Semua Bab อนุชายาบรรณาการ: Bab 61 - Bab 70

“เจ้าค่ะ พระชายา” หญิงสาวชุดม่วงตอบคำ ยอบกายคารวะอย่างอ่อนช้อย “แล้วเจ้ามาที่เมืองหลวงเป่ยได้อย่างไร?” จ้าวชิงเฟิงถามต่อ “ข้าน้อยถูกท่านอำมาตย์ฉินซื้อตัวมาจากหอสุราจุ้ยเซียนเจ้าค่ะ” “ใช่แล้ว...พระชายา” อำมาตย์ฉินที่หน้าแหลมปากยื่นราวกับหนูตัวใหญ่กล่าวพลางหัวเราะแหะๆ “ข้าน้อยเสียเงินซื้อนางตั้งหมื่นตำลึงทองเชียวขอรับ” “เช่นนั้น...ข้าให้ท่านสองหมื่นตำลึงทอง” พอจ้าวชิงเฟิงกล่าวออกไป...เสียงฮือฮาก็ดังระงมทั้งห้องจัดเลี้ยง “ฟูเหริน” ชินอ๋องเรียกเสียงเรียบๆ จ้าวชิงเฟิงหันมามองชินอ๋อง พลางกล่าวเสียงเบา “ท่านอ๋อง ท่านบอกข้าว่าให้ใช้จ่ายตามใจชอบมิใช่หรือ?” “อืม...” ชินอ๋องยอมรับว่าใช่ แต่ใช้มาซื้อสาวสวยแบบนี้ มันออกจะ... “นี่...” อำมาตย์หน้าตาเหมือนหนูทำสีหน้าลำบากใจ มองเซียงเซียงด้วยสายตาเสียดาย “พระชายาทำให้ข้าน้อยลำบากใจ” “ลำบากใจอย่างไร?” ชินอ๋องเป็นคนเอ่ยปากถาม “คือว่า...พระชายาจะอย่างไรก็เป็นบุรุษ มาซื้อสตรีสาวสวยเช่นนี้ ออกจะ...” อำมาตย์หน้ามุสิกทำตาลอกแลก

ลู่ซีแต่งกายอย่างสตรีที่มีสามีแล้ว นางสวมใส่ชุดเสื้อผ้าสีฟ้าสดใส “ซีซี...แม่นางลู่” เสียงของจ้าวชิงเฟิงเหมือนสายลมล่องลอย ชินอ๋องเข้าใกล้จนชิดร่างบอบบางเอามือโอบเขาเอาไว้แสดงความเป็นเจ้าของ ลู่ซีค่อยได้สติ ยอบกายถอนสายบัวต่อชินอ๋อง “คารวะชินอ๋องเจ้าค่ะ” แล้วยอบกายถอนสายบัวต่อจ้าวชิงเฟิง “คารวะพระชายาเจ้าค่ะ” “ไม่ต้องมากพิธี ฟูเหรินหานลู่ซื่อ(ภรรยาของคนแซ่หานมาจากตระกูลลู่)” ซึ่งเป็นการบอกต่อจ้าวชิงเฟิงกลายๆ ว่า อีกฝ่ายได้แต่งงานแล้ว “ซีซี ทำไมเจ้าไม่รอข้า?” เสียงชายหนุ่มร้องเรียกไม่ไกลนัก แล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาใกล้นาง จึงเห็นคนที่ยืนสนทนากับนางอีกสอง หานอวี้รีบประสานมือน้อมคำนับ “คารวะชินอ๋องและพระชายาขอรับ” “เจ้าสบายดี?” “ด้วยบารมีของชินอ๋องและพระชายา ข้าน้อยสบายดีขอรับ” “เจ้ากับภรรยามาเดินเที่ยวชมโคมไฟหรือ?” “ขอรับ...ซีซีคิดถึงบ้าน ข้าน้อยจึงพานางมาเยี่ยมบ้าน โชคดีที่อำเภอสุ่ยไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่นัก มิเช่นนั้นถ้าการเดินทางลำบาก ข้าคงมิกล้

“ฟูเหรินพูดอะไรกับเจ้าบ้าง...จงบอกข้ามาให้หมด” ชินอ๋องสั่ง จางจงจึงเล่าเรื่องที่สนทนากับจ้าวชิงเฟิงให้ชินอ๋องฟังอย่างละเอียด ก่อนจะเสริมท้ายว่า “บ่าวไม่ต้องการเงิน บ่าวไม่ต้องการอิสระ บ่าวไม่ต้องการสร้างครอบครัว บ่าวเพียงต้องการอยู่รับใช้พระชายาเท่านั้น” “ข้าก็ไม่ต้องการให้เจ้าไปจากฟูเหริน” ชินอ๋องเอ่ย “เพราะถ้าไม่มีเจ้าซึ่งเขาถือว่าเป็นญาติสนิทเพียงคนเดียว เขาจะไร้ที่พึ่งพิงทางใจ ข้า...” หยุดถอนหายใจเฮือก “เกรงว่า เขาจะคิดสั้น!” “หา...” จางจงอุทาน สีหน้าตกใจ “แล้ว...นี่...นี่บ่าวจะทำอย่างไรดี!” สังเกตดูจากปฏิกิริยาของจางจง...ชินอ๋องได้แต่เอ่ยตรงๆ ว่า “ดูท่า...ไม่เพียงแต่ฟูเหรินนับเจ้าเป็นญาติเพียงคนเดียว เจ้าเองก็นับฟูเหรินเป็นญาติเพียงคนเดียวเช่นกัน” “บ่าวมิกล้าขอรับ...พระชายาสูงส่ง ส่วนบ่าวต่ำต้อย เพียงแต่บ่าวภักดีต่อพระชายามากกว่าชีวิตของตนเอง” “จะรักเหมือนบุตร หรือจะภักดีเป็นนาย ก็เป็นเช่นเดียวกัน สำหรับเจ้ากับฟูเหริน...เจ้าคือที่พึ่งทางใจของเขา และเขาก็คือที่พึ่งทางใจของเจ้า ดังนั้นพวกเจ้าจะแยกจากกันมิได้...

“เจ็บมากหรือไม่?” จ้าวชิงเฟิงที่ครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่บนเตียงนอนเอ่ยถามจางจงเสียงเบา “ไม่ขอรับ” จางจงตอบ พลางมองเจ้านายที่ดวงหน้าซีดเซียว “ใส่ยาหรือยัง?” “ใส่แล้วขอรับ” “ข้าขอโทษ...เจ้าต้องมาเจ็บตัวเพราะข้าแท้ๆ” “พระชายาอย่ากล่าวเช่นนี้” จางจงมาคุกเข่าที่ข้างเตียง “ที่จริง...บ่าวรู้สึกดีใจที่ถูกท่านอ๋องจับได้...มิฉะนั้นแล้วยามนี้บ่าวคงเคว้งคว้าง ไม่รู้จะไปไหน ไม่รู้จะอยู่อย่างไร ยิ่งกว่านั้นจะต้องคิดถึงพระชายาจนคลุ้มคลั่งเป็นแน่...โปรดให้บ่าวอยู่ข้างๆ พระชายาเถิดขอรับ แม้ไม่รู้อนาคตจะเป็นอย่างไร บ่าวก็ไม่กังวล ขอเพียงยามนี้ เวลานี้ ได้อยู่รับใช้พระชายา บ่าวก็มีความสุขแล้ว...บ่าวเป็นเหมือนนกน้อยที่ถูกเลี้ยงอยู่ในกรงมาโดยตลอด ปล่อยบ่าวออกจากกรงไป บ่าวก็ไม่รู้ว่าจะอยู่อย่างไร...ข้างนอกกรงนั้นมีอันตรายมากมายรออยู่ ทั้งจากโจรผู้ร้าย ทั้งไม่มีคนรู้จัก” “ข้าลืมไปว่า...ข้างนอกก็อยู่ยากเช่นกัน!” จ้าวชิงเฟิงกล่าวอย่างปลงๆ “ช่างมันเถอะ...พวกเราสองคนก็อยู่ในกรงของชินอ๋องต่อไป จนกว่าจะตาย” “พระชายาเจ็บมากหรือไม่ขอรับ?” จางจงเปล

อีกสามวันต่อมา... ฮ่องเต้จัดงานเลี้ยงต้อนรับการกลับเมืองหลวงต้าหนานของชินอ๋องกับพระชายาในพระราชวัง เป็นงานเลี้ยงที่มีเหล่าเสนาอำมาตย์ ข้าราชบริพาร ตลอดจนฝ่ายในเข้าร่วมงานด้วย พอชินอ๋องพาจ้าวชิงเฟิงเข้างานมา...สายตาทุกคู่ก็จับจ้องอยู่ที่พระชายา! เสียงซุบซิบลอบวิพากษ์วิจารณ์แผ่วเบาเกิดขึ้น “อายุเท่าไหร่นะ?” “ได้ยินว่าปีนี้อายุสิบแปด” “ข้าเคยมีอนุชายคนนึง แรกได้มาอายุสิบสาม ก็สนุกสมใจดี แต่พออายุมากขึ้น ก็หยาบกร้านจนไม่น่าพิสมัยแล้ว ข้าจึงไล่เขาไป” “อายุสิบแปด อีกไม่นานก็กลายเป็นหนุ่มเต็มตัว ถึงเวลานั้นชินอ๋องจะยังรักยังหลงหัวปักหัวปำอยู่อีกหรือไม่ก็ไม่รู้?” “ถึงเวลานั้นก็เวลานั้นสิ แต่เวลานี้ท่านดูสิ ช่างงดงามราวเทพเซียน หากได้ร่วมเตียงสักครั้งคงมีความสุขราวกับได้ขึ้นสวรรค์” “ได้ยินว่า วันที่ชินอ๋องพาพระชายากลับมานั้น ชาวบ้านชาวเมืองพากันมาเบียดเสียดกันเพื่อดูพระชายาเต็มไปหมด” “เป็นใครก็อยากเห็น บุรุษอะไรกัน ทำให้เจ้าบ่าวทิ้งเจ้าสาวไปกลางงานแต่ง” “ว่าก็ว่าเถอะ ถูกอ๋องห้าลักพาตัวไปอย่า