All Chapters of After One Wild Night With the Billionaire (Tagalog-English): Chapter 1 - Chapter 7

THE HOUSEAng liwanag ng araw ay dumaan sa malalaking bintana ng mansyon namin. Kung tutuusin, dating tahanan ko 'to—pero ngayon, para na lang akong tagapaglinis sa sariling bahay. Nakaluhod ako sa malamig na marmol na sahig, hawak ang basahan, sinisikap na mawala ang bawat mantsa. Sabi nga nila, ang bahay daw ay parang memorya. Kaya nitong alalahanin ang mga tawanan, ang pagmamahalan, kahit matagal na silang wala. Pero alam ko rin na kaya rin nitong iukit ang sakit. Ang malamig na boses, ang mapanakit na salita. Nararamdaman ko 'yun sa bawat sulok ng bahay na ‘to.May narinig akong mahinang tunog sa hagdan. Napalingon ako, at naroon si Vanessa, pababa, suot ang silk pajamas niya na parang galing pa sa fashion show. Nakadikit ang mata niya sa phone, nakangisi habang nagba-browse. Paglapit niya sa akin, ngumiti siya—hindi mabait na ngiti, kundi may halong panunuya."Missed a spot, Cinderella," sabi niya, habang nakapamewang.Huminga ako nang malalim, pigil ang inis. Hindi ko siya tinin

THE NIGHT“Maybe just one night,” sagot ko, ang mga salita tumakas bago ko pa mapigilan. “Just one moment to remember what freedom feels like.”Narinig ko ang saya sa boses niya. “I’ll pick you up at eight. Get ready to have some fun, okay?”"Okay," sagot ko, may bahagyang excitement na bumalot sa dibdib ko. “I’ll see you then.”Pagkababa ko ng tawag, tumigil ako saglit, nakatulala habang hawak pa rin ang basket. Tumingin ako sa hardin, sa mga rosas na tinanim ni Papa na muling namumulaklak ngayon. Sa unang pagkakataon matapos ang mahabang panahon, naramdaman ko ang kaunting pag-asa.Baka sapat na ang isang gabing ito para maalala ko kung sino talaga ako. Baka ito na ang kailangan ko para magpatuloy.Ang bar ay buhay na buhay, puno ng enerhiya—mga tunog ng nagkiklingang baso, tawanan, at masiglang musika ang bumalot sa paligid. Ang dim na ilaw ay nagbubuo ng mga anino sa mga tao, nagkakasiyahan at nag-uusap sa kani-kanilang mga mesa. Sa likod, ang mga neon sign ay nagbibigay ng kakaib

ALONEAng mahalaga lang ay ito. Kami. Sa sandaling ito.Hindi ko alam kung gaano katagal ang lumipas, pero nang maghiwalay ang aming mga labi, magkalapit pa rin ang aming mga noo, parehong hingal, parehong dama ang bigat ng emosyon.“Let’s get out of here,” bulong niya, ang boses niya’y mababa, puno ng damdamin.Natigilan ako sandali. Ang ideya na lisanin ang lugar na ito—ang maliit na mundo na tila itinayo namin para sa isa’t isa—parang maaaring makasira sa mahika ng gabing ito. Pero naalala ko rin ang bigat ng pang-araw-araw kong buhay—ang mga patakaran, ang mga inaasahan, ang mga pader na palaging nakapalibot sa akin. Ito ang pagkakataon kong huminga, kumawala, at maramdaman ang tunay na kalayaan.Tumango ako, dama ang kilabot ng excitement na dumaloy sa akin. Hindi ko na iniisip kung ano ang susunod. Ang alam ko lang, sa unang pagkakataon sa mahabang panahon, ginagawa ko ito para sa sarili ko. Para sa kaligayahan ko.“Sige,” sagot ko, ang boses ko’y puno ng tapang at pag-asa. “Uma

Morning RegretDahan-dahan akong nagising, mabigat ang talukap ng mga mata ko, at ang unang bagay na naramdaman ko ay ang matinding sakit ng ulo—isang matalim na pagtibok na sumasabay sa tibok ng puso ko. Parang disconnected ang katawan ko sa isip ko. May sinag ng araw na pumapasok sa maliit na siwang ng kurtina, matalim at nakakasilaw. Napapikit ako, umiwas sa liwanag.May mali.Masyadong malambot ang mga bedsheet sa ilalim ko, masyadong pino. Hindi ito kama ko. Napapikit-bukas ako, sinusubukang makita nang maayos, sinusubukang mag-isip. At bigla, parang may bombang sumabog sa utak ko—hindi ito ang kwarto ko. Mabilis na bumilis ang tibok ng puso ko, hindi pantay ang ritmo. Dahan-dahan akong tumingin sa kaliwa.At natigilan.May lalaking natutulog sa tabi ko.Nakaharap siya sa kabilang direksyon, gusot ang maitim niyang buhok sa unan. Kita ko ang hubad niyang matipunong balikat, paunti-unting umaangat sa bawat malalim niyang paghinga. Nanigas ang sikmura ko na parang may batong bumags