บทที่ 17.2 น่าเสียดาย

รถยนต์ขับเคลื่อนไปตามเส้นทางที่ตนหามา และเป็นที่ที่เคยไปจึงไม่ต้องกังวลว่าจะหลง

ตอนนี้หกโมงกว่าแล้ว ท้องฟ้ามืดครึ้มตั้งเค้าไปทั่วทั้งฟ้า แสงไฟจากสองข้างทางถนนสว่างขึ้น เสียงฟ้าร้องดังติดกันหลายครั้ง ก่อนที่เม็ดฝนจะค่อย ๆ โปรยปรายลงมา

ดวงตาคมสีรัตติกาลพยายามมองหาเด็กหนุ่ม นึกแปลกใจว่าอัยย์มาทางนี้ได้ยังไง สวนสาธารณะเก่า เรียกได้ว่าร้างไปแล้วด้วยซ้ำ เส้นทางนี้คนละทางกับบ้านคุณแม่ รวมถึงเพนท์เฮาส์ของเขาด้วย

วนรถหาอยู่รอบหนึ่งถึงจะเห็นเงาดำข้างต้นไม้ สายฝนที่โหมกระหน่ำลงมาทำให้ทัศนวิสัยพร่ามัว แต่สีผมน้ำตาลธรรมของอัยย์สามารถยืนยันได้ว่านั่นคือคนที่เขาตามหา

ชัชวินเทียบรถจอดข้าง ๆ ก่อนจะหยิบร่มที่พกติดรถเอาไว้ลงมากาง กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปหาคนตัวเล็ก เสียงสะอึกสะอื้นดังอยู่เบา ๆ เพราะเสียงฝนได้กลบไปหมดแล้ว

ร่างสูงย่อตัวลงนั่งยอง ยื่นร่มไปกางให้เด็กหนุ่ม โดยที่ไม่สนใจว่าตัวเองจะเปียกหรือเปล่า

“รอนานหรือเปล่า เฮียมาแล้ว”

ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาแดงก่ำจากการร้องไห้อย่างหนัก ความน่าสงสารตรงหน้ากัดกินหัวใจชัชวินอย่างบอกไม่ถูก มือหนายกขึ้นทาบแก้มนวล ใช้นิ้วปาดน้ำตาที่ยังคงหลั่งไหลไม่ขาดสาย

แม้ไ