิ้ม บอกว่าเขาทำตัวเหมือนเด็กทว่าตอนนี้…ความแตกต่างนี้ทำให้เขาทั้งรู้สึกอึดอัดและเสียใจ เบ้าตาแดงก่ำ ทิ้งตัวลงนอนด้วยความโมโหและพลิกตัวหันหลังให้ทุกคนทำให้อวี้ม่านหวาที่ตอนแรกร้องไห้อยู่ในอ้อมอก ต้องนิ่งค้างอยู่กลางอากาศอย่างกระอักกระอ่วน “ท่านพี่ฟู่?”ฉีจื่อฟู่คิดว่าจือจือเห็นตัวเองไม่ชอบใจแล้วจะเข้ามาปลอบ แค่ประโยคเดียว เพียงแค่ประโยคเดียวเท่านั้น เขาก็จะยอ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 134
ฉีจื่อฟู่ “…”เขาไม่ชอบ ไม่ชอบมากๆ! เขาอยากจะฝืนร่างกายลุกขึ้นพังบ้านหลังนี้ให้รู้แล้วรู้รอด น้องสี่ทำร้ายจนเขาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ทว่าท่านพ่อกลับไม่สนใจใยดี หันไปให้ความสำคัญต่อน้องสี่แทนเขาอย่างรวดเร็วจะให้ฉีจื่อฟู่ยอมรับได้อย่างไร?ที่เขาเสียใจมากที่สุดคือ “จือจือ เจ้ารู้หรือไม่ว่าคนที่เจ้าควรให้ความสำคัญมากที่สุดคือข้า ในสายตาเจ้าควรมีเพียงข้า…”“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ชอบม่านหวาและไม่พอใจกับเรื่องที่ข้าเอาเตาอุ่นมือไป แต่นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่สักหน่อย เหตุใดเจ้าจึงเห็นแก่ตัวเช่นนี้?”หรงจือจือมีท่าทีจนใจ “ซื่อจื่อ ท่านเข้าใจข้าผิดแล้ว ข้าเป็นภรรยาของท่าน แต่ก็เป็นฮูหยินซื่อจื่อของจวนแห่งนี้ด้วยเช่นกัน ย่อมต้องคิดแทนทั้งจวนโหว”“น้องสามีมีอนาคตที่สดใส วันหน้าก็จะช่วยเหลือท่านได้ อีกอย่าง แต่เดิมพวกท่านก็เป็นพี่น้องกันแท้ๆ เหตุใดซื่อจื่อจึงเห็นแก่ตัว คิดถึงแต่ตัวเองเช่นนี้?”ฉีจื่อเสียนรีบช่วยพูดว่า “ใช่ ท่านพี่ต่างหากที่เห็นแก่ตัว! พี่สะใภ้หวังดีกับข้าเช่นนี้ ท่านวางใจเถิด ไม่ว่าวันหน้าท่านพี่จะเป็นอย่างไร ข้าก็จะให้ความเคารพเชื่อฟังต่อท่านเฉกเช่นเดียวกับเคารพมารดา”หรงจือจือไม่อยา
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 133
“ข้าเองก็พอจะเดาได้ว่า มีเพียงหญิงแพศยาเช่นเจ้าที่จะมีความคิดต่ำช้าเช่นนี้ โบราณว่าไว้ พี่สะใภ้คนโตเปรียบเสมือนมารดาอีกคน ความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับน้องสามีก็เป็นเช่นนั้น”“คนที่มีจิตใจสกปรก ไม่ว่าจะเห็นอะไรก็สกปรกไปหมด หากเจ้ายังไม่เข้าใจคำพูดของข้าอีก ข้าก็ยินดีช่วยตบเรียกสติ!”ใบหน้าของอวี้ม่านหวาบวมแดงจากการถูกตบ สีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นสีม่วงจากการถูกถากถาง นางหันไปโผตัวเข้าสู่อ้อมอกฉีจื่อฟู่และเริ่มร้องไห้ “ท่านพี่…”ฉีจื่อเสียนพูดด้วยความรำคาญ “ร้องๆๆ วันๆ ดีแต่ร้องไห้ ท่านพี่ยังไม่ทันตาย เจ้าก็ร้องคร่ำครวญประหนึ่งอยู่ในงานศพ!”อวี้ม่านหวาเป็นหญิงแพศยาจริงๆ ถ้อยคำของนางมีเจตนาจะทำลายชื่อเสียงกับอนาคตของเขาชัดๆ!อวี้ม่านหวาสะอึก นางจะร้องไห้ก็ไม่ใช่ จะไม่ร้องไห้ก็ไม่ใช่อีกซิ่นหยางโหวฟังคำของหรงจือจือแล้วมองอวี้ม่านหวาด้วยความรังเกียจปราดหนึ่งเช่นกัน จากนั้นจึงหันมองฉีจื่อฟู่ “คอยระวังปากของหญิงสาวนี้ให้ดี เรื่องบางเรื่องก็ไม่ควรพูดสุ่มสี่สุ่มห้า!”ฉีจื่อฟู่ “ขอรับ!”เขารู้ว่าถ้อยคำของอวี้ม่านหวาเหลวไหล แต่จือจือถึงขั้นลงมือเพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ นี่มันจะไม่เกินไปหน่อยหรือ?
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 132
หรงจือจือคิดไม่ถึงว่าฉีจื่อฟู่จะมีความคิดที่จะทรมานนางเช่นกัน สายตานางจ้องมองไปที่ฉีจื่อฟู่พลางถามด้วยเสียงราบเรียบ “หมายความว่า ซื่อจื่อสำนึกและเสียใจกับสิ่งที่พูดกับข้าก่อนหน้านี้หรือ?”สีหน้าของฉีจื่อฟู่เปลี่ยนไป หากเขายอมรับว่าสำนึกและเสียใจกับคำพูดพวกนั้น ก็เท่ากับยอมรับว่าตัวเองเป็นสุภาพบุรุษจอมปลอมไม่ใช่หรือไร?แม้ปากจะบอกว่าไม่จำเป็นต้องให้หรงจือจือรักษา ทว่าแท้จริงแล้วภายในใจกลับให้ความสำคัญมากนี่ทำให้เขาหงุดหงิดหรงจือจือเล็กน้อย ในเมื่อรักเขาก็ไปคุกเข่าแทนเขาสิ จะถามเช่นนี้ให้มากความทำไม? นี่มันต่างอะไรกับการทำให้เขาผู้เป็นสามีต้องอับอาย?เขาพูดด้วยสีหน้าบูดบึ้ง “สิ่งใดที่ข้าพูดไปแล้ว ย่อมไม่มีเหตุผลที่จะต้องเสียใจ”“ข้าเพียงแต่คิดว่า เจ้าเห็นข้าตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ไม่ว่าจะในฐานะฮูหยินซื่อจื่อ หรือในฐานะว่าที่โหวฮูหยินในอนาคต เจ้าก็คงไม่รู้สึกสบายใจนัก ด้วยเหตุนี้จึงได้ให้โอกาสเจ้าไปสวดภาวนาเพื่อข้าก็เท่านั้น”“เจ้าแต่งงานเข้ามาในครอบครัวนี้ คนในสกุลฉีล้วยแต่ดีกับเจ้าไม่น้อย เท่านี้ก็ถือเป็นวาสนาของเจ้าแล้ว”“หากข้าไม่เป็นห่วงอนาคตของเจ้า จะผิดคำพูดต่อหน้าสิ่งศักดิ์
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 131
หมอเทวดาเล่นตามน้ำว่า “ใช้ความรุนแรงให้น้อย โมโหให้น้อยก็พอ”หรงจือจือ “นี่ เฮ้อ…”เดิมทีสองพ่อลูกซิ่นหยางโหวยังมีข้อสงสัยอยู่บ้าง เพราะฉีจื่อฟู่ไม่ได้ดีกับหรงจือจือ อีกทั้งหมอเทวดาก็ไม่ได้ตรวจโดยละเอียด แต่เมื่อเห็นหรงจือจือถามโดยละเอียดเช่นนี้ก็คลายความสงสัยเหล่านี้ลงก็จริง อย่างไรจื่อฟู่ก็เป็นสามีของหรงจือจือ นางจะไม่อยากให้เขาได้ดีได้อย่างไร?หมอเทวดาประสานมือพูดว่า “ไปเชิญคนอื่นมาตรวจเถิด! ข้าขอตัว!”หรงจือจือ “ข้าจะไปส่ง”นางเดินไปส่งหมอเทวดาออกจากจวนโหว หลังจากเดินห่างออกมาหลายก้าวเพื่อหลีกเลี่ยงคนในจวนหมอเทวดาถึงค่อยมองหรงจือจือด้วยความชื่นชม “เจ้าไม่ได้เลอะเลือน”ตอนที่ได้ยินว่าหรงจือจือกลับมาที่จวนซิ่งหยางโหวก่อนหน้านี้ ทั้งยังช่วยวางแผนให้ครอบครัวนี้ เขาก็โมโหแทบอกแตกตายครั้งนี้เขามาโดยอ้างว่ามาช่วยตรวจฉีจื่อฟู่ ทว่าความจริงแล้วต้องการมาด่าหรงจือจือต่างหากเคราะห์ดีที่เขาทำการจับชีพจรก่อน ด้วยเหตุนี้จึงไม่ได้เข้าใจหรงจือจือผิดแต่ก็ไม่แปลก คนนอกอาจจะไม่รู้ถึงวิชาแพทย์ของจือจือ แต่เขากลับรู้ดีว่านางเก่งกาจกว่าเขาผู้เป็นอาจารย์เสียอีก หากคิดจะช่วยฉีจื่อฟู่จริงๆ ม
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 130
หนังหน้าเขาตึงเปรี๊ยะ คิดไม่ถึงว่าหมอเทวดาจะไม่ไว้หน้าขนาดนี้ และพูดจาขวานผ่าซากเช่นนี้ทว่าตอนนี้ยังต้องขอร้องให้อีกฝ่ายช่วยบุตร จึงระเบิดอารมณ์ไม่ได้ ได้แต่กล่าวว่า “ขอท่านหมอเทวดาช่วยลูกข้าด้วย เขาคือซื่อจื่อแห่งจวนโหว เป็นสามีของจือจือ...”หมอเทวดาหยิบเข็มเงินออกมา แล้วแทงฉีจื่อฟู่ให้ตื่นอย่างไม่เกรงใจมิหนำซ้ำยังจงใจไม่ออมแรงอีกด้วย แทงจนเขามีเลือดออกมามากมายซิ่นหยางโหวที่เห็นดังนั้นขมวดคิ้วมุ่น แต่อย่างไรเขาก็ไม่เป็นวิชาแพทย์ และไม่มั่นใจว่าเลือดนี่ไม่ไหลไม่ได้หรือเปล่า จึงไม่กล้าพูดมากแต่อย่างใดทว่าหมอประจำจวนที่เข้าใจวิชาแพทย์ซึ่งดูอยู่ข้าง ๆ ยิ่งไม่กล้าพูดเข้าไปใหญ่ คิดเพียงว่าที่หมอเทวดาแทงเช่นนี้ ย่อมมีเหตุผลของหมอเทวดาเองหลังฉีจื่อฟู่ฟื้นขึ้นมาก็ได้ยินหมอเทวดากล่าวว่า “พักผ่อนสักพัก ก็ลุกจากเตียงได้แล้ว เพียงแต่เมื่อเป็นเพราะโรคเก่ากำเริบ หลังจากนี้อาจจะอ่อนแอลงทุกวัน อาการกำเริบอยู่เป็นระยะ กลับไปเป็นอย่างแต่ก่อน กระทั่งถึงแก่ความตาย”คำพูดของพ่อบุญธรรม ย่อมอยู่ในการคาดคะเนของหรงจือจือเช่นกันเมื่อฉีจื่อฟู่อาการกำเริบครั้งแรก หลังจากนั้นก็จะถี่ขึ้นเรื่อย ๆ กระ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 129
เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ ครั้นซิ่นหยางโหวฟังการร่ำไห้ของอวี้ม่านหวาจบ สายตาที่ไม่สบอารมณ์ก็ตกไปบนหน้าของหรงจือจือ กำลังจะตำหนินางว่าเพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ถึงกลับอาละวาดจนวุ่นวายไปหมดทั้งจวนทว่าหรงจือจือเอ่ยปากกับอวี้ม่านหวาก่อน “เจ้ารู้ว่าเจ้าไม่ดีก็ดี! ในจวนเตาอุ่นมือแบบไหนจะไม่มีเลยหรืออย่างไร?”“เป็นแค่อนุผู้หนึ่ง ดันจะยังยุยงให้ท่านพี่ไปแย่งของภรรยาเอก ก่อเรื่องจนวุ่นวายไปทั้งจวน ไม่รู้ว่าฮองเฮาของแคว้นเจาองค์ก่อน สั่งสอนเจ้ามาอย่างไร!”“น้องเสียนทนเห็นไม่ได้ จึงไปเอากลับมา ข้าโน้มน้าวอย่างก็โน้มน้าวไม่ได้ ช่างเถิด มาพูดเรื่องพวกนี้ตอนนี้ก็ไร้ประโยชน์ เจาซี เอาเทียบของข้ามา เชิญท่านพ่อบุญธรรมมาดูซื่อจื่อที่จวน!”เจาซี “เจ้าค่ะ บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ”แน่นอนว่าพ่อบุญธรรมที่หรงจือจือกล่าวถึง หมายถึงหมอเทวดาลูกบุญธรรมของนายหญิงผู้เฒ่าหรงในตอนนี้ซิ่นหยางโหวกล้าด่านางเสียที่ไหน?กลับหันหน้าไปมองอวี้ม่านหวา และด่าอย่างไม่สบอารมณ์ขึ้นมาประโยคหนึ่ง “ช่างเป็นตัวสร้างปัญหาจริง ๆ!”ฉีจื่อเสียนเองก็ยังไม่ลืมว่าตอนนั้น เหตุใดตนถึงต่อยตีกับพี่ชายขึ้นมา จึงเอ่ยขานรับ “ไม่ใช่เพร
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 128
อวี้ม่านหวาตกตะลึง “ท่านพี่ฟู่...”ฉีจื่อเสียนกลับไม่แยแสสถานการณ์ของฉีจื่อฟู่เลยแม้แต่น้อย คิดเพียงว่าที่อีกฝ่ายเป็นลมหมดสติไป เพราะตนกล้าหาญไร้ที่เปรียบ ทักษะการต่อสู้โดดเด่นเขายกเตาอุ่นมือของหรงจือจือขึ้นมา แล้วเดินออกไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามองอวี้ม่านหวารีบเอ่ยขึ้นว่า “เร็วเข้า รีบไปเชิญหมอประจำจวนมา!”...ก่อนที่ฉีจื่อเสียนจะกลับมา อวี้หมัวมัวได้บอกสถานการณ์ทางนั้นกับหรงจือจือเรียบร้อยแล้วไม่นานก็ได้ยินเสียงของฉีจื่อเสียน “ท่านพี่สะใภ้ ท่านดูสิข้าเอาอะไรกลับมาให้ท่าน”หรงจือจือกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย พลางมองเตาอุ่นมือที่หวนคืนสู่เจ้าเดิม ก่อนจะแสร้งเอ่ยขึ้นด้วยความตื้นตันใจ “ต้องขอบคุณน้องเสียนมาก ๆ น้องเสียนรู้เหตุรู้ผลอย่างที่คิดจริง ๆ”เจาซีรีบไปรับเตาอุ่นมือมาฉีจื่อเสียนเขียวช้ำไปทั้งหน้า เขามองหรงจือจือ “เช่นนั้น...เช่นนั้นเรื่องหาอาจารย์ใหม่ให้ข้า ที่ท่านพี่สะใภ้พูดก่อนหน้านี้...”หรงจือจือ “เจ้าวางใจ พรุ่งนี้ข้าจะไปจวนของท่านเจียงด้วยตัวเอง ขอร้องให้เขาช่วยแนะนำให้ ไม่รู้ว่าน้องเสียนมีอาจารย์ที่ดูไว้ในใจหรือไม่?”แววตาของฉีจื่อเสียนเปล่งประกาย “ย่อมมีอยู่แ
