All Chapters of โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น: Chapter 101 - Chapter 110

ครั้นถึงลานเรือนเห็นทุกอย่างในจวนล้วนจัดการได้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย บรรดาบ่าวรับใช้เดินไปเดินมาอย่างมีระเบียบ ความหรูหราไม่ต่างจากงานเลี้ยงชมดอกเหมยในจวนอ๋องเฉียนครั้งนั้นแม้แต่น้อย นางถานผู้รักในเกียรติจอมปลอมรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นหน่อย ทว่าหรงจือจือหรือจะยอมปล่อย?นางเปล่งเสียง “แปลงดอกไม้นั้นจ่ายไปถึงแปดสิบตำลึง พวกเจ้าต้องตั้งใจหน่อยล่ะ”“ชุดชาชุดนี้ร้อยยี่สิบตำลึง เป็นกระเบื้องเย็นชั้นดีจากแคว้นเยียนเชียวนะ อย่าได้ทำตก”“แล้วยังนี่อีก...”นางถานได้ยินแล้วพลันใบหน้าบิดเบี้ยวในจวนมีเงินอยู่ไม่มากแล้ว เงินที่ผู้ดูแลหลี่ได้มาถูกนางหรงนางแพศยาผู้นี้เอาไปตั้งมากอย่างนั้น บัดนี้ชุดชาชุดเดียวก็จ่ายไปมากเช่นนี้แล้ว นางถานจะไม่เดือดดาลได้อย่างไร?นางพูดทั้งหน้าตึง “นางหรง มีผู้ใดดูแลเรือนเช่นนี้บ้าง? ในจวนก็ใช่ว่าจะไม่มีชุดชา ไยต้องสิ้นเปลืองเงินทองมากมายเพื่อซื้อชุดชาชุดใหม่ด้วย?”แปลงดอกไม้ก็ช่างเถอะ ทุกคนชมดอกไม้ก็ต้องชมกันอยู่แล้ว แต่ชุดชามันมีความจำเป็นอันใดกัน?เห็นเพียงฉีอวี่เยียนก็เข้ามาประสมโรงอย่างคึกคักด้วยหรงจือจือตอบอย่างไม่เร็วและไม่ช้า “ท่านแม่ นี่คือชุดชาที

“ท่านรีบร้อนกลับไปอาละวาดเช่นนี้ จะไม่ดีต่อคุณหนูสามนะขอรับ!”“อีกอย่าง วันนี้มีสตรีสูงศักดิ์มากมายออกอย่างนั้น ท่านกลับไปต่อว่าฮูหยินซื่อจื่อต่อหน้าทุกคน ฮูหยินซื่อจื่อจะเสื่อมเสียชื่อเสียงได้ อย่างไรก็เป็นครอบครัวเดียวกัน มิสู้คุยกันเป็นการส่วนตัว ไม่แน่ว่าเรื่องราวอาจยังพลิกผันได้นะขอรับ?”ฉีจื่อเสียนใบหน้าเต็มไปด้วยความเคียดแค้น “แขกสตรีทั้งนั้นแล้วอย่างไร? คนยิ่งเยอะสิยิ่งดี ข้าไปอาละวาดตอนนี้หรงจือจือจะได้ขายหน้ามากขึ้น!”“ไยข้าต้องใส่ใจกับชื่อเสียงของนางด้วย? นางทำร้ายข้าเช่นนี้ ข้าไม่มีกระทั่งอาจารย์แล้ว ข้ายังต้องสนใจกฎระเบียบอันใดอีก? ข้าต้องการให้ชื่อเสียงของนางพังพินาศ เป็นที่หัวเราะของผู้คนนั่นแหละ!”“สตรีผู้สูงศักดิ์ทั้งเมืองหลวงต้องประณามนาง เมื่อนั้นนางจึงจะรู้ว่าตัวเองทำผิดไป จึงจะไปพูดดี ๆ ต่อหน้าท่านเจียง ให้เขารับข้ากลับเข้าสำนักอีกครั้ง!”ฉีจื่อเสียนรู้สึกว่าคำพูดชุนเซิงเตือนสติเขาจริง ๆ วันนี้คือโอกาสดีที่จะหาเรื่องหรงจือจือ คนยิ่งมากก็ยิ่งดี!ชุนเซิง “แต่คุณชายสี่ เช่นนั้นเรื่องการแต่งงานของคุณหนูสาม...”ฉีจื่อเสียนเอ่ยอย่างรำคาญใจ “เอาละ เจ้าไม่ต้องพูดแล้

“เมื่อครู่เจาซีทำลับ ๆ ล่อ ๆ ออกไป พอกลับถึงเรือนหลังของฮูหยินซื่อจื่อก็รีบเอาจดหมายพวกนี้ออกมาเพื่อจะเผา!”“ดีที่บ่าวตาเร็วมือไวแย่งมาได้ก่อน บ่าวจะเอามาให้ท่าน เจาซียังตามมาตลอดทาง คิดจะแย่งกลับไปอีกแน่ะเจ้าค่ะ!”นางถานรีบถาม “ในจดหมายเขียนว่าอย่างไรบ้าง?”ฉีจื่อเสียนมองจดหมายฉบับนั้นแวบหนึ่งก็พูดขึ้นมาทันทีว่า “นี่คือจดหมายที่สำนักบัณฑิตเราใช้เฉพาะ คือจดหมายที่ท่านเจียงเขียนถึงพี่สะใภ้! วันนี้ท่านรีบร้อนส่งคนไปเผาทำลาย ในใจคิดอันใดอยู่กันแน่?”นางถานอดมองไปทางหรงจือจือไม่ได้ พร้อมเอ่ยด้วยโทสะ “นางหรงเจ้าทำดีนี่! ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะซ่อนแผนเอาไว้จริง ๆ หากไม่ใช่เพราะข้ารอบคอบ ให้หลี่หมัวมัวตามคนของเจ้าไป ก็ไม่รู้ว่าครอบครัวข้าต้องถูกเจ้าปั่นหัวจนเป็นอย่างไรแล้ว!”หรงจือจือแสร้งพูดหน้าจริงจัง “ท่านแม่ ถือเสียว่าข้าผิดก็แล้วกัน เผาจดหมายนี้เสียเถิด อย่าได้เอ่ยถึงเรื่องนี้อีกเลย ท่านจะให้เหล่าฮูหยินเห็นจดหมายไม่ได้เป็นอันขาดนะเจ้าคะ!”นางถานอยู่กับหรงจือจือมาสามปี เคยเห็นอากัปกิริยาสีหน้าซีดขาวเช่นนี้ของนางเสียที่ไหน? เห็นชัดว่ามีชนักติดหลัง!แล้วพอเห็นสีหน้าร้อนรนของเจาซีอีก มันคื

“ลูกสะใภ้ยังอยากถามท่านอีกแน่ะ ท่านมีความแค้นอันใดกับน้องเสียนหรือไม่ ลูกสะใภ้ก็บอกแล้ว ถือเสียว่าเป็นความผิดของข้า บอกให้ท่านอย่าได้ทำร้ายน้องเสียนเป็นอันขาด แต่ท่านก็ยังดื้อดึงจะทำ!”ถ้อยคำเหล่านี้ย้ำเตือนนางถาน เป็นนางที่ต้องการให้ประจานกับทุกคนจริง ๆบรรดาฮูหยินเริ่มกระซิบกระซาบ มองหรงจือจือด้วยสายตาเห็นใจมากขึ้นหากหรงจือจือเป็นคนนำจดหมายออกมา พวกนางย่อมสงสัยว่าหรงจือจือหมายทำลายชื่อเสียงของน้องชายสามี มิใช่คนดีอันใด แต่นางหรงกลับห้ามถึงที่สุดแล้ว เป็นนางถานที่จะประกาศต่อสาธารณะให้ได้!นางหรงมิใช่ศรีภรรยาแล้วคืออันใด? นางถานมิใช่สตรีโง่งมแล้วคืออันใดอีก?หรงจือจือพูดทั้งน้ำตาคลอ “ข้าวางแผนเพื่อน้องเสียนทุกเรื่อง น้องเสียนยังเด็ก เข้าใจข้าผิดก็ช่างเถิด ข้าไม่โทษเขา แต่ท่านแม่ก็เข้าใจข้าผิดด้วย ทั้งยังไม่ยอมฟังคำเตือนของข้า เรื่องที่ทำลายชื่อเสียงของน้องเสียนเช่นนี้ เหตุใดท่านไม่ไตร่ตรองให้ถี่ถ้วนก่อนแล้วค่อยทำ ลูกสงสารน้องเสียนจริง ๆ”หรงจือจือกล่าวจบ ฉีจื่อเสียนก็มองหน้านางถานด้วยสายตาเคียดแค้นนั่นสิ!ทั้งที่ท่านแม่สามารถให้หลี่หมัวมัวอ่านก่อนแล้วค่อยตัดสินใจว่าจะเปิดเผยห

“ได้เปิดโลกแล้ว” เหล่าสตรีผู้สูงศักดิ์ทยอยอำลากับหรงจือจือฮูหยินหนิงกั๋วกงเดินถึงหน้าประตูก็มองหรงจือจือพลางพูดว่า “นางหรง วันนี้ข้ามาเพราะเจ้า เห็นว่าคนที่มาส่งเทียบเชิญคือคนของเจ้าจึงมาชมสักหน่อย”“แต่บัดนี้ดูแล้ว จวนโหวแห่งนี้ออกหน้าไม่ได้จริง ๆ! ตามหลักข้าไม่ควรถามเรื่องในครอบครัวคนอื่นให้มาก แต่อดใจไม่ไหวอยากเตือนเจ้าสักคำ ไม่ว่าเจ้าจะวางแผนเพื่อคนอื่นมากเท่าไรก็ไม่ได้ความรู้สึกขอบคุณสักนิด”“ต่อไปเจ้าวางแผนเพื่อตัวเองให้มากสักหน่อยเถิด!”หรงจือจือรู้ดี ฮูหยินหนิงกั๋วกงหวังดีต่อนาง จึงตอบอย่างเป็นมิตร “ขอบคุณฮูหยินที่ชี้แนะ จือจือได้รับการสั่งสอนแล้วเจ้าค่ะ!”ฮูหยินหนิงกั๋วกงถอนหายใจทีหนึ่งก็จากไปด้วยการประคองของหญิงรับใช้สูงวัย นางรู้สึกเสียดายที่หรงจือจือออกเรือนมายังครอบครัวเช่นนี้นักบุรุษตกหลุมรักถอนตัวได้ สตรีตกหลุมรักถอนตัวไม่ได้!เด็กน่ารักดีเลิศเช่นนี้ ทั้งชีวิตจะต้องถูกทำลายด้วยน้ำมือของคนสกุลฉีแล้วจริง ๆนางอวี๋กับกู้เจียนเจียนกลับเป็นคนสุดท้ายหรงจือจือเลี่ยงคนจากจวนสกุลหรง หลังจากเดินส่งพวกนางสองสามก้าวแล้วก็กล่าวกับนางอวี๋ว่า “ระยะนี้สุขภาพของฮูหยินดีขึ้นบ้