All Chapters of เด็กเลี้ยงของเฮียชัช (Mpreg): Chapter 11 - Chapter 20

เมื่อคิดย้อนไปถึงวันนั้นเขาก็ยังเกิดคำถามในสิ่งที่ชัชวินทำ ผนวกกับคำพูดของอาชิที่บอกกับเขาในคืนนั้นด้วยหากที่อาชิพูดมีความหมายส่อไปถึงชัชวินจริง มันสื่อได้ว่าอีกคนไม่มีความจริงใจใด ๆ เลยหากแต่สิ่งที่เขาสัมผัสได้ในการกระทำและสายตานั้นกลับทำให้เขาเผลอคิดว่าชัชวินเป็นห่วงเขาจริง ๆ หรือเขาอาจจะคิดไปเองเริ่มไม่เข้าใจในตัวเองแล้วเหมือนกันว่าทำไมถึงเก็บเอาเรื่องพวกนี้มาคิด เป็นเพราะความรู้สึกแปลก ๆ ที่เกิดขึ้นอย่างนั้นหรือ?“ก็ได้นะ อาจจะแล้วแต่คนว่ะ ถามทำไมวะ”“แค่ถามดูน่ะ”คำตอบที่ได้จากเต้ใช่ว่าจะคลายความสงสัยได้ แต่ก็ไม่คิดที่จะถามอะไรต่อ พลางถอนหายใจเบา ๆอย่าเก็บเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาคิดนักเลย…“พรุ่งนี้มึงหยุดอีกวันนี่ ใช่ไหม?” เต้ถามขึ้นเพื่อเปลี่ยนเรื่องคุย“อืม”“กูเห็นครูบอกว่าพรุ่งนี้มีคนติดต่อจะเข้ามาเรียนมวย ไม่แน่มึงอาจได้เป็นคนสอนอีก”“เหรอ ไม่เห็นครูบอกอะไรกูเลย”“ถ้าครูจะให้มึงสอนเดี๋ยวก็มาบอกเองนั่นแหละ” ก็อย่างที่เต้ว่าถ้าครูจะให้เขาเป็นคนสอนจริง ๆ เดี๋ยวก็คงเรียกไปคุยพลันคิดย้อนไปในอดีตตอนที่มาอยู่ค่ายวันแรก ๆ ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะเรียนมวยจนสามารถสอนคนอื่นได้แล้ว

“ก็ดี เหมือนจะติดใจขึ้นมาซะแล้ว”หากนี้คือการเข้าข้างตัวเอง ก็คงเป็นการคิดไปเองที่ไกลเกินจริงมาก ๆ เพราะทุกคำที่ชัชวินพูดออกมาราวกับว่ากำลังบอกเขาอยู่อย่างไรอย่างนั้น ทั้งสายตาและรอยยิ้มมุมปาก ก่อนที่มันจะกลับไปเป็นใบหน้าเรียบนิ่งดังเดิมเทียบกับวันที่นั่งทานข้าวด้วยกันที่คอนโด กับวันนี้ ชัชวินเหมือนกับเป็นคนละคนก็ว่าได้ พอรอบข้างมีคนอยู่เยอะ เจ้าตัวก็ดูจะนิ่งกว่าปกติ ทว่าตอนอยู่กับเขาสองคนกลับดูพูดเก่งขึ้นมา“ถึงเวลาของมึงแล้ว”เขมทัศน์ไม่ได้สังเกตหรือให้ความสนใจกับท่าทีที่แปลกไปของชัชวิน ก่อนบอกให้เพื่อนสนิทรู้ว่าตอนนี้ถึงเวลาพักของเขา ถึงเวลาที่ต้องสลับให้ชัชวินไปแทนอัยย์ข่มตาพ่นลมหายใจเบา ๆ เพื่อกำจัดความคิดฟุ้งซ่าน เลิกคิดเองเออเองได้แล้ว!“คุณชัชวินถนัดมือข้างไหนครับ”“ขวา”“งั้นเริ่มจากการตั้งการ์ดก่อนนะครับ”อธิบายพร้อมค่อย ๆ ทำท่าให้ดู เพื่อให้อีกฝ่ายทำตาม ชัชวินก็ดูตั้งใจไม่แพ้กับเขมทัศน์ ทว่าดูเก้ ๆ กัง ๆ มากกว่า“แบบนี้หรือเปล่า”“มือข้างนี้ยื่นออกมาอีกนิดครับ” ไม่ว่าเปล่า จับมืออีกคนให้ขยับได้องศาที่พอดี “ได้แล้วค—”พลันเงยหน้าขึ้นมาถึงได้รู้ว่าระยะห่างของร่างกายเหลือน้อ

เหมือนการได้พูดคุยกับคุณลุงคนนี้จะได้ปลดล็อกบางอย่าง เราต่างเป็นคนแปลกหน้า ต่างอายุหลายสิบปี ทว่ากลับพูดคุยแลกเปลี่ยนคำปรึกษากันอย่างไม่อึดอัดใจคุณลุงไม่ได้บอกชื่อให้อัยย์รู้ เพราะเขาบอกไว้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่จะมาที่คลับนี้ และคงเป็นวันสุดท้ายที่อยู่ไทย พรุ่งนี้เช้าต้องกลับไปอยู่ที่ต่างประเทศบ้านเกิดของแม่ตัวเองทั้งยังรับปากรับคำเอาว่าจะใช้ชีวิตให้ดีต่อไปจนกว่าอายุขัยจะมาถึง อัยย์ได้แต่อวยพรให้คุณลุงมีสุขภาพดี อายุยืนยาว และหากวันใดพบรักครั้งใหม่ก็ขอให้ได้สร้างครอบครัวที่สมบูรณ์แบบอีกครั้ง ทั้งยังกล่าวประโยคที่ทำให้อีกฝ่ายแอบน้ำตาซึม“ผมเชื่อว่าคุณลุงจะเป็นสามีและพ่อที่ดีอย่างแน่นอน ภรรยาและลูกชายของคุณลุงก็คงจะคิดแบบนี้ เก็บอดีตไว้เป็นความทรงจำที่ดีและใช้ชีวิตใหม่ต่อไปนะครับคุณลุง”เพราะตลอดเวลาที่นั่งคุยกันอัยย์รับรู้ได้ถึงความอบอุ่นและอ่อนโยนจากอีกฝ่ายจริง ๆ ทุกครั้งที่คุณลุงพูดถึงคนรักสองคนที่จากไป แววตาเต็มไปด้วยความรักที่จริงใจ หากจะมีครอบครัวอีกครั้งก็ไม่ได้สายเกินไปเขาไม่รู้ว่าตัวเองจะมีโอกาสได้เจอลูกค้าดี ๆ แบบนี้อีกหรือเปล่า ทว่าวันนี้กลับทำให้เขารู้สึกป

08:45 pm.เวลาเกือบสามทุ่มอัยย์นั่งรถเข้ามาตามแผนที่ที่อีกฝ่ายใช้แช็ตของอาร์มส่งพิกัดมาให้ ที่เคยคิดว่าคลับอยู่ในที่ลับตาคนแล้ว สถานที่ที่เขามาตอนนี้ไกลกว่าและเงียบกว่าเป็นไหน ๆ ครั้นเข้ามาถึงก็เห็นอาคารสองชั้นขนาดใหญ่ พร้อมลานกว้างหลายไร่ที่ใช้ทำเป็นที่จอดรถ ซึ่งมีทั้งรถยนต์และมอเตอร์ไซค์จอดเรียงรายแทบไม่มีช่องว่าง“เชิญทางนี้ครับคุณอัยย์”เลขาหนุ่มคนสนิทของชัชวินที่อัยย์เคยเจอมาก่อนหน้านี้ตอนไปส่งอาหารที่คอนโด เอ่ยบอกด้วยท่าทีสุขุม เดินนำไปยังบ้านพักหลังเล็กถัดจากตึกใหญ่ประตูบานหนาถูกเปิดออกพร้อมกับไทท์ที่ขยับตัวไปยืนด้านข้างให้อัยย์ได้เดินเข้าไปก่อนภายในบ้านเย็นฉ่ำราวกับเปิดแอร์ทิ้งไว้นานหลายชั่วโมง ไฟฟ้าเปิดสว่างทั่วทั้งบ้าน ต่างจากรอบบ้านที่มืดสนิท“พี่ผมอยู่ไหน”“ในห้องนี้ครับ เชิญคุณอัยย์เข้าไปได้เลย”อัยย์ไม่รีรอรีบจ้ำอ้าวตรงไปยังห้องที่ไทท์ชี้บอก ด้วยความร้อนใจจึงไม่ได้เคาะประตูก่อนแต่กลับเปิดเข้าไปอย่างเสียมารยาทชายร่างโตคุ้นตาถูกหนุ่มตัวโตกว่าสองคนจับเอาไว้ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยช้ำ มุมปากยังมีเลือดเกาะติดอยู่ ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจ หันมองร่างสูงที่กำลังยืนหันหลังมอง

หลังแยกตัวออกมาจากอัยย์ อาชิก็เดินมาที่ห้องน้ำเพื่อเติมหน้าทาปากเพิ่ม ไม่คิดว่าคนที่ตนแอบนินทาไปกับเพื่อนร่วมงานจะเดินตามมาถึงที่“คะ คุณชัช..”ร่างสูงยกยิ้มให้ผ่านกระจก พลางพิงหลังกับกำแพงห้องน้ำ อาชิไม่กล้าแม้แต่จะหันไปประจันหน้ากับอีกฝ่าย เพราะเขาพอเดาออกว่าชัชวินตามมาทำไม“เมื่อกี้อาชิคุยอะไรกับอัยย์เหรอครับ”เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด“ก็แค่เรื่องทั่วไปน่ะครับ” อาการตกใจเมื่อครู่ได้หายไป เด็กหนุ่มแสร้งทำเป็นปกติ หยิบลิปสติกสีอ่อนขึ้นมาทาอย่างใจเย็น“รู้ใช่ไหมว่าไม่ควรพูดอะไรในสิ่งที่ผมไม่อนุญาต”“ครับ”“อาชิจำข้อตกลงของเราได้ใช่ไหม”“…”“คุณไม่มีสิทธิ์ก้าวก่ายเรื่องของผม”“…”“ถ้ายังอยากอยู่อย่างสบายไปจนครบตามที่ระบุไว้ในสัญญา หวังว่าอาชิจะไม่พูดอะไรถึงผมให้อัยย์ฟังอีก”ตอนคุยก็คุยกันแค่สองคน อยู่ห่างตั้งหลายวา ไหนจะเสียงเพลงที่เปิดดังเสียขนาดนั้น ยังถูกชัชวินจับได้อีกว่ากล่าวถึงตนเอง หรืออาจเป็นเพราะตอนที่อาชิมองอีกฝ่าย“เข้าใจแล้วครับ”ทั้งที่น้ำเสียงที่เปล่งออกมาฟังดูไม่พอใจ ทว่าก่อนเดินออกไปกลับยิ้มให้ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมอัยย์ถึงตอบไม่รู้ว่าชัชวินเป็นค