บทที่ 16.1 ไม่ได้ตั้งใจ

บรรยากาศในวัดตอนกลางคืนคงเป็นสถานที่ที่คนไม่ค่อยย่างเข้ามา ทว่ากลับมีเด็กหนุ่มหน้าตาจิ้มลิ้มนั่งพิงอัฐิเจดีย์บัวใส่กระดูกกระดูกของพ่อตัวเองอยู่เพียงลำพัง ท่ามกลางความมืด แสงสว่างอันน้อยนิดจากศาลาใกล้เมรุไม่ได้ทำให้ตรงที่เขาอยู่สว่างขึ้นแม้แต่น้อย

ดวงตาคลอหน่วยน้ำแฝงความหม่นหมอง หากใครเห็นเขาคงนึกสงสาร หากแต่อัยย์ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น เขาไม่อยากให้ใครมาสงสารชีวิตอาภัพน่าบัดซบของตัวเอง

เบื่อเหลือเกินที่มานั่งโศกเศร้าเงียบ ๆ อยู่ที่นี่ มองไปทางไหนก็ไม่เจอใครสักคน หากพ่อรับรู้ได้ท่านจะอยากกอดปลอบเขาหรือเปล่า

“อัยย์คิดถึงพ่อ.. พ่อคิดถึงอัยย์ไหมจ๊ะ”

ศีรษะทุยซบลงกับอัฐิเจดีย์ ฝ่ามือบางลูบรูปของผู้เป็นพ่อ พร่ำพูดสิ่งที่อยู่ในใจ หยาดน้ำตาไหลลงข้างแก้มหยดลงพื้นไม่รู้กี่หยดต่อกี่หยด ทว่าไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้น หรืออาการสั่นไหว

“อัยย์เหนื่อย… ทำไมเกิดเป็นอัยย์ถึงเหนื่อยขนาดนี้”

สิ่งที่ได้กลับมามีเพียงความเงียบ จิ้งหรีดเรไรที่ร้องดังอยู่กลาย ๆ เป็นเพื่อนกัน พวกมันอาจจะนึกสงสารหรือไม่ก็เวทนาเขาอยู่ไม่น้อย

“ถ้าพ่อยังอยู่ข้าง ๆ อัยย์ตอนนี้ก็คงจะดี”

“…”

“อัยย์ก็ยังเป็นแค่เด็กคนหนึ่งที่อยากใช้ชีวิตเหม