All Chapters of อนุชายาบรรณาการ: Chapter 71 - Chapter 80

หลังจากกลับถึงจวน... ชินอ๋องดูแลจ้าวชิงเฟิงอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอน เขาเองก็อาบน้ำพร้อมกัน ในอ่างอาบน้ำเดียวกัน...จ้าวชิงเฟิงถึงจะไม่อยากอาบน้ำพร้อมกับชินอ๋อง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เพราะยังใช้แขนขวาไม่ถนัด พอขึ้นเตียงนอน...ชินอ๋องก็ถามว่า “ชอบหยกที่ฮ่องเต้ประทานให้หรือไม่?” “ชอบสิ สวยมาก” จ้าวชิงเฟิงตอบตามจริง ไม่ได้คิดอะไรมาก “ฟูเหริน...เจ้ารู้หรือไม่ว่าหยกหงส์แดงชิ้นนั้นหมายถึงอะไร?” จ้าวชิงเฟิงส่ายหน้า “มันหมายถึงตำแหน่งฮองเฮา!” “หา...?” จ้าวชิงเฟิงอุทาน สีหน้าติดจะงงปนสงสัย “แล้วฝ่าบาทประทานให้ข้าทำไม?” “เรื่องนี้กล่าวแล้วซับซ้อน...” ชินอ๋องกล่าวเสียงเรียบๆ แต่มือกุมมือจ้าวชิงเฟิงไปลูบไล้ “ประการแรก...เป็นการบอกต่อเจ้าว่า เขาพึงพอใจเจ้ามาก ประการที่สอง...เป็นการทดสอบข้า ว่าเกรงพระบารมีมากน้อยแค่ไหน และหวงแหนเจ้ามากแค่ไหน!” จ้าวชิงเฟิงคิดไม่ถึงว่าหยกชิ้นหนึ่งจะแฝงความนัยเอาไว้มากมายขนาดนี้ “เมื่อกาลก่อน...เสด็จปู่ได้เห็นอนุภรรยาของอำมาตย์เอกคนหนึ่งเข้าแล้วเกิดความพึงพอใจ จึงประ

ที่ห้องทำงานของชินอ๋องในจวน... “ซือหมิง” ชินอ๋องเรียกองครักษ์ขวา “.....” ไม่มีเสียงขานรับ “ซือหมิง” “.....” เงียบ “ซือหมิง” “.....” ยังคงเงียบ “ซือหมิง!!” เสียงชินอ๋องดังก้อง ซือหมิงสะดุ้ง “ขะ ขอรับ” “เจ้าเหม่อลอย...” ชินอ๋องกล่าว “ขออภัยขอรับ” ซือหมิงวางสีหน้าไม่ค่อยถูก “เป็นอะไรไป?” ชินอ๋องถามด้วยเสียงเรียบๆ “ข้า...” ซือหมิงอ้ำอึ้ง “อยากมีเมีย” องครักษ์ซ้ายเฉินกุ่ยเอ่ยล้อ แต่...ซือหมิงหน้าแดงหูแดง พูดจาลิ้นพันกัน “ใช่...เอ๊ย...ไม่ใช่” เฉินกุ่ยตบไหล่ซือหมิงดังป้าบ “ลูกผู้ชายอกสามศอกอยากมีเมียก็เป็นเรื่องปกติธรรมดาจะตายไป” “ข้า...เอ้อ...ข้า...” หน้าแดง หูแดง ตอนนี้แม้แต่คอก็แดงด้วย “ดูท่าจะเป็นเรื่องจริง” เจียงจ้านหรี่ตามอง “เป็นแม่นางคนใดหรือ?” ชินอ๋องถาม ซือหมิงแข็งใจตอบ “แม่นางเซียงเซียงขอรับ” ชินอ๋องมองหน้า “รักจริงหรือ?” “ขะ ขอรับ” “แล้วฝ่ายแม่นางเซียงเซียงล่ะ รักเจ้าหรือไม่?”

“ข้ากลัวแพ้หรือไม่นั้นไม่ใช่ประเด็น...” ชินอ๋องเอ่ยเสียงเกียจคร้าน “ประเด็นสำคัญอยู่ที่ว่าท่านเป็นผู้ต้องการจะประลองกับข้าต่างหาก ไม่ใช่ข้าต้องการจะประลองกับท่าน” ชินอ๋องขยับตัวนั่งพิงพนักเก้าอี้ในท่าสบายยิ่งขึ้น “แล้วท่านก็กล่าวออกจากปากมาเองว่า...พระชายางามล้ำ ค่าควรเมือง! แต่ท่านกลับเอาผลแก่นปราณที่ต่ำค่ากว่าพระชายามากมายมาเดิมพัน เช่นนี้มิใช่ท่านเอาเปรียบข้ามากเกินไปหรอกหรือ? ถ้าจะให้เหมาะสม...ท่านต้องเอาแคว้นซีเซี่ยตลอดจนทุกสิ่งทุกอย่างทั้งหมดของซีเซี่ยมาลงเดิมพันสิ” “เป็นไปไม่ได้” รัชทายาทแห่งซีเซี่ยโพล่งขึ้น “ข้าก็รู้ว่าท่านทำไม่ได้ เพราะท่านไม่ใช่ฮ่องเต้แห่งซีเซี่ย” ณ เรือนรับรองคณะทูต... ทัวปาหรู่ รัชทายาทแห่งซีเซี่ย ดื่มสุราไปพลางครุ่นคิดไปพลาง มีท่านทูตที่เดินทางมาด้วยดื่มเป็นเพื่อน “น่าโมโห...” รัชทายาทแห่งซีเซี่ยกระแทกจอกสุราทองคำในมือลงบนโต๊ะ จะพูดอย่างไร ชินอ๋องก็ไม่ยอมเอาพระชายามาเป็นเดิมพัน” “เขาอาจจะคาดเดาจุดประสงค์ของพวกเราออกว่าต้องการตัวพระชายา เพราะว่าพระชายาเป็นทายาทของฮ่องเต้แคว้นเป่ยเพียงค

จ้าวชิงเฟิงรู้สึกเจ็บแปลบที่ท้องแขน ตามมาด้วยอาการชาวาบ ตุบๆๆ ! เสียงคนล้มลง เสี่ยวหงเสี่ยวชุ่ยและจางจง ต่างถูกสาวใช้ขององค์หญิงหมิงจูที่ยืนประกบแทงด้วยปิ่นอาบยาชา ล้มลงนอนกับพื้น ตุบ! เสียงคนล้มลงอีก แต่เป็นร่างของสาวใช้ขององค์หญิงหมิงจูคนที่ยืนประกบเสี่ยวหยวนจื่อ...นางก็ใช้ปิ่นทองคำอาบยาชาแทงใส่เสี่ยวหยวนจื่อเช่นเดียวกัน ทว่าเสี่ยวหยวนจื่อหลบทัน แล้วฟาดสันมือใส่ท้ายทอยของนาง ทำให้นางสลบกลางอากาศ ก่อนจะล้มลงไปกองกับพื้น เสี่ยวหยวนจื่อผิวปากเสียงแหลม ฉับพลัน...เสี่ยวหู่กับเหล่าองครักษ์ลับก็พุ่งเข้ามาในห้อง สยบสาวใช้และบ่าวไพร่ทั้งหมดขององค์หญิงหมิงจูอย่างรวดเร็ว องค์หญิงหมิงจูมองเหตุการณ์ที่พลิกผันด้วยดวงตาเบิกกว้าง และนั่งตะลึงกับที่ เสี่ยวหู่ไม่เกรงใจ ให้มัดคนของซีเซี่ยทุกคนเอาไว้ รวมทั้งองค์หญิงหมิงจูด้วย “เจ้ากล้าแตะต้องตัวข้าหรือ?” องค์หญิงตะคอกใส่ เสี่ยวหยวนจื่อไม่สนใจ จัดการมัดองค์หญิงไว้กับเก้าอี้ที่นั่งอยู่ แล้วรีบดูบาดแผลของจ้าวชิงเฟิง บาดแผลไม่ใหญ่

จ้าวชิงเฟิงสูดลมหายใจลึกๆ สองมือเรียวงามกำมีดพกแน่น เอ่ยเสียงแช่มช้าว่า “ท่านอ๋อง...หากข้าฆ่าท่าน ราชวงศ์แคว้นเป่ยจะกลับฟื้นคืนชีวิตขึ้นมาได้หรือไม่?” “ย่อมไม่” ชินอ๋องตอบเสียงหนักแน่น “อะไรก็ตามที่เกิดขึ้นแล้ว เรียกร้องอย่างไรก็ไม่มีวันหวนกลับมา...และเรื่องที่เกิดขึ้น ข้าก็ไม่อาจโทษว่าท่านแต่เพียงฝ่ายเดียว...ในสนามรบ มิใช่ท่านตายก็เป็นเราสิ้น นี่เป็นสัจธรรม ข้าเข้าใจ เพียงแต่...ข้าไม่อยากเป็นหมากบนกระดานของผู้ใด ยิ่งไม่อยากเป็นหุ่นให้ผู้ใดเชิด...ข้าเข้าใจความต้องการของทั้งอ๋องห้า ทั้งรัชทายาทแห่งซีเซี่ย ทั้งฮ่องเต้ต้าหนาน...พวกเขาล้วนเห็นข้าเป็นหมากในกระดาน ที่จะจับหันซ้ายหรือหันขวาได้ตามแต่ใจต้องการ ทว่าข้าจะเอาแต่ปวดร้าวใจมิได้ ข้าต้องหาทางแก้ไข” “เจ้าจะแก้ไขอย่างไร?” ชินอ๋องถาม “ข้าไม่ได้อยากเป็นฮ่องเต้แคว้นเป่ย แล้วข้าก็ไม่อยากให้เกิดสงคราม เพราะประชาชนทุกข์ยากลำบากมานานมากแล้ว คนชราที่ไร้ลูกหลานดูแล สตรีหม้าย และเด็กกำพร้าก็มีมากเกินไปแล้ว” จ้าวชิงเฟิงกล่าวด้วยสีหน้าท่าทีจริงจังยิ่ง “ข้าอยากขอยืมพวกเ