บททั้งหมดของ เด็กเลี้ยงของเฮียชัช (Mpreg): บทที่ 31 - บทที่ 40

บรรยากาศในวัดตอนกลางคืนคงเป็นสถานที่ที่คนไม่ค่อยย่างเข้ามา ทว่ากลับมีเด็กหนุ่มหน้าตาจิ้มลิ้มนั่งพิงอัฐิเจดีย์บัวใส่กระดูกกระดูกของพ่อตัวเองอยู่เพียงลำพัง ท่ามกลางความมืด แสงสว่างอันน้อยนิดจากศาลาใกล้เมรุไม่ได้ทำให้ตรงที่เขาอยู่สว่างขึ้นแม้แต่น้อยดวงตาคลอหน่วยน้ำแฝงความหม่นหมอง หากใครเห็นเขาคงนึกสงสาร หากแต่อัยย์ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น เขาไม่อยากให้ใครมาสงสารชีวิตอาภัพน่าบัดซบของตัวเองเบื่อเหลือเกินที่มานั่งโศกเศร้าเงียบ ๆ อยู่ที่นี่ มองไปทางไหนก็ไม่เจอใครสักคน หากพ่อรับรู้ได้ท่านจะอยากกอดปลอบเขาหรือเปล่า“อัยย์คิดถึงพ่อ.. พ่อคิดถึงอัยย์ไหมจ๊ะ”ศีรษะทุยซบลงกับอัฐิเจดีย์ ฝ่ามือบางลูบรูปของผู้เป็นพ่อ พร่ำพูดสิ่งที่อยู่ในใจ หยาดน้ำตาไหลลงข้างแก้มหยดลงพื้นไม่รู้กี่หยดต่อกี่หยด ทว่าไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้น หรืออาการสั่นไหว“อัยย์เหนื่อย… ทำไมเกิดเป็นอัยย์ถึงเหนื่อยขนาดนี้”สิ่งที่ได้กลับมามีเพียงความเงียบ จิ้งหรีดเรไรที่ร้องดังอยู่กลาย ๆ เป็นเพื่อนกัน พวกมันอาจจะนึกสงสารหรือไม่ก็เวทนาเขาอยู่ไม่น้อย“ถ้าพ่อยังอยู่ข้าง ๆ อัยย์ตอนนี้ก็คงจะดี”“…”“อัยย์ก็ยังเป็นแค่เด็กคนหนึ่งที่อยากใช้ชีวิตเหม

การเดินตามใครสักคนช่างเป็นเรื่องน่าตลก ยิ่งเป็นการแอบตามมายิ่งทำให้ดูน่าสมเพชเข้าไปอีกบรรยายรอบตัววุ่นวายเสียงดัง แต่ภายในหูสองข้างกับอื้อเสียจนไม่ได้ยินอะไรสักอย่าง หลายนาทีกับการเดินตามแม่อยู่ห่าง ๆ นั่งรถตามมาจนถึงห้างสรรพสินค้าเท้าเล็กยังคงก้าวเดินตามอีกฝ่าย เฝ้ามองในระยะที่สายตาพอจะมองเห็น ยิ่งมองเท่าไรความทรงจำในวัยเด็กก็ยิ่งแล่นผ่านย้อนเข้ามาตอกย้ำตัวเขาซ้ำแล้วซ้ำแล้วเหตุการณ์หลาย ๆ อย่างที่เขาเคยนับเป็นความสุขของเขากับแม่ ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมในตอนนี้ถึงแปรเปลี่ยนเป็นสิ่งที่ทำให้เขาเจ็บปวดเสียได้หญิงวัยกลางคนย่อตัวลงนั่งเสมอกับเด็กน้อย ช่วยกันเลือกของเล่นด้วยท่าทางสนุกสนาน พลันมุมปากยกยิ้มขึ้นน้อย ๆ ดวงตาเริ่มพร่ามัวเมื่อหยาดน้ำนัยน์ตาเริ่มเอ่อคลอสิ่งเหล่านั้นที่แม่กับเด็กคนนั้นทำ มันเคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน อยากรู้เหลือเกินว่ามีสักวินาทีหรือเปล่าที่แม่ฉุกใจคิดถึงเขาขึ้นมาบ้างในความทรงจำของแม่ตอนนี้ยังหลงเหลือเขาอยู่บ้างไหม…ไม่รู้ว่าเขาเฝ้ามองตามทั้งสองคนมานานเท่าไร รู้ตัวอีกทีก็มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินเข้ามาหา หากไม่เข้าใจผิดไปนี่คงเป็นฉากของครอบครัว…เป็นครอบครัวที่อบอุ

สุดท้ายก็เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ ตั้งแต่เมื่อคืนอัยย์เอาแต่นอนละเมอเพ้อพูดพึมพำอยู่เบา ๆ เขาไม่สามารถจับใจความได้ ครั้นเอามือไปแตะตามตัวอุณหภูมิความร้อนในร่างกายสูงจนตัวร้อนจี๋แม้จะให้ทานข้าวทานยาก่อนนอนไปแล้ว แต่ก็เอาไม่อยู่ เด็กที่ดูเหมือนจะแข็งแรงแต่กลับไข้ง่ายเสียจริง เหมือนตอนนั้นที่เจอกันหน้าคลับ เป็นลมไปต่อหน้าต่อตาจนต้องพาไปโรงพยาบาลทว่าครั้งกลับนอนป่วยอยู่ข้าง ๆ เขาเสียอย่างนั้น ชัชวินเอาน้ำใส่กะละมังพร้อมผ้าเช็ดหน้าผืนเล็ก นำมาเช็ดตัวให้คนน้องเพื่อให้ไข้ลดลงเมื่อคืนทั้งคืนเขาเอาแต่นั่งเฝ้า คอยกอดปลอบเด็กขวัญเสียที่สะดุ้งร้องไห้ตลอดทั้งคืน จนตอนนี้พระอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้าเริ่มทอแสงสีทองแล้วคนในอ้อมกอดยังคงนอนหลับพริ้มเพราะพิษไข้ แม้ไข้จะลดลงบ้างแล้ว แต่ตัวยังรุม ๆ อยู่ ไม่แน่ไข้อาจจะกลับมาได้ ชัชวินจับร่างเล็กให้ผละตัวออกนอนหงาย ดึงผ้าห่มลงมาถึงอก พลางโน้มหน้ากดจูบหน้าผากมนแผ่วเบา ก่อนจะลุกออกจากเตียงไปล้างหน้าล้างตาไทท์เข้ามาเตรียมอาหารเช้าไว้ให้เสร็จสรรพตั้งแต่ตะวันยังไม่ขึ้น สมกับที่เป็นเลขาคนสนิทที่ได้รับการไว้เนื้อเชื่อใจมากที่สุดถึงได้ให้คีย์การ์ดสำรองใบหนึ่งกับไทท์ เพ

[เฮียน่าจะกลับไปถึงที่ไทยประมาณหกโมงเย็น]“อยากทานอะไรไหม อัยย์จะทำไว้รอ”[เธอหิวก็ทานก่อนได้เลย เดี๋ยวเฮียแวะทานก่อนเข้าไปที่บ้านก็ได้]“แต่อัยย์อยากทานข้าวพร้อมเฮีย..”[อืม.. งั้นทำอะไรก็ได้ครับ ฝีมือเธอเฮียทานได้หมด เฮียถึงไทยแล้วจะรีบกลับไปทานข้าวด้วย โอเคไหม]“โอเคครับ!”รีบตอบตกลงทันทีราวกับกลัวว่าอีกคนจะเปลี่ยนใจ หลังจากที่ชัชวินไปทำงานที่จีนเกือบหนึ่งอาทิตย์วันนี้เจ้าตัวโทรมาบอกว่ากำลังเก็บของเดินทางกลับได้ยินเพียงเท่านั้นหัวใจห่อเหี่ยวก็พองโตขึ้นอย่างน่าประหลาด ตั้งแต่ยอมรับความรู้สึกตัวเองเขาก็กลายเป็นเด็กน้อยวัยใสกำลังหัดรักอย่างไรอย่างนั้น เอาแต่เฝ้ารอวันที่ชัชวินจะกลับมา ในหนึ่งวันเผลอมองโทรศัพท์ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งรอสายจากคนที่เอาแต่กวนใจเขาทั้งวี่ทั้งวันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยสักครั้ง นี่เป็นครั้งแรกจริง ๆ กับความแปลกใหม่ที่ดูไม่เป็นตัวเองแบบนี้ พอถึงตอนนี้เขาเข้าใจใบพลูแล้วละว่าอาการว้าวุ่นเพราะชอบใครสักคนมันเป็นยังไงร่างบางเดินลงมาจากห้องนอนตรงไปยังห้องครัว เห็นนมเจียนและสาวใช้คนอื่น ๆ กำลังช่วยกันเตรียมของทำอาหารมื้อเย็น“ผมช่วยครับนมเจียน” อัยย์อาสาช่วยหญิ

แขนเรียวยืดออกไปนอกรถรับลมเย็น ทั้งยังยื่นหน้าออกไปเพียงเล็กน้อย กลิ่นอายธรรมชาติทำให้รู้สึกสบาย นานหลายปีแล้วที่อัยย์ไม่ได้ไปเที่ยวต่างจังหวัด นี่คงเป็นการเที่ยวเปิดหูเปิดตาที่ไกลมาก ๆ สำหรับอัยย์ในรอบหลายปีสองข้างทางเป็นป่าไม้ บ้านผู้คนมีน้อยหลัง เส้นทางเป็นถนนลาดยางยาวมาจนถึงจุดชมวิว ทว่าชัชวินเลี้ยวรถเข้ามาแยกซ้าย ก่อนรถจะหยุดนิ่ง ร่างสูงลงไปไขประตูรั้วเหล็กสูงที่ทำกั้นปิดทางเอาไว้ ก่อนจะกลับขึ้นรถและขับไปต่อ จากถนนลาดยางกลายเป็นถนนลูกรัง ที่ไม่มีหลุมมีบ่อ ยิ่งขับเข้ามาลึกเท่าไรความสว่างก็ยิ่งลดน้อยลงอัยย์มองไปข้างทางเห็นธารน้ำตกอยู่ไกล ๆ ทั้งยังมีบ้านไม้สองชั้นสไตล์โมเดิร์น ชั้นบนจะเป็นผนังกระจกเกือบทั้งหมดรถเคลื่อนตัวช้าลงก่อนจะหยุดนิ่งบริเวณหน้าบ้าน รอบ ๆ มีแค่ต้นไม้ และธารน้ำตกที่อยู่ถัดจากหลังบ้านไปไม่ไกลเท่าไรนัก“เดี๋ยวเอาของไปเก็บที่ห้องกันก่อน”พอเข้ามาในบ้านถึงได้เห็นชัด ๆ ว่าส่วนของห้องนอนจะมีแนวระเบียงที่สามารถออกไปรับลมชมวิวธรรมชาติได้ มองเห็นธารน้ำตกได้ชัดเจนร่างเล็กยืนสำรวจรอบ ๆ ด้วยความสนใจ ก่อนจะสะดุ้งตัวโยนเมื่อจู่ ๆ เจ้าของบ้านเข้ามายืนซ้อนตัวกอดเข้าจากทางด้