All Chapters of อนุชายาบรรณาการ: Chapter 51 - Chapter 60

หัวใจของชินอ๋องราวถูกมีดกรีดเฉือน ต้องข่มใจแล้วข่มใจอีก กว่าจะถามออกมาว่า “เป็นบุรุษหรือสตรี?” “สตรี” “นางเป็นผู้ใด?” “.....” จ้าวชิงเฟิงนิ่งเงียบ “ไยเจ้าไม่ตอบข้า?” “ข้าไม่อยากให้นางมีภัย” “เจ้าเกรงว่าข้าจะทำร้ายนางหรือ?” “.....” จ้าวชิงเฟิงไม่ตอบคำ “ข้ารับปากเจ้าว่าข้าจะไม่ทำร้ายนาง” “.....” “เจ้าไม่เชื่อใจข้าหรือ?” ชินอ๋องเอ่ย ข่มเสียงให้เรียบเรื่อย “เราสองคนเปิดใจกันมาถึงเพียงนี้แล้ว เจ้าบอกข้ามาตามจริงเถอะ...ถ้า...พวกเจ้ารักกันจริง...ข้า...จะยอมถอยให้” “.....” ท่านอ๋องยอมถอยง่ายเพียงนี้เชียวหรือ? “ข้าขอเอาเกียรติของชินอ๋องเป็นประกัน!” จ้าวชิงเฟิงครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ ชินอ๋องก็ทนรอ...ทนจนแทบจะทนไม่ไหว ในที่สุด... “นางชื่อลู่ซี เป็นบุตรสาวของใต้เท้าลู่หาน และเป็นหลานสาวของพระสนมเอกเสียนเฟย” “เจ้าพบกับนางที่ไหน? เมื่อไหร่?” “พวกเราพบกันครั้งแรกที่อุทยานท้ายวังแคว้นเป่ย นางมาเยี่ยมเยียนพระสนมเอกเสียนเฟย แล้วมาเดินเล่นในอุทยาน ส่วนข้ากำล

กลางดึก...เสียงผิวปากหนึ่งสั้นสองยาวดังมาจากห้องพักของชินอ๋อง ทันใด...ชายฉกรรจ์ชุดดำที่กลืนกับความมืดก็พลิ้วกายเข้าไปในห้องพัก คุกเข่าข้างหนึ่งพร้อมค้อมคำนับ “คารวะชินอ๋อง” “เรื่องที่สั่งให้จัดการเป็นอย่างไรบ้าง?” “ทุกอย่างเรียบร้อยขอรับ... อ๋องห้า ขุนพลติง และพรรคพวกซุ่มโจมตีขบวนเดินทางปลอมของท่านอ๋องกับพระชายา ถูกกองทัพที่คอยคุ้มกันตีแตกพ่าย แต่อ๋องห้ากับขุนพลติงหนีไปได้ ทางเมืองหลวงเป่ย คุณหนูลู่ซีหมั้นหมายกับคุณชายหานอวี้ บุตรชายคนรองของใต้เท้าหานกงเรียบร้อยแล้วขอรับ” “ดี...” ชินอ๋องสั่ง “ให้คนของพวกเราตามล่าอ๋องห้ากับขุนพลติง...จับเป็นหรือจับตายก็ได้ทั้งนั้น! และค้นหาจดหมายที่ฮ่องเต้ส่งให้แก่ขุนพลติงเมื่อห้าปีก่อนมาด้วย” “ขอรับ” “เจ้าไปได้แล้ว” ชายฉกรรจ์ในชุดดำพลิ้วตัวจากไปอย่างรวดเร็ว จ้าวชิงเฟิงลืมตาตื่นขึ้นในตอนเช้า ก็สบเข้ากับดวงตาคมกริบของชินอ๋อง เพราะต่างนอนตะแคงหันหน้าเข้าหากัน เขาจำได้ว่าเมื่อคืนได้ขอแยกห้องนอนกับชินอ๋อง แต่ชินอ๋องกล่าวว่า “อย่า

เมื่อจ้าวเชิงเฟิงจำเป็นต้องพักรักษาตัวอยู่ที่เมืองหลวงเป่ยเป็นระยะเวลานาน ชินอ๋องก็สั่งให้ซือหมิงกลับต้าหนานไปพาตัวจางจง เสี่ยวหง เสี่ยวชุ่ย และเสี่ยวหยวนจื่อ มายังเมืองหลวงเป่ยอย่างไว เพื่อมาปรนนิบัติรับใช้จ้าวชิงเฟิง โดยหวังว่าหากจ้าวชิงเฟิงฟื้นขึ้นมาแล้วได้พบกับคนสนิทจะทำให้รู้สึกสบายใจขึ้น ส่วนเรื่องป้อนยาคนหมดสติด้วยวิธีปากต่อปาก ชินอ๋องรับหน้าที่นี้เอง รวมทั้งการป้อนอาหารที่เป็นน้ำแกงตุ๋นและอาหารอ่อนอย่างโจ๊กลูกเดือย โจ๊กรากบัว น้ำแกงปลา น้ำแกงกระดูกหมูตุ๋นยา เป็นต้น สองวันต่อมา...ประมุขพรรคยาจกลอบเข้ามาพบชินอ๋องที่เรือนรับรอง ประมุขพรรคยาจก มีนามว่าเฉินห้าว อายุสามสิบ รูปร่างสูงใหญ่บึกบึน ท่วงท่าน่าเกรงขาม ดวงหน้าสี่เหลี่ยม คิ้วดกหนาชี้ชัน ดวงตาดุดัน แต่งกายเรียบร้อยสะอาดสะอ้าน “ท่านอ๋อง” “ประมุขเฉิน” ทั้งสองทักทายกันโดยการประสานมือให้แก่กัน ก่อนจะพากันนั่งลงที่โต๊ะซึ่งจัดอยู่ในห้องนอน “เพราะฟูเหรินของข้าล้มป่วยจึงต้องต้อนรับท่านในห้องนอนเช่นนี้” ชินอ๋องกล่าว “พระชายาล้มป่วยด้วยสาเหตุใด?” ประมุขพรรคยาจกถาม

ระหว่างดื่มกินใกล้เสร็จ...องครักษ์ซ้ายเฉินกุ่ยก็เข้ามารายงานตัวในสภาพมอมแมมเช่นเดียวกันกับชินอ๋อง เพราะจนถึงบัดนี้ชินอ๋องยังคงไม่ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าโกนหนวดเครา “คารวะ ท่านอ๋อง” “ไม่ต้องมากพิธี” พอได้รับอนุญาต...องครักษ์ซ้ายเฉินกุ่ยก็ยืดตัวตรง พร้อมกับล้วงเอากล่องไม้ใบหนึ่งออกมาส่งให้ชินอ๋องด้วยสองมือ “นี่อะไร?” ชินอ๋องถาม “ไม่ทราบขอรับ” องครักษ์ซ้ายเฉินกุ่ยตอบ “ข้าน้อยเห็นวางอยู่ในช่องลับของคลังสมบัติ ก็คิดว่าน่าจะเป็นของล้ำค่าจึงหยิบฉวยเอามาด้วย แต่ข้าน้อยอ่านตัวหนังสือบนกล่องไม่ออกขอรับ” ชินอ๋องมองกล่องในมืออีกครั้ง เห็นกล่องทำจากไม้เนื้อดี สลักอักษรและลงทองด้วยภาษาซีเซี่ย ซึ่งท่านอ๋องอ่านออก “ยาเม็ด งามเทียบเซียน” “ยานี้เป็นสูตรลับของแคว้นซีเซี่ย” หลวงจีนลืมชื่อเอ่ยขึ้น “ฮ่องเต้ซีเซี่ยจะประทานให้แต่สนมคนโปรดเท่านั้น และจะประทานเพียงคนละเม็ดเดียว เป็นยาที่เหมาะกับสตรี ใช้บำรุงความงาม ว่ากันว่า...ยานี้จะทำให้คนที่กินเข้าไปงดงามเทียบได้กับเทพเซียน” “ถ้าใช้ได้กับสตรีเท่านั้นก็ไม่มีประโยชน์อะไรกับข้า” ช

ชินอ๋องไปยังที่คุมขังของพรรคยาจก ที่ซึ่งจับกุมคุมขังอ๋องห้า สภาพอ๋องห้าเวลานี้ถูกโซ่ตรวนพันธนาการเอาไว้แน่นหนา ซ้ำยังบาดเจ็บบอบช้ำอย่างหนัก แต่ยังรวบรวมเรี่ยวแรงตะโกนด่า “หลี่เฉิง ไอ้สุนัขบ้า...อย่าคิดว่าตัวเองมีความสามารถยกมือบังฟ้าได้หรือ สักวันความเลวทรามที่เจ้ากระทำ จะต้องถูกน้องชิงเฟิงรู้เข้าจนได้” “รู้แล้วจะเป็นไร...” ชินอ๋องตอบ “เขาเป็นฟูเหรินของข้า จะอย่างไรเขาก็ต้องอยู่ฝ่ายเดียวกันกับข้า...คนนอกอย่างเจ้าอย่าฝันว่าจะได้แตะต้องเขา” “หึ...แตะต้องหรือ? ข้าทำมากกว่าแตะต้องมาแล้ว รสชาติของน้องชิงเฟิงช่างล้ำเลิศยิ่งกว่าบุรุษหรือสตรีใดใดที่ข้าเคยได้ลิ้มลองมาเป็นไหนๆ...ฮะๆฮ่าๆๆๆ” อ๋องห้าหัวเราะเสียงดัง “คำกล่าวที่ว่า...คนใกล้ตายไม่โกหก...ใช้ไม่ได้กับเจ้าจริงๆ” ชินอ๋องเอ่ยเสียงเย็นเยียบ “เจ้าไม่เชื่อหรือ?” อ๋องห้ายิ้มเยาะ “ถ้าไม่เชื่อก็ลองไปถามน้องชิงเฟิงดูสิ...แต่ข้าว่า น้องชิงเฟิงก็คงปฏิเสธเพราะเกรงกลัวเจ้า” “ข้าไม่โง่ขนาดไปถามเรื่องนี้กับฟูเหรินหรอก” “เพราะเจ้ากลัวจะรับความจริงไม่ได้ใช่หรือไม่?” ชินอ๋อง