All Chapters of เด็กเลี้ยงของเฮียชัช (Mpreg): Chapter 21 - Chapter 30

ตกดึกอัยย์แอบออกมาจากบ้านใหญ่ เดินเท้ามาจนถึงถนนใหญ่ก็รีบโบกรถนั่งไปที่ค่ายมวยตามที่คุยกับครูชัยเอาไว้ ยังดีที่ทางสะดวก ไม่มีใครเห็น แม้แต่คุณหญิงอรอนงเองก็ไม่รู้ ชัชวินก็ไม่รู้ไปไหนตั้งแต่มาส่งเขาถึงบ้าน ถือว่าโชคเข้าข้างเขาก็ว่าได้ทันทีที่มาถึงครูชัยกับเต้ก็ยืนรออยู่ที่รถพร้อมที่จะไปสถานที่แข่ง"ตรงเวลาเป๊ะเลยนะมึง"อัยย์เผื่อเวลาเอาไว้แล้วเพราะคาดว่ารถคงติดระหว่างทาง และมันก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ ยังดีที่มาถึงตรงตามเวลา"พร้อมแล้วใช่ไหม จะได้ไปกันเลย"“พร้อมจ้ะ"เอ่ยตอบพลางยกยิ้มอย่างมั่นใจ แม้ช่วงนี้จะไม่ได้ซ้อมแต่เรื่องฝีมือก็คงไม่ตกไปสักเท่าไร หวังว่าวันนี้เขาจะเอาชนะฝ่ายนั้นได้อย่างเช่นครั้งก่อนสถานที่แข่งรอบนี้เปลี่ยนที่เป็นที่ใหม่เหมือนจะใหญ่กว่านิดหน่อย เพื่อรองรับผู้ชมที่เข้ามาร่วมดูการแข่งครั้งนี้ เงินพนันรอบที่แล้วที่คิดว่ามาก ทว่ารอบนี้กลับมากกว่าถึงสองเท่า"มึงไหวนะอัยย์""สบายมาก"เต้รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมครั้งนี้ถึงรู้สึกไม่มั่นใจว่าเพื่อนตัวเองจะเอาชนะอีกฝ่ายได้ หรือเป็นเพราะก่อนมาแข่งอัยย์ไม่ได้ซ้อมก่อนเหมือนครั้งอื่น ๆกั

ทานข้าวเสร็จอัยย์ก็เก็บถ้วยเก็บจานมาล้าง ส่วนอีกสองคนก็พากันขึ้นไปชั้นสอง คาดว่าคงเป็นห้องทำงานของชัชวินใช้เวลาไม่นานทุกอย่างภายในครัวก็เสร็จเรียบร้อย หน้าที่ของเขาก็หมดแล้ว ตอนนี้ก็เกือบหนึ่งทุ่มเข้าไปแล้วเขาควรจะกลับบ้านไปหาคุณหญิงอรอนง ป่านนี้ท่านคงกำลังรออยู่เพราะเมื่อบ่ายคุณหญิงท่านได้เอ่ยปากชวนให้ดูละครเรื่องใหม่ด้วยกันคืนนี้ อัยย์ตกปากรับคำไปแล้วจึงไม่อยากผิดคำพูดดวงหน้าหวานหันมองซ้ายมองขวา ชะเง้อหาเลขาคนสนิทของชัชวิน ทว่ากลับไม่เจอแม้แต่เงาร่างเล็กค่อย ๆ เดินขึ้นบันไดด้วยความลังเล ไม่รู้ตัวเองลุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวมากเกินไปหรือเปล่า แต่อย่างน้อยหากจะกลับเขาควรจะบอกกล่าวอีกฝ่ายสักคำ“อื้อ.. คุณชัช”เสียงหวานดังแว่วออกมาจากห้องข้างหน้า เท้าหยุดชะงักสายตาจดจ้องไปยังห้องที่ประตูปิดไม่สนิท ก้อนเนื้อภายในอกข้างซ้ายเต้นกระหน่ำ น้ำลายเหนียวถูกกลืนลงคออย่างฝืดเคือง ก่อนจะก้าวเท้าเดินเข้าไปใกล้อย่างเชื่องช้าหากนี้คือการสอดรู้ก็คงจะใช่ ทั้งที่เขาสามารถออกไปจากตรงนี้ได้ แต่กลับมายืนมองภาพชายหญิงนัวเนียกันผ่านช่องว่างของประตู เสียงหัวเราะคิกคักชอบใจของธัญญ่าทำให้อัยย์เริ่มหูอื้อคนสนิทที

ร่างบางในชุดสูทสีครีมเรียบสบายตา ภายในสวมเสื้อกั๊กสีเข้มกว่านิดหน่อยเพียงตัวเดียว เผยคอระหงขาวประดับด้วยสร้อยเพชรเม็ดเล็กกำลังดี เพิ่มเสน่ห์ให้กับคนใส่เป็นอย่างมาก ใบหน้าจิ้มลิ้มยกยิ้มบาง ๆ ให้คนที่เดินผ่านครั้นอีกฝ่ายยิ้มให้เสียงจอแจคละเคล้าไปกับเสียงเพลงฮิตติดชาร์ตที่เขาได้เคยได้ยินผ่าน ๆ มาบ้างตามสื่อโซเชียลต่าง ๆบรรยากาศภายในงานถูกจัดขึ้นบริเวณส่วนกลางที่บ้านเจ้าของงาน ยิ่งใหญ่สมกับฐานะ คนรู้จักมากมายที่ได้รับบัตรเชิญมาร่วมงานจับกลุ่มกันพูดคุยตามประสาคนรู้จัก ไม่เว้นแม้แต่คุณหญิงอรอนงที่ก้าวเข้ามาในงานก็ถูกแม่เจ้าของวันเกิดลากไปนั่งคุยกันที่โต๊ะใกล้เวทีการพบปะผู้คนจำนวนมากเป็นสิ่งที่อัยย์อยากหลีกเลี่ยงมากที่สุด แม้จะเคยทำงานตามผับตามบาร์ ทว่านั่นเป็นเพราะหน้าที่ที่เขาต้องทำ แม้ต้องฝืนตัวเองอยู่ไม่น้อยก็ตามเมื่อช่วงเช้าคุณหญิงอรอนงพาเขาไปทำผมที่ร้านประจำของเธอ ทั้งยังพาไปเดินเลือกซื้อเครื่องประดับราคาแพงที่เขาปฏิเสธแล้วปฏิเสธอีกก็ยังถูกยัดเยียดซื้อมาจนได้เพิ่งเข้าใจก็ตอนที่ย่างเข้ามาในงานว่าทำไมถึงต้องตัดชุดใหม่เพราะแค่มางานวันเกิด ครั้นสายตามองไปรอบ ๆ ก็จะเห็นว่าทุกคนต่างแต่ง

หลายวันต่อมา“อัยย์ว่าใบนี้สวยหรือเปล่า”“สวยดีนะครับ น้ารินน่าจะชอบ”อัยย์ชูกระเป๋าถือแบรนด์ดังทรงสวยขึ้นดูรอบ ๆ คาดว่าคนรับอาจจะชอบ เขมทัศน์พยักหน้าเห็นด้วย ทว่าเก็บไว้เป็นตัวเลือกในใจ ก่อนจะเดินดูกระเป๋าใบอื่น ๆ ในร้านอัยย์ไม่ได้มีความรู้เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้สักเท่าไร จะให้แนะนำก็เป็นเรื่องยาก หากให้บอกว่าสวยหรือไม่สวยก็คงจะพอบอกได้อยู่เกือบชั่วโมงหนึ่งได้แล้วตั้งแต่ออกมาเดินเลือกของขวัญวันเกิดให้น้ารินแม่ของเขมทัศน์ ที่จริงวันนี้เขาควรจะต้องอยู่ดูแลคุณหญิงอรอนงอย่างเช่นทุกวัน แต่คุณหญิงท่านบอกว่าเขาควรจะมีวันหยุดพักผ่อนบ้าง วันนี้ถึงได้ออกมาหาเขมทัศน์ได้อัยย์ตั้งใจจะซื้อของวันเกิดเล็ก ๆ น้อย ๆ ฝากเขมทัศน์ไปให้น้ารินด้วยอีกคน ทว่าเดินเข้าออกมาหลายร้านก็ยังเลือกไม่ได้ว่าจะซื้ออะไร ห้างที่นี่มีแต่สินค้าราคาแพง เกินเอื้อมมากไปสำหรับเขาเสียด้วยซ้ำ แต่จะให้ซื้อของถูกเกินไปก็คงจะดูไม่ดีสักเท่าไร“ใบนี้เป็นไง ไม่ใหญ่ไปไม่เล็กไป”“สวยเลยพี่เขม แบบนี้น่าจะเข้ากับทุกชุด ใช้ในชีวิตประจำวันได้ด้วย”“งั้นเอาใบนี้เนอะ”“ครับ”เด็กหนุ่มพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะเดินตามเขมทัศน์ไปจ่ายเงิน ราคากระเป

สามวันที่แล้วหลังจากเขมทัศน์มาส่งถึงหน้าบ้านชัชวินอัยย์ก็บอกลาอีกคนเพียงเล็กน้อยก่อนจะกลับขึ้นมาที่ห้องนอน ไม่กี่นาทีต่อมาประตูห้องก็ถูกเปิดออกโดยลูกชายเจ้าของบ้านอย่างหน้าตาเฉย ไม่แม้แต่จะเคาะประตูหรือขออนุญาตกลิ่นบุหรี่ลอยตีเข้าจมูกทันทีที่ร่างสูงเข้ามาใกล้ ไม่รู้ว่าสูบไปมากเท่าไร กลิ่นถึงได้แรงขนาดนี้ ดวงตาใสช้อนขึ้นมองอีกฝ่าย ไม่ได้ถดกายหนี หรือรู้สึกเกรงกลัวต่อสายตาที่ถูกมองมา“อ๊ะ!!”ด้วยความตกใจที่จู่ ๆ ร่างทั้งร่างก็ลอยขึ้นจากแรงของอีกฝ่ายที่อุ้มเขาขึ้นมานั่งลงบนโต๊ะเครื่องแป้ง“วันนี้ไปไหนกับเขมมาบ้าง” ไม่อ้อมค้อมไปมาเปิดประเด็นถามทันที“แค่ไปเดินห้างอย่างเดียว”“ไปทำอะไร”“ซื้อของวันเกิดให้แม่พี่เขม”“ทำไมถึงไม่เห็นบอกเฮียว่าจะออกไปหามัน”คนถูกถามลอบถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายครั้นถูกซักไซ้ในเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ ปกติเวลาจะไปไหนมาไหนกับเขมทัศน์เขาไม่จำเป็นต้องร่ยงานใครสักหน่อย แม้แต่ครูชัยยังไม่ซอกแซกเรื่องพวกนี้กับเขาเลยสักนิด“ก็แค่เห็นว่ามันไม่สำคัญ”“รู้ได้ไงว่าไม่สำคัญ”“…”“เรื่องที่เกี่ยวกับเธอสำคัญสำหรับเฮียทั้งหมด”“…”“อย่างน้อยก็น่าจะบอกเฮียหน่อยเวลาจะไปไหนมาไหน”“ที