CHAPTER 1

THE HOUSE

Ang liwanag ng araw ay dumaan sa malalaking bintana ng mansyon namin. Kung tutuusin, dating tahanan ko 'to—pero ngayon, para na lang akong tagapaglinis sa sariling bahay. Nakaluhod ako sa malamig na marmol na sahig, hawak ang basahan, sinisikap na mawala ang bawat mantsa. Sabi nga nila, ang bahay daw ay parang memorya. Kaya nitong alalahanin ang mga tawanan, ang pagmamahalan, kahit matagal na silang wala. Pero alam ko rin na kaya rin nitong iukit ang sakit. Ang malamig na boses, ang mapanakit na salita. Nararamdaman ko 'yun sa bawat sulok ng bahay na ‘to.

May narinig akong mahinang tunog sa hagdan. Napalingon ako, at naroon si Vanessa, pababa, suot ang silk pajamas niya na parang galing pa sa fashion show. Nakadikit ang mata niya sa phone, nakangisi habang nagba-browse. Paglapit niya sa akin, ngumiti siya—hindi mabait na ngiti, kundi may halong panunuya.

"Missed a spot, Cinderella," sabi niya, habang nakapamewang.

Huminga ako nang malalim, pigil ang inis. Hindi ko siya tiningnan. Mas maigi na 'yung wala akong sasabihin. Ilang taon ko na siyang kilala, at alam ko na ang estilo niya. Gusto niyang magalit ako, gusto niyang patulan ko siya. Pero hindi. Hindi ko siya bibigyan ng ganoong kasiyahan.

"Amalia!" sigaw ni Miranda mula sa dining room. “Nasaan na ang tsaa? Kailangan ko bang ulitin lahat ng inuutos ko?”

Napabuntong-hininga ako, pero hindi ko ipinakita. Tumayo ako, pinunasan ang mga kamay ko sa lumang apron na suot ko, at tumungo sa kusina. Narinig ko ang tunog ng kumukulong tubig sa takure, parang sinasabayan ang ingay ng bahay na 'to. Laging ganito. Puno ng tao, puro bisita si Miranda—mga sosyal at kasosyo niya sa negosyo—at ako, tagapag-asikaso ng lahat.

Habang hinahanda ko ang tea set, sinubukan kong patatagin ang kamay ko. Puno na ang isip ko sa dami ng kailangang gawin, pero ayoko nang dagdagan pa ng pagkakamali. Nang abutin ko ang tray ng biskwit, biglang pumasok si Vanessa. Tumigil siya sa harap ko, nag-yawn pa nang malakas, habang ang takong ng designer heels niya ay nag-e-echo sa tiles.

“Ang dumi sa sala,” sabi niya, pointing to her shoes. “Ang daming dust. Ano ba, Amalia? Wala ka talagang silbi.”

Gusto kong sumagot, pero kinagat ko na lang ang dila ko. Katahimikan. Lagi kong iniisip na katahimikan ang panlaban ko sa kanila. Kinuha ko ang tray ng tsaa at umalis na lang. Ayoko nang patulan ang drama nila. May mas marami pa akong dapat gawin kaysa makipag-away sa mga taong hindi marunong rumespeto.

Pagpasok ko sa dining room, nakita ko agad si Tita Miranda, nakaupo sa dulo ng mesa. Tumatawa siya kasama ng mga bisita niya, ang bawat galaw niya kalkulado—ang buhok niya perpekto, at ang tailored suit niya parang sumisigaw ng kontrol at kapangyarihan. Lahat ng wala sa akin.

Habang nagbubuhos ako ng tsaa, napatingin ako sa repleksyon ko sa makintab na surface ng teapot. Hindi ko na kailangan ng salamin para paalalahanan kung gaano kalayo ang mundo niya sa mundo ko.

“Oh, nandito na pala siya,” sabi ni Tita Miranda, may ngiti pero alam mong puno ng pang-uuyam. “Salamat, Amalia. Ngayon, umalis ka na at maghanap ng iba pang pwede mong gawin.”

Tumango lang ako, walang imik. Pinilit kong gawing blanko ang mukha ko. Sanay na ako sa ganitong trato. Hindi ibig sabihin na hindi ito masakit, pero natutunan ko na kung paano itago ang sakit, kung paano ito itulak palayo sa isang sulok na hindi nila makikita.

Pagkatapos ng lahat, nang humupa ang ingay ng bahay, naghanap ako ng saglit para sa sarili ko sa maliit na study na minsang naging kay Papa. Pagpasok ko, parang ramdam ko pa rin ang presensya niya. Ang amoy ng lumang cologne niya, halong alikabok, ay nananatili sa ere. Sa harapan ko, ang luma niyang desk na puno ng mga papel at sketches, parang mga alaala ng kompanyang minahal at pinagpaguran niya.

Hinaplos ko ang gilid ng desk, at naramdaman ko ang kirot sa puso ko.

SuarezTech Innovations. Ito dapat ang mana ko, ang kinabukasan ko. Pero nang namatay si Papa, kinuha ni Tita Miranda ang kontrol. Binenta niya ang halos lahat, sinira ang natira. Wala akong magawa noon, ni hindi ako pinayagang magsalita o tumulong. Kaya minsan, kapag tahimik na ang bahay, pumupuslit ako dito para lang maintindihan kung saan nagkamali.

Habang binubuklat ko ang isang sales report, biglang tumunog ang phone ko sa bulsa. Kinuha ko ito, at nabasa ko ang reminder para sa tuition payment ko na due na sa isang linggo. Napatingin ako sa screen, at parang bumagsak ang sikmura ko. Wala akong sapat na pera. Kahit anong bilangin ko, hindi talaga aabot.

Pumikit ako, idinantay ang ulo sa likod ng silya. Naaalala ko ang sinasabi ni Papa dati—na huwag akong susuko, na lagi kong ipaglaban ang mahalaga. Pero ngayon, parang wala nang natitirang lakas para lumaban.

Pero hindi pwedeng sumuko. Kahit na parang imposible, kailangan kong magpatuloy.

Habang inaayos ko ang mesa para sa hapunan nina Tita Miranda at ng mga kapatid-kapatid ko, narinig ko ang pinag-uusapan nila. Tungkol sa isang paparating na charity event. Isang pangalan ang naulit-ulit, Alexander Cojuangco.

“Did you hear? Si Alexander Cojuangco ang magho-host ng gala,” sabi ni Tita Miranda, kunwari walang interes pero alam mong may plano siya. “He’s such an elusive man. Imagine kung makakonekta tayo sa kanya.”

“Isn’t he a billionaire?” tanong ni Vanessa, ang mata kumikislap sa pagka-intriga.

“Of course,” sagot ni Tita Miranda, ang ngiti niya parang puro kalkulasyon. “A connection with him could open so many doors for us.”

Napatingin ako nang marinig ang pangalan. Alexander Cojuangco. Kilalang-kilala siya sa business world—brilliant, philanthropic, at isa sa pinakamayayamang tao sa bansa. Nabasa ko na ang tungkol sa kanya sa mga magazine, humahanga sa kwento niya bilang self-made entrepreneur. Siya pa nga ang isa sa mga sponsors ng school na pinapasukan ko.

Pero mabilis kong tinanggal sa isip ko ang kahit anong posibilidad. Hindi magtatagpo ang mundo namin. Hindi nila pinapansin ang tulad ko.