บทที่ 13 ถึงบ้านกำนันแล้ว
“ทวดของทวดเป็นไทยพวนมาจากลาว เข้ามารู้สึกจะช่วงรัชกาลที่ห้า ฝรั่งเศสรุกหนักจนเมืองลาวเสียเมืองไป บางส่วนจึงพากันอพยพลงมากระจัดกระจายไปทั่ว ทวดของทวด หรืออาจจะยิ่งกว่าทวด ตัวฉันเองก็ไม่แน่ใจนักเดินเท้ามาด้วยและหยุดที่เมืองนี้”
ดวงตาไอริณคล้ายระลึกความหลังมองไปยังแปลงผักข้างลำน้ำท่าจีน
“เราก็อยู่อย่างพวกไทยพวนเป็นกลุ่มก้อนในหมู่บ้านเล็ก ยายทำแปลงผักส่วนแม่ไปขายของตลาดเก้าห้อง รายได้ยังน้อยจนซื้อชุดใหม่ไม่ได้ ฉันแช่เสื้ออยู่หลายวันแต่มันก็ซักไม่ออก เลยต้องใส่ไปโรงเรียนทั้งแบบนั้น”
ไอริณหยุดชะงักไปเหมือนนึกอะไรขึ้นได้
“แล้วยังไง เสื้อมันแค่เปื้อนหรือเปล่า ไม่เห็นเป็นอะไร”
“พวกเพื่อนต่างชี้มาแล้วล้อว่ามันเปื้อนเพราะฉัน ฉันนอนกับพื้น”
“อะไรนะ นอนกับพื้น คืออะไร!”
ไอริณมองหน้าเพื่อนนิ่งแล้วยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มเศร้าอย่างเด็กสาวคนที่เชอรี่เคยเห็นเมื่อครั้งไอริณเพิ่งเข้าเมืองกรุง
“มันเป็นเรื่องเก่าน่ะ อย่าไปใส่ใจเลย”
“ถึงแล้ว”
เสียงผู้กำกับแทรกเข้ามาทำให้ไอริณและเชอรี่มองออกไปข้างนอก หัวรถกำลังเลี้ยวเข้ารั้วบ้านหลังใหญ่แบบเรือนแฝดไทยโบราณ
“หลังใหญ่เหมือนกันนะไอริณ”
“รู้สึกจะต่อเติมนะเชอรี่ เมื่อก่อนไม่ใหญ่แบบนี้”
“มา ๆ ลงไปกันถึงแล้ว”
เสียงน้อง ๆ ทีมงานดังขึ้นหลังจากรถยนต์ได้หยุดลงตรงลานบ้านคอนกรีต ไอริณกวาดตามองรอบลานใจชื้นขึ้นมาเมื่อยังไม่เห็นกำนันตัวดี ขยับตัวลงไปพร้อมทีมงาน
ตรงตีนบันไดบ้านเธอมองเห็นหญิงชายวัยกลางคนคู่หนึ่ง เพียงมองแวบเดียวก็จำได้
“สวัสดีค่ะผู้ใหญ่จอมทัพ คุณน้าทองประศรี”
“เอ้ย! ผู้ใหญ่อะไรกัน น้าไม่ได้เป็นผู้ใหญ่บ้านนานแล้ว เรียกพ่อ เอ้ยไม่ใช่ เรียกน้าทัพก็ได้”
จอมทัพรีบบอกยืนซ้อนอยู่หลังเมียรักมองดาราสาวสวยที่สวยกว่าเมื่อก่อนมาก พลันนึกไปถึงลูกชายทันที
ถ้าไอ้กำนันลูกกูมาเห็นมันคงครางหงิง ๆ แน่
ทองประศรีคว้ามือเล็กขณะก้มลงไหว้ทันใดจนไอริณตกใจ
“ไม่เจอกันนาน สบายดีไหม”
“ค่ะ สบายดีค่ะ”
ทองประศรียังไม่ยอมปล่อยมือซ้ำยังดึงให้เดินไปยังใต้ถุนบ้าน ไอริณชำเลืองมองพวกทีมงานกำลังขนของลงจากรถเหมือนรู้อยู่แล้วว่าต้องทำอะไรบ้าง
“นั่งพักกินน้ำกินท่าเสียก่อนมาเหนื่อย ๆ ค่อยขนกระเป๋าขึ้นบ้าน”
“คืนนี้ไอริณจะไปค้างกับยายค่ะ”
“อ้าวเหรอ เออ ไม่เป็นไร ๆ คืนเดียว แม่เตรียมกับข้าวไว้สะเยอะเขียว”
“ไว้พรุ่งนี้นะคะ ไอริณอยู่ตั้งสองเดือน”
“ขึ้นบ้านนั่งเล่นเสียก่อนคุณไอริณ”
เสียงพ่อของกำนันคนดังชวนขึ้นบ้าน ส่วนทองประศรีจัดแจงดึงข้อมือเล็กไปยังตีนบันได
“แต่ว่า..”
“ขึ้นบ้านเถอะไอริณ ข้างล่างมันร้อน”
เสียงเชอรี่แทรกเข้ามาก่อนยกมือไหว้เจ้าของบ้านเรียบร้อย
“สวัสดีค่ะ หนูเชอรี่เป็นเพื่อน เป็นผู้จัดการส่วนตัวของไอริณค่ะ”
ทองประศรีกวาดตามอง
“หนูเป็นผู้ชาย ทำไมถึงพูดเหมือนผู้หญิง”
เสียงหนักอย่างคนสุพรรณกอปรกับหน้าตาแม่ทองประศรีผิวสองสีมวยผมด้านหลัง ท้วมเล็กน้อย เตี้ยกว่าพวกเธอมาก ยืนเงยหน้ามองเชอรี่ด้วยสายตาสงสัย ทำให้ไอริณกลั้นหัวเราะไม่ไหว
“เจ้าเชอรี่มันเป็นผู้ชายแต่ใจเป็นผู้หญิงค่ะน้า”
“อ้อ ถ้าแถวบ้านก็เรียกกระเทย”
หน้าเชอรี่กระอักกระอ่วนเล็กน้อยพยายามเข้าใจคนชนบทเป็นคนพูดตรง ๆ ไม่อ้อมค้อม
“ค่ะ แฮะ ๆ”
เชอรี่ยิ้มแหยทำให้ไอริณหัวเราะเสียงใส เป็นครั้งแรกตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาที่เธอเห็นเพื่อนผู้จัดการทำหน้าไปไม่เป็น
บทที่ 14 ผูกขวัญเชอรี่ หรือ ชุมพล ผู้จัดการส่วนตัวดาราสาวถึงกลับอ้าปากค้างยืนนิ่งอยู่ตรงรั้วบ้านเมื่อรถตู้จอดส่งพวกเธอลงตรงลานจอดรถ“ยายไอริณ!! นี่มันคฤหาสน์ชัด ๆ แกจะสร้างให้ใหญ่โตมโหฬารขนาดนี้เพื่อ!!”“โธ่! แก ต้องเข้าใจฉันหน่อยสิ ฉันเป็นดาราดังนะจะให้มาสร้างบ้านหลังเล็กให้แม่กับยายฉันอยู่ได้ยังไง ไป ไป เข้าบ้าน”ร่างระหงในชุดเดินทางตัวเดิมกางเกงยีนส์รัดรูปอวดเรือนร่างเสื้อยืดพอดีตัวฟิตไปกับหน้าอกขนาดอวบอิ่มที่แม่ให้มาแต่กำเนิดโดยไม่ต้องศัลยกรรม“ยายจ๋า ยาย ยาย!”เสียงตะโกนหวานใส่ตรงหน้าบ้านหลังใหญ่ปลูกขึ้นตรงที่ดินผืนงามริมแม่น้ำท่าจีน ดั่งโอ้อวดความร่ำรวยมั่งมี“เออ ใครมาตะโกนโวยวายหน้าบ้าน”ไอริณลากกระเป๋าใบใหญ่ตามด้วยเจ้าเปี๊ยกเด็กคนสนิทที่เธอหอบหิ้วมาด้วย“แม่!! ไอริณมาแล้วว”ใบหน้าสวยคมคล้ายไอริณโผล่ออกมาจากบ้านหลังใหญ่ด้วยรอยยิ้มกว้างดวงตาสุกใสคล้ายยังไม่สูงวัยทั้ง ๆ ที่วัยเกือบห้าสิบปี“จันทน์!! แม่ แม่ เจ้าจันทน์มาแล้ว”“แม่จ๋า”เชอรี่เพิ่งเคยเห็นดาราดังใบหน้าอ่อนแสงไร้พิษสงก็วันนี้เมื่อเห็นแม่กับยายตัวเอง วิ่งโผเข้าสวมกอดน้ำตารื้นไร้เสแสร้ง“เอ็งมาแล้ว ยายคิดถึงเอ็งเหลือเ
บทที่ 15 จอมใจ“ย่า ย่า มาแล้ว ๆ”เสียงตะโกนดังพลางวิ่งตึงตังมาจากด้านหลังบ้านของเด็กหญิงวัยแปดขวบ ทำให้ผู้เป็นย่าและปู่เดินออกมาชะโงกหน้าตรงระเบียง มองรถหรูสีครีมกำลังเลี้ยวลงมาจากถนนหน้าบ้านเข้าสู่เขตรั้ว“มากันแล้วจริง ๆ ด้วย”จอมทัพพูดพลางยิ้ม หลังจากเมื่อวานนี้กองถ่ายมาถึงไม่ได้ทำอะไรมากนอกจากกางเต้นท์เตรียมของ ส่วนไอริณและผู้จัดการส่วนตัวขอกลับไปนอนบ้านปัง!ร่างระหงกระแทกประตูรถหรูคันงามที่เธอซื้อไว้ให้แม่ใช้ หากแต่แม่หยาดทิพย์ยังคงขับมอเตอรไซค์คันเก่าอยู่ดีใบหน้างามปกปิดด้วยแว่นกันแดดอันโตเกือบครึ่งหน้ากวาดตามองโดยรอบ ยังไม่เจอเจ้าบ้านร่างโตค่อยผ่อนลมหายใจออกมา“มากันแล้ว พวกคุณมาสาย”เสียงผู้กำกับเป็กตะโกนมาจากใต้ถุนบ้าน เธอเหลือบมองกองถ่ายเตรียมของเซตไฟ“เปี๊ยก เอากระเป๋าของพี่ขึ้นไปไว้บนบ้าน ถามคุณน้าทองประศรีว่าให้ไว้ห้องไหน”เด็กสาวร่างเล็กยกกระเป๋าใบโตกว่าตัวเองออกมาแล้วลากผ่านลานคอนกรีตไปยังบันไดบ้านไอริณเพียงชำเลืองมองเจ้าเปี๊ยกแล้วเดินเข้าไปหาผู้กำกับมาดใหญ่โต นั่งบนเก้าอี้พับสีดำกอดอกจ้องมาทางเธอเขม็ง“ก็มาแล้ว ไม่ได้บอกให้มากี่โมง”ไอริณกระชากแว่นกันแดดออกใส่กระเ
บทที่ 16 เจอหน้าครั้งแรกในรอบแปดปีเสียงเด็กน้อยยังเถียงไม่หยุดจนใบหน้าไอริณร้อนผ่าวแดงซ่าน คุกเข่าลงตรงหน้าเด็กน้อย“มันแค่ภาพตัดต่อ ไม่จริงสักหน่อย น้าไม่ได้เป็นชู้กับใครทั้งนั้น”“อ้อ ภาพตัดต่อ แล้วคุณน้ามีแฟนหรือยังคะ”“ยังคะ ไหนมานี่สิขอน้ากอดหน่อย อืม ตัวนิ่มจัง”เด็กตัวเล็กได้โอกาสรีบใช้มือโอบร่างนุ่มของดาราสาวไว้แน่นซบหน้าลงอกพลางส่งเสียงเล็ก ๆ ออกมา“ถ้าคุณน้าไม่มีแฟน ทำไมไม่ลองเป็นแฟนกับพ่อหนูล่ะค่ะ พ่อหนูก็ยังหาเมียไม่ได้”“จอมใจ!!”ทองประศรีตะโกนเสียงดังตกใจที่หลานสาวใจกล้าพูดออกมาพลางชำเลืองมองดาราสาวหน้าเผือดสีลงแต่ยังกอดเด็กสาวไว้“น้ากับพ่อหนูไม่เหมาะกันหรอกค่ะ น้ามาถ่ายหนังแค่สองเดือนเดี๋ยวก็กลับแล้ว ส่วนพ่อหนูน้าเชื่อว่ามีคนรอต่อคิวอีกเยอะ”“รอต่อคิวคืออะไรคะ”ไอริณนึกอยากตบปากตัวเองเมื่อพูดออกไปฟังคล้ายประชดประชัน จะยิ่งทำให้เข้าใจผิด“น้าขอโทษด้วย น้าหมายถึงอีกหน่อยพ่อของหนูก็มีแฟน เชื่อน้าเถอะ อ้อ น้าทองประศรีคะ พอมีผ้าถุงให้ยืมก่อนไหมคะ ไอริณไม่ได้เตรียมมา ประเดี๋ยวตอนเย็นค่อยไปซื้อในตลาด”“ได้ ๆ น้ามีเยอะเลย รอเดี๋ยวนะ ไป ๆ จอมใจ ไปกับย่า”ไอริณปล่อยเด็กสาวแล้ว
บทที่ 17 นี่ขนาดเจอกันวันแรกไอริณพยายามตั้งสติสบตาสีนิลล้ำลึกกำลังเปล่งประกายบางอย่างน่ากลัวอยากปิดปากนักใช่ไหม นี่แน่ะ!!ฟันขาวเล็กเรียงเป็นระเบียบงับลงกลางฝ่ามือเต็มแรง กัดไม่ปล่อยพร้อมสะบัดหน้าไปมา“โอ๊ย!! บ้าฉิบ จันทน์กะพ้อ!!”“ฉันไม่ได้ชื่อจันทน์กะพ้อ! ไอ้บ้าปล่อยนะ”แรงชายยังมากกว่าอยู่ดีด้วยส่วนสูงถึงหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร ร่างหนาแกร่งอย่างชายทำงานหนักดันร่างระหงถอยหลังก่อนโถมตัวลงใช้น้ำหนักตัวกดทับ“ดูเหมือนสาวเมืองกรุงจะชอบซาดิสต์ เจอหน้ากันก็กัดสะแล้ว”“ไอ้กำนันถ่อย ปล่อยนะ ฉันร้องจริง ๆ ด้วย!!”ดวงตากลมโตเบิกกว้างสบนัยน์ตาสีนิลพราวระยับถูกใจพร้อมรอยยิ้มกว้างที่เธอยังเห็นว่ามันกวนใจเธอมาเสมอ รอยตีนกาเพิ่มมากขึ้นตรงหางตา ผิวสีเข้มขึ้นกว่าเมื่อก่อน บางสิ่งบางอย่างทำให้ไอริณหยุดชะงักไปเผลอจ้องมองหลงอยู่วังวนแห่งอดีตเดิมกำนันคนดังเองพลันหยุดหัวเราะ กวาดตามองใบหน้างามกว่าเดิมอย่างวัยผู้ใหญ่ เธอมีร่องรอยของการใช้ชีวิตต่างไปจากเด็กสาวมัธยมคนเดิมหลุบตาต่ำลงมองลำคอระหงกำลังกลืนน้ำลายพร้อมกันกับเขา ผิวขาวเนียนลออไร้สิวฝ้า หน้าอกอวบอิ่มยิ่งกว่าเมื่อก่อน มือแกร่งกระชับร่างระหงขึ้น
บทที่ 18 ไอ้พลเสียงเชอรี่ตะโกนเรียกพร้อมพยายามเขย่าลูกบิดประตูทำให้ดาราสาวรวบรวมสติที่กระเจิดกระเจิงไปแล้วกลับคืนมา เธอกระชากผมกำนันคนดังขึ้นจากอกอวบอิ่มที่กำลังใช้ปากครอบดูดเมามันนัยน์ตาสีนิลฉ่ำเยิ้มเปี่ยมอารมณ์ปรารถนา ผมเผ้ายุ่งเหยิงเพราะมือเล็กของเธอชอนไชเข้าไป“ไอ้กำนันบ้า”ผัวะ พลั่ก!!กำปั้นเล็กเหวี่ยงออกโดยพลัน ต่อยเข้าไปที่กรามแกร่งแต่คนร่างโตหาได้สะดุ้งสะเทือน เป็นเธอเองเสียอีกที่เจ็บข้อมือ“บ้าฉิบ! จันทน์! ต่อยมาเองเจ็บเอง”“ปล่อยนะ!”ไอริณกดเสียงให้ต่ำเบาที่สุด ส่งสายตาข่มขู่คนร่างโตแต่เหมือนไร้ผลเพราะยังยิ้มสบายใจทั้งยังคลึงเนินนมเธอแรงขึ้น“เรียกพี่พลก่อนแล้วจะปล่อย”ดาราสาวสบถออกมาจนกำนันคนดังยิ้มหัวเราะ พลางลูบมืออีกข้างลงด้านล่างใกล้ขอบกางเกงใน“หยุด ๆ อย่านะ ก็ได้พี่พล”“ดีมาก เรียกผัวให้เพราะ ๆ หน่อยเมียจ๋า ถ้ายังได้ยินว่าเรียกกำนันอีกจะไม่หยุดแค่จูบ”ร่างแกร่งลุกขึ้นคราวเดียวกระโดดลงจากเตียงไปยืนด้านข้าง ดวงตายังกวาดมองร่างอวบอิ่มขาวโพลนบนเตียง ยืนใช้มือลูบเป้ากางเกงหน้าไม่อาย“สองเดือน หกสิบวัน คงเป็นช่วงเวลาที่พี่คงสุขสุด ๆ เลยเมียจ๋า”ไอริณรีบกระชากผ้าคลุมเตียง
บทที่ 19 มีคนมาขัดจังหวะสะก่อน 555ไอริณยังยืนคว้างทวนคำพูดของกำนันจอมพล ‘เจอกันคืนนี้เมียจ๋า’ กระทั่งเสียงเรียกของเชอรี่ดังขึ้นอีกครั้ง“เป็นอะไรหรือเปล่า ไอริณ”“ปะ เปล่า เปิดเดี๋ยวนี้ล่ะ”ร่างระหงก้มลงหยิบผ้าถุงขึ้นสวมคล่องมือจับเสื้อชั้นในปิดเต้านมตามเดิมแล้วสวมเสื้อยืด จัดผมเผ้าให้ดูเรียบร้อยก่อนเปิดประตู“ทำอะไรนานสองนาน”“เปลี่ยนเสื้อผ้า”“ไปได้แล้ว ตาเป็กมันจะถ่ายฉากเดินเล่น เก็บฟุตเทจรอบ ๆ บ้าน อาจเดินเลยเข้าไปในสวนด้วย”“อืม แล้วคนอื่นในบ้าน”ไอริณยังหวาดระแวงขณะเดินออกมาพร้อมเพื่อน กวาดตามองโดยรอบไม่เห็นใครจึงค่อยผ่อนลมหายใจออกมา“กำนันรออยู่ด้างล่างแล้ว”“ห๊า! เกี่ยวอะไรกับกำนัน”ไม่ทันที่เชอรี่จะตอบ เสียงตะโกนเรียกของผู้กำกับเป็กพลันดังขึ้นมาจากทางด้านล่าง“เร็ว ๆ สิแม่คู๊ณ ชักช้าทำตัวเป็นดาราดังอยู่นั่น”ใบหน้าไอริณแดงซ่านทั้งโกรธทั้งอายแต่พูดอะไรไม่ได้ จำใจเดินลงจากบนบ้าน มองเห็นจอมพลยืนอยู่ด้านล่างพร้อมลูกสาวในอ้อมแขนใจหนึ่งต้องการเข้าไปทักเด็กน้อย แต่ใจหนึ่งไม่ต้องการเข้าใกล้ตัวพ่อเด็กจึงแสร้งเดินเลี่ยง“คุณไอริณคะ”เสียงใสเอ่ยเรียกขลาดอาย มือเล็กยังเกาะรอบคอกำนันแต่
บทที่ 20 แปดปีที่แล้วแปดปีที่แล้ว“พี่พล”เสียงหวานเอ่ยเรียกด้วยรอยยิ้มหวานใสขณะรับหมวกกันน็อคมาจากมือสีเข้ม“ไปกันเถอะค่ะ”สาวน้อยวัยสิบแปดปีในชุดนักเรียนมัธยมปลายชื่อดังของอำเภอเล็ก ๆ ขึ้นนั่งซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์ของแฟนหนุ่มรูปหล่อผิวเข้มท่ามกลางสายตาเฝ้าอิจฉาของเด็กสาวคนอื่นในโรงเรียน“จะสอบแล้วใช่ไหม”“ใช่แล้วพี่พล”“รู้เรื่องหรือเปล่า ให้พี่ช่วยติวไหม”“ฮ่า ฮ่า ดีจัง อยู่ดี ๆ ก็มีนักศึกษาดีกรีปริญญาโทมาติวหนังสือสอบให้เด็กบ้านนอกอย่างจันทน์”“เด็กบ้านนอกอะไร แฟนพี่สวยขนาดนี้”“ปากหวานเหมือนเคย แล้วจะติววันไหนดีคะ ไปบ้านพี่พลเหรอ”“ท้ายสวนมีกระต๊อบ ไปติวนั่นก็ได้ อากาศดีร่มรื่น”“จันทน์ไปทีไรไม่เคยเห็นเลย”“ก็จันทน์เดินไปไม่ถึง แวะเก็บบัวกินก่อนตลอด”“ฮ่า ฮ่า จริงค่ะ แต่แวะเก็บอีกนะคะ กินรองท้อง”“เอาสิ แวะบ้านก่อน แม่บอกว่าถ้าจันทน์มาให้แวะไปเอาขนม”“ค่ะ”จันทน์กะพ้อพยักหน้าใช้มือโอบรัดเอวสอบไว้แน่น แล้วซบใบหน้าหวานคมลงแผ่นหลังกว้างใหญ่ สูดดมกลิ่นอายของชายชาตรีนัยน์ตากลมโตมองสองข้างทางของอำเภอเล็ก ๆ ทางภาคกลาง จังหวัดที่คนพูดด้วยน้ำเสียงเหน่อหนัก ยกเว้นคนร่างโตด้านหน้าเพราะไปเร
บทที่ 21 กระต๊อบน้อยจันทน์กะพ้อก้าวขึ้นบันไดราวสี่ห้าขั้นเท่านั้น กระต๊อบทำจากไม้ไผ่ตีทั้งหลัง ปิดด้วยแผงหญ้าคากั้นสามด้าน ยกเว้นทางขึ้นด้านหน้า มุงด้วยหญ้าคาเช่นกัน“หน้านอนเล่นดีจัง เย็นดี”“เอาสิ นอนก่อนก็ได้ค่อยติว”จันทน์กะพ้อขยับไปตรงกลางเห็นหมอนสามเหลี่ยมยัดนุ่นสีน้ำเงินลายดอกไม้สีแดงเลยหยิบมาไว้หนุน ทิ้งตัวลงนอนตะแคงโดยมีคนร่างสูงนอนเคียงข้าง“พี่พลนอนบังวิวหมดเลย”“งั้นจันทน์มานอนด้านหน้าไหม”“ไม่เป็นไร จันทน์นอนมองพี่พลแทนก็ได้”รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าคมเข้ม ก่อนที่จอมพลจะตะแคงตัวหันมาหาคนร่างเล็ก ยกมือขึ้นปัดปอยผมสั้นเลยติ่งหูมาไม่มากไปทัดหูไว้“ไปเรียนต่อกรุงเทพก็ดีนะจันทน์ พี่รอได้”“พี่ต้องรอได้อยู่แล้ว แค่สี่ปีเอง ถ้าขืนไม่รอจันทน์จะเอาปืนมายิงกบาลพี่พล”“โฮ้! ดุจริงแฟนพี่”“ฮ่า ฮ่า จันทน์พูดเล่นหรอกค่ะ พี่พลกำลังจะลงกำนันเหรอ”“ใช่ พ่ออยากให้ลง กำนันคนเดิมกำลังเกษียณ อยากให้ชาวบ้านแถวนี้มีกำนันเรียนจบปริญญาโทมาดูแลบ้าง”“อืม ก็ดีนะ”“พี่ยังไงก็ได้ เรียบจบมาได้กลับมาช่วยเหลือบ้านเกิด พี่เองก็ดีใจ ไม่เคยคิดไปไหนอยู่แล้ว ขอแค่มีจันทน์ก็พอแล้ว”“ปากหวานอีกแล้ว”“เคยชิมแ
ตอนพิเศษ 2“คัท คัท!!”ดาราสาวเงยหน้าขึ้นจากพื้นในท่าก้มกราบเมื่อได้ยินเสียงผู้กำกับสั่งคัท ใบหน้าหวานยังเปื้อนคราบน้ำตาจากบทนางวันทองในเรื่องขุนแผนขุนช้างฉบับรีเมคไอริณกวาดตามองโดยรอบผ่านนัยน์ตาฉ่ำน้ำ เห็นเด็กในกองกำลังปิดไฟเก็บของ ตอนนี้คงราวสามทุ่มแล้ว“คุณไอริณคะ”เสียงเปี้ยกดังขึ้นด้านข้างพร้อมผ้าเช็ดหน้ายื่นส่งมาให้เธอ“ขอบใจจ๊ะ”“กำนันรอนานแล้วค่ะ”“บอกให้เขารออีกเดี๋ยว ขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”ไอริณ ดาราดังลุกขึ้นจากพื้นเรือนไม้ทรงไทยโบราณริมลำน้ำสุพรรณบุรี เดินลงบ้านหางตามองเห็นคนร่างสูงแกร่งผิวสีเข้มยืนหน้าเง้ารอ ตั้งแต่เมื่อเย็นฮึ สมน้ำหน้า คนร่างเล็กเดินตัดใต้ถุนเรือนตรงไปยังเต้นท์สำหรับนักแสดงเพื่อเปลี่ยนชุด“เชอรี่”“ว่าไง”“คืนนี้นอนบ้านแม่เราหรือเปล่า”“คงไม่ ขับกลับกรุงเทพเลย ผู้กำกับสั่งพักกองสามวัน”“สามวัน! อะไรกัน พักอีกแล้ว”เชอรี่เงยหน้าขึ้นจากจอโทรศัพท์ เพ่งมองเพื่อนรักกำลังถอดชุดเปลี่ยนเสื้อผ้า“ก็ผัวใครล่ะ มายืนหน้าบึ้งรอเมียอยู่ได้”“กะ ก็ พี่พลเขาแค่เป็นห่วง”ดาราสาวเสียงอ่อยลงหยิบเสื้อผ้าชุดเดรสขึ้นสวม แม้ปากพูดประชดประชันแต่ใจจริงนั่นพองฟู“ห่วงหรือหวง
ตอนพิเศษ 01“อื้อ อื้อ ม่ะ ม่ะ”เสียงเล็กอู้อี้ดังขัดใจยามโดนแย่งของรักไปจากมือ ดวงตาคมกล้าแม้ว่ายังกลมโตและใสซื่อดั่งเด็กน้อยวัยแปดเดือน แต่เมื่อมองให้ดีรู้ได้เลยว่าโตมาเมื่อไรได้กลายเป็นตัวปัญหาของหมู่บ้านแน่นอน โดยเฉพาะสาว ๆจอมพลจ้องหน้าลูกชายนิ่งในมือเขาคือของเล่นนุ่มนิ่มที่ลูกชายเอาเข้าปากมาแล้วสักพัก“จอมภพ อันนี้มันเอาเข้าปากไม่ได้”ดวงตาเล็กดื้อดึงคล้ายตัวเขาแต่ในฉบับย่อเล็กกว่ากำลังจ้องตอบก่อนตั้งท่าเบะปากคล้ายตะโกนร้องไห้หาคนช่วยคนร่างโตชะงักมองซ้ายขวาหาเมียจ๋าสุดที่รักพลันนึกได้ว่าวันนี้มีออกกองถ่ายทำซีรีซ์ที่ถ่ายค้างไว้เมื่อปีกลายเพราะท้องดันโตสะก่อน“แม่จันทน์ไม่อยู่วันนี้ มางอแงไม่ได้นะ”เสียงเข้มต่ำพยายามทำให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนหวาดหวั่น แต่เด็กชายคนนี้รู้ดีฉลาดเกินเด็ก น้ำเสียงดุดันไม่ได้ทำให้จอมภพกลัวแต่อย่างใด ยังส่งสายตาดื้อรั้นอ้าปากเตรียมแผดเสียงร้อง“พ่อจ๋า พ่อทำอะไรอยู่น่ะ เดี๋ยวจอมใจไปโรงเรียนสาย”ตึก ตึก ตึกจอมใจวิ่งลงมาจากชั้นสองของบ้าน ตั้งแต่แม่ไอริณแต่งงานกับพ่อก็ให้รับจอมใจมาอยู่ด้วยที่บ้านใหญ่ กลับไปนอนกับปู่ย่าเฉพาะวันเสาร์อาทิตย์“ก็น้องเอาอันนี้เข
บทที่ 47**NC จบบริบูรณ์แควก!!เสียงสไบขาดทำให้ไอริณผละหน้าออกทันที“กำนัน นี่ชุดกองถ่าย”“ช่างมัน ซื้อใหม่”“อื้อ อือ”จอมพลโถมร่างให้คนร่างเล็กล้มลงนอนหงายแล้วกระชากสไบลงจนพ้นเนินนมใหญ่ทั้งสองข้าง“ไม่ใส่ชุดชั้นในเมียจ๋า”“ก็ชุดไทย ใส่แต่จุกปิดหัวนม”ไอริณดึงจุกปิดหัวนมออกทั้งสองโยนลงพื้น แล้วค่อยกอบขึ้นให้เต้าชิดกัน“กำนันชอบนมจันทน์ไหม”“อ่า สวย ชอบมากเมียจ๋า อืม เลียหน่อยนะ อ่า”จอมพลโน้มหน้าลงหาทันทีปาดลิ้นเลียวนยอดหัวนมทั้งสองข้างสลับไปมาซ้ายขวาทั้งดูดขมเม้ม“อ่า ดูดแรง ๆ สิกำนัน”“อือ เมียชอบแรง ๆ เหรอจ๊ะ กำนันจัดให้”ปากหนาครอบลงดูดแรงอีกมือคลึงขยำเต้าบีบจนเนื้อปลิ้นล้นมือ ขยับฟันกัดหัวนม“อ่า จันทน์ชอบ แรง ๆ”สองมือขยำเต้าแรงขึ้นปากครอบหัวดูดดึงเคลื่อนลงตามรอบเต้าใหญ่ทั้งขบเม้มกัด ทั้งดูดจนขึ้นรอยจ้ำทั่วใบหน้าเข้มเลื่อนลงมือกระชากผ้าถุงขึ้นตลบจนพ้นเนินสวาทแล้วมุดหน้าลงทันทีไม่รอช้า ให้ไหล่ดันต้นขาคนร่างเล็กไว้เปิดออก เอานิ้วเปิดแหวกปาดลิ้นขึ้นลงกระหายหิว“พี่รอตั้งนาน หิวจันทน์จะแย่ อยากเลียดูดแบบนี้ อ่า ซู้ดด”จอมพลใช้ปากดูดเม็ดอ่อนไหวเลื่อนนิ้วเข้าทางรักแสนหวานขยับถี่“อ่
บทที่ 46***NCปัง!!“เบา ๆ สิพี่พล รถราคาตั้งแพง”ดาราสาวบ่นอุบเมื่อลงจากรถมามองมือสีเข้มกระแทกประตูปิดใจร้อน แล้วลากมือคนร่างเล็กเข้าไปในบ้าน“เดี๋ยวซื้อให้ใหม่”“ฮื้อ รวยขนาดนั้น จันทน์ไม่ทำงานแล้วดีกว่า”“ก็ดี นอนอ้าขาอย่างเดียวพี่ชอบ”“พี่พล!”คนร่างเล็กเดินซอยเท้าถี่ตามแต่ไม่ทันใจคนร่างสูงกว่าจึงก้มลงช้อนร่างขึ้นเข้าวงแขนพาเข้าบ้านท่ามกลางสีหน้าตื่นตกใจของคนงานและป้าอ้วนที่ยืนชะเง้อมองมาจากทางโรงจอดรถเกี่ยวข้าว“มาช้า พี่รอตั้งเดือนกว่าแล้ว นี่ถ้าขืนมาช้ากว่านี้พี่คงอกแตกตาย”“แล้วทำไมไม่ไปตาม”“เรื่องอะไร เป็นคนหนีไปเองแท้ ๆ”“ชิ รู้งี้ปล่อยให้รออีกดีกว่า”จอมพลก้าวกระโดดคราวละสองขั้นขึ้นบันไดกว้างตรงไปทางห้องนอนใหญ่ทันควัน ใบหน้ายังยิ้มกว้างก้มมองคนร่างเล็กในอ้อมแขนด้วยใจพองโต“ถ้าปล่อยให้รออีกพี่จะไปบวช”“บวช!!”“ใช่ บวชมันสะเลย ให้จันทน์มาคอยยืนตักบาตรชะเง้อมองแทนบ้าง”“โรคจิต ฮ่า ฮ่า บวช คิดได้ไง ว้ายยยย!!”ตุบ!!“พูดมากนักนะเมียจ๋า”จอมพลโยนคนร่างเล็กลงเตียงแล้วปลดกางเกงพร้อมบ็อกเซอร์โยนลงพื้น เอื้อมมือหยิบสร้อยพระเครื่องออกจากรอบคอประนมมือสวดลาแล้ววางไว้บนโต๊ะข้างเตียง ปลด
บทที่ 45 ใจพองเลยพ่อกำนัน อิ อิปัง!!“พี่พล พี่พล!!”“หนูไอริณ”ทองประศรีชะโงกหน้าออกมาจากบนบ้านตาโตเบิกกว้างเมื่อเห็นดาราสาวในชุดไทยสีชมพูกลีบบัวยืนอยู่ตีนบันไดบ้าน“น้าทองประศรี พี่พลล่ะ พี่พล!”“วันนี้วันพฤหัส ไอ้พลมันไปทำงาน”“ทำงาน? ทำงานที่ไหนน้าทองประศรี”“วันนี้อยู่ อบต.”“อบต.? อบต.”ไอริณผละออกจากบันไดตรงไปที่รถหรู“เดี๋ยว ๆ น้าไปด้วย น้าไปด้วย”ทองประศรีรีบสับขาลงจากบนบ้านในชุดผ้าถุงสีน้ำเงินเข้มลายดอกชบาเสื้อผ้าฝ้ายลูกไม้ธรรมดาอยู่บ้าน สวมรองเท้าแตะหูคีบง่าย ๆ วิ่งตามไปยังรถกลัวไม่ทัน“ไปทางนี้หนูไอริณ”ทองประศรีนั่งในรถทุลักทุเลเล็กน้อยเพราะโหลดเตี้ยแต่ยังนั่งได้ มือเกร็งจับคอนโซลหน้าไว้เพราะดาราสาวซิ่งเร็วจนร่างคนแก่กระชากกระแทกเบาะนั่งเอี๊ยด!!ดาราสาวกระโดดลงจากรถวิ่งขึ้นบันไดหน้าตึกที่ทำการองค์การบริหารส่วนตำบลบางปลาม้า กวาดตามองหากำนันร่างสูงแต่ไม่มี“หาใครคะ ว้าย ว้าย คุณไอริณ”เสียงน้องผู้หญิงที่บังเอิญเดินออกมาพอเห็นว่าเป็นใครร้องเสียงหลงวิ่งวนไปมาหน้าตื่น“กำนัน กำนันจอมพลอยู่ไหน”“กำนัน กำนันอยู่ไหน? กำนันไปงานในเมือง วันนี้ที่วัดหลวงพ่อโตมีงานสมโภช”“วัดหลวงพ่
บทที่ 44 เก้าสิบเจ็ดกิโลเมตรทุกอย่างเหมือนวนกลับยังจุดเดิมเรื่องราวเมื่อแปดปีก่อนราวกับว่าเหตุการณ์ไม่กี่อาทิตย์ที่ผ่านมาเป็นเพียงแค่ความฝันดาราสาวนั่งนิ่งภายในเต้นท์แต่งตัวเพื่อเตรียมบวงสรวงเปิดกล้องซีรีซ์เรื่องใหม่ตั้งแต่ออกจากบางปลาม้าตัวเธอไม่เคยร้องไห้อีกเลยแม้ว่าภายในร่างกายบอบช้ำสักเพียงใด ดวงตากลมโตดั่งกวางอันเป็นเอกลักษณ์หม่นแสงลงทุกวัน“ไอริณ”“ว่าไง”“ไอ้ภูมิมันจะหย่าเมีย”หน้าหวานเอี้ยวหน้าไปมองหน้าผู้จัดการเพื่อนสนิททันควัน เวลาหลายปีมาแล้วที่เธอและภูมิต้องปลอมเข้าใส่ทุกคน คงถึงเวลาแล้วสินะ“เมื่อไร แล้วทรัพย์สิน”“มันยอมหารครึ่ง”“หารครึ่ง!”“ใช่ แกจะโทรหามันไหม มันอยากคุยกับแก”“ไม่อ่ะ ฉันไม่พร้อม ดีใจกับมันด้วยที่คิดได้”“เดี๋ยวนักข่าวคงอยากให้แกแถลงข่าว”“อืม เอาสิ แล้วเรียลริตี้เมื่อไรจะออนแอร์”“วันนี้ช่วงเวลาไพร์ไทม์ ออนตอนแรก”“ดีเลย สู้อุตส่าห์ไปตั้งไกลในที่สุดจะได้เวลาฉายสักที”“แกโอเคหรือเปล่า”“โอเค๊ มีอะไรที่ฉันผ่านไม่ได้อีกเชอรี่ ไม่มีแล้ว”“งั้นออกไปเถอะ เผื่อนักข่าวจะขอสัมภาษณ์”“อืม”ไอริณค่อยลุกขึ้นในชุดไทยพีเรียดเรื่องใหม่ขุนช้างขุนแผน ผนวกเวลาพอเหม
บทที่ 43 มะปราง“มาทำไม!!”“มะปราง มะปราง”สาวร่างเล็กพูดตะกุกตะกัก มองไปรอบลานบ้านเห็นคนมากมายกำลังเก็บของต่างพากันมองมาทางเธอเป็นทางเดียว ดาราสาวเองที่นั่งอยู่ใต้ถุนบ้านก็มองมายังเธอเช่นกัน“กำนัน มะปรางมันมาขอความช่วยเหลือ”ฝ้ายรีบชิงพูดแทนเพื่อนเมื่อเห็นว่ามะปรางกำลังจะไม่ไหวแล้ว“เราไม่ได้เกี่ยวข้องกันแล้ว ได้บอกเพื่อนหรือเปล่า”“ฝ้ายรู้ แต่กำนัน มะปรางมันกำลังแย่ มันโดนของ”“ของ?”กำนันจอมพลหันกลับไปทางมะปราง สาวร่างเล็กดูหน้าหมองคล้ำนัยน์ตาลอย สติไม่อยู่กับตัวเท่าไร“เกิดอะไรขึ้น”“ฉันเล่าเอง”ฝ้ายเดินเข้าไปใกล้กำนัน เพราะไม่ต้องการให้ใครได้ยิน“มะปรางมันไปอาศรมพ่อเฒ่ามา”เพียงเท่านี้จอมพลก็เข้าใจหันกลับไปมองมะปรางด้วยสายตารังเกียจเดินถอยหลังออกมา“พี่คงช่วยมะปรางไม่ได้ กลับไปสะเถอะ”“กำนัน!! เมื่อเย็นเราเกือบโดนรถบรรทุกชนตายข้างถนน”“นั่นมันแล้วแต่เวรกรรม คนถือศีลทำหมั่นทำความดีย่อมมีสิ่งคุ้มครอง ส่วนผู้คิดร้ายย่อมทำลายตนเอง เป็นธรรมดาสัจธรรมของโลก”“กำนัน! ไม่เห็นใจไอ้มะปรางมันบ้าง มันรักกำนันมากเลยต้องทำแบบนั้น ถ้ามันตายไปบาปกรรมมันก็ตกไปที่กำนัน”“ปกติพี่ไม่เชื่อเรื่องพวกนี
บทที่ 42 เอาแล้วมะปราง“มะปราง”“ว่าไงฝ้าย”“แกเอาหุ่นไปฝังแล้วหรือยัง”ฝ้ายลงนั่งข้างเพื่อนสาวตรงชุดม้าหินอ่อนหน้าคณะเรียน จ้องหน้าเพื่อนดูสีหน้าไม่ดีเลยหมองคล้ำแปลก ๆ“ฝังแล้ว ตรงแยกใหญ่ก่อนเข้ามหาวิทยาลัย”“กี่วันแล้ว”ฝ้ายยืนน้ำหวานให้เพื่อนเมื่อเห็นมะปรางยกมือปาดเหงื่อบนหน้าผากเม็ดใหญ่ทั้ง ๆ ที่อากาศไม่ร้อน“ขอบใจนะ หลายวันแล้วล่ะ ตั้งแต่วันที่เจอกับพี่พลครั้งสุดท้ายตรงตลาดเก้าห้อง ก็เอาไปฝังเลย”“หลายวันน่ะกี่วัน”“สามวัน”“สามวันแล้ว? มีอะไรผิดปกติไหม”“ไม่นะ ไม่มี”มะปรางเองชักใจคอไม่ดีหันมองหน้าเพื่อนมือสั่นขณะยกน้ำขึ้นดื่ม เหงื่อไหลลงปลายคางหยดลงพื้นโต๊ะหินอ่อน“ฉันว่าไม่ดีแน่ ๆ กำนันจอมพลไม่ติดต่อมาเลยใช่ไหม”“ไม่เลย ทำยังไงดี ฉันกลัว”“ตาแก่นั่นมันบอกแล้วว่าไม่รับแก้ของ เอางี้ไหม ไปเอาขึ้นมาไปคืนมัน”“จะได้ผลเหรอ รออีกสักสองวันไหม”“ไม่รอแล้วแก มองไปดูหน้าดำขนาดนี้ เหงื่อหยดไหลตลอดเวลา ฉันว่าแกจะโดนของเข้าถ้าขืนชักช้าจะแก้ไม่ทัน”มะปรางยังลังเลแต่เพื่อนสาวฉุดมือดึงขึ้น รวบกระเป๋าหนังสือเรียนขึ้นมาด้วย“ไปรถฉัน ฉันขับเอง”ฝ้ายจัดการพาเพื่อนเข้าไปนั่งในรถพาออกจากมหาวิทยาลัยใ
บทที่ 41**NC“อยู่กับพี่ กลับมาเป็นเมียพี่ กำนันบ้านนอกคนนี้ได้ไหม จันทน์คนดี”นัยน์ตาสีนิลจ้องมองนิ่งคมกล้าทั้งคาดคั้นต้องการคำตอบ แต่ไอริณไม่อาจรับปากได้จึงนิ่งเงียบ“ไม่เป็นไร พี่จะรอจนกว่าจันทน์จะพร้อม ถือสะว่าเป็นบทลงโทษของพี่”คนร่างโตโน้มหน้าลงแตะริมฝีปากหนาอุ่นบนริมฝีปากสีแดงเย้ายวน มือโอบแผ่นหลังเลื่อนไปยังซิปรูดลงพร้อมลิ้นฉกเข้าสอดใส่เอนร่างเล็กลงพื้นกระดานเย็นเยียบจากอากาศยามค่ำกลิ่นกายชายโอบล้อมคนร่างเล็กไว้ยามชะโงกง้ำด้านบนส่งจูบอ่อนหวานผิดไปจากหลายวันที่ผ่านมา ทั้งเว้าวอน ชอนไชกวาดหาน้ำหวานในโพรงปากเชื่องช้ามือเลื่อนเสื้อลงทีละน้อยจนพ้นเนินทรวง จึงเลื่อนใบหน้าลงหน้าเนื้ออวบอิ่มเต่งตึงขาวนวล“พี่พล อ่า”กายสาวแอ่นขึ้นยามปากเข้าครอบครองหัวนมเล็ก ลิ้นปาดไล้กระหวัดหยอกล้อ เร่งเร้าให้ยอดไตแข็งชันสู้ความสาก“จันทน์ อ่า”จอมพลเลื่อนหน้าขึ้นอีกครั้งสอดลิ้นเข้าสู่ปากไอริณร้อนแรงขึ้น ส่งกระแสไฟแห่งรักเข้าสู่โพรงปาก ให้คนร่างเล็กใต้ร่างได้รับรู้ว่าตัวเขานั่นเร่าร้อนมากขนาดไหน มือกระชากดึงชุดเดรสออกจากร่าง“พี่พล ที่นี่ อื้อ”“พี่ฝันถึงมานานมากจันทน์ พี่อยากให้จันทน์กลับมา แล้วพี่