All Chapters of กิ๊กรักนายกำนันกับยัยดาราตัวแสบ: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 12 มาแล้วบางปลาม้ารถตู้โดยสารขับออกจากกรุงเทพมหานครมาได้สักระยะหนึ่งแล้ว ไอริณเงยหน้าขึ้นจากแผนงานคร่าว ๆ อันใหม่ที่เชอรี่เพิ่งได้รับมาเมื่อเช้า“นอนบ้านกำนัน!! อะไรกัน! ทำไมนอนบ้านกำนัน ไม่ ไม่เด็ดขาด! ฉันจะกลับไปนอนบ้าน”ผู้กำกับเป็กเอี้ยวหน้ามาจากเบาะหน้าก่อนเบะปาก“คงไม่ได้ ถามจริงเถอะไอริณ คุณสร้างบ้านใหญ่โตมโหฬารปานนั้น ยิ่งกว่าบ้านเจ้าสัวในกรุงเทพ ขืนเราไปถ่ายทำนอนบ้านคุณ แล้วเรตติ้งคุณมันจะดีขึ้นได้ยังไง”ไอริณหน้าแดงก่ำ อันที่จริงเธอค่อนข้างภาคภูมิใจกับบ้านหลังนั้นด้วยซ้ำเพราะมันคือเงินที่เธอหามาด้วยน้ำพักน้ำแรง แต่พอออกจากปากผู้กำกับลามกเธอกลับอาย เพราะแท้จริงเธอต้องการให้ทุกคนในหมู่บ้านรับรู้ว่าเธอรวยแค่ไหน โดยเฉพาะกำนันคนดัง“แต่เราถ่ายกันกลางวัน กลางคืนฉันขอกลับไปนอนบ้าน”“ดูท่าไอริณจะยังอ่านแผนงานไม่หมด เราทำเรียลริตี้ยี่สิบสี่ชั่วโมง”“ห๊ะ!! อะไรนะ อะไรนะ”“ได้ยินไม่ผิด ในห้องนอนจะติดกล้องวงจรปิดเพื่อให้ผู้ชมดูคุณจนถึงสี่ทุ่มถึงตัดเป็นฉายวนซ้ำของเมื่อกลางวัน”“นี่มันบ้าชัด ๆ เราทำแบบนั้นไม่ได้นะ มันสดและเรียลเกินไป พวกคุณจะยิ่งทำให้มันเสีย”เชอรี่ทนไม่ไหวแทรกขึ้น

บทที่ 14 ผูกขวัญเชอรี่ หรือ ชุมพล ผู้จัดการส่วนตัวดาราสาวถึงกลับอ้าปากค้างยืนนิ่งอยู่ตรงรั้วบ้านเมื่อรถตู้จอดส่งพวกเธอลงตรงลานจอดรถ“ยายไอริณ!! นี่มันคฤหาสน์ชัด ๆ แกจะสร้างให้ใหญ่โตมโหฬารขนาดนี้เพื่อ!!”“โธ่! แก ต้องเข้าใจฉันหน่อยสิ ฉันเป็นดาราดังนะจะให้มาสร้างบ้านหลังเล็กให้แม่กับยายฉันอยู่ได้ยังไง ไป ไป เข้าบ้าน”ร่างระหงในชุดเดินทางตัวเดิมกางเกงยีนส์รัดรูปอวดเรือนร่างเสื้อยืดพอดีตัวฟิตไปกับหน้าอกขนาดอวบอิ่มที่แม่ให้มาแต่กำเนิดโดยไม่ต้องศัลยกรรม“ยายจ๋า ยาย ยาย!”เสียงตะโกนหวานใส่ตรงหน้าบ้านหลังใหญ่ปลูกขึ้นตรงที่ดินผืนงามริมแม่น้ำท่าจีน ดั่งโอ้อวดความร่ำรวยมั่งมี“เออ ใครมาตะโกนโวยวายหน้าบ้าน”ไอริณลากกระเป๋าใบใหญ่ตามด้วยเจ้าเปี๊ยกเด็กคนสนิทที่เธอหอบหิ้วมาด้วย“แม่!! ไอริณมาแล้วว”ใบหน้าสวยคมคล้ายไอริณโผล่ออกมาจากบ้านหลังใหญ่ด้วยรอยยิ้มกว้างดวงตาสุกใสคล้ายยังไม่สูงวัยทั้ง ๆ ที่วัยเกือบห้าสิบปี“จันทน์!! แม่ แม่ เจ้าจันทน์มาแล้ว”“แม่จ๋า”เชอรี่เพิ่งเคยเห็นดาราดังใบหน้าอ่อนแสงไร้พิษสงก็วันนี้เมื่อเห็นแม่กับยายตัวเอง วิ่งโผเข้าสวมกอดน้ำตารื้นไร้เสแสร้ง“เอ็งมาแล้ว ยายคิดถึงเอ็งเหลือเ

บทที่ 16 เจอหน้าครั้งแรกในรอบแปดปีเสียงเด็กน้อยยังเถียงไม่หยุดจนใบหน้าไอริณร้อนผ่าวแดงซ่าน คุกเข่าลงตรงหน้าเด็กน้อย“มันแค่ภาพตัดต่อ ไม่จริงสักหน่อย น้าไม่ได้เป็นชู้กับใครทั้งนั้น”“อ้อ ภาพตัดต่อ แล้วคุณน้ามีแฟนหรือยังคะ”“ยังคะ ไหนมานี่สิขอน้ากอดหน่อย อืม ตัวนิ่มจัง”เด็กตัวเล็กได้โอกาสรีบใช้มือโอบร่างนุ่มของดาราสาวไว้แน่นซบหน้าลงอกพลางส่งเสียงเล็ก ๆ ออกมา“ถ้าคุณน้าไม่มีแฟน ทำไมไม่ลองเป็นแฟนกับพ่อหนูล่ะค่ะ พ่อหนูก็ยังหาเมียไม่ได้”“จอมใจ!!”ทองประศรีตะโกนเสียงดังตกใจที่หลานสาวใจกล้าพูดออกมาพลางชำเลืองมองดาราสาวหน้าเผือดสีลงแต่ยังกอดเด็กสาวไว้“น้ากับพ่อหนูไม่เหมาะกันหรอกค่ะ น้ามาถ่ายหนังแค่สองเดือนเดี๋ยวก็กลับแล้ว ส่วนพ่อหนูน้าเชื่อว่ามีคนรอต่อคิวอีกเยอะ”“รอต่อคิวคืออะไรคะ”ไอริณนึกอยากตบปากตัวเองเมื่อพูดออกไปฟังคล้ายประชดประชัน จะยิ่งทำให้เข้าใจผิด“น้าขอโทษด้วย น้าหมายถึงอีกหน่อยพ่อของหนูก็มีแฟน เชื่อน้าเถอะ อ้อ น้าทองประศรีคะ พอมีผ้าถุงให้ยืมก่อนไหมคะ ไอริณไม่ได้เตรียมมา ประเดี๋ยวตอนเย็นค่อยไปซื้อในตลาด”“ได้ ๆ น้ามีเยอะเลย รอเดี๋ยวนะ ไป ๆ จอมใจ ไปกับย่า”ไอริณปล่อยเด็กสาวแล้ว

บทที่ 18 ไอ้พลเสียงเชอรี่ตะโกนเรียกพร้อมพยายามเขย่าลูกบิดประตูทำให้ดาราสาวรวบรวมสติที่กระเจิดกระเจิงไปแล้วกลับคืนมา เธอกระชากผมกำนันคนดังขึ้นจากอกอวบอิ่มที่กำลังใช้ปากครอบดูดเมามันนัยน์ตาสีนิลฉ่ำเยิ้มเปี่ยมอารมณ์ปรารถนา ผมเผ้ายุ่งเหยิงเพราะมือเล็กของเธอชอนไชเข้าไป“ไอ้กำนันบ้า”ผัวะ พลั่ก!!กำปั้นเล็กเหวี่ยงออกโดยพลัน ต่อยเข้าไปที่กรามแกร่งแต่คนร่างโตหาได้สะดุ้งสะเทือน เป็นเธอเองเสียอีกที่เจ็บข้อมือ“บ้าฉิบ! จันทน์! ต่อยมาเองเจ็บเอง”“ปล่อยนะ!”ไอริณกดเสียงให้ต่ำเบาที่สุด ส่งสายตาข่มขู่คนร่างโตแต่เหมือนไร้ผลเพราะยังยิ้มสบายใจทั้งยังคลึงเนินนมเธอแรงขึ้น“เรียกพี่พลก่อนแล้วจะปล่อย”ดาราสาวสบถออกมาจนกำนันคนดังยิ้มหัวเราะ พลางลูบมืออีกข้างลงด้านล่างใกล้ขอบกางเกงใน“หยุด ๆ อย่านะ ก็ได้พี่พล”“ดีมาก เรียกผัวให้เพราะ ๆ หน่อยเมียจ๋า ถ้ายังได้ยินว่าเรียกกำนันอีกจะไม่หยุดแค่จูบ”ร่างแกร่งลุกขึ้นคราวเดียวกระโดดลงจากเตียงไปยืนด้านข้าง ดวงตายังกวาดมองร่างอวบอิ่มขาวโพลนบนเตียง ยืนใช้มือลูบเป้ากางเกงหน้าไม่อาย“สองเดือน หกสิบวัน คงเป็นช่วงเวลาที่พี่คงสุขสุด ๆ เลยเมียจ๋า”ไอริณรีบกระชากผ้าคลุมเตียง

บทที่ 20 แปดปีที่แล้วแปดปีที่แล้ว“พี่พล”เสียงหวานเอ่ยเรียกด้วยรอยยิ้มหวานใสขณะรับหมวกกันน็อคมาจากมือสีเข้ม“ไปกันเถอะค่ะ”สาวน้อยวัยสิบแปดปีในชุดนักเรียนมัธยมปลายชื่อดังของอำเภอเล็ก ๆ ขึ้นนั่งซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์ของแฟนหนุ่มรูปหล่อผิวเข้มท่ามกลางสายตาเฝ้าอิจฉาของเด็กสาวคนอื่นในโรงเรียน“จะสอบแล้วใช่ไหม”“ใช่แล้วพี่พล”“รู้เรื่องหรือเปล่า ให้พี่ช่วยติวไหม”“ฮ่า ฮ่า ดีจัง อยู่ดี ๆ ก็มีนักศึกษาดีกรีปริญญาโทมาติวหนังสือสอบให้เด็กบ้านนอกอย่างจันทน์”“เด็กบ้านนอกอะไร แฟนพี่สวยขนาดนี้”“ปากหวานเหมือนเคย แล้วจะติววันไหนดีคะ ไปบ้านพี่พลเหรอ”“ท้ายสวนมีกระต๊อบ ไปติวนั่นก็ได้ อากาศดีร่มรื่น”“จันทน์ไปทีไรไม่เคยเห็นเลย”“ก็จันทน์เดินไปไม่ถึง แวะเก็บบัวกินก่อนตลอด”“ฮ่า ฮ่า จริงค่ะ แต่แวะเก็บอีกนะคะ กินรองท้อง”“เอาสิ แวะบ้านก่อน แม่บอกว่าถ้าจันทน์มาให้แวะไปเอาขนม”“ค่ะ”จันทน์กะพ้อพยักหน้าใช้มือโอบรัดเอวสอบไว้แน่น แล้วซบใบหน้าหวานคมลงแผ่นหลังกว้างใหญ่ สูดดมกลิ่นอายของชายชาตรีนัยน์ตากลมโตมองสองข้างทางของอำเภอเล็ก ๆ ทางภาคกลาง จังหวัดที่คนพูดด้วยน้ำเสียงเหน่อหนัก ยกเว้นคนร่างโตด้านหน้าเพราะไปเร