บทที่ 14.1 อาการของคนหวง

คำอ้อนได้ผลจริง ๆ ชัชวินยอมปล่อยเขาลง ทว่าคงเข้าใจกันคนละอย่าง เพราะแทนที่จะปล่อยให้เขาลงเดิน กลับถูกปล่อยให้นอนลงบนเตียงกว้างแทน

ร่างหนาคร่อมตัวทาบทับอยู่เบื้องบน สถานการณ์ตอนนี้ไม่ต้องจินตนาการก็เข้าใจได้ว่าอีกฝ่ายต้องการจะทำอะไร

“ไหนเฮียบอกมีเรื่องจะคุย”

“เอาไว้ก่อนก็ได้.. ยังมีเวลาอีกเยอะเลย”

“…”

สายตาหยาดเยิ้มทอดมองกันไม่ละสายตาทำให้ใบหน้าสวยร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ แก้มนวลขึ้นสีแดงระเรื่อลามไปถึงหู เสียงแค่นขำเบา ๆ ระคนความเอ็นดูยิ่งทำให้หัวใจดวงน้อย ๆ เต้นระส่ำ

แปลก.. ทั้งร่างกายและความรู้สึกของอัยย์มันสับสนจนแปลกไปหมด

“ถ้าไม่อยากทำก็ผลักเฮียออกไป”

“…”

ทั้งที่คนบนร่างให้โอกาสแล้ว แต่เขากลับนอนนิ่งราวกับคนไม่มีแรง มือสองข้างขยำเสื้อชัชวินจนยับยู่

ใบหน้าหล่อโน้มลงมอบจุมพิตลงบนหน้าผากหนึ่งครั้ง ผละไปหน้าออกมายิ้มให้กันเพียงเสี้ยววิ ก่อนจะป้อนจูบอ่อนโยนอย่างเนิบนาบ ลิ้นร้อนไล้ต้อนชิมความหวาน ปลายลิ้นเกี่ยวตวัดหยอกล้อ ทว่าเด็กน้อยในอ้อมกอดทำตามอย่างเงอะงะ แต่กลับปลุกเร้าอารมณ์ชัชวินได้เป็นอย่างดี

“อื้อ..!”

ครั้นจังหวะอ่อนละมุนเริ่มหนักหน่วงขึ้น ปากถูกดูดดึงจนบวมเจ่อ อัยย์รีบร้อ